Geen witte kerst. Toch wel gezellig dat Vermeersch de moeite doet in de Standaard om het kerstverhaal te klasseren tussen de mythen en de sagen van toendertijd. In tegenstelling tot Ratzinger, die al zijn wijsheid aanbrengt om te beweren dat er toch iets van is. Je moet gelovig zijn om aan die mythen een bovennatuurlijke status toe te kennen. Maar ja hoe zou het nu in Betlehem zijn. Dan bedoel ik niet aan die ster in de geboortekerk waar de wierook het ademen bijna onmogelijk maakt. Nee, ik bedoel aan het checkpoint waar s'morgens om zes uur de palestijnen mekaar verdringen om toch maar door die verdoemde controle van de Israelisch te geraken en waar elke fout (?) beloond wordt (!) met varkensgeluiden.Of in het kamp "Aida",waar een grote sleutel als symbool boven de toegangspoort de hoop van de palestijnse vluchtelingen symboliseert om ooit terug naar de dorpen terug te keren waar ze door de Israelische milities uit wegejaagd werden. Maar kerstmis blijft toch een beetje " de dag dat ze nie schieten" een beetje een dag van vrede. Alleen in palestina blijft die dag een uitzichtloos, een plaats in de hel. Hier wordt kerstmis vooral in familiekring gevierd. Thuis, met lekker eten een kerstboom en veel kaarsjes. Het feest van het licht, van de hoop in de donkerste tijd van het jaar. Een feest van cadeaus, knuffels en veel warmte. Zo worden tegenslagen en verdriet verwerkt. Dan komt Nieuwjaar met goede voornemens en nieuwe plannen. Ik kijk er al naar uit.