Dagelijks koop ik mijn krantevoer aan het station te Waregem. Daar staat een houten kot met een vriendelijk pratend en lachend madammeke in. Dit paleis is " eigendom" van de Press-shop, zij hebben voor negen jaar het monopolie op alle krantenzaken bij de NMBS. Het ene kot is uiteraard het andere niet. Vanaf s'morgens 5uur tot 11uur, in om het even welk weerlacht het madammeke iedereen toe. Het houten kotje schurkt zich tegen de betonnen stationsmuren maar is van electriciteit en telefoon voorzien.
Haar aanbod ligt opgestapeld en ze kan zich nauwelijks bewegen. Aan de ene kant snoep, chocolade en tabakswaren. Tuinplezier, reizen en lekker genieten op de voorgrond, echte kranten op de achtergrond. Toen de "press-shop" haar handeltje overkocht en in een keten organiseerde kreeg zij uiteraard het bezoek van een "verkoopsmanager", die haar presentatie onder de loupe nam. Hij plaatste meteen de chocolade in de zon, de sigaretten in het verdoemhoekje en een paar bijkomende displays in en voor het kotje. Met als blikvanger een verplaatsbare display met alle aanbiedingen van de Nationale Loterij van gewoon kraslotje tot win voor life aanbiedingen.
Madam verkoopt meer door haar vriendelijk woordje met de klant dan door die marketingtrukken. Zij is voor mij ook een belangrijke informatiebron: niet alleen signaleert zij mij bij het dagelijks persoverzicht de belangrijkste artikelen, zij kan me ook vertellen wat er goed verkoopt en wat niet. Meteen een betrouwbare indicator voor de krantenverkoop. Vandaag vertrouwde zij mij toe dat de puzzels en suduko boekjes in vrije val zitten. De zomer komt eraan ...
Congressen zouden een hoogtepunt in democratie moeten zijn, het volwassen eindpunt van een lange discussie en debatcultuur.Blijkbaar wordt debat steeds moeilijker, discussie steeds meer vermeden. Het gevolg is natuurlijk dat applauscongressen en discussies over interne structuren hoogtij vieren. De reden is misschien dat we liever naar onze navel staren, dan met een open blik naar de wereld toekijken. Alvast politicoloog Carl Devos vindt de discussie over het gewicht van de lijststem bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een illustratie van dit fenomeen.Een lijststem zal immers voor een derde meetellen ! Een compromis waar echte politieke berekenaars wel nachten moeten van wakker gelegen hebben ! Ik heb sterk het gevoel dat vakbonden,maar ook politieke partijen steeds minder betekenen in de echte economische en sociale besluitvorming. Belangrijke beslissingen vallen op hoofdkwartieren van multi's zonder pottenkijkers of inspraak. Vakbonden horen er wel bij, maar precies zoals in KMO's niet in mijn bedrijf. Dus vakbonden mogen wel, maar als technici, niet als belangenverdedigers van de werknemers op de vloer, niet als echte verkozenen van de basis. Zo glijden we meer en meer af naar politici die door geen enkele basis meer gecontroleerd kunnen worden en zich laten leiden door de wetten van de marketing en de media. Het Europeees parlement is maar een klein voorbeeld....
De officiele opening van het WK-voetbal had wel iets. Op de skyline van Frankfurt waren foto's te zien van Marie-Jo Lafontaine. Een Belgische foto en video-kunstenares. In de tijd dat Culturele ambassadeurs nog bestonden was ze Vlaams Cultureel ambassadeur, nu is ze professor in Duitsland. Vandaar dat de Duitsers haar wel kennen. Op de radio was ze sterk in de 10 seconden die haar toegemeten werden. " Frankfurt is de stad van het geld. Het is zowat het enige wat in deze stad gebeurt. Op die banken kindergezichten projecteren moet de mensen toch eens doen nadenken.". Zij projecteerde megagrote foto's van kinderen onder de titel " I love the future" ondertussen hoorde je sirene's en kinderen vragen: " Can you hear me ?" Omdat communicatie nooit mag stoppen. In haar werk gebruikt Marie-Jo Lafontaine zeer veel kinderfoto's. Omdat kinderen zich niet bewust zijn van hun lichaam en hun uitzicht en daar wil zij via de foto een reflectie over brengen. Zij fotografeerde ooit een reeks kinderen in Molenbeek. Wat haar opviel was het geweld bij de kinderen, onder invloed van de media. Een ander werk van Marie-Jo Lafontaine gaat over het circus. In het Oude Rome brood en spelen, in de Middeleeuuwen als ontspanning, later de plaats om de exotische wereld te ontdekken: met de cowboy en de indiaan. Nu het wereldkapioenschap voetbal.... met spectakel
Een foto in Metro flitst me terug naar Yogjakarta. Een man scheert zijn hoofd kaal als teken van rouw voor de vele doden bij de aardbeving vorige week. Meteen denk ik terug aan de rustige zaterdagavond in Yogja, waar ik op een rond pleintje bij de kapper langs ging voor mijn traditionele vakantiescheerbeurt. Leuk, maar vooral een beetje pijnlijk want kappers in Indonesië zijn geen welige baardgroei gewend. Het werd een peeling met een klein verfborsteltje.
