Een paar jaar geleden reisden we met de kinderen naar Thailand en bezochten Kachanaburi. Beter gekend door de film " de bridge over the river Kwai", een oorlogsfilm waar de grenzeloze hardheid van de Japanse bezetters geïllustreerd wordt. Een regiment Britse soldaten moest een brug bouwen om over de river Kwai heen via een trein de Japanse troepen verder te bevoorraden. Het gevangenenkamp midden de jungle zag er uit als een concentratiekamp, Japan en Duitland waren bondgenoten. In Kachanaburi wordt een verschrikkelijk stuk geschiedenis levend gehouden: de Japanners hadden de ambitie gans Azië te overheersen. Begrijpelijk dat de Chinese bevolking dit niet licht vergeet en het niet neemt dat geschiedenisboeken herschreven worden. In Kachanaburi namen we een gids " John", een humoristische en flegmatieke Londense Juwelier. De 65-jarige avonturier had alles in de steek gelaten voor een Thaise schone Punnee. In "Punnee café" had hij een nieuwe thuisbasis gevonden en gidste toeristen in de omgeving. John was er echter van overtuigd dat hij een grote schat zou vinden. De Japanners waren op het einde van WOII in paniek weggevlucht. Hij zocht alle grotten en kloven langs de beruchte spoorlijn af op zoek naar de grote goudschat. Tot op vandaag had hij echter vooral klinknagels gevonden, de overblijfselen van de hevige bombardementen op de inlandse bevoorradingslijnen. Hij verkocht die klinknagels na zijn rondleiding aan de toeristen. Onze zoon Rien, als handige PR-manager, kreeg er een gratis, als aandenken. Een deel van zijn " erfenisboekje".Maar of John een andere schat dan zijn Punnee vond, weten we nog altijd niet.