In een ' vrije ' tribune doopt Jean-Marie Dedecker
zijn pen in zuurste vitriool om de MP3 moord in het centraal station
van zijn commentaar te voorzien. Blijkbaar is deze rechtse VLD-corifee
opnieuw onaantastbaar. Hij had waarschijnlijk moeite om met zijn
reactie te wachten tot na de begrafenis van het slachtoffer. Dit is
echt een gierenstreek: het gebruiken van een onschuldige en zijn ouders
om opnieuw zijn vuilspuiterij aan het adres van alle vreemdelingen ten
toon te spreiden. Wie de tekst leest zal aan het taalgebruik
merken dat de judocoach opnieuw is opgestaan, de vele sprekende
bijvoeglijke naamwoorden verraden de taktiek. Verontwaardigd omdat
de politiehervorming dergelijke voorvallen niet kan verhinderen, omdat
het koningshuis nog geen publieke brief schreef. Maar Jean-Marie:
populisme is natuurlijk de schuld aan anderen geven. Soms moeten
politici misschien zelf verantwoordelijkheid nemen of gewoon durven
toegeven dat zij niet ieder probleem kunnen voorkomen. Moediger vind ik
het standpunt van Tarik Frahi en andere verlichtte allochtonen. Zij
wijzen hun eigen gemeenschap op hun plichten in deze samenleving : het
zelfbeklag voorbij. Misschien moeten we ophouden letterlijk in
zwart/wit schema's te denken, al bij worden samenlevingsproblemen niet
opgelost door vooroordelen van de ene groep door de andere.
PS Veel volk op de steunmars. Nu nog die bandietjes pakken
Ik sprak tegen een bloemenverkoper op straat. A la Jambers: waar kwam hij vandaan, wat dreef hem, wie was hij ? Hij was vroeger een landbouwer in Malawi. Hij boerde goed, maar hier is het geld zo veel meer waard. Hij verkoopt nu bloemen in Joburg, ver van huis.
De bloemen komen van de bloemenkweker. Die betaalt hem een vast loon, daarnaast een deel volgens het aantal verkochte stuks. De meeste bloemenkopers zijn blank. Zij kopen bloemen voor begrafenissen,huwelijken en verjaardagen. Op Valentijn verkoopt hij het meest.
Maar hij kijkt nu reeds uit naar de maand december. Dan trekt hij een maand naar zijn vrouw en zijn twee zonen. Die wachten op hem in Malawi. Een verre reis, drie dagen
Voor mij eindigt deze reis snel: amper 10 uur vliegen. Zeg het met bloemen om afstanden te overbruggen....Internationale samenwerking op basis van gelijkheid werkt.
Het lijkt me best dat de Apartheid nu in een museum thuishoort. In Joburg bezocht ik dit samen met twee kameraden, die in de hitte van de strijd 20/21 jaar waren. Zij waren dus een deel van de filmbeelden in de jaren 80 toen de repressie genadeloos de townships gepantserd binnenreed.
Als je het museum binnengaat wordt je meteen in de juiste stemming gebracht: een gescheiden ingang voor blanken en zwarten, een apart pasje voor wit en zwart.
Een een korte geschiedenisschets. De landverdeling van 1913 waarbij de zwarten niet alleen buiten de steden gehouden werden, maar ook peanuts kregen en thuislanden. De mijnen werden door migrantenarbeiders van de thuislanden bevoorraadt. In 1948 werd het echt een systeem en een politiek: blanken en zwarten kregen aparte pasjes, mochten niet meer samen zijn. Gemengde gebieden zoals Sofia Town werden met de grond gelijkgemaakt, de zwarte bevolking werd opeengehoopt in nieuwe townships. Soweto en Alexandra zijn twee voorbeelden. Op een foto in het museum zie je ondermeer de procureur door een raam gluren: hij betrapte op heterdaad Prof Blacking(wit) en Dr Zurena Desoi(zwart) die sex hadden. Verboden !