We belandden in Yogja in een klein hotelletje recht tegenover het Joker reiscafé Via Via, volgeboekt door een groepsreis. Maar we konden toch genieten van de lekkere keuken van Mie Cornedus en een beetje reisgezelschap van een Belgische groep. Junior kon lekkere frieten eten, wij een gezond slaatje. Via Via organiseert socio-culturele activiteiten, tentoonstellingen. Zij zorgen dat vrouwen een kans krijgen en dat het milieu niet verloederd wordt. Wij volgden samen we een cursus batik. Iets speciaals was er steeds bij op de reis. Een volle dag leerde men ons het proces en de techniek. Nu nog prijkt ons kunstwerk als herinnering thuis.
Op zondagmorgen bezochten we de paleizen in Yogja. Ik herinner me nog steeds de mooie dansen en het indrukwekkend dekor. Precies een middeleeeuws sprookje. Wij fietsen de smalle straatjes door, de mensen waren rustig en vriendelijk.Geen drukte in deze stad.
Via via organiseert nu een solidariteitsactie en ruimt puin. Mie en haar ploeg staan immers met twee benen in de Indonesische realiteit. Het vraagt wel veel inzet Een voorbeeld van hoe je in een land kan vertoeven, reizen én meeleven. Anders reizen, anders leven , een andere wereld ?
Dit weekend een berichtje: België is een kampioen in zwart werk. Twee-en-twintig % van ons Bruto Nationaal product is zwart. Enkel Italië, Griekenland,Spanje en Portugal werken zwarter. Een beetje surfen op internet deed mij ontdekkken dat de gevens afkomstig zijn uit een studie van McKinsey, "Prospero". Dit studiebureau zet op een rijtje wat er allemaal in ons land moet gebeuren om het "welvaarstverlies" te stoppen. En het gaat natuurlijk om een aantrekkelijke mix van 'linkse' en 'rechtste economische maatregelen, zodat iedereen wel ergens zijn gading vindt. Lastenverlaging voor de werkgevers, alarmkreten over de kwaliteit van ons onderwijs, afslanking en efficienter maken van het overheidsapparaat, beperking werkloosheidsuitkeringen in de tijd, langer werken.... kortom een mooi overzicht van wat er de laatste tijd allemaal over ons arme hoofd is uitgegoten. Op diverse terreinen worden we telkens met de beste leerling uit de Europese klas vergeleken en zo nodig met het verre Amerika. In deze mix past hun benadering van het zwartwerk. Het belet goede ondernemingen om te groeien, malefide bedrijven vervalsen de concurrentie. En kijk, Mckinsey voert Zweden op als voorbeeld van de bestrijding inzake zwartwerk. En niet toevallig de bouw.Wat er juist in Zweden gebeurd is zal de Spa-delegatie wel beter weten dan ik, in het rapport gaat het over in kaart brengen, gevangenisstraffen en een mediacampagne. Op het eerste zicht niet spectaculair. Klik op het beeldje en je hebt zo het rapport uit 2004. De vraag blijft waarom dit in 2006 plots een hot item wordt ? De groei van de informele sector is een effect van de globalisering: economie groeit, vooral in het zwart....
Deze blog schreef ik eind november de laatste dag van mijn verblijf in Colombia: hij wordt nu aangevuld...
