Een titel, gepikt van Gezelle. Zijn gedichten ademen een voorbije nostalgie uit. Passend bij dergelijke dagen. Blijkbaar daalt het kerkhofbezoek jaarlijks.Niet bij mij.Ieder jaar doe ik mijn moeder een plezier door het graf van mijn vader te versieren met witte of gele chrysanten. We passeren samen,kijken zo wat rond en gaan daarna over tot de orde van de dag. Meer moet dat niet zijn,geen trompetgeschal, geen tranen.Ik heb even een goede herinnering. De vraag of ik ook op andere graven een bloem wil zetten verrast mij totaal. Iets uit een andere wereld. Misschien zijn deze vrienden nog niet echt overleden in mijn hoofd. Misschien is het nog te vroeg voor bloemen. Heeft het wel zin dergelijke rituelen en gewoontes zoals een kerkhofbezoek ? Voor veel mensen blijkbaar wel,voor mij veel minder. Er zijn andere vormen van herdenken of denken aan. Zoals het schrijven van een blog. Of een vitueel bezoek aan een webpagina. Daar heb je vooral mooie foto's en dus mooie herinneringen. We bannen het verdriet uit ons leven. De mode is het positieve denken. Om negatieve en depri gedachten zo veel mogelijk te verdringen. De realiteit is op zich al depri genoeg met een economische crisis waar we niet weten hoe we die te boven komen. Op ford en de vele andere bedrijven staan kerkhofblommen.Op facebook schelden we de kapitalisten en hun lakeien de huid vol. De winter zal lang en koud zijn. Wij zullen de warmte van de solidariteit hard nodig hebben.