Is er iets veranderd aan Waregem koerse ? Heeft de crisis dit traditioneel moment van feest in Waregem beinvloed ? Zijn de worsten en de pinten duurder geworden ? Is er bespaard op het eten en de speed van de paarden ? Zijn de jockeys minder kleurrijk, de dameshoeden met minder fantasie ? De Vip-champagne warmer, de kussen koeler ? In de eerste plaats moet ik zeggen dat er ondanks de crisis niet minder,maar meer volk toestroomde aan de Gaverbeek. Bussen vol met Vips, speciale genodigden en veel fietsen met gewone Waregemnaars. Geen man overboord,ondanks Dexia, ondanks Griekenland. Het eerste dat mij opviel is de toename van de privébewaking, groep 4 securitas heeft alles bijna in handen, van toegang tot uitgang. Met hoogtechnologische radioverbindengen, ik vraag me zelfs af of zij het helicopterke met camera niet moeten bedienen. Privatisering, de politie mag de wagens netjes uit het stadscentrum houden. Zij regelen het verkeer, de privé-bewaking de veiligheid.Een omgekeerde wereld. Het aantal Vip-champagnetenten is niet toegenomen. Ofwel is er geen plaats meer,ofwel is ook die sponsorbron aan zijn maximaal debiet. Nieuw dit jaar waren de truitjes van de vrijwilligers van Waregem Koerse, ze zaten allemaal in een reklametruitje van een interimburo. Veelbetekend voor de markt van de vrijwilligers die de interimbureau's ook voor de overheid wel willen organiseren. Tegen een vergoeding uiteraard. In de gemeente Viptent is blijkbaar toch opnieuw door een glimlachende gemeentesecretaris ingegrepen: het buffet is vervangen door broodjes én een soort kleine koffiekoekjes voor de dames. Het schepencollege is getooid met een sobere strooien hoed, alsof zij Cubaanse landarbeiders zijn. Ik geloof niet dat zij hier mee zelfs de regionale tv halen. De grote en de kleine steeple werden gewonnen door de Franse jockey Zuliani. Meteen duidelijk dat na Electrabel ook Waregemkoerse aan Frankrijk verkocht werd, het laatste van onze kroonjuwelen. Wie zei ook weer dat we een provincie van Frankrijk geworden zijn ?
De topman van de VDAB-"onze" Fons- pleit in komkommertijd voor een eenheidsstatuut voor contractuelen en statutairen in de openbare diensten. Niet gehinderd door enige kennis van zaken zegt de staatssecretaris van de Federale regering dat er discriminaties zijn tussen contactuele en statutaire overheidsambtenaren vooral inzake pensioenen. En dat hij al heel wat discriminaties wegwerkte inzake verlof en het recht op evaluaties. Een beetje meer serieux zou best mogen. Want hier worden appelen met peren vergeleken. Fons, blijf bij je leest, je hebt eigenlijk maar iets te zeggen over de Vlaamse amtenaren of je moet op zijn minst het onderscheid maken. Idem dito voor "Straffe" Hendrik. Maar ook het taalgebruik ! Discriminatie wil in onze taal aanduiden dat er onverantwoorde verschillen bestaan tussen mensen die hetzelfde werk doen en dus op dezelfde manier behandelt moeten worden. In de praktijk zijn er bij de verschillende overheden niet-statutaire ambtenaren aangeworven- dikwijls ook zonder examen-in zeer verschillende statuten. De overheidsvakbonden pogen geleidelijk aan die sutatie te regulariseren door iedereen hetzelfde statuut te geven: simpelweg: iedereen contractueel ! Nieuw is echter dat de term discriminatie gebruikt wordt om werknemers met een goed statuut te doen inleveren om te komen tot "gelijkheid" met werknemers met een slechter statuut. Harmonisering naar beneden. Alle restjes zekerheid van de werknemers moeten verdwijnen. Iedereen gelijk, maar in de miserie met een minimumloon, geen ancienniteit, een minimumpensioen en alleen loon als je presteert. We schaffen de overuren af, dit wil zeggen het overloon voor de overuren en zorgen dat die op jaarbasis berekend worden. Dit is wat we iedere dag lezen in de kranten, dit is wat de werkgevers iedere dag herhalen. Een groot deel van de politieke partijen loopt mee te balken in dit flexibiliseringskoor. In naam van de concurrentiekracht. No passeran ! Now way ! Pas possible!
De eerste grote fabriek die in 1969 in mijn dorp Desselgem werd opgestart door Luc Goesaert produceerde isolatiemateriaal. De naam was toepasselijk Isoglass. Luc Goesaert had het procedé en het idee gepikt in Cuba,weliswaar met andere materialen.Hij deed een goede zaak door het bedrijf te verkopen aan de multinational Pfeiderer, later overgenomen door de Spaanse bouwgroep Ursa. Nummer twee of drie in de wereld. De witte rookpluim uit de fabriek maakte de onwonenden ongerust. In de directe omgeving stonden slechts enkele huizen, maar een paar km verder stond de dorpskern met enkele sociale woonwijken. De omwonenden hadden last van het bedrijf dat volcontinue produceerde om aan de grote vraag naar isolatiemateriaal op de markt te kunnen voldoen. Maar hoe zit het in de fabriek ? Want als er in de omgeving wat aan de hand is zijn de arbeidsomstandigheden in het bedrijf dikwijls verre van gezond. Er blijkt wel degelijk een probleem: de afzuiginstallatie is verouderd en het water dat uit de douches stroomt kleurt donkerbruin.Blijkbaar was er geld over om een nieuwe produktielijn te bouwen,maar onvoldoende geld om ook de werknemers in goede omstandigheden te laten werekn.Alles is een kwestie van prioriteiten en daar staan de werknemers niet zo hoog op het lijstje. Human Ressources worden repressief en autoritair gemanagd in functie van de productiviteit. De leefmilieudienst van Waregem werkte onder druk van de klachten een ganse procedure uit die vooral een lange tekst inhield zonder veel inpakt voor het bedrijf. Informatievergaderingen met de omwonenden waren windowdressing zonder veel meer.De vastgoedcrisis in Spanje heeft ook gevolgen in mijn dorp: er is geen geld en geen ruimte voor minimale investeringen,die de hinder in en om het bedrijf zouden kunnen beperken.
