Opruimen blijft moeilijk,zeker als het grondig gebeurt. Maar je kan een huis niet blijven volproppen met spullen, die je eigenlijk niet meer gebruikt. Ruimte is nodig om stog te verjagen. Ik heb veel boeken en er komen er bijna dagelijks bij. Ondanks de e-wereld. Ik heb dus beslist te kiezen voor meer ruimte en moet aan de slag.

Maar ik wil wel het milieu respecteren en de boeken respectvol elimineren.Ik trek naar een dichtbije Ecoshop met drie wasmanden boeken. De jongeman aan de kassa neemt ieder boek peinzend in de hand, maar zijn onmiddelijke chef meldt dat het sneller moet gaan en er geen plaats is voor boeken. Meer dan de helft krijg ik terug, de rest een prijs van amper 2 euro, daar moet nog een 1 euro naar de ecoshop en ik moet 7 euro inschrijvingsgeld betalen. Ik vind het maar niets,maar je kan met boeken toch niet naar een containerpark ?

Gelukkig is er de Oxfam bookshop. Een goed doel helpt je af van het verdriet en de scheidingsangst die je onvermijdelijk bij een dergelijke operatie beleeft. Je neemt afscheid van goede vrienden, boeken die je las en waarmee je een band opbouwde, je krijgt precies een gat in een geheugen vol met mooie verhalen. Maar goede doelen zijn nieuwe verhalen, op voorwaarde dat je de Oxfam bookshop snel binnen gaat en weer buiten. Anders loop je het risico opnieuw met evenveel boeken te vertrekken.

Je kan ook bij de "Sleghte" een poging wagen. Maar veel geld zal je niet vangen. Je rijd kilometers om met een paar euro en het grootste deel van de boeken huiswaarts te keren. De naam zegt genoeg. Dan blijft er nog de kringloopwinkel. Een gratis donatie waarmee je een deel van de sociale economie overeind houdt. Maar ook kringloopwinkels zijn selectief, zodat je tenslote toch op het containerpark aan komt.Misschien is het beter te wachten op een geefplein of een ruiloperatie met gratis boeken. Die initiatieven van de transitiebeweging zijn een poging om op een andere manier te leven. En daar passen mijn boeken het best in.   

10-01-2015 om 15:36 geschreven door Lieven  

De aanslag op de redactie van Charlie Hedo, een satirisch weekblad, door  misdadigers die zich op de Islam beroepen, heeft 12 slachtoffers gemaakt. Er vallen, begrijpelijk, grote woorden: een aanslag op de democratie, de vrije meningsuiting, onze cultuur en pers-vrijheid. De communicatiekloof tussen allochtonen en autochtonen leidt tot abstracte denkkaders. We moeten deze gebeurtenissen ergens kunnen plaatsen,onze spontane emoties zoeken een verklaring.

Misschien moeten we starten met de aanslag sterk te veroordelen, zoals we met alle vormen van zinloos geweld moeten doen. Voor mij is alle geweld zinloos, zeker als die uit de loop van een geweer komt.Ik ben een aanhanger van het gebroken geweer, omdat er geen enkel oorlog ooit vrede bracht.Ook geen godsdienstoorlog. Het alternatief voor geweld heet dialoog, spreken met elkaar, discussieren. Maar dan moet de andere kant wel bereid zijn de regels van het spel mee te spelen, wat bij extremisten niet het geval is. Zij willen vechten,polariseren. In een democratie is hun plaats in een gevangnis, wij moeten onszelf beschermen.

De kleur van deze extremisten, hun vlag is zwart. Zwart is de kleur van de dood,van de angst. Blinde extremisten zien de wereld in het zwart/wit. Zwart verdringt alle andere kleuren: het rood van de verandering, het groen van de hoop en het betere leven,het geel van de lente, het blauw van de zee. Wit is de kleur van de kinderlijke onschuld, de kleur van de kleinkinderen.Zwart is wanhoop, wenen en huilen.

Dit kan onze toekomst niet zijn. De regenboog heeft geen zwart. De vlag van Greenpace, de homobeweging of de vredesbeweging heeft geen zwart. De kalifaatvlag van Isis wel. Om op basis van angst en geweld macht te veroveren.We moeten niet naief zijn, respect, dialoog en discussie voeren waar het kan is de opdracht voor een rationele aanpak van de samenlevingsproblemen.

Andere opties staan niet in mijn woordenboek      

08-01-2015 om 17:01 geschreven door Lieven