Gisterenavond in het centrum van Bogota een politieke meeting bijgewoond. Het links front stelde zijn kandidaten voor in een grote cinemazaal onder de naam "het democratisch alternatief". In maart zijn er verkiezingen voor de kamer en de senaat. Een van de kandidaten is Hernando Hernadez, de vroegere charismatische leider van de USO, de vakbond. We zijn te laat en de zaal is reeds half leeg, naar misschien was er ook niet veel volk. In mei zijn er presidentsverkiezingen, ook hier is er normaal maar een kandidaat, naar een interne poll van links moet nog uitmaken wie, er zijn nu nog twee kandidaten. De linkerzijde in Colombia staat niet zo sterk. In de kamer hebben ze nu zes verkozenen op 160, wellicht kunnen dat er 20 worden.(****) Dit is niet verwonderlijk , bij de vorige verkiezingen werden alle verkozenen van de communistische partij vermoord. Uribe staat ijzersterk. Met 60 procent van de stemmen kan enkel een front van de linkerzijde met de liberalen een oplossing bieden. In mei staat de linkerzijde allicht voor dezelfde keuze als bij de vorige verkiezingen in Frankrijk: toen moest de linkerzijde kiezen tussen Chirac en Le Pen. Veel hoop is er dus niet. Er staat de Colombianen een toekomst te wachten met hetzelfde als ze nu meemaken: verarming, privatisering, flexibilisering, uitverkoop aan de multi's. Nieuwe pogingen om de vakbond definitief uit het sociale leven te doen verdwijnen, zeker uit de bedrijven. Bij een afscheid zeggen de Colombianen tegen elkaar mucha suerte ( veel geluk) (****) De verkiezingen in Colombia zijn zoals verwacht uitgedraaid op een overwinning voor Uribe. De linkse eenheidspartij kende een lichte vooruitgang van 6 naar 9 zetels in de senaat. Ver af van de verhoopte 20. Maar als er 60 % van de kiezers niet komt opdagen,dan weet je wel hoe het zit met de democratie... (******) De presidentsverkiezingen leidden tot de herverkiezing van Uribe met 62% van de 45% uitgebrachte stemmen. Tweede is de kandidaat van het verenigde links front Carlos Gaviria Diaz met 22% van de stemmen. Een zeer goed resultaat: op enkele maanden tijd verviervoudigde de aanhang van verenigd links.Verliezer is de liberale partij. Blijft de vraag of Uribe er mee rekening zal houden of niet ?
Laatste nieuws: Vorige jaar werd in de IAO, ( de internationale arbeidsorganisatie te Geneve) een klacht ingediend tegen de vele inbreuken van de regering op de vakbondsvrijheden. Op 2 juli kwam men in Geneve tot een akkoord tussen vakbonden, werkgervers en regering om een permanent buro van de IAO in Bogota te instaleren. Applaus, de syndicalisten zien dit als een echte overwinning. Blijft de vraag of de paracas zich daar veel zullen van aantrekken. Maar beter iets dan niks...
Cholula is een speciale plaats in Mexico,in de
schaduw van de Popocatepl. Het was een religieus centrum in Mexico voor
de komst van de Spanjaarden. De Azteken bouwden er meer dan 400
tempels, zoals meestal in Mexico groeide de bevolking te snel.
Hongersnood en ziekten luidden het verval van Cholula in . De pyramiden
werden met vegetatie bedekt. Cortes kwam er aan en viel bijna in een
hinderlaag. Meteen een reden voor een bloedbad onder de bevolking
en een kerk bovenop de pyramide. Een symbool dat kan tellen.
Via gangen kan je in Cholula de verschillende stadia van de pyramide
bekijken. In het plaatselijk museum vertellen verschillend educatieve
panelen hoe de godsdienst onstond.
Vrij simpel: sjamanen ( een soort plaatselijke geneesheren of
medicijnmannen) kregen veel invloed bij de bevolking omdat ze de
bevolking hielpen bij ziekte maar ook een verklaring hadden bij
ongelukken en tegenslag.
Die sjamanen werden steeds belangrijker en bouwden grote tempels met
pyramiden. Snel onstond in de steden een hierarchie met onderaan de
slaven,daarna het volk, de handelaars en de kunstannars en bovenaan de
proeisters. Toen de militairen machtiger werden, taande de macht van de
priesters en bouwden de militairen een eigen hierarchie op.
Dit verhaaltje las ik ook op andere plaatsen in de wereld, maar
misschien is het ontstaan van de maatschappelijke ordening een
universele spiegel waarin we onszelf herkennen ?
