Vijftien jaar geleden vluchtte Freddy weg uit Colombia. Als vakbondsman was zijn leven in gevaar en belandde hij in Brussel. Onvermoeibaar zocht hij steun voor de strijd van de Colombiaanse vakbonden en poogde hij een wereldwijd netwerk van vakbonden in de petroleumsector te ontwikkelen. Hij klopte aan bij iedereen waar de deur open stond en bereikte dat er structurele ontwikkelingsprojecten werden opgestart. Daarnaast sensibiliseerde hij en alarmeerde iedereen telkens er een Colombiaanse syndicalist bedreigd werd door de paramilitairen.Hij deed dit allemaal zonder er een cent aan te verdienen. Om te kunnen overleven was hij "plongeur/afwasser" in een hotel. Stilaan groeide bij hem het plan om, ondanks alle bedreigingen, naar Colombia terug te keren. Weet je zei hij: hier ben ik als een geketende arend aan de grond. In Colombia ben ik als een vrije vliegende arend in de lucht.Met die beeldspraak gaf hij perfect aan dat hij in Colombia een gerespecteerd vakbondsman was. In Belgie was hij een bedelaar. Freddy gaat terug om in een bepaalde regio aan vakbondswerk te doen en de arbeiders in de multinationale petroleumbedrijven te organiseren. Samen met een groep andere vakbondsmannen van de Uso, de petroleumvakbond.In die regio controleren 350 paramilitairen de regio en zijn deze een echte bedreiging voor vakbondsmilitanten. De bescherming van de Colombiaanse syndicalisten hangt voor een belangrijk gedeelte af van de internationale druk. De regering is immers zeer bezorgd voor zijn " democratisch" imago. Communicatie, protesten tegen de bedreigingen van de Colombiaanse syndicalisten, toezicht door de Internationale Arbeidsorganisatie: het zijn allemaal kleine stukjes uit de beschermende mantel die wij over hun schouders moeten hangen. Vandaag was er een afscheidsetentje,een laatste avondmaal. Toespraken, beloften om contact te houden.Hier en daar een beetje emotie. Wij zullen in nauw contact blijven met Freddy en zijn gezin. Zijn compagnera en zijn 11-jarig dochtertje gaan mee het grote avontuur tegemoet.Wij wensen hen veel "suerte".
In Manchester zijn er niet minder dan 40 musea.Gelukkig,want het kan hier regenen. Maar dient een museum enkel om droog te kunnen blijven ? Is een museum popularisering van de kunst ? Heeft een museum een emanciperende functie ? Moet een museum nieuwe technieken integrere ? Hoe kan je het museumbezoek minder passief-receptief, meer actief conceptuel maken ? Is een museum politiek en hoe betrek je er de actuele, hedendaagse problemen bij ? Over deze en vele andere vragen heeft Bernadette Fynch gedoctoreert, geschreven en nagedacht. Wij hadden interessante discussies.
Eerst de theorie. Een museum hoeft niet enkel een passieve popularisering van de stand van de wetenschap te zijn. Je kan geschiedenis anders ordenen dan via een tijdslijn of de bestaande vormen van macht en/of machtswisselingen.Museums kunnen meer zijn dan de weergave van sociale relaties en machtsverhoudingen: ze kunnen processen bloot leggen, contexten analyseren. Om dit te bereiken moet je de gemeenschap bij zijn geschiedenis en verhaal actief betrekken en er deel van laten uitmaken. Je moet de geschiedenis als het ware terug geven aan de gemeenschap en deel laten uitmaken van de publieke ruimte. Door de interactie tussen de tentoonstelling en de gemeenschap die het voorwerp gebruikte kan je een deel van de geschiedenis reconstrueren en het concrete verband leggen tussen het heden en het verleden.
Een bezoek aan het Manchester museum toont hoe deze theorie in de praktijk kan gebracht worden.Een voorwerp-vb een speer- wordt in contact gebracht met een lid van de gemeenschap die het voorwerp kent en er iets over kan vertellen. Dit wordt op video opgenomen en in het museum getoont en op you tube geplaatst. Daar komen dan opnieuw reacties op die als onderzoek en context opnieuw kunnen gebruikt worden. Video's op You tube werden door meer dan 60.000 mensen bekeken en becommentarieerd. Bij een rondleiding worden leerlingen geconfronteerd met ouderen die het voorwerp nog in het dagelijkse leven kenden en gebruikten. Hun verhaal wordt gebruikt om de vele vragen van de schoolkinderen interactief te beantwoorden.En er zijn natuurlijke vele doe-activiteiten waardoor de kinderen zelf als een archeoloog in Egypte opdrachten moeten uitvoeren. Ten slotte wordt er ipv de bestaande traditionele wetenschappelijke indeling van dieren een thematische voorstelling van dieren gebruikt zoals de verminderde diversiteit van de dierensoorten door de opwarming van de aarde.
Tijdens de G20 geeft David Cameron een felle speech aan de toekomstige investeerders voor Groot-Brittanie: investeer bij ons wij spreken Engels, de taal van de business, we hebben universiteiten die via onderzoek de toekomst voorbereiden en wij zijn de gemakkelijkste toegang tot de grote Europese markt van de Europese Unie. Precies wat je allemaal in Manchester terugvind.
De bakermat van de Engelse industrialisatie en de textielindustrie was eveneens een centrum waar wetenschap en ontdekkingen hand in hand de razendsnelle ontwikkeling van het kapitalisme stimuleerden. Van de ontdekking van de in vitrobevruchting tot het onderzoek van kinderziekten, de uitvinding van de radar en het atoomonderzoek. Verbazingwekkend hoe industrie en universiteit samen werkten voor de ontwikkeling van het nieuwe kaptalisme.
