Morgen weg naar Venezuela. Wel te verstaan op vakantie. Niet om te werken dus. Met mijn madam en de jongste. Tijd voor reflectie, tijd voor ontspanning. Venezuela is natuurlijk een discussie onderwerp met Chavez. We zullen proberen te begrijpen hoe het er in dit land aan toe gaat. Hoe wordt de economische situatie door de mensen ervaren: beter of slechter ? Hoe zit het met de inspraak van de bevolking en die eenheidspartij ? Is er nog een rol weggelegd voor de vakbonden of niet ? Hoe zit het met de middenstand en zijn overlevingskansen. Vluchten de rijken echt weg uit Venezuela of niet ? D'er zijn dus voldoende vragen, of er binnen de maand voldoende antwoorden komen kan je uiteraard lezen op mijn blog...
Vandaag werd bekend dat de gemiddelde loonstijging tussen januari 2006 en januari 2007 een goede drie procent bedraagt. Gemiddeld. Blijkt dat de werknemers die meest verdienen ongeveer 6% kregen, de werknemers die minder verdienen minder. Twee tendenzen: lage lonen krijgen enkel de inflatie gecompenseerd, hoge verdieners krijgen er een flinke hap meer, niet in direct loon maar via allerlei bonussen en voordelen die niet aan sociale zekerheid onderworpen zijn. De economische groei draagt dus niet meer bij aan de financiering van de sociale zekerheid. De loonspanning neemt toe, zonder een duidelijke relatie met de gerealiseerde productiviteitstijging. In mensentaal betekent dit meer onrechtvaardigheid. Een bewijs dat de loonnorm nieuwe onrechtvaardigheden creeert: een loonnorm normeert enkelde lage lonen. Hoge lonen kunnen door de spanning op de arbeidsmarkt vrij stijgen door het tekort aan goed opgeleidde en geschoolde werkkrachten. Ondernemers weigeren de algemene opleiding te financieren, daarvoor moet de gemeenschap opdraaien. Het generatiepakt is niet veel beter: ouderen moeten langer werken om jongeren in tijdelijke contracten te duwen en aan de nodige arbeidservaring te helpen tegen een goedkoop prijsje. De KMO's willen zelfs geen stagairs , die de nodige ervaring kunnen opdoen. De tegenstellingen van het systeem waarin we leven en werken worden met de dag duidelijker. Alleen , de vraag is : hoe pakken we dit "anders" aan ?
Pacho, de coordinator van het Colombiaproject, is even in Brussel. Zijn valies was niet boven water gekomen in Parijs,maar alles valt op zijn pootjes. Op hetzelfde ogenblik zaten de vormingsanimatoren in een vierdaags conclaaf bijeen om de Belgische vakbondsvorming bij te sturen. Een goede gelegenheid om hen eens te confronteren met de Colombiaanse manier om vakbondsmilitanten op te leiden. Pacho had een mooie powerpoint voorbereid waarop hij de principes van zijn vormingsconcept uit de doeken doet. Het uitgangspunt van de vorming is zeer ideologisch, maar ook zeer eenvoudig: vakbondsvorming is gericht op verandering. De crisis van de vakbond wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door het ontbreken van een antwoord op het neoliberalisme, door het feit dat we lokaal reageren op multinationals, door het feit dat we onvoldoende internationaal bewust en georganiseerd zijn. De context waarin de colombiaanse syndicalisten de syndicale actie moeten voeren is natuurlijk wel ts anders dan in ons luxe-landje: daar worden de mensenrechten en de syndicale rechten en vrijheden met moorden, ontvoeringen,bedreigingen de nek omgewrongen. Hoe krijg je dan mensen zo ver om syndicalist te worden ? De situatie is zo erg dat dit een bewuste en politieke keuze is, de enige keuze voor die mensen die zich niet willen neerleggen bij uitbuiting en onrecht zonder grenzen. Daarom wordt in de Colombiaanse vakbondsvorming het accent gelegd op geen angst te hebben. Geen vrees hebben om te spreken in het openbaar, geen angst hebben om te lezen en te schrijven. Vertrouwen hebben in de bescherming van de kameraden en de solidariteit... De Colombiaanse spiegel reflecteerde glashelder de nood aan herbronning, aan ideologie...
