Een mei is altijd een speciale dag geweest: een dag van feest,een dag van fierheid wat wij met de linkerzijde en de syndicale strijd allemaal gerealiseerd hadden. Van 8-urendag naar vierdagenweek, van armoede naar sociale zekerheid,van oorlog naar vrede,van kerk in de staat naar vrijzinnig bestaan.Stoeten, optredens, gezellig tafelen hebben de betogingen én het mobiliserend karakter van 1 mei vervangen. Bij gebrek aan mobilisatie en perspectief is een mei minder en minder attractief.Er komt gewoon minder en vooral steeds bejaarder volk op de georganiseerde activiteiten af. Het ontbreekt nochtans helemaal niet aan redenen om toch iets meer te mobiliseren. De komende weken zijn er sociale verkiezingen in de bedrijven.Niet minder dan 55.000 kandidaten komen op onder de ABVV-vlag om hun collega's te vertegenwoordigen in moeilijke tijden. Het is ook een goed moment om de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen in eigen kringen te laten starten. Of om een vuist te maken tegen het neo-liberale Europa en een steuntje te geven aan de Franse socialisten,die op 6 mei voor de vuursproef staan.Of eens te applaudiseren voor de Nederlandse kameraden die hun nek uitsteken en geen steun verlenen aan het bezuiningsbudget van de gevallen regering Rutte. In Griekenland zijn er ook verkiezingen met het risico dat die uitdraaien op een algemene afkeer van " de politiek" én de weg openen voor een nieuwe militaire dictatuur, wat ook in Spanje geen utopie zou kunnen zijn. In het rijtje met landen waar een betoging op 1 mei niet zonder risico's is kan Palestina niet ontbreken. Ieder jaar zijn er incidenten en wordt de betoging die door de PGFTU-de vakbond- georganiseerd wordt, manu militari door de Israeli's uiteengeklopt. Daarmee is duidelijk dat 1 mei ook een signaal en een graadmeter is voor mensenrechten en democratie.