In het labourmuseum vinden we de geschiedenis van de arbeidersbeweging terug, net alsof het bij ons zou zijn. Kinderarbeid, geen stemrecht,kanonnenvlees tijdens de eerste wereldoorlog,lage lonen, massaproductie en het verbod op iedere vorm van organisatie.Tot Thatcher er in slaagde de vakbonden te breken en de flexibiliteit en slechte arbeidscontracten hun intrede deden.
Het harde liberalisme privatiseerde en kleedde de staat bijna volledig uit.Ondanks al deze harde maatregelen en besparingen ziet de toestand er hier helemaal niet anders uit dan op het Europese vasteland. Besparingen in de sociale zekerheid, hoge werkloosheidscijfers en veel oudere mensen die rotjobs moeten doen om rond te komen. Langer werken in de realiteit. Studeren kost de ouders de helft van hun zuur verdiende centjes en huizen zijn onbetaalbaar duur geworden om te kopen of te huren. En Engeland wint de Europacup, dat zijn ze hier zeker !
Deze week zijn onze Palestijnse vrienden op bezoek. om eens na te gaan hoever ze staan in de utbouw van de vakbond, om te kijken of het solidariteitsproject dat we met de petrochemische vakbond van de PGFTU hebben nog steeds op het goede spoor zit. De context en de situatie van de palestijnse arbeiders is er de voorbije maanden niet op verbeterd, we weten meteen dat de vakbond en het project het niet gemakkelijk hebben. De Israelische bezetting blijft een wurggreep op de economie, de onderhandelingsmogelijkheden met de Israelische,maar ook Palestijnse werkgevers zijn flinterdun. De Palestijnse vakbond is door israel niet erkend en kan dus niet opkomen voor Palestijnse arbeiders die in industrieterreinen in Israel werken of in nederzettingen. Nochtans blijven onze gasten pragmatisch en positief en benadrukken ze vooral waar ze kleine successen boeken. Zo konden ze een CAO over het minimumloon en de gezondsheidsverzekering afsluiten in Jeruzalem. Een ander voorbeeld van hoe de vakbond wanhopig greep probeert te krijgen op de problemen van de arbeiders volgt.Qualquilia is een Palestijnse stad op de grens met Israel. De muur loopt er rond. Er is lechts een deur, slechts een tourniquet waar iedere morgen 6000 arbeiders naar hun werk moeten. Willen zij om 7 uur stipt op hun werk verschijnen dan moeten zij om 2uur s'nachts aanschuiven om door die ene Israelische controlepost te geraken. De Israelische bezetting heeft de arbeiders vernaderd: het zelfbehoud en het individualisme neemt de overhand. onlangs stierven drie arbeiders in het gedrum aan het checkpoint: zij werden vertrappeld in de chaos. De vakbopnd heeft n! begeleiders aangesteld die iedere morgen om 2 uur het checkpoint iets regelen. Ordelijk via het checkpoint passeren gaat sneller, iedereen tevreden. Maar niet de Israelische soldaten, die iedere vorm van organisatie van de Palestijnen het etiket "staatsgevaarlijk" opkleven. Israel wentelt zich nog steeds op wereldvlak in de slachtofferrol van de nazikampen. De realiteit is dat zij met de Palestijnen precies op dezelfde manier omgaan, zoals Untermenchen.
Ik ben me zowat aan het organiseren om enkele van de kleine verhalen te vertellen. Dit lijkt me aangenamer dan een oervervelende spreekbeurt over gewichtige onderwerpen.De vertelster Scheherazade ontsnapte aan de dood door de Sultan duizend en één nacht sprookjes te vertellen. Het boek de verhalenverteller van Marrakech gaf me nog meer inspiratie uit de Arabische en Indische traditie. Het vertellen heeft verschillende functies en helpt ons de wereld te structureren en orde te brengen in de dagelijkse chaos die op ons af komt. In een verhaal volgen verschillende gebeurtenissen eenzelfde tijdslijn,wat zorgt voor een eenheid en betekenis van schijnbaar losse feiten. Misschien hebben mensen in crisistijden juist meer soaps en verhalen nodig, niet om weg te vluchten,maar om orde en samenhang in hun belevenissen aan te brengen. verhalen plaatsen immers kleine en dagelijkse gebeurtenissen binnen een groter geheel en de fundamentele onderstroom. Via een verhaal wordt ook zeer veel informatie overgedragen,wat het forwarden van informatie bevordert. Verhalen vertellen heeft ook veel te maken met verleiden en beinvloeden. Ik heb het niet over de vele liefdesverhalen die steevast op een huwelijk en veel kinderen,met een lang en gelukkig leven eindigen.Een happy end is een gesloten verhaal, waardoor je het publiek niet langer boeit. Een goed verhaal moet wel de aandacht trekken,een soort clifhanger inhouden,een ontknoping kennen,waardoor men steeds verder luistert of wil terugkeren. En tenslotte de rol van helden. Helden zijn in verhalen belangrijk omdat we er ons kunnen aan optrekken, omdat we er ons kunnen mee identificieren. Mijn helden zijn meestal arbeiders, die voor hun centen hard moeten werken. Zij zijn niet als een prins of een prinses geboren, maar maken zelf hun leven....
De Vlaamse gemeenschapsminister Bourgeois heeft een identiteitskit ontwikkeld om migranten op weg naar een betere integratie te helpen. Een plezante oefening als je ziet wat ze er van gebakken hebben. Als je een antropoloog vraagt wat iemands identiteit is noemt hij aspecten van cultuur, taal, etniciteit en familie. Een socioloog heeft het bij voorkeur over de groepen, de staat en het type samenleving waartoe die persoon behoort. Een historicus benoemt zowel de sociologische, antropologische als economische aspecten en plaatst die in de tijd. En zo kun je doorgaan.
