Brussel-Caracas is zowat 12 uur vliegen, met nogal wat tussenstops.Bij Iberia zijn ze zuinig geworden : alle consumties en eetwaren op de korte afstandsvluchten moeten betaald worden.Alleen de kranten niet. Keer op keer krijg je het wereldnieuws voor de voeten geworpen. Een artikeltje blijft me bij: chantage van Hamas op hooggeplaatste Fatahleden. Bij zijn veroveringstocht door de Gazastrook botste Hamas op sex-tapes met hooggeplaatste Fatahleden.Niet met hun eigen vrouw,nee met andere vrouwen. De sextapes werden opgenomen om de Fatahleiders te kunnen chanteren.Nu vielen ze onverwacht in verkeerde handen. De geinterviewde Hamasstrijder voegt er fijntjes aan toe: misschien geven we die op een of andere dag wel vrij voor het grote publiek. Ik twijfel er niet aan dat Hamas er wel toe in staat is. Caracas begroet ons met Chavez en de Amerikaanse voetbalcup.Bienvenido zegt de immigratie-ambtenaar...
Morgen weg naar Venezuela. Wel te verstaan op vakantie. Niet om te werken dus. Met mijn madam en de jongste. Tijd voor reflectie, tijd voor ontspanning. Venezuela is natuurlijk een discussie onderwerp met Chavez. We zullen proberen te begrijpen hoe het er in dit land aan toe gaat. Hoe wordt de economische situatie door de mensen ervaren: beter of slechter ? Hoe zit het met de inspraak van de bevolking en die eenheidspartij ? Is er nog een rol weggelegd voor de vakbonden of niet ? Hoe zit het met de middenstand en zijn overlevingskansen. Vluchten de rijken echt weg uit Venezuela of niet ? D'er zijn dus voldoende vragen, of er binnen de maand voldoende antwoorden komen kan je uiteraard lezen op mijn blog...
Vandaag werd bekend dat de gemiddelde loonstijging tussen januari 2006 en januari 2007 een goede drie procent bedraagt. Gemiddeld. Blijkt dat de werknemers die meest verdienen ongeveer 6% kregen, de werknemers die minder verdienen minder. Twee tendenzen: lage lonen krijgen enkel de inflatie gecompenseerd, hoge verdieners krijgen er een flinke hap meer, niet in direct loon maar via allerlei bonussen en voordelen die niet aan sociale zekerheid onderworpen zijn. De economische groei draagt dus niet meer bij aan de financiering van de sociale zekerheid. De loonspanning neemt toe, zonder een duidelijke relatie met de gerealiseerde productiviteitstijging. In mensentaal betekent dit meer onrechtvaardigheid. Een bewijs dat de loonnorm nieuwe onrechtvaardigheden creeert: een loonnorm normeert enkelde lage lonen. Hoge lonen kunnen door de spanning op de arbeidsmarkt vrij stijgen door het tekort aan goed opgeleidde en geschoolde werkkrachten. Ondernemers weigeren de algemene opleiding te financieren, daarvoor moet de gemeenschap opdraaien. Het generatiepakt is niet veel beter: ouderen moeten langer werken om jongeren in tijdelijke contracten te duwen en aan de nodige arbeidservaring te helpen tegen een goedkoop prijsje. De KMO's willen zelfs geen stagairs , die de nodige ervaring kunnen opdoen. De tegenstellingen van het systeem waarin we leven en werken worden met de dag duidelijker. Alleen , de vraag is : hoe pakken we dit "anders" aan ?