Uit een enquête van de Nederlandse vakbond blijkt dat regelnevelarij eigenlijk neerkomt op pesten op het werk, maar dan vanuit de hiërarchie. Het aantal regeltjes is niet afgenomen, maar is de afgelopen drie jaar erg toegenomen.
Twintig procent vindt dat de werkvreugde hierdoor afneemt. Misschien kunnen we dit zelfs als georganiseerd wantrouwen betitelen.
Alhoewel de bedrijven doorgaans vinden dat wetten en te veel regels echt ondernemen in de weg staan en dat de overheid hun handenvol geld kost met allerlei pestregeltjes, merk je dit helemaal niet aan de interne bedrijfscultuur.
Geruime tijd voor er sprake was van cameras in de publieke ruimte, kon je in de bedrijven reeds met cameras op de werkvloer kennis maken. Met andere woorden Kafka. Ondertussen werd je privacy op de werkvloer via een CAO nr 81 geregeld. De baas mag je controleren, indien hij je vooraf verwittigde. Het doet zelfs niet terzake of je het prettig vindt of niet
Het thema van het 17° Waregemse Lentefeest is een kinderdroom: "ik wil zo graag de wereld zien". Spelen met een reuzegrote wereldbol op muziek van Johan Verminnen. In onze keuken hangt een wereldkaart met duimspijkers op de vele landen waar we op ontdekkingsreis waren. Europa zit vol, een beetje Azie, Centraal-Amerika en weinig Afrika .Om de volledige wereld te zien moeten we te lang werken en leven we niet lang genoeg. Maar ik ben niet ontevreden: dank zij de lage vliegtuigprijzen zagen we al veel. Ik had dit zelf niet voor mogelijk gehouden. Maar wij gaan niet alleen op reis, die landen komen ook spontaan naar hier. Met wereldmuziek op festivals, produkten in wereldwinkels, wereldmensen in onze buurt,wereldkeuken op ons bord.Je kan dus al heel wat reizen naar verre landen in ons land zelf. Het vraagt alleen een beetje openheid, een open blik op je omgeving, op de wereld. Er bestaat een virtuele wereld, vol van computerspelletje, zoekrobots op internet,verre chats en skype. Het blijft erzazt, het blijft nep. Niets vervangt een echt gesprek, het ruiken van de woestijn, de warme Caraibische klanken. Het is deze wereld waar kinderen naar zoeken. Het is deze wereld waar ik van droom.
Was je niet liever thuisgebleven? Had je de oceaan niet moeten laten, breed als hij is, en heb je onze kou dan nooit gehaat? Dichtbij de evenaar is de maan een boot, een hand, een kom. Daar kan wat in. Veel zorg. Hier niet. Hier wast de maan als een doof oor. Ze leunt en luistert niet. Je hebt de man die jong maar moe was niet gekend. Hij leed waarschijnlijk aan het draaien van de aarde. Dat moet haast wel, als je de waarde van de warmte vergeet en
op een middag vindt dat de zon nu lang genoeg geschenen heeft. "Hoezo heb je het koud. Last van mijn blik? Koud om je hart? Koud als je valt? Jij was hier nog niet eerder, wel. Went het een beetje onderhand. Heb je het naar je zin of niet. Vind je dit land geen land voor jou misschien, geen land van melk en honing. Hoor ik je taal, hoor ik je heimwee, hoor ik je, hoor ik je, het is je geraden, van wie is dit kind?" Het duurt geen tel en de stad is veranderd. Dat dacht ik vannacht toen de maan hier een oog was, en boven het land van je moeder een hand. Een boot. Een kom. Ik vroeg me af of jij ook na je dood blijft zorgen voor het kind. En zal ik eens in jouw plaats vragen wat een ander daarvan vindt?
(geschreven door Bart Moeyaert- stadsdichter Antwerpen)
Het verschil tussen de fictieve games- en
filmwereld en de realiteit verdween bij een student
dierenverzorging. Meteen werd hij een racistische moordmachine. Twee
dodelijke slachtoffers en een zwaargewonde vrouw. Midden in Antwerpen,
de politie kon de jongeman enkel stoppen door hem neer te knallen.
Feiten, waar we niet naast kunnen kijken.
De voorbije weken hing de onverdraagzaamheid onafgebroken in de lucht.
Agressie en geweld staan dagelijks op de voorpagina's van de
kranten.Maar aan de schoolpoorten zie je jongeren schoppen en
vechten.Ik heb er moeite mee, met die geweldcultuur.
