Onnauwkeurige berichtgeving kan je het vandaag wel noemen:de manier waarop de media bijna de ganse dag verontwaardigd berichtten over die Fransen, die maar geen verlofdag wilden inleveren voor het betalen van de verzorging van de oudjes. Even terug in de tijd: twee jaar geleden stierven door de hitte zeer veel ouderen, soms in eenzaamheid. De hittegolf gaf aanleiding tot verhitte discussies over de bejaardenzorg in ons buurland en de regering Raffarin besliste dat de Fransen een verlofdag moesten werken in solidariteit om de ouderenzorg te kunnen verbeteren. In ons land koelde de discussie zonder blazen door nuchtere statistieken waarbij men aantoonde dat er eigenlijk wel spectaculaire tv-beelden waren, maar eigenlijk geen abnormale golf van ouderlingensterfte. Niemand die er aan dacht dat dit misschien kan te maken hebben met de kwaliteit van de dienstverlening in ons land, ondanks witte woedes.Nederland weet ondertussen beter: hun social profit wordt gewoon financieel gewurgd. Terug naar Pinstermaandag bij onze Zuiderburen. Blijkt dat ze eigenlijk niet wilden werken voor niks vandaag. Sommigen staakten, sommigen namen een dagje verlof. Want zij wilden die dag niet afstaan. Blijkt dat de rechtse regering er niets op vond om boeren en vrije beroepen ook solidair te laten zijn en dat alleen de werknemers een dag in het fonds moesten bijdragen. gebrek aan inspiratie ? Ja dat kennen we onderhand wel, solidariteit is meestal alleen bij de werknemers te organiseren.De Franse werknemers zijn dus geen egoisten die niet willen dat hun oudjes een goede verzorging krijgen, integendeel. Alleen zijn ze wellicht hun rechtse regering beu en willen ze een ander beleid. En dat uiten ze door hun ongenoegen nu eens op de Europese grondwet, dan eens op andere regeringsmaatregelen te projecteren.
Deze week kreeg mijn madam een brief van Johan van Geluwe met felicitaties voor haar belangstelling voor het nieuwe provinciale kunstencentrum Bepart te Waregem (www.west-vlaanderen.be/cultuur& vrijetijd/bepart) H'heb de brief onmiddelijk ingekaderd, want dit is echt wel een collectors item. Johan van Geluwe is een 76-jarige kunstenaar-archtect uit Waregem. Hij was leraar aan de Gentse Hogeschool St-Lukas. Misschien geen sand in Waregems land, had hij geen prominente plaats gekregen hebben in de prestigieuze tentoonstelling 175 jaar Belgie in Bozar te Brussel van Harald Szeeman. Visionnair en een beetje raar want Johan van Geluwe verzette zich in zijn kunst sterk tegen curatoren en conservators, net dat waar Harald Szeeman nu juist de grote uitvinder en voorloper van was. Maar zijn collectie tuinkabouters mag er voor mij best wezen, ik herinnerde me deze nog uit De Morgen, maar de naam was mij ontsnapt. Ik kende het werk van Johan van Geluwe dus niet, maar mijn moeder kende Johan wel. Zij leerde hem kennen als een ietwat stille jongeman op feestjes die door de jonge Depoorters naar het einde van de oorlog toe georganiseerd werden in Waregem.Johan van Geluwe kwam uit een vlaamsvoelend nest en ook zijn vriendenkring werd op het einde van WOII door het verzet lastig gevallen, vooral omdat de Duitsers bij hun terugtrekking nog twee leden van de witte brigade omverknalden in Anzegem. Maar de herinnering aan die jaren is wellicht door mijn moeder bijgekleurd. Toch waren wij zeer blij met de brief van Johan van Geluwe.Hij stak er een copietje bij van een soort begeleiding bij een museumbezoek waarin stond: Opgelet ! Het is ten strengste verboden de kunstwerken aan te raken. Raak de kunstwerken niet aan aub. Raak aub de kunstwerken aan. Omhels de kunstwerken aub.En daar heb ik nu veel zin in: in het omhelzen van de kunst.