Gisteren werd in Duitsland een lang proces van discussie tussen de vroegere Oost-Duitse Communisten en de dissidente West-Duitse sociaal-democraten beeindigd met een fusie in een nieuwe partij: die Linke. Terwijl links overal in Europa in de touwen ligt een opmerkelijk fenomeen. Gysi en Lafontaine sloten jaren geleden een stategische alliantie af en wonnen daarmee hun eerste zetels in het Duitse parlement. Tot op vandaag bleef deze alliantie een beetje vaag: links en democratisch, ecologisch en sociaal, voor de vredespolitiek. Maar gisteren in Berlijn was de toon duidelijk: het kan niet langer dat de arbeiders uit het voormalig Oost-Duistland 40% minder verdienen dan hun West-Duitse collega's bij dezelfde bedrijven. Dicht bij huis zijn de eerste prioriteiten, daar moeten de stemmen gewonnen worden. Het feit dat Oskar Negt bij de Linke militeert toont alvast aan dat de intellectuelen een mooie toekomst voor de nieuwe partij in Duitsland voorspellen en er in geloven. Momenteel is de nieuwe partij de vierde partij in Duitsland met 53 zetels in de Bundstag. Hun ambitie is de derde partij te worden en de liberalen voorbij te steken. Wellicht een voorbeeld voor de linkse herbronning waar iedereen die zich socialist noemt de komende jaren aan moet denken ?
Als er verkiezingen zijn dan is er altijd een evenement in Poincaré, het vrijzinnig ontmoetingscentrum. Deze keer organiseerden we een exit-poll, waarbij we de bezoekers open en bloot vroegen voor welke partij zij in 2003 stemden en voor welke partij in 2007. De resultaten zijn waarschijnlijk niet representatief voor de bevolking gezien CD&V/NVA geen enkele stem behaalde bij de bezoekers van het VOC. Een kleine scheeftrekking van 60% van de bevolking dringt zich meteen op. Grote overwinnaar is Spa in absolute stemmen, maar er valt toch een lichte achteruitgang waar te nemen in het stemmenaantal: conclusie licht verlies. VLD scoort tegen alle opniniepeilingen in te Waregem. Het quickie effect heeft blijkbaar enkele jongeren kunnen verleiden, zij zitten in de lift. Eigenaardig is het feit dat het Vlaams belang aanhang heeft in het VOC. Maar zij blijven stabiel, alhoewel ze de kiesdrempel overschrijden. Tot slot klimt Groen spectaculair: het gevolg van de film "An inconvenient Truth " die we samen met Groen organiseerden.
Grote conclusies zijn hieruit niet te trekken, alleen dat we in de toekomst wellicht een wetenschappelijke basis hebben om het kiesgedrag van de Waregemse vrijzinnigen exact te peilen. Maar vooral: aan de toog was het plezant en gaf de exitpoll aanleiding tot veel politieke discussie.
Naschrift: In de exitpoll had ik de lijst Dedecker onder de kiesdrempel gevaagd. Wishfull thinking of grove manipulatie ? De echte uitslag gaf aan dat zij 12% haalden in West-Vlaanderen. Daarmee werd het verlies van Spa geen licht verlies, maar een afstraffing
Het project dat we in Cuba uitvoeren is een project om de veiligheid in de microbrigades te verbeteren. Eerst : wat zijn microbrigades ? De Cubanen zeggen: zij werken voor zichzelf. Vreemde uitspraak in een land waar iedereen bij de staat werkt. Wel die microbrigades zijn ook van de staat, maar ze zetten huizen, herstellen ziekenhuizen en scholen of zoals de aguas negras in Havana: zij legen de beerputten. In Havana alleen werken meer dan 5000 microbrigadisten. Meestal zijn het arbeiders die als omkadering en hulp dienen voor de vaste bouwarbeiders die een appartementenblok bouwen. Via Spaanse hulp krijgen zij al heel wat persoonlijke beschermingsmiddelen. Ons project kocht ook voor 10.000 euro botten. Noodzakelijk ? Zij werden geleverd door een Nederlandse Cubaanse jointventure en moeten dus in deviezen betaald worden. Een ander onderdeel van het project is de opleiding van syndicale veiligheidsinspecteurs. Zij gaan per regio werven op de veiligheidsnormen controleren. Indien de controle ok is geeft die veiligheidsinspecteur een vlaggetje aan de werfverantwoordelijke, waardoor iedereen weet dat die werf "veilig" is, of met andere woorden in orde met de veiligheidsvoorschriften. Zo'n 50 % van de werven in de microbrigades werd veilig bevonden. Dit wil zeggen dat er nog veel werk te doen blijft voor de syndicale veiligheidsinspecteurs. Vooral toen uit onze bezoeken en gesprekken bleek dat de Cubaanse bouwarbeiders op de werven geen enkele notie hadden van de veiligheidsnormen....