Dan start de strijd van de bevolking tegen de apartheid, de harde repressie door politie en fascistische blanke privémilities.
Folteringen, vreedzaam verzet, boycot, betogingen, de noodtoestand, opsluiten en ter dood veroordelen van politieke militanten, ze hebben het meer dan veertig jaar ondergaan. Toen de vakbond Cosatu nieuwe algemene stakingen tegen de arbeidswet organiseerde in 1992 en er miljoenen mensen betoogden in de steden, werden onderhandelingen gestart. Een vakbondssecretaris NGETESI ontsnapte aan de galg, bij de onderhandelingen werden de politieke gevangenen vrijgelaten.
Het mag een klein wonder heten dat dit niet op een burgeroorlog uitdraaide. Mijn compagnons de route vertellen dat zij goede leiders hadden, want dat iedereen zich op een langdurige burgeroorlog aan het voorbereiden was. Zij maanden aan tot kalmte en waardigheid.
Even stopten we bij een video waar een of andere president de apartheid verdedigde.Wij hebben ze leren werken zei hij. Alsof we beesten zijn die afgericht moesten worden lachte Glen smalend ..
De minister van opvoeding, Naledi Pandor werd vandaag op de radio geïnterviewd. De vraag was of het verschil in infrastructuur tussen de scholen niet te groot was en wanneer daar eindelijk iets zou aan gedaan worden. Zij gaf toe dat er scholen waren die niks hadden en scholen waar alles in orde was.
De betekenis begreep ik plots vandaag. Een groep schoolkinderen was onder een boom verzameld om naar een toespraak te luisteren. Zij zaten mooi op bankjes bijeen, begeleid door een paar grotere meisjes.Omdat er te veel kinderen zijn kunnen ze niet in de kleine klaslokalen ( ergens een kamer in een huis) . Omwille van de hitte gaan ze buiten onder de boom. Geen bord, geen lessenaar. Vraag en gezongen of gescandeerd antwoord. In de regio loopt een project om de kinderen opklapbare schrijftafeltjes te geven, die ze dan kunnen meenemen naar huis. Want ook daar is geen tafel om hun huiswerk te maken .
De tweespalt in Zuid-Afrika groeit elke dag. Toen de ANC regering in 1994 aan de macht kwam betaalde ze aan de Wereldbank een hoge prijs. Het land zat door de vorige apartheidsregering tot over zijn oren in de schulden. De wereldbank wou boter bij de vis, het plan dat de ANC samen met de community en de vakbonden opgesteld had belandde in de prullenmand. De regering hoopte dat grote buitenlandse investeringen de economie zouden pushen en dat via groei er centen zouden zijn om de enorme sociale noden zoals onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid en tewerkstelling te kunnen lenigen. De grote bedrijven en de multinationals talmden bewust. Hun casino-economie speculeerde op Rand en dollarwisselkoersen: een spelletje voor de rijken.Het strenge budgettair beleid zorgde voor een werkloosheid van 40%. De revolutie at haar eigen zonen op : zij die vochten voor de democratie zinken weg in armoede, de rijke promotoren van de Apertheid leven in weelde.
Overdreven ? Glen vertelde mij het verhaal van de Impala mijnen. Tijdens de apartheid trokken ze weg naar London , om hun gronden, hun mineralen op de beurs te doen renderen. Nu is Impala terug. Via een wet vroeg de regering een vergoeding voor het gebruik van de gronden. Niets van , Impala zei netjes: het is onze eigendom, niet van jullie ..
Mijn zwerftocht bij de NUM heeft een doel: de evaluatie van het driejarig project met de Zuid-Afrikaanse vakbond. In drie jaar tijd organiseerden ze cursussen om vertrouwenspersonen op te leiden voor de bouwsector in het kader van de HIV/Aids problematiek. Zo een 350 vertrouwenspersonen volgden een opleiding. Het uitgangspunt was de gezondheids en de veiligheidsproblematiek en de niet-discriminatie van besmette personen in het bedrijf.