Pacho, de coordinator van het Colombiaproject, is even in Brussel. Zijn valies was niet boven water gekomen in Parijs,maar alles valt op zijn pootjes. Op hetzelfde ogenblik zaten de vormingsanimatoren in een vierdaags conclaaf bijeen om de Belgische vakbondsvorming bij te sturen. Een goede gelegenheid om hen eens te confronteren met de Colombiaanse manier om vakbondsmilitanten op te leiden. Pacho had een mooie powerpoint voorbereid waarop hij de principes van zijn vormingsconcept uit de doeken doet. Het uitgangspunt van de vorming is zeer ideologisch, maar ook zeer eenvoudig: vakbondsvorming is gericht op verandering. De crisis van de vakbond wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door het ontbreken van een antwoord op het neoliberalisme, door het feit dat we lokaal reageren op multinationals, door het feit dat we onvoldoende internationaal bewust en georganiseerd zijn. De context waarin de colombiaanse syndicalisten de syndicale actie moeten voeren is natuurlijk wel ts anders dan in ons luxe-landje: daar worden de mensenrechten en de syndicale rechten en vrijheden met moorden, ontvoeringen,bedreigingen de nek omgewrongen. Hoe krijg je dan mensen zo ver om syndicalist te worden ? De situatie is zo erg dat dit een bewuste en politieke keuze is, de enige keuze voor die mensen die zich niet willen neerleggen bij uitbuiting en onrecht zonder grenzen. Daarom wordt in de Colombiaanse vakbondsvorming het accent gelegd op geen angst te hebben. Geen vrees hebben om te spreken in het openbaar, geen angst hebben om te lezen en te schrijven. Vertrouwen hebben in de bescherming van de kameraden en de solidariteit... De Colombiaanse spiegel reflecteerde glashelder de nood aan herbronning, aan ideologie...
Gisteren werd in Duitsland een lang proces van discussie tussen de vroegere Oost-Duitse Communisten en de dissidente West-Duitse sociaal-democraten beeindigd met een fusie in een nieuwe partij: die Linke. Terwijl links overal in Europa in de touwen ligt een opmerkelijk fenomeen. Gysi en Lafontaine sloten jaren geleden een stategische alliantie af en wonnen daarmee hun eerste zetels in het Duitse parlement. Tot op vandaag bleef deze alliantie een beetje vaag: links en democratisch, ecologisch en sociaal, voor de vredespolitiek. Maar gisteren in Berlijn was de toon duidelijk: het kan niet langer dat de arbeiders uit het voormalig Oost-Duistland 40% minder verdienen dan hun West-Duitse collega's bij dezelfde bedrijven. Dicht bij huis zijn de eerste prioriteiten, daar moeten de stemmen gewonnen worden. Het feit dat Oskar Negt bij de Linke militeert toont alvast aan dat de intellectuelen een mooie toekomst voor de nieuwe partij in Duitsland voorspellen en er in geloven. Momenteel is de nieuwe partij de vierde partij in Duitsland met 53 zetels in de Bundstag. Hun ambitie is de derde partij te worden en de liberalen voorbij te steken. Wellicht een voorbeeld voor de linkse herbronning waar iedereen die zich socialist noemt de komende jaren aan moet denken ?
Als er verkiezingen zijn dan is er altijd een evenement in Poincaré, het vrijzinnig ontmoetingscentrum. Deze keer organiseerden we een exit-poll, waarbij we de bezoekers open en bloot vroegen voor welke partij zij in 2003 stemden en voor welke partij in 2007. De resultaten zijn waarschijnlijk niet representatief voor de bevolking gezien CD&V/NVA geen enkele stem behaalde bij de bezoekers van het VOC. Een kleine scheeftrekking van 60% van de bevolking dringt zich meteen op. Grote overwinnaar is Spa in absolute stemmen, maar er valt toch een lichte achteruitgang waar te nemen in het stemmenaantal: conclusie licht verlies. VLD scoort tegen alle opniniepeilingen in te Waregem. Het quickie effect heeft blijkbaar enkele jongeren kunnen verleiden, zij zitten in de lift. Eigenaardig is het feit dat het Vlaams belang aanhang heeft in het VOC. Maar zij blijven stabiel, alhoewel ze de kiesdrempel overschrijden. Tot slot klimt Groen spectaculair: het gevolg van de film "An inconvenient Truth " die we samen met Groen organiseerden.
Grote conclusies zijn hieruit niet te trekken, alleen dat we in de toekomst wellicht een wetenschappelijke basis hebben om het kiesgedrag van de Waregemse vrijzinnigen exact te peilen. Maar vooral: aan de toog was het plezant en gaf de exitpoll aanleiding tot veel politieke discussie.