Tijdens mijn middagpauze duik ik een andere wereld in. Op wandelafstand is er iedere voormiddag rommelmarkt op het vossenplein/place de jeu de balles in de Marollenwijk. De Marollen liggen juist buiten het oude centrum en de wallen van Brussel. Het was steeds de wijk waar het gepeupel en de armen thuishoorden. Aan de rand van de stad, aan de rand van de samenleving. Onder het wakend en waarschuwend oog van het justitiepaleis, om het volk te onderdrukken. In deze volkswijk huisde het hoofdkwartier van het ABVV, tussen het volk. Ooit waren de kelders van het ABVV een wapendepot voor de weerstand. In lang vervlogen tijden. Tijdens mijn ontspanning op de rommelmarkt zie ik de migratiegolven in ons land op zoek naar goedkope huisraad, zie ik bedelaars hun kost verdienen, zie ik jongeren die helpen met opruimen, zie ik de een georganiseerde middenstand sjacheren in gevonden, verloren spullen. Ik hoor alle talen van Servisch tot Arabisch. Ik ruik de armoede en voel wanneer de lente in de lucht hangt aan de zenuwachtigheid van de markt. Hier klopt het hart van het internationale verpauperde proletariaat dat vecht om te overleven.
De bevrijding of het einde van WOII op 8 mei maakt wel indruk. De laatste dagen werden we overspoeld met herdenkingen over de overwinning op de Nazi's.In Parijs, Brussel Londen en Moskou. Het doet mij terugdenken aan ontmoetingen in Moskou op 8 mei met oud-veteranen op het rode plein. Zij speelden akkordeon en zongen patriotische liederen. Leon Decanne, een oud-sabena man op brugpensioen organiseerde reizen naar Moskou en Leningrad. Hij was zelf getrouwd met een Russische en sprak perfect Russisch. Met hem verkenden we de Moskouwse metro en de eerste kolchosemarkten. Alleen de verplichte passage aan het opgebalsemde lijk van Lenin verveelde ons een beetje. Ondertussen zagen we ook Mao in China. Het regime wil symbolen verder laten leven, om het regime verder te kunnen zetten. Maar ok, ik weet niet of medailles de ontelbare offers kunnen goedmaken. Want de doden krijgen geen medailles, alleen de overlevenden.Blijft het objectieve feit dat de Russen veel offers brachten om de nazi's er onder te krijgen. De concentratiekampslachtoffers bewijzen dat ze gelijk hadden. Maar medailles blijven medailles. Mijn collega Geoffrey bracht een paar jaar geleden een geschenk voor mij mee uit Cuba: een medaille van een Cubaanse soldaat die vocht in Angola. Gekocht op de rommelmarkt, maar o zo symbolisch voor mijzelf als anti-militarist: je beslist nooit zelf welke oorlog je in een leger vecht. Je beslist nooit zelf of je iemand neerschiet of zelf neergeschoten wordt. Daarom: nooit bracht een oorlog vrede: niet in Irak, niet in Duitsland, niet in Japan... nergens ! Of om het met een citaat van Frans Masereel te zeggen : 'het is niet met een geweer dat je iets zult veranderen, maar met je hart'
Vandaag is het voorbereidingsweekend voor het lentefeest van de vrije vogelvrienden(Humanistisch Verbond) uit Waregem. 33 kinderen uit het eerste en zesde leerjaar bereiden hun "optreden" voor. In de Schakel te Waregem op zondag 22 mei om 10 uur. Iedereen welkom. Alleen weten we voor deze editie meer : het werkstuk noemt " Zeg je zegje. Meester Pol koos deze titel na de moord op Van Gogh in Nederland en hij wou daar iets mee doen rond vrije meningsuiting. Benieuwd hoe de kinderen deze slogan invullen. Het deed me denken aan de ABVV-slogan in de 70°jaren:Heb je zeg MET het ABVV. Wij lachten natuurlijk altijd smalend: natuurlijk niet IN het ABVV.Georges Debunne schreef achteraf zijn memoires onder de titel ' k'heb mijn zeg gehad'. In dat boek schetste hij hoe moeilijk de vakbond het had om inspraak te krijgen in de politieke gebeurtenissen. Het begrip inspraak is dus wel degelijk veranderd gedurende de laatste 20 jaar: Heb je zeg was een slogan om naast politieke democratie ook sociale en economische democratie te eisen in de bedrijven. Nu wordt de vraag gesteld waar de grenzen liggen van de democratie. Zijn alle meningen toegelaten of blijft een minimum aan respect het uitgangspunt en een voorwaarde voor democratie ? In ieder geval is onze samenleving veel individualistischer geworden en wordt inspraak een individueel recht dat aan de democratie verbonden wordt.Maar ook daar zijn grenzen aan, om mee te mogen spelen in een spel, moet je de spelregels kennen en volgen. Anders speel je vals....