Om de resultaten naar waarde te schatten moet men beseffen dat openlijk praten over sex helemaal geen mode is. De oudere generatie wendt hoofdschuddend de blik op oneindig. Jongeren beseffen wel degelijk dat er morgen weer een kameraad begraven wordt. Zij willen dat er iets veranderd en de eerste stap is weten, leren, educatie en bewustmaking.
Ik vroegeen cursusleider wat het verschil was tussen de vakbondsaanpak en de werkgeversaanpak.Het antwoord sprak boekdelen: de werkgevers denken alleen aan zichzelf, de vakbond wil voor alle werknemers zorgen, zonder discriminatie HIV of niet .
HIV/Aids, het probleem in Zuid-Afrika beheerst het dagelijkse leven. Of de dood, gezien men in Joburg bijna geen plaats meer heeft om de doden te begraven.
Aids, HIV heeft ook met armoede te maken, want hoe leg je aan een arm gezin uit dat de moeder die positief is haar kind geen borstvoeding mag geven, en melkpoeder moet kopen. Hoe leg je aan seropositieven uit dat ze zich goed moeten verzorgen, geen alcohol mogen drinken, gezond moeten eten of dat ze anders sterven ? Hoe leg je aan seropositieven die een uitkering krijgen en geen werk hebben dat ze moeten genezen en dan geen uitkering meer zullen krijgen?
Hoe leg je aan de bevolking uit dat mannen vrouwen niet mogen verkrachten en een condoom moeten gebruiken wanneer de Vice president Zuma op de rechtbank toegeeft dat hij vindt dat zijn verkrachting zonder condoom niet echt gevaarlijk was omdat hij daarna een douche nam ?
Hoe leg je aan iemand uit dat testen noodzakelijk is, wanneer de geheimhouding van het resultaat niet gewaarborgd is.
Om een verschrikkelijk maar reëel voorbeeld te geven. Iemand die verkracht werd heeft recht op een zware aids-remmer. Vooraf moet je echter getest worden, want de aids-remmer kan niet toegediend worden bij iemand die reeds HIV heeft, omdat in dat geval de aids-remmer een multiplicatoreffect veroorzaakt. Dus een verkrachtte vrouw die geen aids-remmer krijgt . Juist is HIV-positief.
In het guesthouse waar ik vertoef ademt alles de aanwezigheid uit van Nelson Mandele. De kussens hebben zijn foto, er is een Nelson Mandela uurwerk, de gastvrouw ( Blank) heeft een foto met Mandela. Misschien typisch voor de manier waarop Mandela de geesten en de harten van iedere Zuid-Afrikaan wist te veroveren. Ik praat met Blessing, een jonge syndicalist. Mandela is zijn grote voorbeeld. Na al die jaren in de gevangenis , was Nelson Mandela helemaal niet verbitterd en belust op wraak. Hij ging meteen voor democratie en organiseerde verkiezingen. Hij was een echte freedom-fighter, die Zuid-Afrika opende voor de wereld. Alle Zuid-Afrikanen wonnen opnieuw hun zelfrespect terug en waren oprecht bewust van hun Zuid-Afrikaan zijn. Mandela bleef ons hoop geven en lachte altijd, als voorbeeld hoe het moet. Hij kon na jaren van rassenstrijd en haat de verzoening bewerkstelligen tussen alle Zuid-Afrikanen. Tenslotte was Mandela niet met zichzelf bezig of zijn positie. Hij was geen egoïst. Na een termijn als president, stelde hij zijn mandaat vrijwillig ter beschikking. Hij kon gemakkelijk opnieuw verkozen worden. Binnen de Afrikaanse context: opmerkelijk voor een leider .
