Stil slofte hij zijn voortuintje in, de werkplaats uit. graag kwam hij een babbeltje slaan,in het geniep een sigaretje roken. Hij stond als klaar als raadgever voor de klusser, de doe het zelver. Zoals vele arbeiders was hij afgewerkt op zestig. Het pensioentje was meer dan welverdiend.
Thuis zijn iedere dag was niet meteen een kado, het leek eerder op een straf. Albert had het in zijn huwelijk blijkbaar niet echt getroffen. Luid werd hij uitgekafferd, weinig kon hij goed doen. Maar hij liet alles over zich heen gaan. Tenger en mager,ik bekeek het wel eens met medelijden. Maar zijn oogjes twinkelden als hij zijn vrouw om de tuin kon leiden en iets uitspoken dat volgens de dominante huisregels verboden was. verjaardagen gingen onopgemerkt voorbij, moederdagen werden uitbundig gevierd.
Op een rustige zomeravond belde Albert aan en hij vroeg een fles water. Amper een half uur later vroeg hij een boterham. Sindsdien belde de man geregeld. Hij vertelde ons dat hij buiten moest slapen in een zetel in het kleine tuinhuis. Dat hij soms zonder eten buiten vloog voor de nacht. Toen ik met hem praatte leek hij wat verward. Hij zei me als ik hulp nodig had, ik hem altijd en om het even wat mocht vragen. Doodvermoeid slofte hij terug naar huis.
Op een zaterdagmorgen vroeg belde zijn vrouw aan mijn huis. Albert was gevallen, misschien kon ik helpen. Tussen de bloemen lag een bleke Albert, dood. Met de glimlach op de lippen, hij had de sterren aan de hemel gezien. De dokter keek betekenisvol naar Albert, tja daar kunnen we nu niks meer aan doen. De begrafenisondernemer was amper een half uur later reeds druk aan het opruimen. De vrouw huilde krokodilletranen...
Het dorp waar ik woon ontstond in de vroege middeleeuwen als een belegging van de Monikken van de St-Pietersabdij te Gent. Zij organiseerden daar een boerderij "het Munkenhof". Die boerderij bleef eigendom van de Paters tot na de Franse Revolutie. In mijn familie gaat het verhaal dat mijn voorvaderen ooit op dat Munkenhof woonden. Ik moet dan ook van "goede" huize zijn,maar jammer genoeg bleken de nakomelingen van de herenboer te bestaan uit vier zonen die de goede naam konden verder zetten en drie slechte zonen, die hun toekomst verbrasten met drinken. Natuurlijk stam ik af van die slechte tak van de familie. Mijn over overgrootvader was een mandenmaker.Lange tijd geleden noemde ik dan ook de zoon van Frans van mandekens.De mandenmakers waren zeer arme lieden,die met moeilijk de kost konden verdienen en met hun gratis riet manden maakten en verkochten op de markten. Mijn vader was kleermaker. Een van zijn vrienden was kunstschilder Roger Debackere, uit het nabijgelegen Waregem. Roger was een bekende leieschilder. De Leie noemde " de golden river" omdat de vlasnijverheid de kleine boeren van de hongerwinter had gered. Mijn vader vroeg Roger Debacker om het Munkenhof te schilderen met de vlasbundels in het water om te roten. Een jeugdherinnering van mijn vader. Hij was zelf dikwijls opgetrokken als jonge knaap om voor school te helpen in het vlas. De Leie loopt op het schilderij nog kronkelend rond het Munkenhof heen.Het werd dus geschilderd voor 1975, toen de Leie nog niet rechtgetrokken was. Om grotere schepen de Leie te laten bevaren werd de rivier rechtgetrokken. Toen werd het Munkenhof een twistappel tussen de nieuwe fusiegemeentes Waregem en Wielsbeke. Uiteindelijk werd in 2000 beslist dat het Munkenhof definitief tot Waregem behoorde. Desselgem bleef zich aan zijn eigen identiteit vastklampen en wilde dorp blijven... ergens afgesloten van de globalisering. Een dorp dat nooit zijn blik op de wereld opende.