Vandaag een ACW-echo van 1 mei: de Algemene Sociale bijdrage.Iets duidelijker dan op 1 mei: de bijdragen voor de sociale zekerheid volstaan niet meer om de uitgaven te " dekken". In mooi nederlands: niemand wil nog betalen, iedereen wil genieten. Of hoe kun je dit anders noemen. De staat, of de overheid beperkt zijn bijdragen en de werkgevers schreeuwen iedere dag dat de bruto loonkosten veel te hoog zijn in vergelijking met onze buurlanden en dat zij dus lastenverlaging moeten krijgen. De staat nam ooit een wet aan waarbij ze plechtig beloofden ( de wet D'hoore) dat ze voortaan het gat in de sociale zekerheid zouden opvullen.De voorbije jaren is deze plechtige belofte in de praktijk uitgehold door opeenvolgende programmawetten en besparingen. Ondertussen putten de werkgevers vrolijk opeenvolgende lastenverlagingen uit de sociale zekerheid. Blijft over om te betalen: de werknemers. Inderdaad we betalen steeds meer zelf onze sociale zekerheid. Niet alleen door ons loon, maar ook door het gedeelte dat betaald wordt uit BTW en energiebelasting aan de pomp.De werknemers betalen steeds meer, de bedrijven steeds minder in ruil voor tewerkstelling die er niet komt. Door de druk op de gewaarborgde minima staan ook de zelfstandigen aan de kassa aan te schuiven, zonder evenwel volmondig mee betaald te hebben in het verleden.Maar zelfstandigen blijven hardleers als het over algemene solidariteit gaat. Mercedessen en zwartgeld uitgezonderd. Iedereen trekt dus, niemand heeft goesting om bij te dragen.Iedereen weet dat deze toestand onbetaalbaar is, maar hoe los je zulke zaken op een politiek verstandige manier op ? Wel bijvoorbeeld via de belastingen. Dan kan je iedereen laten bijdragen, ongeacht de oorsprong van de winsten ( arbeid, zelfstandig,bedrijf, vermogen..)Maar dit gaat in tegen de tijdsgeest, waarbij iedereen denkt minder te moeten bijdragen en meer te kunnen trekken.De tijdsgeest dat is gazettenklap. Tja, daarvoor wil iedereen herverdelen, als het in zijn voordeel uitdraait.Laten we het populisme stoppen en kijken hoe we de welvaart en het welzijn kunnen garanderen voor wie bijdraagt... In andere continenten hebben ze al lang deze luxe niet meer en zijn de privéhaaien reeds de herverdelers van de bijdragen volgens beursgenoteerde en berekende risicotabellen.
Een paar jaar geleden reisden we met de kinderen naar Thailand en bezochten Kachanaburi. Beter gekend door de film " de bridge over the river Kwai", een oorlogsfilm waar de grenzeloze hardheid van de Japanse bezetters geïllustreerd wordt. Een regiment Britse soldaten moest een brug bouwen om over de river Kwai heen via een trein de Japanse troepen verder te bevoorraden. Het gevangenenkamp midden de jungle zag er uit als een concentratiekamp, Japan en Duitland waren bondgenoten. In Kachanaburi wordt een verschrikkelijk stuk geschiedenis levend gehouden: de Japanners hadden de ambitie gans Azië te overheersen. Begrijpelijk dat de Chinese bevolking dit niet licht vergeet en het niet neemt dat geschiedenisboeken herschreven worden. In Kachanaburi namen we een gids " John", een humoristische en flegmatieke Londense Juwelier. De 65-jarige avonturier had alles in de steek gelaten voor een Thaise schone Punnee. In "Punnee café" had hij een nieuwe thuisbasis gevonden en gidste toeristen in de omgeving. John was er echter van overtuigd dat hij een grote schat zou vinden. De Japanners waren op het einde van WOII in paniek weggevlucht. Hij zocht alle grotten en kloven langs de beruchte spoorlijn af op zoek naar de grote goudschat. Tot op vandaag had hij echter vooral klinknagels gevonden, de overblijfselen van de hevige bombardementen op de inlandse bevoorradingslijnen. Hij verkocht die klinknagels na zijn rondleiding aan de toeristen. Onze zoon Rien, als handige PR-manager, kreeg er een gratis, als aandenken. Een deel van zijn " erfenisboekje".Maar of John een andere schat dan zijn Punnee vond, weten we nog altijd niet.