De National Union of Mineworkers speelde een grote rol in de strijd tegen de apartheid. Zij organiseren de mijnwerkers en de energiesector en sinds kort ook de bouwsector.Zij hebben 300.000 leden en zijn aangesloten bij Cosatu. Zij hechten zeer veel belang aan de uitbouw van een goede structuur, die duidelijk werkt volgens het principe van rapportering en een mandaat krijgen. De werkgevers maakten gebruik van de verschillende stammen in Zuid-Afrika om de arbeiders tegen elkaar op te zetten. Zij rekruteerden uit verschillende thuislanden.Die arbeiders woonden inhostels, allen zonder hun familie en keerden dan terug naar de thuislanden, naar hun community. Alleen zware arbeiders woonden in hostels, de blanke arbeiders woonden in huizen. Het politiek programma van de NUMlegtsterk de nadruk op anti-racisme, gelijkheid, de community. Ere voorzitter van de NUM is Nelson Mandela. Een symbool voor de eenheid tussen vakbond en politieke partij ANC.
Tja, de vorige blog was vandaag meteen toepasbaar: ik werd eventjes door zes potige kerels overvallen. Een stevig robbertje knokken en meteen was ik mijn fototoestel, mijn zonnebril en nog wat spullen deskundig ingepikt. Mijn bloedbroeder stond met het mes op de keel. Wij naar een politiekantoor, een flink eind verderop. Client service stond er. Een mooi woord voor een politiekantoor waar we van de administratieve kant, de cellen konden zien en pardoes in een ondervragingsruimte belandden. Het was met agenten in burger niet duidelijk wie aan welke kant van de misdaadbarrière stondWe vulden dan maar eigenhandig een verklaring in en vonden een officier die begripvol de nodige stempels en handtekeningen aanbracht. Alle mensen die ons verhaal hoorden waren ontsteld, beschaamd zochten en een uitleg voor de bendes die joburg onveilig maken. Sommige hadden het over de vele vluchtelingen uit andere streken van Afrika, anderen waren verwonderd dat omstanders geen hulp boden bij klaarlichte dag, velen informeerden bezorgd of we ons goed voelden. Om te besluiten: het belangrijkste is dat er niks aan je scheelt. Toch hebben mijn vuisten een speciaal gevoel
Deze morgen bij het ontbijt in de bed en breakfast een Zwitser, overstuur. Hij was de dag voordien overvallen in CBD in joburg. Een centraal stadsgedeelte waar honderden mensen over straat wandelen. Niemand keek op, of sloeg alarm toen de arme man het mes op de keel gezet werd door een paar potige kerels. Niet verwonderlijk, de straat is een straat vol straatventers, die het moeten hebben van lokals, niet van toeristen. Na een tijdje kwam de man weer bij, een camera en wat kleingeld armer. Een politiewagen bracht hem bij het centraal politiestation. Na een 20 minuten informeerde een politieofficier wat hij daar feitelijk zat te doen. Geen idee, de gewone verklaring werd opgenomen, maar toen Danielle vroeg om een kopie te krijgen voor zijn verzekering was er geen kopieermachine voorhanden. De man heeft dan maar eigenhandig zijn eigen verklaring overgeschreven en van de nodige stempels voorzien. Helemaal te dol werd het einde: de politieofficier bood de man aan hem naar zijn hotel te brengen. Ondertussen gaf de politieman hem de raad niet zo onvoorzichtig meer te zijn en in de toekomst beroep te doen op een bewapende privé-escorte. Daar kon de politieofficier hem meteen mee helpen: in zijn vrije tijd runde hij zelf een dergelijk bedrijfje
Deze morgen vertrokken naar Zuid-Afrika, Joburg. Naast mij, Petronella, een Zulu. Petronella werkt in een ziekenhuis in Londen als hoofdverpleegster. Vijf jaar geleden deed zij zoals heel wat Zuid-Afrikanen. Zij stapte een bookshop(CNA) binnen en vroeg een Job mail. Via Bupa kon ze in een privé-ziekenhuis gaan werken. Petronella was een universitair afgestudeerde verpleegster en begon onderaan de ladder te werken.Zonder ziekteverzekering en pensioenbijdrage. Dat is de reden waarom ze veranderde naar een openbaar ziekenhuis: misschien iets minder betaald, maar met pensioen en een goede regeling bij ziekte. Vrolijk vertelt ze dat het pas de achtste ziektedag is dat er een dokterbriefje moet zijn. Twee maal per jaar kan ze naar huis. Want de familiebanden zijn sterk en heimwee knaagt. Wat is het verschil tussen werken in een ziekenhuis in Zuid-Afrika en London ? In Z-A doet een verpleegster bijna alles zelf, er komt zelden een dokter bij te pas. In London mag je als verpleegster niks doen, zonder dat een dokter alles op papier heeft gezet. Het vliegtuig begint te landen, Petronella vertelt nog vlug dat zij straks een zware taxichauffeur moet zoeken, want dat een witte taxichauffeur haar niet in de township durft brengen een mooie inleiding op het land dat apartheid tot zijn geschiedenis rekent.
