Vroeger een dag van strijd, een dag van feest. Vandaag een dag van filosofie. Misschien de beste optie voor het moment ? Een mei is in de eerste plaats de dag van de Internationalisten. In veel andere landen betogen ze voor een beter leven, zitten ze dik in de miserie, zonder een vast inkomen , zonder fatsoenlijk werk. We moeten dus iets doen, in gang schieten en niet op ons gemakkelijke luie gat blijven zitten. Want zoals Vic Thorpe zegt: we moeten dit niet doen uit uit medelijden, uit liefdadigheid. We moeten dit gewoon doen uit zelfbehoud. Ons landje zal immers niet de storm van de globalisering kunnen overleven als het enige land ter wereld waar de automatische loonindexering stand houdt, als het enige land met een goed vangnet van sociale zekerheid, als een uniek land waar het goed om leven is. Onze eerste opdracht is dus te zorgen dat er aan onze sociale verworvenheden niet geraakt wordt. Alleen dan krijgen de werknemers uit andere landen een kans om hun lot te verbeteren en de mogelijkheid om samen met hun vakbonden op te komen voor hogere lonen, betere arbeidsomstandigheden, meer sociale bescherming. 1 mei is ook het feest van de arbeid. Alsof arbeid een feest zou kunnen zijn, in een wereld waarbij we niet samen kunnen werken maar elkaar voortdurend beconcurreren. Wij moeten er voor zorgen dat de competitie tussen de lonen en tussen de werknemers uit de race naar winst genomen wordt. We moeten ons dus niet laten opzetten tegen arbeiders uit andere landen, maar juist samen strijden voor een rechtvaardiger verdeling van de winsten. Een beetje nostalgisch, een beetje oubollig dit alles ? Nee, gewoon de kern van de zaak, de reden waarom de vakbond ooit uitgevonden werd en iedere dag opnieuw moet uitgevonden worden...