Tja, de vorige blog was vandaag meteen toepasbaar: ik werd eventjes door zes potige kerels overvallen. Een stevig robbertje knokken en meteen was ik mijn fototoestel, mijn zonnebril en nog wat spullen deskundig ingepikt. Mijn bloedbroeder stond met het mes op de keel. Wij naar een politiekantoor, een flink eind verderop. Client service stond er. Een mooi woord voor een politiekantoor waar we van de administratieve kant, de cellen konden zien en pardoes in een ondervragingsruimte belandden. Het was met agenten in burger niet duidelijk wie aan welke kant van de misdaadbarrière stond  We vulden dan maar eigenhandig een verklaring in en vonden een officier die begripvol de nodige stempels en handtekeningen aanbracht. Alle mensen die ons verhaal hoorden waren ontsteld, beschaamd zochten en een uitleg voor de bendes die joburg onveilig maken. Sommige hadden het over de vele vluchtelingen uit andere streken van Afrika, anderen waren verwonderd dat omstanders geen hulp boden bij klaarlichte dag, velen informeerden bezorgd of we ons goed voelden. Om te besluiten: het belangrijkste is dat er niks aan je scheelt. Toch hebben mijn vuisten een speciaal gevoel…