De wereld is een schouwtoneel. Twintig jaar geleden trok een vrolijke bende syndicalisten rond met een avondvullend amuzementsprogramma op 1 mei. Er waren verschillende onderdelen: een goochelaar Juul die dopkaarten omzette in het konijn Verhofstadt ( ja toen werden reeds veel nieuwe jobs beloofd),een verteller Mark die Gentse liedjes en moppen te berde bracht (hij zag er echt uit als de professionele afscheidsnemener), een orgelist Rudy die het ganse socialistische liederenrepertoire er door joeg, een hoger/lager kwis en tenslotte een mega-poppenspel dat de komst van spits Verhofstadt aankondigde. We speelden gratis ( steve avant la lettre) en echt goed waren we niet. Maar amateurs die zich goed amuzeerden. We traden op in Lichtervelde,Izegem, Gullegem en Harelbeke.Toen was het uit en stopten we. Maar de poppen zijn gebleven. Zij hangen bij mij thuis. Bij een linke herstructurering moest ik eruit. Toen de verantwoordelijken mij vroegen of mijn afscheidspremie volstond, had ik de gelukkige inval de poppen erbij te vragen. Men begreep dit niet goed. Ik wel: het is een eeuwige les over de betekenis van een individu in een grote organisatie...
Vandaag een paginagrote advertentie voor vacature in De Morgen rond het thema arbeid ( en 1 mei)op basis van een oude gekende affiche: een grote krachtige arbeider met een rode wimpel op een achtergrond van oude fabrieken. Het is wel de mode om affiches uit de jaren 20 of 30 in een eigentijds kleurtje opnieuw uit te geven . Ook de Sp.a bracht naar aanleiding van 120 jaar socialistische partij een hernieuwde reeks van oude affiches uit en de Parti Socialiste viert morgen in Le grand Hornu deze verjaardag. Als symbool van vernieuwing in een vroegere gesloten mijnwerkerssite. Als het moeilijk of slecht gaat, grijpen de socialisten graag terug naar symbolen. Er leeft immers zoiets als een symbolentaal in de harten van de arbeidersbeweging. Dit onbewuste sluimeren werd tevens aangegrepen door de kunstenaar Arntz ( http://www.iisg.nl/exhibitions/art/indexarntz.html). Door zijn beelden te vereenvoudigen tot de essentie wordt hij door mij als de grondlegger van de logokunst of de pictogrammen gezien. En misschien kunnen we daar wel iets van leren: zoeken naar de essentie en dat duidelijk weergeven.Op de vooravond van 1 mei wou ik deze kunstenaar, die mij ongelooflijk inspireert niet vergeten.
Ik sleur Rien reeds van zijn kleutertijd mee om er bovenop te geraken: hij heeft (net als ikzelf)problemen door dyslexie. Dit belet niet dat je in het leven gelukkig bent, al werkt de school niet echt mee. Integendeel. Bon , vanavond opnieuw een moeilijke situatie met de school. Wat telefoontjes, wat problemen, maar eigenlijk peanuts als je onze optimistische Rien echt kent. In school denkt men natuurlijk dat ik Rien onvoorwaardelijk geloof en ondersteun, kortom hij kan niks verkeerd doen. Soms durft men zelfs zeggen "uw vader heeft goed gewerkt" terwijl Rien alles zelf deed. Vooroordelen troef, pedagogische blindheid op tafel.Maar ik ben niet blind: alleen weet ik als pedagoog dat de methode van de wortel een ezel meer doet vooruitgaan dan een slag met een stok. Zever ? Als je met kinderen in hun puberteit een volwassen relatie wilt aangaan moet je op zijn minst jezelf in vraag durven stellen. Meteen geen eenvoudige opdracht. Wat kan je anders dan helpen, ondersteunen en vooruit doen gaan ? Maar onze samenleving denkt in zwart-wit. In eenvoudige schema's, die niet aansluiten aan de zoektocht waar jongeren mee begaan zijn. Rien is positief, dit is zijn belangrijkste troef. Hij kan het maken in zijn leven. Hij wordt een toffe jongen, waar meiden best op kunnen vallen. Hij wordt een gemotiveerde sociaal werker. Maar hij zal er natuurlijk nog eerst moeten voor werken. Spijtig biedt het bestaande schoolsysteem weinig alternatieven : niet aan de ouders, niet aan de jongvolwassenen. En dan maar statistieken over het onderwijs en de resultaten op Europees niveau opstellen.Hoe goed we scoren...