De streek van Holguin werd geteisterd door periodes van grote droogte. Erg voor de bevolking, die het vooral van de landbouw moet hebben.Ingenieurs ontwierpen een ingenieus draingagesyteem gebaseerd op natuurlijke en aangelegde waterspaarbekkens. Daarvoor waren buizen en pompen nodig. Toen de muur van Berlijn ineenstortte haakten de Russen af. Een half afgewerkt project dekte amper 25% van de waterbehoeften. Steve Stevaert droeg Cuba in zijn hart en zorgde voor een noodhulpproject. Wij konden de resultaten gaan bezoeken. Water in overvloed, eten in overvloed en tevreden boeren. De ontvangst verliep een beetje zoals het gebeurt met presidenten en koningen: alles pas geverfd, bloemmetjes en eten. Fiere ingenieurs met de nodige uitleg, traktoren netjes op een rij en een feestmarkt om voor veel publiek te zorgen. Wij waren onder de indruk. Hoe een klein land als Belgie met weinig middelen een volledige streek van water kan voorzien. Water dat zorgt voor tewerkstelling en voedsel. Kleine boeren die zich verenigen in cooperatieven en zorgen voor een grote productiviteit.Het middagmaal bestond uit een geroosterd varken. Urenlang stond een gespecialiseerde roosteraar stilletjes aan een een stok te draaien waar een varken op gespiest zat. Lekker en eten voor de ganse buurt..........
De rol van de vakbond is een beetje speciaal in dit systeem waar iedereen bij de staat werkt: zij verdedigen de belangen van de leden bij het regime en verdedigen het regime bij de leden. Niet echt een populaire en gemakkelijke positie. Op hun laatste congres deden ze er nog een schepje bovenop. Raoul zei immers luidop aan de vakbonden wat iedereen wel wist: wil je de economische situatie in Cuba verbeteren, dan moet er wel gewerkt worden. Loonsverhoging wordt hier dus meer en meer gekoppeld aan de verhoging van de productiviteit. In de praktijk wil dit voor de vakbondsleiding zeggen dat ze de arbeiders moeten aansporen om meer en harder te werken. Het doet me denken aan de na-oorlogse verklaring over de productiviteit in Belgie, waar het ABVV ook de tekst niet wilde onderschrijven. Een tweede job die de vakbond hier wil doen is meer en meer zijn rol als vakbond opnemen en terug naar de basis gaan.Wij zouden denken dat dit in tegenstelling is met de eerste optie: de economische realiteit en Cuba maakt dit geen tegenstelling voor hen. Maar iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe dit hier zal evolueren de komende jaren. Wordt de vakbond geconfronteerd met situaties zoals de vakbonden in Oost-Europa meemaakten na de val van de muur of blijft de vakbond het vertrouwen van zijn leden houden via dienstverlening en een netwerk van delegees in de bedrijven die de arbeidersbelangen iedere dag verdedigen ? Vamos a ver....
