Deze week wordt Wannes 68. Een gelegenheid om iets
over hem en zijn "mansarde-wereld" te bloggen. Ik ontmoette Wannes 30
jaar geleden, toen hij wat afstandelijk zijn traditionele liederen uit
zijn boek voorzong.Met strenge blik bedwong hij het rumoer, ernst
!
Wannes verwoordde perfect mijn anti-militarisme (kerstmis is den dag
dat ze niet schieten), het onbezorgde liefdegevoel ( ik wil deze nacht
in de straten verdwalen) mijn ideeen over maatschappijverandering (
Mistero Buffo). Als vrijzinnige moest hij glimlachen toen hij
optrad in het Parochiaal Ontmoetingscentrum waar de jakkedoe geboren
werd.
Zijn eerbetoon aan de mijnwerkers met de productie " Het zwarte
Goud" was jammer genoeg geen succes, alvast niet in Zwevegem waar 15
toeschouwers genoten van een fantastische scenebezetting met Patrick
Riguelle, Wannes en zijn groep, Dirk Van Esbroeck en Juan Massando...
Net 50 jaar na de ramp van Marcinelle die het leven kostte aan 262
mijnwerkers klinkt het protestlied van Sting tegen kernenergie
nog na in mijn hoofd.
Derde herinnering: Wannes in de tent van Dranouter: uitgelaten en
vrolijk. Zelf licht aangeschoten op het podium, in perfecte
festivalstemming. Hoe ouder, hoe vrolijker.Festivalwannes op de Gentse
feesten met de "best of repertoire".
Dan verdween Wannes een tijd van de podia. Nu blijkt dat hij ernstig ziek was. Hij is terug, met een beperkte tournee.
Maar Wannes is voor mij in de eerste plaats een tedere anarchist die er
niet voor terugschrikt het geza(a)g op de korrel te nemen.