Vandaag staat in De Standaard een zeer interessant artikel: in plaats van constant te baschen op Amerika moeten we eens kijken hoe dit land ons kan inspireren.Volgens de schrijver is Amerika het land met de grootste groei, met een maximum toename aan jobs en wij zien dat allemaal niet. Nog meer Amerika slaagt er in de migratie om te buigen en allochtonen een job te geven en zo zijn sociale zekerheid betaalbaar te houden. Dit is nog eens positief! Zijn wij dommerikken die het allemaal niet doorhebben. Oef , nu krijg ik het pas warm. Wat een volksverlakkerij ! Toen ik vorig jaar een ontmoeting had met een Mexicaanse journalist van de vakbond vertelde hij mij het verhaaltje dat de tewerkstelling in Mexico toenam met 8 % , alleen was de groei vooral informeel. Met andere woorden in het zwart.In de realiteit groeide de informele tewerkstelling met 6%, de formele tewerkstelling met amper 2,5%. In de USA is het niet anders : migranten krijgen zwarte banen of hamburgerjobs. Ofwel werk je op eigen risico, ofwel in onderbroken uurroosters: vier vijf jobs om aan een voltijdse job te komen. De aangroei van de werkgelegenheid in de USA is ofwel in de zwarte informele economie ofwel via armoedejobs. Men telt iedere job voor een kop. In Nederland is dit reeds een lange traditie: al werk je maar een uur: je telt voor een job. De tewerkstelling wordt dan in koppen niet in uren geteld. Daar moeten we ons nu echt eens op afstemmen of niet ? Voor een deel zijn we daar reeds zeer flink mee bezig: de zwarte of informele tewerkstelling in België bedraagt reeds 40% van de aangroei van ons BNP. Waar ik dit cijfer haal ? Uit schattingen van Europa, uit gegevens van de sociale inspectie, uit RSZ-gegevens.De 200.000 jobs die Verhofstadt ons beloofd zijn voor een groot deel hamburger of dienstenchequesjobs.Maar wij kunnen wel geloven dat de werkgelegenheid aangroeit. Een virtuele aangroei waar we bij verkiezingen kunnen mee uitpakken. Dit vergroot alleen de kloof tussen rijk en arm. Dit vergroot alleen de kloof tussen officieel tewerkgestelden en zwartwerkers.
Ik kwam Frans en zijn bende tegen in Cuba. Hij was daar een vredespark aan het uitbouwen.Wij werden vrienden. Zo leerde ik zijn levensverhaal kennen. Frans werd dokwerker en speelde een rol in de dokwerkersstaking bij de bezetting van de vakbondslokalen, toen de vakbond de staking niet wou erkennen. Priester-arbeider, op naar Zuid-Amerika.In de bak in Venezuela wegens sympathieen met de guerilla in de bario's van Caracas. Terug in België conflicten met de conservatieve Oostvlaamse bisschop. En toen kwam Leen, hij gooide zij 'kap' over de haag en het werd een prachtig koppel met kinderen bij de vleet: Fabio, Serena, Maya en Francesca..Frans leerde beeldhouwen bij de herstelling van de Antwerpse kathedraal. Hij trok naar Carrera en werd beeldhouwer. Hij kwam terug naar zijn Waasland en begon in brons.Op mijn vijftigste verjaardag vroeg ik hem om een vuist voor mij te maken. Hij probeerde mij eerst een bestaand werk van hem te verkopen, maar hij begon er toch aan. Frans kwam gisteren op bezoek en ik profiteerde van de gelegenheid om hem bij zijn vuist te fotograferen. Een gezellige avond met discussies over revolutie en kunst.
In verschillende kranten wordt vandaag melding gemaakt van een enquête van Randstad ( Interimbureau)bij de bedrijven: er komt schaarste op de arbeidsmarkt. Woordvoerder van dienst is Jan Denijs, in betere tijden een bevlogen onderzoeker van het Hoger Instituut van de Arbeid,( HIVA) de denktank van het ACV aan de Ku-Leuven-sociologie. Nu werkt jan voor de interimwereld, een mooie transfer. Het lijkt wel een paradox: zo veel werklozen en toch een boel knelpunt beroepen die maar niet ingevuld raken. De bedrijven losten in 2000 dit probleem op door hogere lonen uit te betalen en zo de gewenste werknemers te lokken. We kenden toen de "ontsporing" van de loonnorm in de ITC-sector en de "wagedrift", dat is gewoon individuele opslag.Nu zouden de werkgevers dat niet meer doen zeggen zij aan Jan van Randstad. De bedrijven willen vooral intern recruteren en via vorming en opleiding hun bestaand personeel in die functies droppen. Daarnaast willen ze bruggepensioneerden langer aan het werk houden met aantrekkelijke bonussen. Dus weinig kansen voor de afgestudeerden, de jeugdwerkloosheid zal weer toenemen en een jongere generatie wordt geslachtofferd en mag zijn illusies op een zelfstandig leven weer opbergen. Nog een beetje afhankelijk zijn van mama en papa is geen toekomstperspectief waar onze jongeren zitten op te wachten. Zeker mijn gasten niet. Ik wist het al: een specialist-statisticus van de Vlaamse gemeenschap voorspelde me reeds een tijd geleden dat er schaarste komt op de arbeidsmarkt op basis van de demografische gegevens. Schaarste op de arbeidsmarkt stuwt de lonen omhoog. Jongeren zouden wel eens kunnen vragen om een degelijk loon. Dit kan moeilijk: dus de trukkendoos wordt bovengehaald via ouderen langer aan het werk, jobstudenten mogen meer jobben....Jan van Randstad kan het niet laten: het probleem blijkt in Vlaanderen en Wallonië juist hetzelfde. Maar hij besluit vrolijk: de Waalse arbeidsmarktbegeleiding draait vierkant door het gebrek aan jacht op werklozen en opleiding. Een subtiele wraak omdat in Wallonnie de interimkantoren geen dienstencheques mogen gebruiken, terwijl dit in Vlaanderen wel kan ?