De betogingen en het verzet in Frankrijk houden aan. Gisteren sprak men van 3 miljoen betogers. Leuk op de voorpagina van De standaard een betogende Marianne, borsten bloot, in de Morgen dezelfde Marianne, veel zediger. Marianne is een symbool van de Franse Revolutie: broederlijkheid, vrijheid en gelijkheid. Marianne stond symbool voor de vrijheid. Past wel bij het beeld van de betogende Franse jeugd: zij hebben het vooral tegen het regeringsvoorstel om de arbeidscontracten te flexibiliseren. Simpel uitgedrukt: de eerste twee jaar kan een werkgever een nieuwe werknemer gemakkelijker, zonder duidelijke reden, ontslaan. De regering denkt daarmee meer jobs te scheppen.De jongeren zien een aantal zekerheden in rook opgaan. De discussie is niet nieuw: het gaat erom om flexibilisering banen schept of niet ? Mijn boerenverstand zegt dat jobs er maar komen als er werk is. Ik ken geen bedrijf dat zo maar mensen aanwerft, omwille van theoretische of wettelijke statuten. Een baas neemt volk aan als hij er nodig heeft. Wanneer hij de keuze heeft tussen een goedkope versie die even goed werkt, dan koopt hij net als de consument de goedkope versie. Besparen op loonlasten en tewerkstelling is de natte droom van iedere manager, het geeft de aandeelhouders zicht op hogere winsten en dividenden. Betogen die franse jongeren dan voor zekerheid en zijn ze conservatief ? Volgens mij niet. Ze betogen voor een toekomst, een menswaardige toekomst mét job en inkomen. Zij hebben daar recht op, al was het maar omdat er in Frankrijk ooit een revolutie was.
De laatste weken giert het wantrouwen door de vakbondsrangen. Iedereen voelt : er is iets aan de gang, maar wat?
De setting is duidelijk: de index wordt in vraag gesteld, het
tijdskrediet is voor de werkgevers te ruim en te kostelijk, we
verliezen concurrentiekracht in Europa en de wereld.
Vanvond in het nieuws opnieuw Verhofstadt, tweede poging. De vakbonden
en de werkgevers hebben een moedige stap gedaan. Commentaar van Luc
ACV, commentaar van patroon VBO: er komen geen inleveringen, alleen een
correctiemechanisme indien de lonen onstsporen. Alleen een richting om
het komende overleg in het najaar in de sectoren in goede banen te
leiden. De boodschap is duidelijk: daar waar er geen
correctiemechanisme op de index en de loonnorm bestaat in de sectoren,
moet er een komen.Lastenverlagingen kunnen absoluut niet meer omgezet
worden in loonsverhogingen/...
Geen andere commentaar. Hallo ABVV ?