Vrijwel alle benaderingen zien identiteit als iets wat buiten de persoon bepaald wordt. Enkel binnen de filosofie en psychologie vind je visies die identiteit zien als iets wat bepaald wordt binnen de persoon.
Even terug naar de integratiebrochure van Bourgeois.De Vlaming spreekt Nederlands, is lid van een vereniging, leeft ultragezond, houdt van rust en privé-leven. Wel een zeer beperkte en retro-invulling. Ik doe de oefening even opnieuw.Vlamingen spreken -door de vele historische bezettingen- meestal meerdere talen. Op zondag gaan de meeste Vlamingen familie bezoeken. Het verenigingsleven verouderd en verdwijnt steeds meer, de professionalisering via Culturele Centra, vormingsorganisaties en full-time professionelen is een van de verklaringen. Wij hebben zeer hoge zelfmoordcijfers bij jongeren en vereenzaamde ouderen. En tenslotte: in alle onderzoeken komen Vlamingen naar voor als zeer onverdraagzaam en weinig tolerant voor migranten. Een warm "onthaal" betekent meestal een muur van wantrouwen.
Ik had altijd iets met arbeiders: in mijn leven vond ik altijd dat ze de kracht tot verandering van de samenleving vormden. Ook al zou je denken dat ze het niet waren. Maar de fundamentele contestataire geest daar kun je niet van weg. In mijn vriendenkring heb ik altijd meer zulke typen dan lobbyisten met diploma gehad. Sef was er een van. Sef stierf na een korte maar dodelijke ziekte. Tja hoe begin je aan een herinner mij maar ? De begrafenisdienst toonde jefke op zijn best: als kindje, als papa, als duiker, als gelukkige reiziger. Aan de begrafenistafel hoorde ik een ander verhaal : Joseph Vandeputte had zijn werkgever uitgedaagd, was ontslagen en kon niet zwijgen. Dat de werkgever iedereen een briefje in de handen gestopt had om hem te mijden en dat de vakbond hem als kandidaat voor de sociale verkiezingen laten vallen had zijn misschien details. Sef had ondertussen een merkwaardig parcours van diverse werkgevers achter de rug. De rijksbasisschool was een eindpunt,maar niet zonder motivatie. Hoe ga je om met het afscheid van een goeie vriend ? Zacht en teder. Sef had altijd gelijk. Je kan het je niet voorstellen, maar hij zou aan zijn gebuurs vertellen hoe zij hun gras moesten afrijden. Dit deed hij evenzo met de bazen van zijn fabriek, de directeurs van de school; de delegees van de vakbond. Hij vond steeds dat zij er niet echt iets van kenden, zij waren geen ervaringsdeskundigen, hij wel. Hij geloofde de macht niet, naief poogde hij de macht te veranderen.Het ontbrak hem niet aan lef. De onderwerpen en de hobbys van sef waren eindeloos: koi's in de vijver; moto's in de garage, vogels in de voiliere,duiken in de Barges, racing in het industrieterrein.Niks mis mee, maar toch alleen voor "middle-class-management". Sef is verdwenen,maar hij heeft recht op een hommage. Bij deze. Want er was niks mis met deze "echte" arbeider. In het arbeidersparadijs was hij president geweest, maar daar leven we vandaag niet in.
Verjonging, vernieuwing: het hangt in de lucht. In Frankrijk zijn er zondag presidentsverkiezingen en jawel de socialisten liggen voorop. Sarko heeft afgedaan, zijn hooghartigheid en mooie praat wordt afgestraft. In Groot-Brittanie zijn de gemeenteraadsverkiezingen uitgedraaid op een nieuwe adem voor Labour in de gemeenteraden. In Griekenland weet men het niet echt meer: maar diegenen die hun pollen aan de jarenlange leugens verbrand hebben, zullen afgestrafd worden. Kleine partijen en individuele parlementsleden die in de Griekse crisis het sociale bloedbad wilden vermijden kunnen wellicht hun stempel drukken. In Nederland is het gefoefel met Wilders ten einde: de christendemocraten moesten op ultra- kleine en godsdienstige partijtes beroep doen om de meubelen te redden. Hoe dan ook in september hebben ze verkiezingen aan hun been. Want voor de regerende conservatieve partijen in Europa komt het er nu op aan zoveel mogelijk maatregelen die de werkende bevolking treffen er nu door te duwen, voor verkiezingen een einde maken aan hun beleid van privatisering en afschaffen van sociale rechten. Is links klaar voor een ander en nieuw beleid ? Oeps, dat is een vraag van een ander kaliber. Links heeft,ondanks de ervaringen de voorbije vier jaar, nog steeds geen antwoord hoe je een financiele markt reguleert en hoe je de banken efficient controleert op hun buitensporige risico's die ze nemen. We blijven dus zitten met financiele producten,waarvan we totaal geen zicht hebben op de risico's, we totaal geen idee hebben hoe we van die risico's af geraken en hoe we het geld van de burgers beter kunnen waarborgen. Het is dan ook geen toeval dat er verjonging en vernieuwing in de lucht hangt.De oudere bevolking heeft net iets te veel graaicultuur aan de dag gelegd. Jongeren hebben weinig kans op een vaste job,geen vast inkomen en kunnen absoluut niet sparen. Zij nemen dus geen enkel risico als ze verandering willen, ze hebben niks te verliezen...