Onaanvaardbaar is dat in deze sfeer zo maar wapens vrij kunnen gekocht
worden. Waar wacht de overheid op om alle wapens in te zamelen. En met
overheid bedoel ik de gemeentes, de provincies, de Vlaamse regering en
de federale regering.
Onaanvaardbaar is dat een politieke partij gewoon van naam veranderd
maar verder zijn racistische taal mag blijven spuien. Waar wachten de
media op om niet langer megafoon te spelen voor dergelijke racistische
taal. Een racistische partij teert op onverdraagzaamheid en haat. Daar
is in een democratie geen plaats voor.
Onaanvaardbaar is dat we evolueren naar een samenleving die stilaan
begint te lijken op de ratten uit het experiment van Nuttin. Deze
plaatste bij wijze van experiment een heleboel ratten samen op een veel
te kleine ruimte. De ratten werden agressief en vochten tot ze erbij
neervielen.De wet van de jungle, de wet van de sterkste, de wet van de
dierlijke driften, of hoe een grote mond het hart kleiner
maakt......
Bourgeois kent er iets van: hij hervormt
bliksemsnel de Vlaamse overheid. Beter bestuurlijk beleid. Daar zat
iedereen echt op te wachten. In feite een recyclage van : wat we zelf
doen doen we beter.
Het personeelstijdschrift krijgt een nieuwe look en verandert van een goedendag , wordt het 13 magazine voor het
overheidspersoneel
De Standaard en het Nieuwsblad nemen kritiekloos het
perscommuniqué van de minister over.
Wanneer ik in detail de bijgevoegde poster bekijk breekt mijn klomp:
bij de Vlaamse dienst voor Internationale samenwerking staat een
negerke zoals ik 20 jaar geleden in de beenhouwerij zag staan: een
zwart koppeke dat ja zegt als er een centje in gestopt wordt. Of
zilverpapier dat we spaarden voor de nonnekes terwijl we gretig zelf
de chocola binnendraaiden.
Een voorbeeld van hoe het moest.
Het kan wellicht een parodie zijn, ik betwijfel of de
partners waarmee we proberen relaties op gelijkwaardige basis te hebben
het ooit zullen begrijpen.Veel van die posters zullen ze niet moeten
uitdelen aan partners.Het kolonialisme in het Zuiden is nog niet
verteerd, en dat is begrijpelijk. Moet je alleen maar denken aan het
feit dat bijvoorbeeld je oma of opa hun handen werden afgehakt
door blanke kolonizatoren.
Gewoon een foutje in communicatie of echt neo-kolonialisme ?
Ik
durf het niet zeggen, alleen zouden ze bij de Vlaamse Gemeenschap wat
zorgvuldiger moeten communiceren.... als ze dan toch een eigen
buitenlands beleid willen voeren zal het iets minder amateuristisch
moeten. Quid non en dan blijft de diplomatie een zaak van de
franstalige adel Quid si.
Vandaag een verassing: Binda Pandey, een jonge algemeen secretaris van het Nepalese ABVV kwam langs. Om " Dank U " te zeggen tegen de Internationale vakbonden voor de vele steun die zij de voorbije maanden ontvingen in hun strijd voor het herstel van de democratie in hun land. Met een zachte glimlach vroeg zij wat zij in ruil voor die steun voor ons kon doen. We zaten zo wat verbouwereerd te kijken: want we zijn gewoon dat zij om geld en steun komen vragen, niet dat de rollen plots omgedraaid worden. Dan werd er zo maar wat gepraat over hoe het allemaal gegaan is en wat de arbeiders gedaan hadden om het dictatoriaal regime weg te krijgen. Al snel ging het over de 19 dagen durende algemene staking en de controversiële houding van de werkgevers. De patroons hadden verklaard dat ze tijdens de staking en ook daarna niemand zouden ontslaan voor staking. Maar ze wilden uiteraard voor die 19 dagen geen loon betalen. De nieuwe regering moest dit volgens hen doen. Nu lijkt het er eventueel op dat het fifty/fyfty wordt. Ja en de maoistische rebellen ? Die moeten de kans krijgen om een politieke beweging te worden en deel te nemen aan de komende verkiezingen. Maar wapenstilstand, vrijlating van de gevangen rebellen moeten onderhandeld worden. Het leger is nu nog altijd het Koninklijk leger. Dit moet een regeringsleger worden, onder controle van het parlement. En daarvoor moet de grondwet gewijzigd worden. Werk aan de winkel voor de nieuwe democratie in Nepal...