Woensdag nam Luc Vansteenkiste afscheid als voorzitter van het VBO.Hij kon het niet laten " minder diplomatisch te zijn".Als een echte oorlogsgeneraal beschuldigt hij de vijand " Tussen vakbondstop en de achterban gaapt een diepe kloof". De nazis hadden het niet beter gekund, maar misschien overdrijf ik ? In de praktijk komt dit neer op een scheldtirade tegen het ABVV en eigenlijk tegen de gewone arbeider.Kort samengevat komt het erop neer dat arbeiders te veel verdienen, te weinig werken, te vroeg op brugpensioen gaan enz.... In vergelijking met andere landen kan er geen opslag, moeten we langer werken, is de sociale zekerheid een hangmat voor profiteurs enz.... Als er gesproken wordt over managers zoals bij Picanol zijn dat uitzonderingen en overdrijven de media en de vakbonden. Laten we wel wezen:de meeste arbeiders moeten hun week of maandloon normaliseren via overuren. Anders moeten zij het doen met ongeveer 1200 per maand. Een wedde waarvoor de meeste middenstanders of managers nog hun huis niet verlaten. Maar waarvoor 150.000 bouwvakkers wel iedere dag bij het krieken van de dag de baan opmoeten en onbetaald in de file staan.Zij krijgen dan nog dagelijks het verwijt te slikken dat de Poolse arbeiders goedkoper en bekwamer zijn, terwijl zij te duur zouden zijn. De werkgevers rekenen alles als personeelskosten, maar niet hun eigen kosten en bonussen. Na Luc Vansteenkiste wordt Jean-Claude D'haoust voorzitter. Hij is baas van een interimbureau. Moeten we nu met zijn allen interims worden ?
Na 11 september leven we precies in een horrorfilm: een onzichtbaar, ongrijpbaar terrorisme loert achter iedere straathoek. Dit is wat Bush, wat de wereldleiders ons vertellen. Fundamentalistische godsdienstfanaten willen een clash veroorzaken tussen de beschaafde katholieke westerse rijke landen en de arme, islamistische oosterse landen. Ik geef het niet graag toe, maar na Madrid,Bali, en een paar andere aanslagen zal er wel een grond zijn voor de vermoedens dat er heetgeblakerde dromers londlopen die er veel voor over hebben om in Allah's maagdenhemel te belanden. Het resultaat is dat we achterdochtig iedereen bespieden die er anders uitziet. Het resultaat is dat we achter onze gordijnen kijken wie er onze brievenbus benadert, wie er aanbelt, wie er in de straat rondwandelt. Het buurtleven verschaalt, er wordt meer over elkaar dan met elkaar gesproken, de solidariteit is een teer plantje geworden. We individualiseren, coconen, blijven in ons familietje ronddraaien.
Het venster op de wereld, de tv, schept een vals gevoel van samenhorigheid, van familie,van afstand tot de echte wereld. Angst bevrijdt niet, maar zet ons in een kerker waar de andere ' de hel' ' de bedreiging' 'het gevaar'is. (L'enfer, c'est les autres) Angst geeft ons een negatief mensbeeld. En zonder optimisme en levenskracht geen sociale vooruitgang. Leven we daarom in het oude Europa ?