In Cuba heb je twee munten: de CUC ( of omzetbare pesos), dit is het geld voor de toeristen en alle aankopen uit het buitenland. De CUC is een dollar waard.De Euro iets meer 1,20 CUC. De CUC maakt alles superduur, maar het is de les die ze geleerd hebben toen de voormalige DDR via West-Duitse marken economisch ondergraven werd. Daarnaast heb je het geld voor de Cubanen: de peso. De peso staat aan 0,24 CUC, vier keer minder, maar ontoegankelijk en onbruikbaar voor buitenlanders(1). Het Cubaanse loon bedraagt ongeveer 350 pesos per maand. Dit loon is gekoppeld aan de individuele productiviteit van de arbeider en het aantal uren dat hij werkte ( 40-urenweek). Door hard te werken kan je zo'n 5 procent meer verdienen.Iedereen werkt hier voor de Cubaanse overheid, ook de arbeiders die in joint-ventures of gemengde bedrijven werken. Dit zijn bedrijven met buitenlands kapitaal. De bedrijven moeten het loon aan de staat betalen, die daarmee de arbeiders betaalt. Veel bedrijven betalen uiteraard iets extra om hun werknemers te motiveren. Naar Latijns-Amerikaanse normen hebben de Cubanen een zeer performant systeem van sociale zekerheid. Gezondheidszorg is gratis. Na 25 jaar werken krijg je een pensioen dat minimaal 50 procent van je loon bedraagt. Het is een misverstand dat in Cuba het prive-bezit afgeschafd werd. Van de landbouwgronden is 51 procent privee, 49 procent collectief. De productiviteit van de kleine boeren is groter dan de productiviteit van de collective finca's. Zij zorgen voor het grootste deel van de voedselproductie. Toen ik in het hotel mijn was wou laten doen, bleek deze dienst enkel in zeer dure hotels te bestaan tegen prijzen waarvoor je gerust een paar nieuwe t-shirts kunt kopen. Ook de vrouwen die de kamer poetsen zagen het niet zitten, bij gebrek aan strijkijzers. Een van de vele tegenstellingen in een speciaal economisch systeem....
(1) Een reactie liet me weten dat buitenlanders wel degelijk pesos un Cuba kunnen kopen en daarmee gemakkelijk fruit op de marktjes kunnen kopen
In het statige paleis van de rubliek in Havanna is het museo de la revolution. Drie verdiepingen met foto,s, opschriften en documenten moeten mij de geschiedenis van Cuba uitleggen.Wat leerde ik er, wat viel me op. We kunnen ons nog moeilijk voorsdtellen hoe de colonisatie, met een borstbeeld van Colombus, de inboorlingen ketende en hoe de eerste suikerindustrie slaven als arbeidskrachten uit Afrika invoerde. De Amerikanen vielen voor de eerste keer binnen in Cuba, omwille van het strategisch belang in de oorlog tegen Spanje Het blijft een constante in de Cubaanse geschiedenis. Of is de Cubaanse crisis omwille van wat raketten enkel een schaalvergroting na de koude oorlog ? Na wat oorlogen wordt de Cubaanse handelsbuit netjes verdeeld tussen Amerika en Europa. De onvermijdelijke golf van decolonisatie en de installatie van de republiek zorgt voor een USA-marionettenregering .Dictator Batista is jaren later gewoon een vervolg. Daartegen zijn de Cubanen in opstand gekomen. Eerst via een orthodoxe partij die de corruptie van het regime wou aanvallen. Toen Eduardo Chibas zijn bewijzen van corruptie voor de rechtbank niet kon bewijzen pleegde hij zelfmoord. Fidel was studentenleider en advocaat. Hij pleegde verschillende aanslagen en belandde daarvoor in de gevangenis. Hij werd hierdoor, net als Mandela, onsterfelijk populair bij het volk.Het regime zal de vrijlating Van Fidel en zijn verbanning uiteindelijk wel duur bekopen. Uiteindelijk scheepten ze in en voerden een guerillastrijd die eindigde met de verovering van Havana. Wat opviel: de moderne communicatiemiddelen (pers, redio, internationale contacten) speelden een grote rol tijdens de guerillastrijd. In de veroverde gebieden organiseerden ze onderwijs, ziekenzorg en drukten ze nieuw geld. Na de overwinning was er nog een meerpartijen-regime in Cuba. Fidel schreef een politiek 10 puntenprogramma dat zeer logisch was: landbouwhervorming, onderwijs,verhoging van de lonen, organisatie van de gezondheidszorg, een alfabetiseringscampagne, uitbouw internationale contacten. Niets echt revoluttionnairs voor ons, wel voor Zuid en Midden Amerika. Toen president Manuel Ureto LLeo weigerde de voorstellen van de eerste minister Fidel Castro uit te voeren nam Fidel fijntjes ontslag. Uiteraad wilde de bevolking Fidel terug en Manuel weg. Meteen werd Fidel president. De bestaande partijen fusioneren en er blijft slechts een partij over: de communistische partij met als voorzitter, jawel Fidel. Fidel krijgt na de eerste nationaliseringen nog een verwittiging vanuit Washington. Omdat hij niet wil luisteren volgen pesterijen, invallen boycot en aanslagen. Het museum stopt in de jaren 90.Toen begon hier de" speciale periode" met de val van de muur van Berlijn. Grote broer stopte zijn investeringen, de economische blokkade van de USA liet zich voelen. Er waren andere prioriteiten van allernoodzakelijkste goederen, er was geen geld meer om een museum van de revolutie te omderhouden....