Ik dacht tot op vandaag dat lastenverlagingen in tewerkstelling moesten omgezet worden....
Nu breekt mijn klomp: tot op vandaag zag ik over deze agenda in de
vakbonden geen letter tekst, geen voorstellen, geen eisenbundels, geen
interne discussies. Ik dacht dat we het generatiepakt via
keiharde discussies afzwakten. Discussieerden over gelijkgestelde
periodes, leeftijdsvoorwaarden, zware beroepen... . Blijkbaar niet.
Niet alleen de basis heeft wantrouwen in de top, ook anderzijds liggen kaarten blijkbaar niet meer op tafel.
Ik maak me zorgen....
De discussies over de vreemdelingen nemen soms hilarische vormen aan. Neem nu de stelling dat vreemdelingen minstens een van de twee (?) landstalen moeten kennen, voor ze beroep kunnen doen op de "snel"-Belg wet. Wanneer ik rondkijk in mijn buurt stel ik vast dat er weinig inwoners aan het criterium voldoen: hoeveel jongeren kennen nog Frans ? Ja , een Oui of een Non. En dan nog de hoog opgeleidde jongeren, al bakken die er meestal ook niet meer van dan een babbel. Maar schrijven, hola ! Meteen zien we dat het niet zo gemakkelijk is om een taal te kennen, te begrijpen of te spreken.Veel heeft te maken met het onderwijs, de taalverwantschap, ja zelfs de leeftijd. Het is trouwens niet de eerste maal dat we dit criterium in ons land zien opduiken, vooral aan een kant van de taalgrens: ook bij de discussie over de toewijzing van sociale woningen was er sprake van een invoering van deze voorwaarde.
In een wereld die iedere dag meer globaliseert, waar de migratie toeneemt, schermt of beschermt ons arme landje zich af. Fort Vlaanderen. Of zijn we zo hypocriet dat we niet durven zeggen dat arme drommels hier niks te zoeken hebben, maar dat we ons wel plat op onze buik zullen leggen voor de rijke multinationals, die gerust hun orders in het Engels mogen geven ? Of wist U niet dat er voorstellen zijn om de bedrijfsrekeningen enkel en alleen in het Engels te verschaffen....
Op reis in Bali heb je strand, religie en
panoramische rijstvelden. Fietsen is er mooi, wandelen in de jungle
vermoeiend de moeite waard.
Wij kochten in Ubud echte tuinmeubels, gingen avond aan avond naar de
dansen met maskers kijken en lieten een fotoportret van ons twee
schilderen. Het is namelijk de gewoonte dat kinderen hun overleden
ouders laten schilderen om die in huis op te hangen. Wij lieten ons
alvast schilderen. Het resultaat is westerse gezichten met Indonesische
trekken, vooral met de ogen en de wenkbrouwen.Weeral een zorg minder
voor ons nageslacht.
Maar in Ubud is er ook een prachtig museum. Het Neka Art Museum
(klikken op het beeldje en je bent er zo). Dit museum toont aan hoe
kunst in Indonesië steeds verweven is met het dagelijkse leven. Ik
noteerde er het volgende verhaaltje. " Een zeemansvrouw zorgde zeer
goed voor een oude man. Daarom mocht zij op een dag drie wensen van hem
doen.
Haar eerste wens was dat haar man steeds behouden van zee terug zou
komen. Haar tweede wens was dat hij steeds met een grote vangst
zou terugkomen. Tenslotte wenste zij voor zichzelf een jonge minnaar,
terwijl haar man op zee vertoefde"
In Bali streken ook wat vreemde vogels neer zoals Antonio Blanco, een
gefortuneerde Filippijnse Catalaanse Amerikaanse artiest die graag
kokketeert met de 'groten der aarde'.Hij schilderde Juan Carlos,
Michael Jacqson, Soeharto en de leider van de Rode Kmer..... Hij
schilderde zich rijk, niet te verwonderen een simpel lithootje kostte
bij onze passage 2750 dollar.