Vorige week sprak dokter Cozyns ( huisartsenvereniging UZ-Gent) over Euthanasie in Poincaré te Waregem. Voor hem is euthanasie één van de manieren om aan stervensbegeleiding( naast andere vormen van palleatieve zorgen) te doen en waardig te sterven. Niet meteen de enige vorm. Het zou ook moeilijk kunnen: vorig jaar waren er 253 gevallen in ons land.Daarbij werd geen enkele wettelijke onregelmatigheid vastgesteld. Meteen voegde hij eraan toe dat ons land gelukkig een van de beste wetgevingen ter wereld heeft zo dat een arts niet meer kan vervolgd worden wanneer hij op een vraag van een patient ingaat. Bij ondraaglijk lijden kan een patient, die nog bij volle bewustzijn is (dus niet dement) een dergelijke vraag stellen.De dokter vertelde dat sommige patienten, na een lange lijdensweg, aan het einde komen en psychisch niet verder kunnen. Maar hij verbindt het recht op waardig sterven met de verbetering van de rechten van de patient. Nu is het in de praktijk zo dat iemand die in het ziekenhuis belandt weinig inspraak heeft bij de behandeling. Meer macht voor de patienten over hun eigen behandeling, een dokter die meer rekening moet houden met zijn patient is de eigenlijke doelstelling .De aanwezigen op de informatie-avond reageerden opgelucht dat er eindelijk een taboe doorbroken werd: spreken en nadenken over sterven.Het feit dat niet alle dokters positief tegenover een dergelijke aanvraag staan, wordt in de praktijk opgevangen door doorverwijzing.(http://www.leif.be) De dag erop meldde de radio dat apotheken euthanasiekits konden verkopen. Meteen belde een van de aanwezigen op om te melden dat zij kinderchampagne zou betalen op het komende lentefeest voor de feestelingen.
In 2003 verraste de kust met een kunstvol initiatief: Beaufort. Gedurende een paar maanden stonden op verschillende plaatsen aan de kust beeldende kunst. Prachtig. Want eigenlijk werd onze kust door immobilienpromotoren naar de haaien geholpen met hoogbouw en kortzichtig winstbejag. Beaufort maakte dit draaglijker: kunst kan misschien de wereld niet redden, maar wel mooier maken. De gouden schildpad van Jan Fabre die in Nieuwpoort naar de vloedlijn kroop... gewoon prachtig. Nu waren er plots verkiezingen en werd de minister van toerisme plots bevoegd voor de federale verkeersregels. Landuyt weg, wie op Bourgeois rekende kwam bedrogen uit. Hij wilde niet investeren in de "Belgische"kust en Beaufort. Zuinig zijn en besparen staat zo op zijn gezicht. Conservator Willy Vandenbussche ( Provinciaal museum Moderne Kunst Oostende) vertrouwde ons toe dat Landuyt het initiatief te veel naar zich toegetrokken had en dat het kabinet van Bourgeois het project niet genegen was en de kraan toedraaide.Politiekers zijn soms klein. Maar dit was zonder schaakspeler Van de Lanotte gerekend: de Lotto zorgt dat Beaufort zijn budget van 6 miljoen Euro rond krijgt.Het project kan dus toch doorgaan, dank zij de Belgische gokkers. Via Lotto-minister Van de Lan(l)otto. Maar der zal in 2006 wel wat meer Beaufort-bries waaien in Oostende.
Vandaag staat in De Standaard en De Morgen een verslag over een onderzoek Van Petra Meier waarbij gezegd wordt dat de Vlaamse regering door het afschaffen van de lijststem de politieke opmars van de vrouwen in de gemeenteraden teniet doet.Petra Meier is een politieke emancipatiewetenschapper die denkt altijd gelijk te hebben. Zij is zo zeker van haar zaak dat ze er meteen champagne op verwedt dat er minder vrouwen zullen verkozen worden. Rare meiden, die op minder politieke vrouwen champagne inzetten. Maar ja gelijk hebben is ook al de moeite. Met andere woorden het politiek compromis waarbij de blauwe de afschaffing van de lijststem verkregen in ruil voor de niet-rechtstreekse verkiezing van de burgemeester en het ritsprincipe van een M/V verhouding op de lijst is een rode loper voor de populaire politicus en ja dat is nu eenmaal meestal een man.(Haha in ons dorp trakteert een mevrouw aan iedere toog)Maar nu even de proef op de som voor de feministische wetenschappers.
Voor alle mooie principes en wetten bestonden ,schaften wij de lijststem af in onze relatie. Mijn madam had namelijk evenveel politieke ambitie als ikzelf. Wij stonden alle twee op dezelfde politieke lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen. Vijfentwintig jaar geleden. De afspraak was dat diegene met de meeste stemmen bekwam verder aan politiek zou doen, de andere zou zich deemoedig ten dienste stellen. Mijn madam won met zes stemmen meer, alhoewel ik als voorzitter van de plaatselijk jeugdclub zeker populairder was.Sans rancune.
Dus Petra: wat nu, zijn we de grote uitzondering ? Ik denk het niet, maar er spelen nog andere factoren mee: of je als eens verkozen geweest bent of op welke lijst je staat. Mijn madam kreeg politiek een kans omdat er voldoende andere madammen voor haar stemden. Die stemden voor een vrouw, niet voor een vent. Dus wat beweer je nu Petra: dat vrouwen niet meer voor vrouwen stemmen ? Dat is pas champagne waard ! Misschien wordt door het afschaffen van de lijsstem de invloed van partijstructuren kleiner en krijgen vrouwen wel een kans zonder meteen of familie te moeten zijn van de voorzitter.Dan krijgen de democratisch verkozen plaatselijke bakkersfeeën eindelijk politiek een kans.