Naschrift: In de exitpoll had ik de lijst Dedecker onder de kiesdrempel gevaagd. Wishfull thinking of grove manipulatie ? De echte uitslag gaf aan dat zij 12% haalden in West-Vlaanderen. Daarmee werd het verlies van Spa geen licht verlies, maar een afstraffing
Het project dat we in Cuba uitvoeren is een project om de veiligheid in de microbrigades te verbeteren. Eerst : wat zijn microbrigades ? De Cubanen zeggen: zij werken voor zichzelf. Vreemde uitspraak in een land waar iedereen bij de staat werkt. Wel die microbrigades zijn ook van de staat, maar ze zetten huizen, herstellen ziekenhuizen en scholen of zoals de aguas negras in Havana: zij legen de beerputten. In Havana alleen werken meer dan 5000 microbrigadisten. Meestal zijn het arbeiders die als omkadering en hulp dienen voor de vaste bouwarbeiders die een appartementenblok bouwen. Via Spaanse hulp krijgen zij al heel wat persoonlijke beschermingsmiddelen. Ons project kocht ook voor 10.000 euro botten. Noodzakelijk ? Zij werden geleverd door een Nederlandse Cubaanse jointventure en moeten dus in deviezen betaald worden. Een ander onderdeel van het project is de opleiding van syndicale veiligheidsinspecteurs. Zij gaan per regio werven op de veiligheidsnormen controleren. Indien de controle ok is geeft die veiligheidsinspecteur een vlaggetje aan de werfverantwoordelijke, waardoor iedereen weet dat die werf "veilig" is, of met andere woorden in orde met de veiligheidsvoorschriften. Zo'n 50 % van de werven in de microbrigades werd veilig bevonden. Dit wil zeggen dat er nog veel werk te doen blijft voor de syndicale veiligheidsinspecteurs. Vooral toen uit onze bezoeken en gesprekken bleek dat de Cubaanse bouwarbeiders op de werven geen enkele notie hadden van de veiligheidsnormen....
De streek van Holguin werd geteisterd door periodes van grote droogte. Erg voor de bevolking, die het vooral van de landbouw moet hebben.Ingenieurs ontwierpen een ingenieus draingagesyteem gebaseerd op natuurlijke en aangelegde waterspaarbekkens. Daarvoor waren buizen en pompen nodig. Toen de muur van Berlijn ineenstortte haakten de Russen af. Een half afgewerkt project dekte amper 25% van de waterbehoeften. Steve Stevaert droeg Cuba in zijn hart en zorgde voor een noodhulpproject. Wij konden de resultaten gaan bezoeken. Water in overvloed, eten in overvloed en tevreden boeren. De ontvangst verliep een beetje zoals het gebeurt met presidenten en koningen: alles pas geverfd, bloemmetjes en eten. Fiere ingenieurs met de nodige uitleg, traktoren netjes op een rij en een feestmarkt om voor veel publiek te zorgen. Wij waren onder de indruk. Hoe een klein land als Belgie met weinig middelen een volledige streek van water kan voorzien. Water dat zorgt voor tewerkstelling en voedsel. Kleine boeren die zich verenigen in cooperatieven en zorgen voor een grote productiviteit.Het middagmaal bestond uit een geroosterd varken. Urenlang stond een gespecialiseerde roosteraar stilletjes aan een een stok te draaien waar een varken op gespiest zat. Lekker en eten voor de ganse buurt..........
De rol van de vakbond is een beetje speciaal in dit systeem waar iedereen bij de staat werkt: zij verdedigen de belangen van de leden bij het regime en verdedigen het regime bij de leden. Niet echt een populaire en gemakkelijke positie. Op hun laatste congres deden ze er nog een schepje bovenop. Raoul zei immers luidop aan de vakbonden wat iedereen wel wist: wil je de economische situatie in Cuba verbeteren, dan moet er wel gewerkt worden. Loonsverhoging wordt hier dus meer en meer gekoppeld aan de verhoging van de productiviteit. In de praktijk wil dit voor de vakbondsleiding zeggen dat ze de arbeiders moeten aansporen om meer en harder te werken. Het doet me denken aan de na-oorlogse verklaring over de productiviteit in Belgie, waar het ABVV ook de tekst niet wilde onderschrijven. Een tweede job die de vakbond hier wil doen is meer en meer zijn rol als vakbond opnemen en terug naar de basis gaan.Wij zouden denken dat dit in tegenstelling is met de eerste optie: de economische realiteit en Cuba maakt dit geen tegenstelling voor hen. Maar iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe dit hier zal evolueren de komende jaren. Wordt de vakbond geconfronteerd met situaties zoals de vakbonden in Oost-Europa meemaakten na de val van de muur of blijft de vakbond het vertrouwen van zijn leden houden via dienstverlening en een netwerk van delegees in de bedrijven die de arbeidersbelangen iedere dag verdedigen ? Vamos a ver....