De meeste media slaan ons om de oren met enquêtes,
bevragingen, opiniepeilingen; kortom zij geven de indruk dat het
publiek de publieke opinie bepaalt.De media willen steeds meer de
vierde macht vormen en via hun beeldvorming de opinie van de kiezers
beinvloeden. Wetenschappers schudden meewarig het hoofd: soms worden
enquetes alleen telefonisch uitgevoerd (waardoor burgers zonder
telefoon uit de boot vallen) soms is het aantal bevraagden en
antwoorders bedroevend klein, soms zijn de vragen zeer
tendentieus gesteld. En uit dit alles wordt zonder veel
schaamrood voorspeld hoe de uitslag er zal uitzien, hoe de
stemmen zullen vallen.Liefst op de voorpagina, liefst met echo-weergalm
in andere media. Ik kon zelf niet aan de verleiding weerstaan om op
mijn blog de proef op de som te organiseren en de vraag te stellen wat
het meest verwerpelijke gedrag van politici is voor mijn
blogbezoekers. Mijn bloglezers vinden LIEGEN het allerergste,
daarna RACISME, en reeds minder erg DEMAGOGIE. De andere mogelijkheden
zoals overlopen, brossen of een zitting boycotten zijn voor de
bloglezers niet zo verwerpelijk. Met deze poll kan ik alle kanten op :
ik kan vb een fotoreeks bij liegen zetten met een aantal politici
(suggesties voor foto's welkom bij de reacties). Andere mogelijkheid
zou zijn dat EERLIJKE mensen graag mijn blog lezen. Met peilingen is
het als met contracten: goed de kleine lettertjes en de bijschriften
lezen als je niet bedot wil worden !
Op de filosofieavond dacht Nathalie Gonthier snel en diep na over de oorsprong van het leven. De vraag waar kom ik vandaan houdt blijkbaar nog steeds veel volk bezig. Was het in het aards paradijs, een grote big bang of grootvader aap die aan de basis lag van ons menselijk bestaan. Of was het die grote onzichtbare hand die sommigen God, Allah of Jahweh noemen ? Wat is de rol van de erfelijkheid, de variatie en de selectie in de strijd om te overleven ? Gisterenavond moesten we vaststellen dat het al bij al gissen blijft: waarschijnlijk komen we van een eencellige structuur, die zich steeds aanpast en verandert.
Maar der zijn slimmeriken die vinden dat we zo complex ineen zitten, dat dit onmogelijk het resultaat kan zijn van een natuurlijke selectie.De kritiek op Darwin en de lacunes in zijn theorie grijpen zij aan om te bewijzen dat er wel een onzichtbare hand moet bestaan.
Zij geven meteen ook een nieuwe invulling van het begrip wetenschap: en volgens hen is er enkel maar sprake van wetenschap als dat door een experiment kan herhaald worden. En dus kan je niks zinnigs zeggen over het ontstaan van het leven, want tot op vandaag blijft dit een enige gebeurtenis.Darwin is dus mis, liefst alle boeken biologie op de brandstapel
Allemaal een beetje moeilijk maar in de praktijk mag er in de USA enkel les gegeven worden over wat in de examens kan gevraagd worden.
En daar komt de kat opnieuw op de koord: uit onderzoek blijkt dat extreem religieuze opvattingen verdwijnen als er educatie is. Dus wordt het oude gezegde actueel: hou ze dom...
Vandaag stond in de krant dat Conservatieve Amerikaanse ouders hun kinderen opjutten om uitspraken van linkse leraars in de klas op te nemen. Deze geluidsopnames volstaan om de leraar te kunnen beschuldigen en in school te laten ontslaan.
