Opa en oma worden natuurlijk een jaartje ouder. Het te grote huis en de prachtige tuin werden meer en meer last, minder en minder lust. Ze moesten op zoek naar een kleinere woongelegenheid,en ze moesten hun mooie huis verkopen. Met pijn en spijt in het hart.Tja Brel zong het reeds: sterven is niet moeilijk, maar ouder worden... Wij poogden hen in het kader alles zelf te laten beslissen,mits wat goede raad. Dit vertraagt en verhindert efficiente besluitvorming, maar het loont de moeite. Ze kunnen er alleen gelukkig mee zijn. Zo begeleidde ik opa enkele dagen in de keuze van zijn vele werkmateriaal. opa bezit niet minder dan tien hamers, hij zou er drie meenemen. Een maand later had hij alles opnieuw bijeen gesmeten. Hij kon het achteraf toch nog allemaal weg doen. Uitstel,in de hoop dat het afstel wordt.En zo kan het verhaal telkens opnieuw verteld worden over ieder voorwerp dat zich in het ruime huis tot op zolder opgestapeld had. De week voor de verhuis hadden de kleinkinderen een afscheidsfeest van het oude huis georganiseerd. Ieder kleinkind had wel een of ander gerecht gemaakt. Het werd een heerlijke dag, besloten met een kwis waar we ons te pletter amuzeerden met de anekdotes die aan het huis verbonden waren. De verhuis zelf verliep geolied en eindigde in een chaos in het nieuwe appartement, waar de nieuwe bewoners een maand later nog niet helemaal uit zijn. Opa poogt het afscheid uit te stellen, de herinnering te koesteren. Hun nieuwe leven zou er eentje met meer confort en minder muizenissen moeten worden. Maar een oude boom verplanten blijft een moeilijke en delicate zaak. Het zal mij niet overkomen..