Cuba spreekt tot de verbeelding van syndikalisten. Voor de enen het paradijs waar je dromen in een ander maatschappijmodel geconcretiseerd worden, voor de anderen het laatste communistische bolwerk in een neoliberale wereldeconomie. Naast die grote slogans is er uiteraard de armoede. Cuba is een ontwikkelingsland en arm. Zeer arm door de val van de muur en het wegvallen van de steun van de grote Russische broer, zeer arm door de onophoudelijke blokkade van de zeer nabije Amerikaanse vijand. Sinds 1995 organiseert het West-Vlaamse ABVV solidariteitsacties met de Cubaanse vakbonden. Vrijwilligers sloven zich uit om iets concreets te verbeteren in Cuba. Samen met het Fos, de socialistische NGO voor ontwikkelingssamenwerking. Met de centen die ze bijeenbrachten kunnen ze reeds terugblikken op mooie realisaties:een refter in een textielbedrijf, 16 huizen in Santa Clara, de uitbouw van vormingslokalen in alle provincies (ventilatie, verlichting, computers). Maar West-Vlaamse ABVV-ers zijn niet naief en wilden met eigen ogen zien hoe hun centen in Cuba besteed werden. Daarom organiseerden ze reeds drie inleefreizen. Dit jaar zitten ze hier ook en natuurlijk botsten we op elkaar.Ze werken tegen een hels tempo een vollledig programma af van bedrijfsbezoeken, ontvangsten en discussies bij de vakbond, receptie op de Belgische ambassade, bezoeken aan ziekenhuizen en scholen.... De groep van 80 militanten zal na deze week wel weten hoe er in Cuba met hun centen omgesprongen wordt. Maar ze weten meer: ze hebben een alternatief leren kennen voor de neo-liberalisering. Maar ze beseffen ook dat alles een prijs heeft: de Cubaanse bevolking moet een flink stuk van ons confort en onze welvaart missen voor hun verworvenheden: gratis onderwijs, gratis geneeskunde, sociale zekerheid voor iedereen....
Krak voor mijn vertrek vroeg een gepensioneerde Gentse prof mij om een geluidsmeettoestel mee te nemen voor Insat-Instituto de Salud de los Trabajadores-in Havanna. De Gentse Universiteit heeft sinds 1996 een wetenschappelijke samenwerking met Cuba. Dit instituut zou ondermeer samenwerken met de veiligheidsinspecteurs van de CTC, de Cubaanse vakbond. Geruisloos geraakte ik er mee door de doeane. In het vliegtuig lees ik een intervieuw met John Negroponte, het hulpje van Condolizza Rice, de Amerikaanse buitenlandminister.Negroponte is in Brussel om aan Europa te zeggen hoe zij de wereld moeten bekijken. Hij heeft het ondermeer ook over Cuba. Hij zegt dat de verdwijning van Castro een opportuniteit zal zijn voor de vrijheid en de democratie in Cuba. De internationale gemeenschap kan volgens hem niet zo maar een gewone overgang van het regime in Cuba aanvaarden. Op de vraag wat een ongewone overgang dan mag betekenen antwoordt hij dat het een verkeerde inschatting zou zijn dit zo maar te aanvaarden.Het is duidelijk dat zij niet akkoord gaan dat Fidel zijn broerie Raoul als staatshoofd benoemd. Maar dit heet in het Westen inmenging in binnenlandse aangelegenheden... Daarmee is de toon alvast gezet. Eenmaal uit de luchthaven vallen mij de eerste grote propagandaborden op: Vrijheid kan je niet blokkeren en een groot plakkaat van Fidel met de slogan: wij zijn in goede gezondheid....
