Vandaag afscheid genomen van wat Brel zou omschrijven als ' un ami'een vriendin, een zielsverwant. Ik ben daar echt niet goed in, veel te weemoedig. Niet alleen bij een laatste afscheid, telkens wanneer ik een zielsverwant achterlaat voel ik me week worden vanbinnen.En dat staat zo flauw in een mannencultuur. De gebruikelijke toespraak was uitzonderlijk. Haar zoon vroeg zich af wat zij zelf tot ons zou gezegd hebben. Wat Miekes boodschap zou zijn. Sterk. Hij had het over Miekes kleine en grote kanten. Haar manie om er af uit te zien. Om zelf haar kleren te maken. Om steeds de passende schoenen en de passende tas bij het passende deux-piece te hebben.Ik herinner mij de schoenenhistorie: op een etentje zei ze me dat je aan iemands schoenen zijn karakter kon kennen. Beschaamd keek ik even hoe mijn karakter er die avond wel uit kon zien: niet zo geweldig.Maar Mieke speelde meer dan één rol in het theater dat ons leven is: zij was geinteresseerd in filosofie, opera, boeken, koken, kinderen en was een vrolijke feministe. Haar boodschap: leef,geniet, nu, vandaag.