Moeilijke titel voor een simpel begrip, maar ik vond er geen betere. Deze morgen hoorde ik op de radio een interview met de overleden kunstenaar Karel Appel. Hij vond het heerlijk te reizen in steden waar hij de taal en de weg niet goed kende. Het gaf hem een kik. Door alle details heen zie je beter de essentie en de grote lijnen. Armoede bijvoorbeeld.
Het brengt me meteen bij de tentoonstelling van Mektibar Garedian, vanaf 14 mei in Bepart te Waregem. Zijn foto- en videomontages willen weergeven wat je voelt wanneer je als vreemdeling in een land woont. Communicatie en taalproblemen. De dualiteit van je eigen historiek en de confrontatie met de ander. Volgens Sartre een hel, volgens Karel Appel eenzaamheid, volgens Mektibar de stilte.
Sommigen denken dat je de taal van de ander moet spreken om je te kunnen inleven in zijn manier van denken, in zijn manier van redeneren. Het vergt meer dan wat inlevingsvermogen. Het verarmt je woordenschat, je spreekt met minder nuances, je bent verplicht duidelijker en helder te zijn. De confrontatie met de ander verandert meteen jezelf : je word verplicht naar de essentie te gaan en de show te laten vallen....
1 mei was druilerig, niet alleen het weer ook de
toespraken. Alleen Xavier ABVV durfde zeggen waar het op stond: we
verdienen allemaal te veel volgens de ondernemers voor de
concurrentiekracht. Zijzelf : het kan niet op. Alleen daar mag je niks
over zeggen, daar moet je over zwijgen.Dit zijn uitzonderingen, het is
normaal dat de patroons na jaren van inleveringen ( hahahà) nu hun deel
nemen wanneer het iets beter gaat...Wie durft dat vandaag nog geloven ?
De reactie liet niet lang op zich wachten : Unizo en de VBO
vonden het ABVV misplaatst en misleidend. Blijkbaar mogen we zelfs niet
meer op 1 mei zeggen wat we denken !
Bon in mijn "stad", van hetzelfde laken een broek: conservatisme troef.
"We hebben het allemaal goed, we moeten aan andere dingen denken". Waar
hebben ze het over in een zaal vol met mensen die gans hun leven hard
gewerkt hebben, en nu met moeite hun voortuintje met rozen vullen ?
Freya
achterna: deel de huurprijzen op in kleine stukjes als je aan de
energieprijzen niks te zeggen hebt. Nogal een ferm(?) eisenprogramma en
strijdprogramma op onze feestdag. Of denken ze echt dat we zo dom zijn,
daar op de grasmarkt ?
Maar ik wil niet blijven zeuren.1 mei werd toch nog een feest.
S'avonds plezant: Think of one met een prachtig concert op de veemarkt
in Kortrijk.Voor de mensen die die mannen nu nog niet kennen: ambiance,
brazil in town, swingende en goede music van eigen en andere bodems samen met
enkele Brazialiaanse (forse) schonen.
Het was koud buiten, maar warm in
ons hart. En dat verwacht je tenslotte op 1 mei als socialist...
In ons land zijn er 10 feestdagen: slechts eentje zint mij: het feest van de arbeiders op 1 mei. Bij het begin van de echte lente is het een feest van hoop en rechtvaardigheid. De grote dromen zijn niet uitgekomen: de landen die het anders probeerden dan via de uitbuiting van hun bevolking zijn op een hand te tellen.
Hierop zijn verschillende reacties mogelijk: ontgoocheling of cynisme, naief geloof in een betere wereld, frustratie over de weinige politieke alternatieven in ons oude continent, wegzinken in een zelfgenoegzame lethargie....
Maar misschien zijn dit gewoon individuele reacties op gevoelens of dagdromerijen. Vergeten we het universele dialectische denken niet wanneer de vele stoeten met Rode vlaggen in onze omgeving gewoon uitdunnen. Willen of kunnen we nog overtuigen, discussieren en modellen voor een meer rechtvaardige wereld uittekenen ?