Een mei is altijd een speciale dag geweest: een dag van feest,een dag van fierheid wat wij met de linkerzijde en de syndicale strijd allemaal gerealiseerd hadden. Van 8-urendag naar vierdagenweek, van armoede naar sociale zekerheid,van oorlog naar vrede,van kerk in de staat naar vrijzinnig bestaan.Stoeten, optredens, gezellig tafelen hebben de betogingen én het mobiliserend karakter van 1 mei vervangen. Bij gebrek aan mobilisatie en perspectief is een mei minder en minder attractief.Er komt gewoon minder en vooral steeds bejaarder volk op de georganiseerde activiteiten af. Het ontbreekt nochtans helemaal niet aan redenen om toch iets meer te mobiliseren. De komende weken zijn er sociale verkiezingen in de bedrijven.Niet minder dan 55.000 kandidaten komen op onder de ABVV-vlag om hun collega's te vertegenwoordigen in moeilijke tijden. Het is ook een goed moment om de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen in eigen kringen te laten starten. Of om een vuist te maken tegen het neo-liberale Europa en een steuntje te geven aan de Franse socialisten,die op 6 mei voor de vuursproef staan.Of eens te applaudiseren voor de Nederlandse kameraden die hun nek uitsteken en geen steun verlenen aan het bezuiningsbudget van de gevallen regering Rutte. In Griekenland zijn er ook verkiezingen met het risico dat die uitdraaien op een algemene afkeer van " de politiek" én de weg openen voor een nieuwe militaire dictatuur, wat ook in Spanje geen utopie zou kunnen zijn. In het rijtje met landen waar een betoging op 1 mei niet zonder risico's is kan Palestina niet ontbreken. Ieder jaar zijn er incidenten en wordt de betoging die door de PGFTU-de vakbond- georganiseerd wordt, manu militari door de Israeli's uiteengeklopt. Daarmee is duidelijk dat 1 mei ook een signaal en een graadmeter is voor mensenrechten en democratie.
In Bepart loopt een tentoonstelling over kunstenaarsboeken.Het is een tentoonstelling geworden waarbij je een tentoonstelling te zien krijgt van kunstenaars die een boek schreven, soms in samenwerking met. De tentoonstelling is ook een souvenir aan het Xerox Book uit 1968,waarbij een boek gedrukt of gefotocopieerd werd op een Xerox. Dit is geen volledig nieuw idee,vermits de eerste Lonely Planet reisgids - Azia on a footstring-ook als fotocopie een eerste bestaan kende. Maar dit was 68, waar eveneens de aanval werd ingezet op auteursrechten- want eigendom was diefstal. De boekenverkoop daalt, zowel in Vlaanderen als in Nederland.Dit brengt concentratie en monopolisering met zich mee. In Vlaanderen is 75% van de boekenverkoop in handen van de Standaard boekhandel. Met een eigen distributiesysteem en een eigen ratingssysteem versterken zij hun uitgaven en edities.Zij namen daarbij de methodes van de vroegere boekenclubs over met gestandaardiseerde etalages,een boekentoptien,recensies in de aanverwante kranten en tijdschriftengroep,propomoties en koopjes. Kleine uitgeverijen en alternatieve boekhandels sneuvelen een voor een. Een belangrijk verkoopsargument voor een boek: het sensuele,het aanraken valt meer en meer weg door het niet meer aanwezig zijn. Want om een boek te kopen moet je stilaan veroverd worden. Eerst moet een boek je aandacht trekken. Daarbij is de cover het belangrijkste aantrekkingspunt. Daarna neem je het vast, draai je het om en lees je de achterflap, over de inhoud en of de auteur. Dan blader je, lees je een stukje van de inhoud of bekijk je de illustratie. Stilaan krijg je een band met het boek en ga je over tot de irrationele daad: je koopt het boek.
Eenmaal de bloemen en de botten aan de bomen knoppen hangt een zekere zenuwachtigheid in de lucht. Depressieve mensen hebben het daar iets moeilijker mee. Sommigen trekken dan iets meer aan mijn mouw om aandacht te vragen voor hun probleem. Daarmee moet je voorzichtig om gaan, want je weet nooit of er niet ergens een echt probleem om de hoek loert. Zo ook met mijn buurman. Vorige week dacht ik dat hij depri was, maar nu blijkt er veel meer aan de hand. Hij is opgenomen in het ziekenhuis met ernstige problemen. Laten we hopen dat hij het haalt. Het is ook twintig jaar geleden dat de Balkan plots in vuur en vlam stond door etnische en godsdienst twisten.Opeens begonnen buren elkaar uit te moorden,doken wraakzuchtige milities op en bombardeerde de Nato verschillende steden plat. In Sarejevo vielen 11541 slachtoffers, tijdens de oorlog in Bosnie-Herzegovina niet minder dan 100.000 doden en meer dan 2 miljoen mensen waren op de vlucht. Waanzin. Niet zonder enige hulp en politieke steun van Duitsland. Waar blijft de balkan kultuur ? In die regio zijn de mensen zo voorzichtig met elkaar iets op te leggen dat ze steeds twijfelen en altijd minimum twee alternatieven voorleggen om niet de indruk te geven dat zij iets voor je willen beslissen.Een vorm van beleefdheid of een manier om steeds op beslissingen terug te komen en jezelf permanent in vraag te stellen ? De politieke realiteit heeft de verdeeldheid tussen moslims en christenen politiek opgedeeld en verzegeld. Er is vrede, maar niet veel meer. Hoe kunnen de wonden geheeld worden ? Misschien met cultuur,ook een vorm van therapeutisch praten. Het mocht niet zijn. Sarajevo's aanvraag om in 2014 culturele hoofdstad van Europa te worden heeft het, ondanks ruime steun, niet gehaald. Maar het is helemaal geen reden om depressief te worden, blijven praten dus.
