CD&V congresseerde blijkbaar over het gezin( na de gezinsdag in Plopsaland) en Inge Vervotte mocht uitpakken op dat congres met een paar ideetjes. Eentje vind ik wel heel speciaal: de Vlaamse minister denkt eraan opvoedingswinkels op te richten.Het idee winkel komt uit Nederland waar 20 jaar geleden wetswinkels, wetenschapswinkels en wereldwinkels werden opgericht. Nu ook bij ons.De vub heeft onlangs zo'n wetenschapswinkel opgericht in samenwerking met de ULB. In de praktijk kan je als vereniging zonder veel geld aan de VUB/ULB vragen om iets maatschappelijk relevants te onderzoeken.Lijkt me nuttig en waardevol. Maar een opvoedingswinkel ? Moet je dan het kind waar je opvoedingsproblemen mee hebt meebrengen ? En wat met oneerlijke concurrentie met andere instellingen zoals Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding voor kinderen met schoolproblemen, De JIP's voor jongeren,De centra voor geestelijke gezondheidszorg, de centra voor Morele dienstverlening ? Of is concurrentie ook in virtuele winkels een voorwaarde voor succes ? Andere vraag: en welk een diploma moet zo'n winkelier hebben: sociaal werk ? De opvoedingswinkel lijkt me eerder het zoveelste ideetje dat uit een of ander kabinetsbrein ontsproten is op een luwe politieke dag. Goed voor het partijprogramma, goed om op een warme zomerdag het nieuws te halen.
Reacties op bericht (1)
01-06-2005
nog een winkel erbij...
a)Dit voorstel komt de versnippering en de ontoegankelijkheid van het aanbod ten goede, misschien dat Vervotte haar beleidsnota hierrond beter zelf eens naleest.
b)Uit Europees onderzoek (2002) is reeds gebleken dat interventies ter voorkoming en tegengaan van sociale uitsluiting vooral gericht zijn op het persoonlijk functioneren van de ouders als opvoeders. Ze zijn minder gericht op de samenhangende risicofactoren die mede de geïsoleerde positie van gezinnen versterken. Bovendien zijn de opvoedings- en ondersteuningsprogammas vooral gericht op ouderschapsvaardigheden. Deze eenzijdige aanpak werkt dus niet. Het voorstel van cd&v valt volledig onder deze noemer...
De meest effectieve beleidsvormen en praktijken blijken daarentegen opvoedings- en ondersteuningsprogrammas te zijn, die het belang erkennen van de multi-dimensionaliteit van sociale uitsluiting en van de waarnemingen van het individu. Zo blijken projecten effectief te zijn, als ze zich niet alleen richten op persoonlijke problemen maar eveneens op het herstellen van het sociale netwerk en het systematisch organiseren van hulp uit dat netwerk. Hiervoor is een rol weggelegd bij het middenveld en de talrijke vrijwilligers...