Bij een ongewone trip aan Parijs bezochten wij het beroemde kerkhof Père- Lachaise. Via de muur waar de laatste communards werden vermoord, de slachtoffers van het Nazisme en van de Spaanse burgeroorlog een monument kregen, bereikten we het eigenaardige monument van Victor Noir. Een bronzen standbeeld van een jonge journalist, die werkte voor La Marseilleise. Zijn collega en vriend had een artikel tegen het keizerschap van Bonaparte de derde geschreven en werd door de neef van Bonaparte uitgedaagd voor een duel. Hij zou zijn vriend naar het duel vergezellen, maar die kwam niet opdagen en hij trok alleen naar de afspraak. Hij werd gewoon neergekogeld, de neef van Bonaparte werd later gewoon vrijgesproken. Bij de begrafenis in Neuilly kwamen toen niet minder dan 100.000 burgers hem de laatste eer betuigen, de voorbode van de republiek. Het graf werd een bedevaartsplaats voor vrouwen, niet in het minst omdat er een flinke erectie onder de broek van Victor Noir afgebeeld wordt.Symbool voor het vinden van liefde, vruchtbaarheid en geluk. Maar terug naar de minder poetische Franse realiteit De nieuw verkozen president, Sarko, zorgt de laatste dagen voor zeer veel blauw op straat, maar ook voor een overdonderende aanwezigheid in de media.We weten dus al meteen waar het nieuwe rechtse beleid zal op slaan: harde greep op de media, harde greep op de publieke opinie, harde hand op de straat. Niet toevallig hebben een groepje journalisten het collectief Vicor Noir gersticht. Het zijn journalisten van ondermeer de krant Liberation en le Parisien die zich tot doel stelden aan onderzoeksjournalistiek te doen en de waarheid aan het licht te brengen, Nodig, maar niet gemakkelijk in het nieuwe Frankrijk....
Deze week was de voorzitter van de Colombiaanse boerenvakbond Fensuagro te gast. Hij had veel verhalen, maar het verhaal van de bio-diesel uit palmolie leert mij veel over de houding van de USA en de multi's. Want blijkbaar woedt het gevecht om biodiesel in alle hevigheid. Nu reeds willen multi's hun aandeel op de oliemarkt veilig stellen. In Colombia worden ganse stukken grond opgekocht door Amerikaanse multi's om pambomen aan te planten,waarvan de olie moet omgezet worden in Bio-diesel.Het gaat hem hier niet om kleine stukjes maar ganse regio's . Zo zullen in de regio's aan de kust en Sucre en de LLanos grote palmgebieden ingepland worden. Dit zijn regio's waar de rijkdom aan planten vervangen zal worden door een monocultuur.In 2003 waren er reeds 118.000 hectaren met een monocultuur,vandaag is dit reeds meer dan de dubbele oppervlakte. Deze monocultuur gaat ten koste van de productiemogelijkheden van de kleine boeren, meestal inboorlingen.Grote multi's bezoeken deze indegenas en laten deze afstand van hun grond doen, zonder dat zij beseffen wat ze juist ondertekenen. In naam van de biodiesel en de ecologie worden grote domeinen van biodiversiteit opgeofferd aan de winsthonger van deze multi's.Zij betalen de biodiesel aan 0,65 $, en verkopen die opnieuw aan 1,65$. Een niet onaardige driedubbele winst voor de multi's, hongersnood en landroof voor de inheemse Colombianen...
