Pacho, de coordinator van het Colombiaproject, is even in Brussel. Zijn valies was niet boven water gekomen in Parijs,maar alles valt op zijn pootjes. Op hetzelfde ogenblik zaten de vormingsanimatoren in een vierdaags conclaaf bijeen om de Belgische vakbondsvorming bij te sturen. Een goede gelegenheid om hen eens te confronteren met de Colombiaanse manier om vakbondsmilitanten op te leiden. Pacho had een mooie powerpoint voorbereid waarop hij de principes van zijn vormingsconcept uit de doeken doet. Het uitgangspunt van de vorming is zeer ideologisch, maar ook zeer eenvoudig: vakbondsvorming is gericht op verandering. De crisis van de vakbond wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door het ontbreken van een antwoord op het neoliberalisme, door het feit dat we lokaal reageren op multinationals, door het feit dat we onvoldoende internationaal bewust en georganiseerd zijn. De context waarin de colombiaanse syndicalisten de syndicale actie moeten voeren is natuurlijk wel ts anders dan in ons luxe-landje: daar worden de mensenrechten en de syndicale rechten en vrijheden met moorden, ontvoeringen,bedreigingen de nek omgewrongen. Hoe krijg je dan mensen zo ver om syndicalist te worden ? De situatie is zo erg dat dit een bewuste en politieke keuze is, de enige keuze voor die mensen die zich niet willen neerleggen bij uitbuiting en onrecht zonder grenzen. Daarom wordt in de Colombiaanse vakbondsvorming het accent gelegd op geen angst te hebben. Geen vrees hebben om te spreken in het openbaar, geen angst hebben om te lezen en te schrijven. Vertrouwen hebben in de bescherming van de kameraden en de solidariteit... De Colombiaanse spiegel reflecteerde glashelder de nood aan herbronning, aan ideologie...