De rol van de vakbond is een beetje speciaal in dit systeem waar iedereen bij de staat werkt: zij verdedigen de belangen van de leden bij het regime en verdedigen het regime bij de leden. Niet echt een populaire en gemakkelijke positie. Op hun laatste congres deden ze er nog een schepje bovenop. Raoul zei immers luidop aan de vakbonden wat iedereen wel wist: wil je de economische situatie in Cuba verbeteren, dan moet er wel gewerkt worden. Loonsverhoging wordt hier dus meer en meer gekoppeld aan de verhoging van de productiviteit. In de praktijk wil dit voor de vakbondsleiding zeggen dat ze de arbeiders moeten aansporen om meer en harder te werken. Het doet me denken aan de na-oorlogse verklaring over de productiviteit in Belgie, waar het ABVV ook de tekst niet wilde onderschrijven. Een tweede job die de vakbond hier wil doen is meer en meer zijn rol als vakbond opnemen en terug naar de basis gaan.Wij zouden denken dat dit in tegenstelling is met de eerste optie: de economische realiteit en Cuba maakt dit geen tegenstelling voor hen. Maar iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe dit hier zal evolueren de komende jaren. Wordt de vakbond geconfronteerd met situaties zoals de vakbonden in Oost-Europa meemaakten na de val van de muur of blijft de vakbond het vertrouwen van zijn leden houden via dienstverlening en een netwerk van delegees in de bedrijven die de arbeidersbelangen iedere dag verdedigen ? Vamos a ver....