Gisteren een Turkse delegatie te gast van de petroleumvakbond Petrol-Is. Een kennismaking met ons, voor hen een eerste indruk over de Europese hoofdstad.Europa lijkt hen ook niet sociaal, maar een economisch en financieel bolwerk. De vakbond heeft zo een 10% leden in een sector met 250.000 werknemers ( Petroleum, scheikunde en rubber).Werknemers lid maken van de vakbond is zo een beetje op zijn Amerikaans georganiseerd in Turkije: je moet 10% van de werknemers in de sector organiseren en 51% van de werknemers in het bedrijf vertegenwoordigen voor je als vakbond mag onderhandelen. Individuele werknemers moeten met een formulier zich bij een notaris laten registreren en daarvoor 20 dollar betalen.De vakbond mag alleen de aangesloten leden verdedigen. De grote werkloosheid en de vrees voor ontslag verklaart meteen de lage syndicalisatiegraad in Turkije.Er is nog veel werk om de syndicale rechten en vrijheden en dus ook de democratie in Turkije in de bedrijven ingang te doen vinden. Naast wat algemene discussies, was onze vraag wat wij voor hen konden doen ? Wel, er is een bedrijf dat reeds 7 maanden aan het staken is en waar een beetje internationale belangstelling en solidariteit misschien een hulp zou zijn om de situatie te deblokkeren. In het toeristische Antalya is er een vrijhandelszone opgericht, waar de multi Fresenius Medical Care sinds 1996 een bedrijf met 300 werknemers heeft. De arbeidsomstandigheden zijn middeleeuws. Of wat dacht je ervan dat de vrouwen toelating moeten vragen aan de directie om te mogen huwen en dat gehuwde vrouwen slechts zwanger mogen worden volgens een beurtrol die door het bedrijfsmanagement werd opgesteld ? Of dat praten verboden is in het bedrijf of in het bedrijfsvoertuig dat je thuis brengt? Met de steun van de Duitse vakbond werd er reeds onderhandeld...zonder veel resultaat. Wat kunnen wij doen: protesteren zeker.... klik op het plaatje voor meer info
Vroeger een dag van strijd, een dag van feest. Vandaag een dag van filosofie. Misschien de beste optie voor het moment ? Een mei is in de eerste plaats de dag van de Internationalisten. In veel andere landen betogen ze voor een beter leven, zitten ze dik in de miserie, zonder een vast inkomen , zonder fatsoenlijk werk. We moeten dus iets doen, in gang schieten en niet op ons gemakkelijke luie gat blijven zitten. Want zoals Vic Thorpe zegt: we moeten dit niet doen uit uit medelijden, uit liefdadigheid. We moeten dit gewoon doen uit zelfbehoud. Ons landje zal immers niet de storm van de globalisering kunnen overleven als het enige land ter wereld waar de automatische loonindexering stand houdt, als het enige land met een goed vangnet van sociale zekerheid, als een uniek land waar het goed om leven is. Onze eerste opdracht is dus te zorgen dat er aan onze sociale verworvenheden niet geraakt wordt. Alleen dan krijgen de werknemers uit andere landen een kans om hun lot te verbeteren en de mogelijkheid om samen met hun vakbonden op te komen voor hogere lonen, betere arbeidsomstandigheden, meer sociale bescherming. 1 mei is ook het feest van de arbeid. Alsof arbeid een feest zou kunnen zijn, in een wereld waarbij we niet samen kunnen werken maar elkaar voortdurend beconcurreren. Wij moeten er voor zorgen dat de competitie tussen de lonen en tussen de werknemers uit de race naar winst genomen wordt. We moeten ons dus niet laten opzetten tegen arbeiders uit andere landen, maar juist samen strijden voor een rechtvaardiger verdeling van de winsten. Een beetje nostalgisch, een beetje oubollig dit alles ? Nee, gewoon de kern van de zaak, de reden waarom de vakbond ooit uitgevonden werd en iedere dag opnieuw moet uitgevonden worden...
Vorige week zat ik verbijsterd te luisteren op een avondje over de toekomst van de Europese Unie te Brugge. Ene meneer van het VBO verklaarde daar zonder blikken of blozen dat de nieuwe landen best mogen wachten tot 2040 voor zij de levenstandaard van de oude Europese landen zullen bereikt hebben. Een mooi perspectief ? In de zaal en in het gesprekspannel reageert niemand, natuurlijk wij zijn allen lid van de "oude landen" Maar wat vertelt die meneer eigenlijk. Dat de levenduurte en de prijzen voor de mensen die in Roemenie en Bulgarije wonen vandaag aangepast worden op het nivo van onze prijzen, maar dat de lonen nog even (dwz 35 jaar) moeten wachten om dezelfde aanpassing te kunnen krijgen. Onmogelijk, onbegrijpelijk De patroons staan dagelijks op de rem als het over sociale vooruitgang gaat, om intussen enorme winsten te kunnen realiseren.Dus zijn zij voor een vrije markt zonder sociale correcties. Voor iedereen moet het duidelijk zijn dat onze sociale zekerheid en onze lonen steeds meer onder druk zullen staan indien de toestand in de andere landen niet verbeterd. Wij kunnen op geen eiland van welstand en zekerheid blijven overleven. In de andere landen en zeker in de nieuwe Europese landen moet de situatie snel beter worden. Anders zullen ze aan onze verworvenheden zitten. Wij moeten ook die mannen die dertig, veertig jaar koffiedik kijken van het VBO eens lik op stuk geven: zij zijn geen haar beter dan die duistere madammen die op de kermis tegen een flinke stuiver in een glazen bol de toekomst voorspellen. Het blijft een kermisatractie...