Taal is cultuurgebonden. Soms kan het verrijken,soms kan het verarmen. Maar er zijn verschillen waar we iets kunnen uit leren. En wie wil er nu niet iets leren? We leven in ons land op de grens van twee culturen: noord en zuid. Walen en Vlamingen. Noordelingen zeggen in de eerste zin van een vergadering waar het op staat. Kom je te laat, dan heb je meestal de clou van de zaak gemist. Franstaligen draaien rondjes in een vergadering en formuleren hun punt op het einde van de vergadering. Een goede vertaling van Nederlands naar Frans draait de zaken meestal gewoon om. Oplossing om elkaar te begrijpen: elkaars taal spreken. Je moet meer nadenken en zorgvuldiger formuleren. Dus alle Vlamingen moeten Frans tegen Franstaligen spreken,Franstaligen Nederlands tegen Vlamingen. We zouden zorgvuldiger met elkaar omgaan en elkaar beter begrijpen.
Bram bestudeert de pensioenen. Uitgangspunt van een prof is dat de vergrijzing onbetaalbaar is. Tja, waar hebben we dat nog gehoord. Maar het klopt natuurlijk niet. Want we verdienen altijd maar meer, dus dragen we altijd maar meer bij, en de pensioenen zijn geplafoneerd en zelfs niet welvaartvast.
Met andere woorden: willen we de pensioenen betaalbaar houden dan moeten we zeker meer gaan verdienen, dan blijven de inkomsten stijgen. Dus optimisme moet er zijn: we moeten niet alleen langer leven, we moeten ook met zijn allen rijker worden. Dan pas worden die pensioenen betaalbaar.
De uitgaven voor de pensioenen zijn ook zeer laag als ik denk aan wat een gepensioneerde krijgt.
En we betalen ook steeds meer zelf: de werkgevers krijgen van alle kanten kortingen en afslag, de staat komt zijn verplichting om bij te leggen steeds minder na door keiharde budgettaire besparingen.
De logica dat onze lonen te hoog zijn klopt dus niet: zij moeten stijgen willen de pensioen betaalbaar houden.
En dan hebben we nog het Zilverfonds: een spaarpotje dat gevuld wordt met de besparingen door de snellere afbetaling van de overheidsschuld.
Ik ben content dat er slechts in 2050 problemen komen;als 96-jarige weet ik dan dat er tijdig aan mijn toekomst gedacht werd. Merci Johan Van de Lanotte
En wie vacature leest van vandaag zal merken dat er zelfs managers zijn die er ook zo over denken..
Ik sleur Rien reeds van zijn kleutertijd mee om er bovenop te geraken: hij heeft (net als ikzelf)problemen door dyslexie. Dit belet niet dat je in het leven gelukkig bent, al werkt de school niet echt mee. Integendeel. Bon , vanavond opnieuw een moeilijke situatie met de school. Wat telefoontjes, wat problemen, maar eigenlijk peanuts als je onze optimistische Rien echt kent. In school denkt men natuurlijk dat ik Rien onvoorwaardelijk geloof en ondersteun, kortom hij kan niks verkeerd doen. Soms durft men zelfs zeggen "uw vader heeft goed gewerkt" terwijl Rien alles zelf deed. Vooroordelen troef, pedagogische blindheid op tafel.Maar ik ben niet blind: alleen weet ik als pedagoog dat de methode van de wortel een ezel meer doet vooruitgaan dan een slag met een stok. Zever ? Als je met kinderen in hun puberteit een volwassen relatie wilt aangaan moet je op zijn minst jezelf in vraag durven stellen. Meteen geen eenvoudige opdracht. Wat kan je anders dan helpen, ondersteunen en vooruit doen gaan ? Maar onze samenleving denkt in zwart-wit. In eenvoudige schema's, die niet aansluiten aan de zoektocht waar jongeren mee begaan zijn. Rien is positief, dit is zijn belangrijkste troef. Hij kan het maken in zijn leven. Hij wordt een toffe jongen, waar meiden best op kunnen vallen. Hij wordt een gemotiveerde sociaal werker. Maar hij zal er natuurlijk nog eerst moeten voor werken. Spijtig biedt het bestaande schoolsysteem weinig alternatieven : niet aan de ouders, niet aan de jongvolwassenen. En dan maar statistieken over het onderwijs en de resultaten op Europees niveau opstellen.Hoe goed we scoren...
