De ondernemers van ons landje lanceren een groot mediaoffensief en eisen 'respect'. Zij zijn het beu de zondebokken van ons land te zijn en roepen de media en de publieke opinie ter hulp om een einde te maken aan wat zij de schandalige campagne noemen waarbij zij de zwarte piet toegeschoven krijgen voor de golf van afdankingen de voorbije maand. Ja halo, dit is toch wel even de zaken op zijn kop zetten. Nadat we de banken met staatssteun er bovenop moesten helpen willen zij de toegestane lastenverlagingen behouden, ook al danken zij met mondjesmaat of via collectieve ontslagen de arbeiders af. Maar aan hun riante bonussen of hun aandeel in de bedrijfswinsten mag niet geraakt worden. Het is zelfs voor onze liberale economist Paul Degrauwe wat te gortig geworden: hij vraagt dat we hem helpen om het kapitalisme te redden los van de kapitalisten.Hij vindt dat het systeem van de vrije markt door de huidige bedrijfsleiders misbruikt wordt en dat de concurrentie in een niets ontziende monopolisering en schaalvergroting leidt tot excessen. De inzet van Davos wordt zelfs een strijd tegen Obama, die gewoon het staatsgeld van de banken terug wil, omdat de banken niet willen stoppen met het uitkeren van riante bonussen aan hun bedrijfsleiders. Ondernemers willen maar ondernemen als ze op een flinke staatssteun kunnen rekenen. En ondertussen wordt de sociale welvaartstaat afgebouwd en moeten de werknemers meer en meer zelf opdraaien voor hun verworven rechten. Betaal een minimumpensioen en laat de werknemers zelf via een tweede peiler hun bijkomend pensioen financieren....
De westerse landen hebben steeds hun welvaart gebouwd op de uitbuiting van de "ontwikkelingslanden". De grondstoffen en de goedkope arbeidskrachten zorgden voor groei en winst.Uitbuiting ging ook hand in hand met "beschaving" door de inrichting van onderwijs,gezondheidszorg en bekering.Eind de jaren zestig kwamen door de bevrijdings- en nationalistische strijd een eind aan de traditionele bezetting van heel wat ontwikkelingslanden. Ontwikkelingssamenwerking zorgde voor nieuwe vaten voor oude wijn: de talrijke ambtenaren kregen een nieuw statuut maar bleven het onderwijs en de gezondheidszorg verder organiseren. Meteen hielden de oud-kolonisatoren een voet aan de grond. Ontwikkelingssamenwerking werd de jackpot van de buitenlandse handel. In Jeruzalem werden we ontvangen door de Belgische consul, mét de attaché voor ontwikkelingssamenwerking.Het vastklikken van de ontwikkelingssamenwerking aan het consulaat is niet alleen een neoliberaal, maar ook een neokoloniale zet. Van iedere Euro die er naar ontwikkelingssamenwerking gaat komt er vijf tot tien euro naar ons land terug. Door investeringen, door leveringen en grote werken. Het humanitaire laagje van de officiele ontwikkelingssamenwerking is schone schijn, de economische realiteit de harde werkelijkheid. Een vraag: kan het anders ? Is de ontwikkelingssamenwerking die door de NGO's, door de vakbonden , door de universiteiten opgezet wordt anders en beter ? Het antwoord is moeilijk en niet in zwart/wit-termen te omschrijven. Het is meteen makkelijker te zeggen wat er niet kan: neo-kolonialisme.Het doel moet solidariteit zijn. Dan komen begrippen en houdingen als: gericht op verandering, gebaseerd op gelijkwaardigheid, participatie en samenwerking op de proppen. In theorie staat dit allemaal wel ergens in de opdracht van veel NGO's, in de praktijk moet je op het terrein soms veel vragen stellen...