De Tor-groep van prof Elchardus is een bende leuke en inspiratievolle sociologen.Zij onderzochten onlangs het gevoel van geluk. Je kan op een website testen, hoe gelukkig je wel bent in vergelijking met andere inwoners van dit landje.( Http://www.knack.be/hetgrootstegeluk) Maar eerst de vraag : "wat maakt ons gelukkig ?"
Geld ? Ja natuurlijk, mensen zonder financiele problemen en een hoge opleiding hebben meer het geluksgevoel dan de mensen die het met veel minder moeten doen en iedere maal aan het einde van de maand moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.
Gezondheid ? De voorzitter van de socialistische mutualiteit mag dan al eens reclame maken voor zijn eigen winkel. Meteen is de mutualiteit ook een geluksbrenger: want eenzaamheid blijkt wel echt slecht voor het geluksgevoel. Je moet er niet alleen ziektebriefjes binnenbrengen: het is ook een ontmoetingsplaats van vele verenigingen.
Optimisme ? Het blijkt eveneens uit onderzoek dat optimistische mensen meer kan op geluk hebben, dan zwartkijkers.Leuk is de uitval naar de neoliberalen die beweren dat onzekerheid mensen aanzet tot engagement en creativiteit. Nonsens zegt Elchardus: de hypocryte bewering wordt duidelijk ontmaskerd. Het is juist de zekerheid die zorgt voor optimisme. Meteen een sneer naar die politieke partijen die teren op het pessimisme en de onzekerheid van de bevolking: ze zorgen alleen maar voor ontevreden en ongelukkige mensen. Wil je gelukkig zijn: geen stem voor die partijen !
Waardering ? Inderdaad, er is een verband tussen geluk en waardering. Mijn vader zei dit altijd heel wijs: "iedereen kan een woordje lof verdragen". Blijkt een van de pijnpunten in ons landje: we krijgen niet voldoende promotiekansen en waardering in het bedrijf. In het rapport staat er de aanbeveling dat er werk is voor de HRM-diensten.Maar ik vermoedt dat het niet meer zo eenvoudig is met die supersalarissen en afscheidsvergoedingen van de CEO's.
Wijsheid ? Blijkt dat er een verband bestaat tussen leeftijd,wijsheid en geluk.Eenmaal ouder dan 55 jaar lacht het geluk je toe.
Maar laten we vooral de raad van een oude wijze in acht nemen : "drink iedere dag een groot glas water, slaap genoeg, beweeg en hebt respect voor de rust van je buren"
BTC, de Belgische Technische cooperatie, organiseert zoiets als een algemene informatiecyclus. Vier weekends of twee weken waarbij je een opleidingsprogramma krijgt over verschillende aspecten van ontwikkelingssamenwerking.Men vraagt 50 euro inschrijvingsgeld, niet eens 10% van de werkelijke kost per deelnemer. Ik schreef me in en kwam als senior terecht in een groep jongeren, meestal pas afgestudeerd met twee of drie diploma's en veel engagement op zak. De meesten hoopten naar het buitenland te vertrekken om aan ontwikkelingssamenwerking te doen. De realiteit is dat de cooperanten in het zuiden voor 65% ouderen zijn en dat jongeren weinig of geen kansen krijgen. Bij de opleiding moest ik soms nogal eens het verstand op zero zetten: sommige sprekers kwamen vooral om reclame te maken vooor hun winkel, de stortvloed aan informatie was niet te stuiten van economie tot de wereldbank, van gender tot anthropologie, van informatief spelmateriaal tot getuigenissen. Er was weinig plaats voor ervaringsuitwisselingen, vragen en discussie. De context van een jeugdherberg, examenverplichtingen en regiede regels bevorderen mijn leerproces niet.. De opleiding is af. Houd ik er iets aan over buiten de vele nota's, de cursus met CD-Rom en een paper ( zie: http://www.bloggen.be/lieven) ? Wellicht dat sommige ontwikkelingsamenwerkingsprojecten beter als solidariteitsprojecten zouden betiteld worden en in de eerste plaats een visie nodig hebben...