De teller van het aantal blogs die ik schreef staat op 500.Veel uren, veel inspiratie. Maar er zou toch iets moeten kunnen van overblijven. Een blog heeft zo iets vergankelijks. Ik droom om van deze blog een boek te maken. Niet noodzakelijk een luxe-uitgave onder lederen band, het mag ook gewoon iets gecopieerd zijn.De vorm primeert op de inhoud.Ook al laten veel mensen zich verleiden door de verpakking, het kost allemaal centen. Niet nodig, het kan best alternatief en goedkoop. Van blog naar boek is een grote stap. Bij een blog komt het er op neer iets in twintig lijnen synthetisch neer te schrijven. Zonder al te veel aan diepgang en analyse te verliezen,maar referenties ho, laten we dat maar netjes achterwege.Een boek of enkel essays of verhalen schrijven is totaal anders. Niet de ideenflits maar de lijn en de samenhang zijn plots belangrijk. Blogs ordenen en copieren is niet voldoende, je moet alles herschrijven. Best een intensieve inspanning,voor mij een grote inspanning. Toch blijft de kijk op de wereld om mij heen, de blik dezelfde.Mijn manier van kijken en analyseren heeft iets met De Bono te maken. Die man werd een aantal jaren geleden bekend door zijn methode om buiten het bestaande kader te denken en creatieve oplossingen te zoeken. Hij vraagt deelnemers aan een brainstorm figuurlijk of letterlijk één hoed tijdens de ganse denkoefenening op te zetten. Die hoeden hebben een kleur die voor een redeneringswijze staat.De "witte" hoed gaat uit van objectieve gegevens en cijfers. De "rode" hoed vertrekt van intuitie en emoties. De "zwarte"hoed speelt een beetje de advocaat van de duivel en zoekt de negatieve kanten van het probleemoplossend denken op. De "groene"hoed staat voor creatief en utopisch denken. De "blauwe"hoed wil het proces controleren en de helicopterview inbrengen. Mijn blogs zijn een beetje het resultaat van een dergelijk hoedenspel. Om creatieve oplossingen te bevorderen.
Meteora is een indrukwekkende bergstreek ergens in Griekenland op zo een 400 km van Athene.De hoge bergen en de kloosters op de top van de bergen hebben voor een speciale vorm van wandel-religieus toerisme gezorgd.Maar de geschiedenis van de streek is er een van verzet: tegen de Turken, de Italianen, De Duitsers en de grootgrondbezitters. Op een terrasje van een Taverne vertelt Nikos Perspepoulos een deel van zijn leven. Hij is gehandicapt en alleen,na het overlijden van zijn twee vrouwen. Ja, in de bergen hier was veel verzet, vooral tegen de rijken. De rijken kijken immers neer op een kleine boer als hij, alhoewel ze met veel smaak de dieren die de boeren kweken tegen een zacht prijsje willen eten. Politici beloven veel. Hij heeft hen al veel geld gegeven, omdat ze beloofden zijn zoon te helpen bij een carriere in het leger. De Communisten staan sterk hier in de streek: er zijn veel arme boeren,maar je kan hier geen revolutie maken. Je kan geen streek veranderen op zichzelf. Nu is Passok aan de macht,want als arme boer kun je toch niet voor de partij van de rijken - nea democratia- stemmen ? Nee we eten best hier in de de Taverne,niet in dat ander restaurant, dat is voor de rijken, de aanhangers van de nea Democratia. Zelfs de restaurants in het dorp zijn opgedeeld in politieke voorkeuren. Hij is een lokale vedette en kwam reeds in een TV -programma met zijn accordeon. De andere inwoners van Lambaka luisteren niet naar het verhaal van de man, waarschijnlijk hoorden ze het reeds honderd maal. En de crisis ? Ja de crisis is reel. De politici liepen echt met het geld weg, er zal diep moeten bespaard worden. In de eerste plaats zullen de openbare diensten het slachtoffer van de saneringen worden en zullen veel ambtenaren hun job verliezen. Dan natuurlijk de gepensioneerden en de zieken: de gepensioneerden moeten het nu reeds met 250 euro/maand minder stellen.En dan komen de belastingen.De weg zal lang en steil zijn...
