Vandaag trok ik naar de begrafenis van een zielsverwant.Hij had ongeveer dezelfde roadmap: vredesmanifestaties,burgerdienst,syndicaal vormingswerk en een anarcho-afschuw van de pronkende groten der aarde. Hij leefde liever aan de kant van de kleine man.Hij koos consequent voor de arbeider: tegen het globaal plan, tegen het generatiepakt, tegen de salon-socialisten.De solidariteit niet als reclameslogan maar als leitmotiv. Alleen, hij had het ongeluk een ongeneeslijke spierziekte te krijgen : ALS, de ziekte van Charcot.Door deze ziekte kan je na enkele jaren bijna niet meer bewegen, zelfs niet meer ademen. Alleen je geest blijft werken.Hij heeft deze ziekte moedig bevochten, maar deze strijd kon hij niet winnen. Thierry koos voor euthanasie.Het enige wat hij zelf nog kon beslissen, heeft hij beslist.De regie van deze begrafenis was dus van zijn hand.Ergens in Sambreville was de plaats van samenkomst aan de begrafenisonderneming. Je kon nog even groeten. Een jeugdfoto op een sobere kist.Een zee van bloemen. Militanten en familieleden verward op de parking.Zijn lief naast de kist, iedereen een bedankwoord toezeggend.Een orkest opende met de Internationale, militanten droegen zijn kist.De stoet kon vertrekken. Het crematorium was te klein, het was geen kathedraal. Toespraken, van collega's,van syndicalisten, van zijn zus. Tranen en emotie. Tot de ceremoniemeester van dienst zijn afscheidsbrief voorlas. Thierry bleef zichzelf: trots en correct: zowel voor zijn familie als voor de militanten.Veel aandacht voor die mensen die zijn laatste lijdensweg begeleid hadden,veel liefde voor de echt belangrijke mensen in zijn leven. En boven alles:" geluk bestaat". Toen ik vertrok dacht ik meteen : "wat zou ik in mijn afscheidsbrief schrijven ?". En eerlijk: ik weet het niet. Ik heb er nog niet over nagedacht.
Reacties op bericht (1)
23-04-2009
wat jij zou schrijven? ik denk dat de meesten daar liever niet meteen aan denken
Een aangename avond toegewenst vanwege Amor Fati !
We moeten bereid zijn om het leven wat we voor onszelf hadden gepland, los te laten om het leven te kunnen leiden wat op ons ligt te wachten
Je bent bang om controle kwijt te raken waar het enige wat je werkelijk kwijt raakt, angst is.
