Vandaag is het soccerday. Iedere vrijdag wordt gevraagd aan de bevolking zich in het voetbaltruitje van Bafana, de Zuid-Afrikaanse voetbalploeg, te kleden. En we zijn nog meer dan drie maanden van het eigenlijke gebeuren. Het is duidelijk : dit wordt een mega-gebeurtenis waar iedereen stilaan gek van aan het worden is. Scholen worden gesloten, universiteiten passen hun examenprogramma's aan, bedrijven zullen noodgedwongen op een lager pitje draaien. Iemand zei me vandaag; de 90 minuten voetbal zijn een volstrekt irrationeel gebeuren. Het is opium voor het volk. Je kunt er niet over praten, het heeft geen zin. Iedereen wordt gewoon gek de komende maanden. Het doet me hard denken aan de technieken van de reclame om om het even wat te verkopen: je spiegelt de bevolking een mooi beeld voor en ze vergeten de armoede waar ze in leven. Armoede is reel in Zuid-Afrika en de ongelijkheid en onrechtvaardigheid is zeer groot. Een familie, met gewoonlijk zeer veel kinderen, moet het rooien met 2000 euro per jaar. Wordt er dan niemand beter dan dit Wereldkampioenschap voetbal ? Er zijn toch enorme overheidsbedragen uitgegeven om de voetbalstadia en de ganse wegeninfrastructuur in orde te krijgen. Er wordt over 17 miljoen euro gesproken. Het zou een van de redenen zijn waarom de wereldwijde crisis in Zuid-Afrika milder is. Achteraf zou de begrotingskater en de crisis wel eens dubbel zo hard kunnen toeslaan. Door de staking in juni 2009 hebben de bouwarbeiders alvast 12 procent loonopslag gekregen en de arbeiders die 18 maand in een bouwbedrijf werken krijgen een contract van onbepaalde duur. De vakbond sleepte ook een overeenkomst voor opleiding uit de staking om de kans op werk na de bouw van de stadia te minimaliseren. Ze krijgen na hun opleiding een premie van 25 rand of ongeveer 2 euro...niet dat het veel is. Meer nog alle bouwvakkers die aan de stadia werkten krijgen voor het wereldkampioenschap krijgen een gratis toegangstikket. Huilen met de pet op als je weet hoeveel bonzen een gratis tikket zullen krijgen terwijl zij het gemakkelijk kunnen betalen.
In Johannesburg-airport is er reeds een speciale uitgang voorzien voor de komende bezoekers van het wereldkampioenschap voetbal. Zij krijgen een vip-behandeling. Alles wordt voetbal; een hoge toren die boven Johannesburg uitsteekt, is een met grote voetbal aangekleed en versierd. Deze voetbal klimt iedere dag een stukje hoger en zal op de opening helemaal boven de toren zijn. In de krant staan lange artikelen dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat het Zuid-Afrikaanse team op zijn minst de kwartfinales moet halen. Spijtig genoeg zijn er op sociaal vlak minder mirakels mogelijk. Op zondag zie je grote groepen uit de townships en de hostels naar de kerkdienst trekken. Of groepen mannen die de was doen. De migrantenproblematiek is nog reeel. Mannen werken nog steeds maanden ver van huis en zijn in grote woonkazernes gelogeerd. Bongi, de vrouw die in de Thulanilodge werkt, ziet nog steeds haar kinderen 1 week per jaar tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Zij verdient amper 400 euro per maand, genoeg om te overleven. Afrikaners zijn nog steeds niet volledige uit de eeuwenlange slavernij ontsnapt. Of ze nu in Joburg of New York wonen, zij leven nog steeds in onaanvaardbare sloppenwijken. In het vakbondsseminarie dat we volgen kregen we vandaag een golf powerpoints en uiteenzettingen over ons heen. De vakbond organiseert de bouwsector. Duidelijk: enkel in de afdeling van de openbare werken slagen ze erin te onderhandelen en akkoorden af te dwingen. In andere sectoren werken vooral ongeschoolde en ongeorganiseerde bouwarbeiders. Slechts 10% van de bouwvakkers is bij een vakbond aangesloten. Er werken drie categorieen in de bouw: de vaste werknemers van het bedrijf, de tijdelijke werknemers en die arbeiders die ze ophalen om de werf te kuisen en het tekort aan personeel voor één dag op te lossen. Meestal als dagloner of zelfs betaald per opdracht. S' morgens staan die arbeiders langs de weg, hebben ze geluk dan stopt er een camionette en verdienen ze iets. De best betaalde lonen zijn dus in de openbare werken: we hebben het dan over maximaal 200 euro voor een 47-urenweek per maand. De staking van de maand juli leverde hen een loonsverhoging van 12 procent op, alle andere eisen zijn naar werkgroepen verwezen en zijn in de frigo gestopt tot na het Wereldkampioenschap voetbal. Hoog tijd om de vakbondstruktuur te versterken en de delegees op te leiden...