In Griekenland is er stemplicht, maar zoals met veel wetten loopt men er een beetje om heen. Niet gaan stemmen wordt amper vervolgd.Anderzijds zijn er een aantal compensaties bij het gaan stemmen zoals een dag verlof bij een verre verplaatsing of een tussenkomst in de verplaatsingsonkosten door de politieke partijen. Dit heeft dit keer niet veel geholpen: slechts 53% van de kiezer kwam opdagen. Hoewel deze verkiezingen een lokaal en regionaal karakter hadden, maakten de politici en de media er een nationale test van. Sinds vorig jaar is Pasok (sociaal-demokraten) met Papandreou aan de macht, de Nieuwe Democratie( rechts liberaal) is de grootste oppositie partij, de Communisten halen rond de 15%. Griekenland kreeg via Europa en het IMF een drastisch besparingsplan opgelegd in ruil voor leningen die ze door de financiele krisis en speculatie moesten aangaan. Een tweede probleem is de massale immigratiestroom die de politici moeilijk onder controle krijgen. De burgemeester van Athene had van dit thema de inzet van de verkiezingen gemaakt,ook als is dit geen lokaal, maar een nationaal zelfs Europees probleem. De stembusgang heeft hier dan ook nog een aantal specifieke situaties, die het allemaal nog ingewikkelder maakt. Zo moeten Grieken niet in hun woonplaats stemmen, maar kunnen ze in hun geboorteplaats blijven stemmen.Dit geeft eigenaardige combinaties: vroegere inwoners van Athene stad verhuisden naar de betere en chiekere wijken in de rand, toch blijven ze stemmen in Athene-stad. In het centrum wonen vooral migranten zonder stemrecht: meer parkings kunnen dan ook rekenen op bijval bij de shoppende rijke lui. En die rijke lui bemoeien zich graag met de politiek en zijn meestal kandidaat.BV's en de jetset ontbreekt dan ook helemaal niet in het beeld van deze sterk gemediatiseerde verkiezingen Papandreou had zijn lot aan deze verkiezingen verbonden door bij negatieve resultaten voor Pasok nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht te stellen. Op basis van de eerste resultaten lijkt Pasok aan de winnende hand en is het krisisbeleid door de bevolking niet afgestraft. Al lijken de Grieken eerder onverschillig tegenover politici. Op zondag 14 november komt een tweede stembusronde in de gemeentes en regio's waar geen van beide grote partijen een meerderheid behaalde. Pas dan kunnen de winnaars en de verliezers definitief de balans opmaken.
Tweeduizendvijfhonderd jaar geleden was er de eerste maraton. In concreto: de Perzen kwamen met zo'n 20.000 soldaten naar de stad Marathon om Griekenland zo maar eventjes te veroveren. De Atheners hadden de inwoners beloofd hen te beschermen en moesten er iets aan doen. Zij zonden een tegenleger van 10.000 man, normaal een vogel voor de kat. De Perzen konden er zo door. De legeraanvoerder Mytriades bedacht echter een nieuwe oorlogstaktiek en versterkte de flanken van de aanvallende troepen. In onze dagen zou men zeggen: iets meer flexibiliteit, waardoor één soldaat er twee waard wordt, zonder dat je er meer moet voor betalen.De Perzen werden de zee ingedreven met grote verliezen, de Atheners konden het verlies beperken en wonnen de slag. Een Hopliet liep na de slag naar Athene om de wachtende vrouwen de overwinning te melden.Na 41,5 km viel hij meteen dood na zijn mededeling. De maraton en het heldendom was geboren. In Athene liepen duizenden athleten zondag deze historische maraton. De eerste drie waren Kenianen, de commercialisatie van een maratoncircuit waar wereldwijd 5 miljoen atleten aan deel nemen. Maar ook de politiek en het internationale Olympische circuit waren present.De Olympische gedachte van vrede werd sterk benadrukt. Maar de Olympische gedachte is meestal een kind van zijn tijd. Het duurde tot 2000 voor vrouwen aan de marathon volwaardig aan de Olympische discipline konden deelnemen. Vandaag zijn immigranten wereldwijd een probleem in de samenleving. De boodschap van verdraagzaamheid en anti-nationalisme is soms tegenstrijdig. Of dacht je dat de heroiek en de ophemeling van de Guldensporenslag helemaal niks met de Atheense maraton te maken had ? Het zijn fenomenen van eenzelfde taktiek : ook de maraton had een rol in de strijd voor een eigen Griekse staat en nationaliteit.