Lieven De Cauter zoekt een alternatief voor het hedendaags neoliberalisme.Hij situeert zich duidelijk binnen het rijtje denkers van de indignados of de verontwaardigden zoals Naomi Klein,Negri en Zizek.Alleen de arabische lente neemt hij er bij als een grote wereldwijde reactie tegen de domintie na 9/11. Hij blijft een pessimist om binnen de Europese context grote maatschappelijke veranderingen te realiseren.Het beste van het slechte lijkt hem een bijsturing en vooral het behoud van onze sociale verworvenheden.Leve de welvaartstaat.Zoals de indignados is het hier en nu belangrijker dan even terugblikken op de geschiedenis. Vertrekpunt is de angst en de repressie na 9/11 waardoor we met Guantanamo het elementair mensenrecht in de vuilbak kieperen.Ook in Belgie leidde de bankencrisis tot het buitenspel zetten van het parlement,wanneer de sociale zekerheid en de sociale voorzieningen moesten besparen. In Europa werd de liberale tendens electoraal versterkt bij iedere verkiezing,links vond geen adekwaat antwoord en sprak niet aan.De ecologische zoektocht naar antwoorden op de grondstoffencrisis verloor zijn elan.Het werd erg stil ... Lieven De Cauter focust zich erg op de vorm die de protestbeweging aannam. tentenkampen,clowns,maskers,feesten en sociale netwerken.In een eerste fase wordt het basisprincipe van de vertegenwoordigende demokratie in vraag gesteld, de tweede fase is nog niet in zicht maar zou op zijn minst de verloren geloofwaardigheid van de internationale instellingen moeten herstellen. Blijft de vraag: zal er iets grondig veranderen of recupereerd het systeem opnieuw het protest ? Ik schreef deze blog in Sevilla,waar op de vooravond van de staking tegen de Spaanse regeringsmaatregelen een groep Indignados betoogde. Zonder veel vlaggen, maar met opschriften als " No pan, no paz"...
Twee en twintig jaar na de val van de Berlijnse muur,piepen we nog eens rond in het voormalige DDR. Jongeren weten natuurlijk niet hoe het er vroeger aan toeging en zien alleen de steeds opgewarmde kost op het scherm: de DDR was een verschrikking. Zij zien vooral wat er niet was. De "vrijheid" die ze vandaag hebben is de vrijheid om te consumeren. In de DDR was een belangrijke bron van ergernis het gebrek aan bananen in de winkels. Vandaag liggen de bananen te rotten in de winkelrekken, centen en werk om te kunnen consumeerderen ontbreken. Ekkehard is verontwaardigd: het kan toch niet dat door armoede kinderen niet ingeent worden ? Meer dan de helft van de voeding wordt in de vuilnisbak gekieperd omdat het niet aan de normen van Europa en Duitsland beantwoord. Men spreekt over ecoproducten en smaakverbeteraars: in het vroegere DDR was alle voeding eko ! De samenleving is opgedeeld in twee sterk verschillende groepen: alle managerjobs zijn ingenomen door Westduitsers, uitvoerende en ongeschoolde arbeid is voor OostDuitsers. In de cultuur- en theatersector is het helemaal een puinhoop. Managers voeren drastische besparingen uit waardoor de theaterproducties geen nivo en geen publiek meer aantrekken. Op zondagavond vertrekken veel OostDuitsers van huis om als "gastarbeiders" in WestDuitsland te gaan werken. Zij moeten maandagmorgen op tijd zijn. Zij blijven de ganse week weg om dan opnieuw in een kort weekend bij hun familie te kunnen zijn. De grote investeringen in het voormalige DDR bleven uit en wegen door de KMO-isering niet op tegen de sluitingen en de herstructureringen die na de "Wende" de zware industrie rationaliseerde. Smalen zegt Ekki: "Ondertussen blijft de Duitse staat voor de buitenwereld de grote en rijke jan uithangen. Zie de gratis autostrades, zie de prestigieuze hulpplannen voor de Oost-Europese landen.Voor de eigen bevolking hebben zij geen aandacht. Duitsland heeft de ambitie om te heersen over Europa en de wereld. Wat Hitler niet lukte via een oorlog,moet nu kunnen door een streng economisch en monetair besparingsbeleid"
Hiva organiseerde een studiedag met steun van 11.11.11 over de toekomst van de ontwikkelingssamenwerking. Onderliggende bedoeling: de deur van de nieuwe Minister Magnette open wrikken voor lobbying en overleg. Ieder toekomstscenario hield dus min of meer rekening met de milieuproblematiek die misschien wel niet vollledig opgelost zal zijn, maar op zijn minst beheerst zou worden. In alle denkpistes werd als mantra duidelijk gemaakt dat we nu op de top van de berg zitten en dat er alleen neergang kan volgen. Of met andere woorden er zal zeker niet meer overheidsgeld naar ontwikkelingssamenwerking gaan. Wellicht wordt het budget nog verder uitgehold door het inschrijven van militaire tussenkomsten en de groei van de noodhulp.Wellicht kunnen ook andere vormen van financiering gebruikt worden zoals het heffen van een vliegtuigtaks. Het is de eerste maal dat ik vaststel dat 11.11.11 en het Hiva ook het bereiken van de 0,7% van het BNP opgeveven. Ngo's staan voor keuzes: of zij vormen zich meer en meer om tot technische specialisten die als consultants goede projecten en veel centen binnen rijven, of zij worden politieke verdedigers van de belangen van hun partners bij de publieke opinie. Kleine initiateievn met directe banden hebben goede resultaten door de concreetheid van hun acties en de directe communicatie. Een ervaren NGO-man vond het allemaal iets te veel van het goede en pleitte voor een beetje gezond verstan en minder lijvige studies die alleen maar zeer veel geld kosten. Maar de richting waarin de hond loopt wordt bepaald door de kop en niet door de staart. Er zullen wellicht nog studies en studiedagen volgen.