Filosoferen over armoede is confronterend: je stelt jezelf,de maatschappij maar ook de wereldorde in vraag.Maar hoe omschrijven we armoede , Wanneer je onvoldoende middelen hebt om in je levensonderhoud te voorzien. Een vage en moeilijke definitie. Want wat zijn voldoende middelen en welk niveau van levensstandaard vinden we leefbaar ? Gezien we in een economie leven waar alles geld kost, hebben we geld nodig om te kunnen over-leven. Dus een inkomen. Deze definitie van armoede geeft meteen de oplossing aan: zorg voor een vervangingsinkomen bij werkloosheid, ziekte, arbeidsongeval of een andere tegenslag en je beschikt over een verdedigingsmuur tegen de armoede in je samenleving. We kunnen daar een getal op plakken zoals de 1 of 2 dollargrens per dag.Of 60% van het mediale inkomen in een land.En het gaat,onafgezien van de definitie, niet goed in onze wereld: de armoede neemt toe. Meer en meer mensen worden afhankelijk van liefdadigheid,want de sociale bescherming wordt vervangen door armoedebestrijding. De basis van het OCMW-beleid in ons land werd gelegd door Keizer Karel:om de macht van de gilden te breken, die een bescherming van de wieg tot het graf verzekerden, werd een zeer klein bedrag aan de armen gegeven. Zoals de wereldbank vandaag voorwaarden oplegt aan de arme landen om een lening te verkrijgen. Zoals Europa 17 miljoen Euro voorziet voor het Europees jaar tegen de armoede, terwijl er 100 miljoen noodzakelijk is. Europa betaalt vooral campagnes en conferenties,de armen blijven in de kou. Efficiente armoedebestrijding verhoogt de uitkeringen, bestrijdt de ongelijkheid en zorgt voor ontwikkeling en economische groei. Een kleine taks van 0,1% brengt 700 miljard dollar op,meteen een stevige basis voor een echte armoedebestrijding. Leuk als uitsmijter: de terroristen die aanslagen plegen zijn geen arme drommels, maar hoog opgeleidde en goed getrainde burgers. Armen hebben geen tijd voor dergelijke acties, zij proberen te overleven....
Finissage van moderne kunst in het oude kunstmuseum aan de Broeltorens te Kortrijk.Geen overdaad,wel kwaliteit. Uitgangspunt: de uitdaging om de toeschouwers zo dicht mogelijk bij een kunstwerk te betrekken. De opdracht om de afstand tussen kunstnaar en toeschouwer zo klein mogelijk te maken. Als voorbeeld de panoramische uitbeelding van de veldslag van Napoleon in Waterloo. Daar zit je als toeschouwer bijna midden in de veldslag, ben je echt deel van het "kunst"werk. Fantastic illusions tast de mogelijkheden af om met de nieuwe technologieen de toeschouwer deel te laten uitmaken van het kunstwerk. Niet nieuw, het magische vierkant van Malevich was reeds een poging om letterlijk in ieders hoofd door te dringen. In dit voetspoor was het kader van Teddy Lo uit Hongkong een leuke variant.Door snel met je ogen heen en weer te bewegingen zal je beelden,anders niks. Kritiek op de vervreemding via Internet én de vervorming via beeldschermen waren een ander onderdeel.Want het middel om nieuwe kunst te maken moest en zou ook bekritiseerd worden. Hoofdlijn van de kritiek is de vervreemding van de Internetter en zij afzondering van de maatschappij, zijn afstand van de samenleving. Opgemerkt de West-Vlaamse belofte Nick Ervinck. Nieuwe materialen en nieuwe technieken brengen een nieuwe ervaring.Hij gebruit een 3D-plotter om een nieuw plastiek kunstwerk te maken,waar je met een video doorheen kunt zweven. De ondertitel van de tentoonstelling " die sehnsucht in Bild zu sein" was een tweede uitdaging die niet zo vervuld werd. Ofwel is de techniek niet goed genoeg, ofwel zijn we zo veel in beeld dat de aha-erlebnis uitblijft. Zo was de installatie met " second-life" achterhaald, het werkt zelfs niet meer, de belangstelling en de hype is volledig verdwenen. Het leert ons meteen veel internet-gedoe te relativeren, waarmee ook deze blog. Tijd voor een onsterfelijk boek..
In het kader van de week "Gluren in culturen" organiseerde het cultureel centrum en de internationale samenwerkingsdienst een debat en ontmoetingsavond in de Moskee te Desselgem-Waregem. Amper een jaar na de betoging van het Vlaams belang werd een ontmoeting, geen confrontatie georganiseerd. Het woord "gluren" was wellicht in de context niet zo gepast, maar het was een overkoepelend innitiatief waar de stad Waregem op inpikte.Een puik initiatief, een zaal die te klein was en veel belangstelling. Een panel met vrouwelijke nieuwe Belgen, de secretaris van de moskee, de voorzitter van de Cultuurraad en de schepen van Jeugd en ontwikkelingssamenwerking moesten reageren op een drie-tal stellingen. De stellingen -zoals" De verschillen tussen mensen worden niet als troef gezien, maar leiden eerder tot argwaan of afkeuring " " jongeren weigeren ,ondanks de geboden kanse, om deel te nemen aan het maatschappelijk leven of " Het is moeilijk voor andere nationaliteiten om zich echt te integreren in Waregem" konden gelukkig vermijden dat we in een eng hoofddoekendebat belandden. De oproep tot samenwerking, overleg en contact was de hoofdlijn van de avond, dikwijls ingekleurd met een beetje zelfbeklag of het zoeken naar de identiteit van die nieuwe Belgen. Maar bovenal viel het gebrek aan cijfers of echte analyses op: zo werden goede of slechte schoolresultaten toegeschreven aan het feit dat de opleiding gemengd is en ontbrak ieder historisch perspectief. Ook de sociologische benadering van een plattelandsgemeente die met migratie moet omgaan kwam niet aan bod. Misschien voer voor een volgende debat-avond...
