Cuba spreekt tot de verbeelding van syndikalisten. Voor de enen het paradijs waar je dromen in een ander maatschappijmodel geconcretiseerd worden, voor de anderen het laatste communistische bolwerk in een neoliberale wereldeconomie. Naast die grote slogans is er uiteraard de armoede. Cuba is een ontwikkelingsland en arm. Zeer arm door de val van de muur en het wegvallen van de steun van de grote Russische broer, zeer arm door de onophoudelijke blokkade van de zeer nabije Amerikaanse vijand. Sinds 1995 organiseert het West-Vlaamse ABVV solidariteitsacties met de Cubaanse vakbonden. Vrijwilligers sloven zich uit om iets concreets te verbeteren in Cuba. Samen met het Fos, de socialistische NGO voor ontwikkelingssamenwerking. Met de centen die ze bijeenbrachten kunnen ze reeds terugblikken op mooie realisaties:een refter in een textielbedrijf, 16 huizen in Santa Clara, de uitbouw van vormingslokalen in alle provincies (ventilatie, verlichting, computers). Maar West-Vlaamse ABVV-ers zijn niet naief en wilden met eigen ogen zien hoe hun centen in Cuba besteed werden. Daarom organiseerden ze reeds drie inleefreizen. Dit jaar zitten ze hier ook en natuurlijk botsten we op elkaar.Ze werken tegen een hels tempo een vollledig programma af van bedrijfsbezoeken, ontvangsten en discussies bij de vakbond, receptie op de Belgische ambassade, bezoeken aan ziekenhuizen en scholen.... De groep van 80 militanten zal na deze week wel weten hoe er in Cuba met hun centen omgesprongen wordt. Maar ze weten meer: ze hebben een alternatief leren kennen voor de neo-liberalisering. Maar ze beseffen ook dat alles een prijs heeft: de Cubaanse bevolking moet een flink stuk van ons confort en onze welvaart missen voor hun verworvenheden: gratis onderwijs, gratis geneeskunde, sociale zekerheid voor iedereen....