Er waait een golf van wilde stakingen door Zuid-Afrika. Giseren was er staking in verschillende mijnen en ook de transportarbeiders gingen in anctie. Een staking in Zuid-Afrika is geen wandeling door de straten of een pikketline aan de ingang van het industrieterrein. Een staking gaat gepaard met intimidatie, geweld en spectaculaire actiemethodes. Of wat dacht je van busschauffeurs die hun bosje onbemand en zonder chauffeur zo maar de grote snelweg naar beneden laten rollen ? Een staking in Zuid-Afrika heeft ook steeds met politiek te maken of met de machtstrijd binnen de ANC of de vakbond Cosatu. Sinds een paar jaar is Julius Malema het boegbeeld van de interne oppositie binnnen het ANC. Heel wat waarnemers beschouwen hem als de aanstoker van de sociale onrust,in voorbereiding van het ANC congres in december. Dan wordt de voorzitter verkozen, die automatisch de presidentskandidaat van het ANC wordt. Het ANC behaalt nog steeds 60% van de stemmen, de volgende voorzitter van het ANC wordt president. Jacob Zuma wil er nog een termijn bij doen, hij kan enkel verslagen worden in het ANC. De vakbonden zitten tussen twee vuren; enerzijds moeten ze binnen het economisch beleid van de regering akkoorden afsluiten en de procedures volgen, anderzijds moeten ze de loooneisen van de arbeiders onderhandelen en verdedigen. In de meeste stakingen gaat het om "wilde stakingen" waar de erkende vakbonden het vertrouwen van de arbeiders verloren hebben. De media vergroten dit dagelijks uit en zien met vreugde hoe de vakbonden door hun eigen achterban weggehoond worden. De werkgevers zijn allesbehalve onschuldige toeschouwers. Zij staken het vuur aan de lont door sommige categorien van werknemers extra lonen of premies toe te kennen als compensatie voor economische vooruitzichten en resultaten, nadat ze in CAO-onderhandelingen met de vakbonden zich zeer hard opstelden en minimumakkoorden afsloten. Het arbeidsconflict in Zuid-Afrika heeft alles te maken met het dumpen van de grote vakbonden en het destabilizeren van de regering en de economie. En daar mogen voor de patroons gerust slachtoffers voor vallen, zolang het maar werknemers zijn...