We kunnen minder en minder leven met onzekerheid. Zo is er nu een tendens om scenario's uit te teken voor de toekomst. Om de risico's en de valkuilen te voorspellen en te beheersen. In de grote internationale instellingen is met al volop bezig met na te denken hoe de wereld er zal uitzien in 2020, 2030,2050. Hoe zal de wereld er uitzien wanneer we weten dat er grondstoffen te kort zullen zijn, mensen te veel, een ecocrisis, nieuwe groeilanden ... Om die scenario's hanteerbaar en concreet te maken worden ze omgezet in drie modellen.
Het eerste model schetst de wereld als een "wereld van eenzame buren". Deze landenbenadering gaat uit van de vastelling dat de Internationale organisaties (Uno, IMF,Wereldbank..) niet goed werken en falen in hun opdracht. Protectionisme tussen landenblokken en realo-politiek beleid zijn schering en inslag. De blokken worden gemaalt tussen Brazilie met de latijns-Amerikaanse landen, Noord-Amerika rond de US, Europa rond Duitsland, Turkije en Iran strijden om het leidersschap in het Midden-Oosten, China,India en Indonesie pogen hun invloed in Azie uit te breiden. het zwakke broertje blijft Afrika, meteen het slachtoffer van de klimaatverandereing. De uitdaging is het vertrouwen in de internationale instellingen te herstellen.
Een tweede visie is een wereld van "paradigma-shift" of verandering op de visie van de wereld. De huidige economische crisis blijft duren. Inleveringen, vervuiling financiele crisis zet zich door. Alhoewel het neoliberale systeem overeind blijft groeit het verzet. Nieuwe vormen van protest groeperen zich langzaam en krijgen steeds meer eenzelfde agenda.
Een derde scenario is een wereld van het "koude" groen. De ecologische crisis wordt op een harde en autritaire manier opgelost door het opleggen van strikte normen aan de bevolking. Groeiende ongelijkheid wordt de uitdaging. De kloof tussen arm en rijk wordt dagelijks groter. De autoritaire overheid maakt een strenge ecologische regelgeving en onderdrukt iedere vorm van sociale organisatie.
Geen enkel van de scenario's belooft ons rozengeur en maneschijn. Integendeel. In 2020 ben ik 68 jaar. Tijd voor een nieuwe mei 68 met de senioren ?
Quicky toonde in het pensioendebat over de zware en belastende beroepen zijn ware aard: hij heeft gewoon minachting voor de arbeiders die hun brood moeten verdienen met hard werken. Zijn voorbeeld over de rattenvangers was meteen hilarisch: in Vlaanderen zijn er in totaal 94 rattenvangers en vier chefs die dit beroep uitoefenen. Ik veronderstel dat we het hier hebben over vijf of zes personeelsleden die langer aan de slag moeten ? Hij dacht de "slimme" uit te hangen met zijn voorbeeldje,maar hij noemt wel een categorie die meer dan zijn geld opbrengt door de dijken te beschermen. De factuur om de dijken te herstellen zal hoger zijn dan de besparing. En misschien omdat dit kadert in een Europees project waarbij 25% van de kosten door Europa betaald wordt en dat nu net in maart 2012 afloopt. Het had dus niks te maken met besparingen maar met de ideologische benadering dat iedereen twee jaar langer moet werken. Uitgezonderd die groepen die de voorbije weken hun tanden konden tonen: de Nmbs, de journalisten, de politie, het leger, de bouwvakkers, de metaalarbeiders,..... maar niet de rattenvangers ! Ook tante Monica had een uitschuiver met de uitspraak dat niemand langer wou werken en een uitzondering wilde op het langer werken. Ze zou beter eens nadenken voor ze iets zegt. Als socialiste zou ze moeten weten dat arbeiders minder lang leven dan bedienden en dat dit komt door de noeste arbeid. Arbeiders genieten dus minder lang van hun lage pensioentje... Terug naar de discussie: iedereen moet langer werken voor hij op vervroegd pensioen kan gaan. Voor arbeiders met een zwaar en belastend beroep is de vraag niet langer werken , maar dikwijls vroeger in de ziekteverzekering omdat ze gewoon niet langer kunnen werken. In de ons omringende landen( ja als we dan toch moeten vergelijken voor de concurrentiekracht, dan kunnen we ook andere dingen eens vergelijken) is men reeds langer met deze discussie bezig. Zowel in Nederland als in Frankrijk is men het erover eens dat werknemers met een zwaar beroep of werknemers die in aanraking kwamen met toxische produkten vervroegd kunnen uittreden. Er bestaan wetenschappelijke studies, lijsten van beroepen die erkend zijn... waarom maakt onze "slimme" minister daar geen gebruik van ? Omdat de rattenvanger van Hamelen met zijn neo-liberale deuntje hoopt de werknemers te bedriegen.... en denkt dat ze naief zijn als kinderen.Wij geloven echter niet langer in liberale sprookjes.
Een deel van deze blog verscheen in herwerkte versie in de vorm van een boek. Verkrijgbaar in de boekhandel !