De voorbeelden die gegeven werden zijn in onze ogen vrij onschuldig: een leraar had het over het feit dat de Amerikaanse staat niet minder dan 7000 pogingen ondernomen had om Cuba te destabiliseren. Een ander voorbeeld was kritiek op de politiek van Bush. Er bestaat zelfs een conservatieve club die 85 dollar wou geven voor tips over de leraars ( werd echter verboden) en die club wil een lijst opstellen van " dirthy" teachers. ( Vuile leraars)
Als pedagoog stel ik me heel wat vragen bij dergelijke praktijken en de ouders die op die manier hun kinderen ' opvoeden '. Dit kan alleen maar in een gesloten samenleving die teert op het wantrouwen tegenover zijn medemensen. Want de opdracht van een leraars is juist kinderen en vooral jongeren aan te zetten tot kritisch nadenken over de samenleving waarin we leven. Volgens mijn ervaring zijn het niet de leraars met burn-out of die leraars die gewoon het programma afwerken, die het best hun pedagogische taak vervullen. Het zijn juist die andere leraars die zich inzetten. En iedereen heeft wel een goede herinnering aan een of andere leraar die door zijn inzet wel een " belangrijke" draai aan de zoekende jongere in puberteit gegeven heeft. Stel je nu maar even voor dat er ettertjes in de klas zitten die stiekem de interessante onderdelen van de lessen, natuurlijk niet in het verplichtte lesprogramma, opnemen om tegen de leraars te kunnen gebruiken. Dit verziekt de klas, de school, de relatie tussen leerlingen onderling, de relatie tussen leraars en leerlingen. Niet dus.
Bijna schreef ik: gelukkig gebeurt dit alleen in het verre en conservatieve Amerika. Maar plots herinner ik mij dat het Vlaams Belang onlangs nog een dergelijk systeem probeerde op te zetten. Zij deelden pamfletten uit aan de schoolpoorten om "linkse" leraars aan te vallen. Zoals zij de VRT systematisch associeren met een Rode Burcht en zich wentelen in beschuldigingen dat zij in de media "doodgezwegen" worden.Niet dus.
Op 8 maart is het Internationale vrouwendag. In ons land niet veel soeps, het is immers geen officiele feestdag. De oosprong van deze dag is te socialistisch en te strijdbaar: één 1 mei volstaat.Onder de noemer "Equal Pay day" wordt op 31 maart iets door socialistische vrouwen georganiseerd.
In andere landen is 8 maart wél een vrije dag: zeker waar de "ideale" samenleving ooit in theorie bestond. Ik bedoel hiermee uiteraard de voormalige "communistische" staten. Daar is de Internationale vrouwendag een vrije dag én een gelegenheid voor de mannen om het vrouwelijk schoon een attentie te schenken.Een tijdje geleden, zo'n 25 jaar geleden, lukte mij dit zelfs privé.
De Verenigde Naties blijven 8 maart uitroepen tot Internationale vrouwendag. Men denkt immers dat de sociale vooruitgang in 'onderontwikkelde' landen via de vrouwenemancipatie zal komen. Daarom ook zoveel nadruk op gender-doelstellingen. Daarom zoveel nadruk op de politieke emancipatie van de vrouw. Want mannen denken blijkbaar in de eerste plaats aan vooral zichzelf, vrouwen eerder aan hun kinderen en aan de gemeenschap. Het is duidelijk dat we meteen niet in de westerse mediawereld of bij de miss-verkiezingen moeten kijken om dit op te merken. Daar is de wet" ikke eerst" een garantie voor een succesvolle competitie.
In gebieden waar armoede of oorlog heerst zijn vrouwen en kinderen meestal het eerste en gemakkelijkste slachtoffer.Maar in de westerse wereld blijkt geweld in het gezin zich vooral op vrouwen te richten. Gelijkheid, sociale vooruitgang, vrede overal ter wereld, is de wens van iedere humanist. Daar kunnen mannen en vrouwen gerust samen voor strijden.
Want een ding blijft toch altijd bestaan: " de zoete oorlog van het minnen"