De syndicalisten uit het Zuiden peppen mij op: wij zijn wellicht verwende kinderen die niet weten welk PC-spelletje wij eerst zouden willen spelen. Willen wij een oorlogsspelletje of een doolhofspelletje of een moeilijk kruiswoordraadsel ? De lucide analyses van syndicalisten uit het Zuiden leert mij de juiste inzet van de syndicale strijd: een tegenmacht tegen onrecht organiseren met en temidden van de arbeiders.
De Rode pomp is een Gentse ruimte waar Andre
Posman kamermuziekconcerten organiseert. Andre, die alle vele
ideologische zeeën bevaren heeft, maar zoekt naar de Utopie, zuchtte
even toen ik hem op de historische dwaling van de
Vakbondsmetaal-echtscheiding attent maakte. Maar de avond maakte
veel goed. In een stemmige concertzaal gonsde het van tevreden
luisteraars. Een gastconcert van Mark Derudder( viool) en Jonas De
Geyndt.(piano) Twee jonge muzikanten, boordevol talent. Het eerste stuk
was meteen een ogen-opener: de duivelstriller van Tartini. Dan
ging Mark solo.Een ballade van Ysaye. Niet dat de naam mij bekend
voorkwam, maar de moeilijkheid van het stuk deed mij in het
programmaboekje nalezen dat die meneer een voorloper was van de nu zo
beroemde Internationale Koningin Elisabeth Wedstrijd. Je moet
natuurlijk een stukje viool kunnen spelen om een dergelijk werk met de
nodige klasse te kunnen brengen. Dan mocht Jonas solo.Een onbekend
stuk van Liszt. Als een klaterende waterval. Pauze aan de pomp. Na
de pauze Mozart en Debussy. Een streepje klassiek, een streepje rust.
Misschien soms nodig om te komen tot de echte Utopie, een nieuwe
wereld.
In een ' vrije ' tribune doopt Jean-Marie Dedecker
zijn pen in zuurste vitriool om de MP3 moord in het centraal station
van zijn commentaar te voorzien. Blijkbaar is deze rechtse VLD-corifee
opnieuw onaantastbaar. Hij had waarschijnlijk moeite om met zijn
reactie te wachten tot na de begrafenis van het slachtoffer. Dit is
echt een gierenstreek: het gebruiken van een onschuldige en zijn ouders
om opnieuw zijn vuilspuiterij aan het adres van alle vreemdelingen ten
toon te spreiden. Wie de tekst leest zal aan het taalgebruik
merken dat de judocoach opnieuw is opgestaan, de vele sprekende
bijvoeglijke naamwoorden verraden de taktiek. Verontwaardigd omdat
de politiehervorming dergelijke voorvallen niet kan verhinderen, omdat
het koningshuis nog geen publieke brief schreef. Maar Jean-Marie:
populisme is natuurlijk de schuld aan anderen geven. Soms moeten
politici misschien zelf verantwoordelijkheid nemen of gewoon durven
toegeven dat zij niet ieder probleem kunnen voorkomen. Moediger vind ik
het standpunt van Tarik Frahi en andere verlichtte allochtonen. Zij
wijzen hun eigen gemeenschap op hun plichten in deze samenleving : het
zelfbeklag voorbij. Misschien moeten we ophouden letterlijk in
zwart/wit schema's te denken, al bij worden samenlevingsproblemen niet
opgelost door vooroordelen van de ene groep door de andere.
PS Veel volk op de steunmars. Nu nog die bandietjes pakken
Ik sprak tegen een bloemenverkoper op straat. A la Jambers: waar kwam hij vandaan, wat dreef hem, wie was hij ? Hij was vroeger een landbouwer in Malawi. Hij boerde goed, maar hier is het geld zo veel meer waard. Hij verkoopt nu bloemen in Joburg, ver van huis.
De bloemen komen van de bloemenkweker. Die betaalt hem een vast loon, daarnaast een deel volgens het aantal verkochte stuks. De meeste bloemenkopers zijn blank. Zij kopen bloemen voor begrafenissen,huwelijken en verjaardagen. Op Valentijn verkoopt hij het meest.
Maar hij kijkt nu reeds uit naar de maand december. Dan trekt hij een maand naar zijn vrouw en zijn twee zonen. Die wachten op hem in Malawi. Een verre reis, drie dagen
Voor mij eindigt deze reis snel: amper 10 uur vliegen. Zeg het met bloemen om afstanden te overbruggen....Internationale samenwerking op basis van gelijkheid werkt.