Kleine verhalen over solidariteit Lieven Vanhoutte (tekst) - René Van Cauwenberghe (foto's) Vakbondswerking is meer dan alleen maar vergaderingen en congressen. Dat bewijst dit boek, dat een inspirerende wandeling biedt doorheen dertig jaar syndicaal engagement en internationaal activisme. Vanuit de ontwapenende beschrijving van persoonlijke contacten en belevenissen geeft de auteur een unieke inkijk op een brede waaier van internationale samenlevingsproblemen. Lieven Vanhoutte bouwt zijn visie op vanuit de mens, eerder dan vanuit grenzen of structuren. Internationale solidariteit krijgt daardoor een gezicht. Ook letterlijk, door de samenwerking met fotograaf René Van Cauwenberge. De concrete verhalen schetsen het onrecht waar vakbonden wereldwijd tegen vechten. Waardig werk en een waardig leven zijn niet enkel een holle slogan. Het is ook het verhaal van Ekki, Bongi en Atef, het is het verhaal van hun strijd. Met de steun van de Algemene Centrale van het ABVV Auteur Lieven Vanhoutte is sociaal pedagoog, journalist en coördinator Europese en internationale actie van de Algemene Centrale van het ABVV. Zijn reisblogs vormden de basis voor dit boek. René Van Cauwenberge is gewestelijk voorzitter van de Algemene Centrale van het ABVV Vlaams-Brabant. Hij organiseert al jaren internationale solidariteitsprojecten. Zijn eenvoudige foto's geven vaak beter dan paginalange teksten de realiteit weer. Technische gegevens
Titel: Kleine verhalen over solidariteit Auteur: Lieven Vanhoutte Uitgeverij EPO, Berchem-Antwerpen, 2012 isbn: 9789491297229 paperback (17 x 21 cm) 184 p. prijs: 15.00
Momenteel loopt een film over Magareth Thatcher, de ijzeren dame, in de bioscoop. Het geeft een speciale couleur aan de voorbije vakbondsstaking en de vele jongerenreacties tegen die actie.Zo een dertig jaar geleden werd de solidariteit met de mijnwerkersstaking georganiseerd met inzameling van kleren en voedsel. We waren fier twee camions naar Engeland te kunnen sturen en luisterden met Rode oortjes naar Ivan die toen de missie volbracht.Wat we toen niet beseften was dat Thatcher de ondergang van de machtige Britse vakbonden organiseerde.Voor haar bestond de samenleving en het woord solidariteit niet: vanuit haar neoliberale visie was zij ervan overtuigd dat iedereen zelf zijn plan moest trekken en dat die kracht de crisis in Groot-Brittanie zou oplossen. De jongeren die gisteren op de vakbondsacties reageerden denken net zo: zij, welgeschapen IT-ers of zelfverklaarde bedrijfsleiders zullen door hard werken de crisis in eigen land aanpakken en oplossen. Arbeiders uit bedrijven zijn overbodig, die kunnen door migranten losjes vervangen worden om de nodige basis-industrieen in leven te houden. Iedereen voelt zich Zuckerberg, iedereen voelt zich Iron lady. Dat deze visie een aantal consequenties heeft is niet zo gemakkelijk te vatten: minder staat en minder belastingen, maar ook minder openbare voorzieningen. Minder sociale zekerheid en meer privéverzekeringen. Oeps zouden we nu toch alles zelf moeten oplossen in deze crisistijden ? Het verhaal met Thatcher zou ons toch wel iets moeten geleerd hebben: haar desatreus beleid was een uitverkoop van het Britse economisch imperium aan de multi's, de arbeiders verloren alles zelfs hun eenvoudige huisjes waarvoor ze levenlang gewerkt hadden, enkel de bankwereld- the city- mag ongecontroleerd speculeren en de vakbonden verliezen zich in het optreden in verspreidde slagorde om de geframenteerde werknmers te vezrdedigen. De media zijn de slaafjes van de regerende coalitie; die kritiekloos de USA achterna loopt. Enkel het heroptreden van Monty Pyton geeft hoop; zo kunnen we nog eens goed lachen..
Ludo Abicht was te gast op de eerste filo-avond in Waregem naar aanleiding van zijn boek De Haan van Asklepios Dit boek is het vervolg op het boek over emotionele intelligentie, een pleidooi voor meer emotie in je moraal.
Eerst iets over zijn boek. De titel verwijst naar de laatste woorden van Socrates voor hij de giftbeker dronk aan zijn leerlingen: Vergeet niet een haan te offeren aan Asklepios. In het toenmalige Griekenland was het immers de gewoonte een haan te offeren aan de God van de gezondheid Asklepios wanneer men genezen was van een erge ziekte. Hoe moeten we die boodschap nu interpreteren ? Socrates had getwijfeld of hij die giftbeker wel zou drinken. Zijn leerlingen hadden hard op hem ingepraat om te vragen dat Socrates de stad zou uitvluchten en zijn werk in een andere stad zou verder zetten. Bijna was Socrates verleid om hieraan toe te geven, dit zou echter een verraad zijn aan zijn rebelse zelf, aan zijn publieke getuigenis als filosoof,die onkreukbaar de waarheid opzocht en hierover publiek sprak. Het zou verraad zijn aan zijn boodschap. Socrates dronk dus de giftbeker en was niet bezweken aan de ziekte van de verleiding. Vandaar: de haan voor Asklepios. Voor Ludo Abicht de uitleg over zijn eigen opdracht en taak als filosoof: steeds opnieuw op zoek gaan naar de waarheid en die waarheid luidop zeggen.
Bestaat God ?
Ludo Abicht is een volgeling van Leo Apostel. Zijn antwoord: hoogst waarschijnlijk is er geen god. Een verstandig mens komt bijna automatisch tot de conclusie dat God niet bestaat en dat het toeval dus een enorme rol speelt. Door de eeuwen heen zijn atheïsten zeer lang in een defensieve rol gedwongen: de ganse samenleving , iedereen geloofde in de religieuze dogmas. Atheïsten moesten zich dan wel verdedigen tegen de heersnede macht, die op die vooronderstellingen gebouwd was. We mogen echter niet blijven hangen in een ouderwets antiklerkalisme,waarbij we bij wijze van spreken ons atheïsme enkel maar voeden door religie en katholicisme dagelijks door de hekel te halen. Dit volstaat niet langer. Ook de opdeling in zuilen,een gevolg van de schoolstrijd, die ervoor zorgt dat we zeker geen confrontatie krijgen met andere godsdiensten is voor Abicht voorbij. We hebben nood aan een actief pluralisme waarbij we samenwerken met anders denkenden. Wij hebben nood aan een militant atheïsme dat een antwoord geeft op de fundamentele levensvragen.
Fundamentele levensvragen
De godsdiensten stellen levensvragen,waar wij ook als Atheisten een antwoord moeten op hebben. Waar komen wij vandaan, wat doen we hier, wat na ons bestaan ? Godsdiensten zijn een antwoord op de fundamentele angst voor de dood. Zo lang er vragen zijn is er hoop, hoop op verandering. Een gelovige heeft als allereerste deugd, zoals dat heet, de eigenschap, het geloof. Dat heb ik dus niet, dat hebben wij dus niet. Dus zeg ik: de hoop. De hoop betekent dat je niet tevreden bent met hetgeen je nu hebt, maar hard werkt om daar iets aan te doen. Je kunt niet zitten hopen in je luie stoel en wachten tot het verbetert. Het zal niet verbeteren. Je moet wat doen. En hoop is iets heel actiefs.
Maar er is ook kwaad in de wereld. Het kwaad bestaat. Zoals de concentratiekampen, de folteraar als trouwe vader. De folterende huisvader, hé! Dat heb je ook bij boeken zoals die van Frantz Fanon over die Franse officieren, correct, sincère, de gaullistische figuren, heel katholiek, en dan gaan ze van negen tot vijf, letterlijk, from nine to five, folteren, en zulke dingen meer. Hoe kan dat? Dat vind je overal terug, dus het kwaad. Het kwaad, daarmee hangt natuurlijk ook samen: wat is dan dat zondebesef? Komt dat alleen maar uit de catechismus of is er inderdaad iets waarvoor wij ons soms schuldig voelen? Is het schuldverzuim, wat is het? Schuldig verzuim, of is het iets anders? Iets goeds nalaten, wat dan toch in die filosofie komt. En zo overloopt Ludo Abicht de verschillende domeinen zoals economie,politiek en liefde. Hij stelt vragen aan het publiek en weet dat volgens de Socratische methode de vraag dikwijls veel belangrijker is dan het antwoord.
In de publieke opinie staat het goed stilaan het begrip bruggepensioneerden en gepensioneerden gelijk te schakelen met "profiteurs", "mensen die niet langer willen werken en onze welvaart bedreigen" " een hangmat voor ouderen die niks doen en in hun luie zetel onderuit zakken" enz... . Jongeren willen niet langer " opdraaien" voor de kosten die dit met zich zou meebrengen. De propagandamachine draait op volle toeren en ook Humo laat volop jongeren hun aggresssiviteit spuien tegen de ouderen. Jongeren kijken niet ver achteruit, computers zoeken recente berichten op, historiek is veel moeilijker te vinden. Daarom misschien even terug naar de oorsprong van dergelijke stelsels. Brugpensioen werd ingevoerd om jongeren kansen te geven op de arbeidsmarkt.Daarom was er ook vervangingsplicht: bij een brugpensioen werd de bruggepensioneerde ontslagen maar moest hij vervangen worden door een uitkeringsgerechtigde jongere. Alleen een advies van het subregionaal tewerkstellingscomité kon een uitzondering op deze regel maken, zoniet kreeg de werkgever een fikse boete. Dit principe werd in de praktijk volledig uitgehold,enkel bij het deeltijds brugpensioen werd de vervangingsplicht nog toegepast. Het lijkt ook alsof iedere bruggepensioneerde de lotto gewonnen had en bijna hetzelfde inkomen bleef behouden alsof hij bleef werken. Ook dit vooroordeel beanwoordt slechts gedeeltelijk aan de realiteit. Sinds enkele jaren wordt het brugpensioen aardig belast en is de bijpassing van de werkgever niet zo riant als men wel denkt. Voeg daarbij de tendens om steeds minder direct loon uit te betalen maar te vervangen door allerlei voordelen die steeds meer aan de effectieve prestaties gebonden zijn en dan weet je dat bruggepensioneerden er de voorbije periode veel op achteruit gegaan zijn. Zij krijgen geen voordelen in natura, of bedrijfswagens of maaltijdcheques en ook geen ecocheques. Neem de bruggepensioneerden weg en je zal merken dat een groot deel van het vrijwilligerswerk of de sociale dienstverlening als sneeuw voor de zon verdwijnt. Of wie wandelt er met de zieken, de bejaarden. Wie babysit er ? Bruggepensioneerden werken dikwijls meer dan tijdens hun actieve loopbaan. We moeten ophouden vrijwilligerswerk of niet-betaalde arbeid als minderwaardig voor te stellen. Het geeft juist meer (onbetaalbare) mogelijkheden in de samenleving. Werknemers die langer willen werken moeten dit kunnen,ook na hun 65 jaar. Maar nu bewezen is dat de verstandelijke capaciteiten na 45 jaar afnemen,moeten er niet al te veel oude knarren langer werken in de bedrijven. Jongeren moeten kansen krijgen en goed betaald worden voor hun werk. Geef ouderen hun blog en hun fles wijn.
