Ik sleur Rien reeds van zijn kleutertijd mee om er bovenop te geraken: hij heeft (net als ikzelf)problemen door dyslexie. Dit belet niet dat je in het leven gelukkig bent, al werkt de school niet echt mee. Integendeel. Bon , vanavond opnieuw een moeilijke situatie met de school. Wat telefoontjes, wat problemen, maar eigenlijk peanuts als je onze optimistische Rien echt kent. In school denkt men natuurlijk dat ik Rien onvoorwaardelijk geloof en ondersteun, kortom hij kan niks verkeerd doen. Soms durft men zelfs zeggen "uw vader heeft goed gewerkt" terwijl Rien alles zelf deed. Vooroordelen troef, pedagogische blindheid op tafel.Maar ik ben niet blind: alleen weet ik als pedagoog dat de methode van de wortel een ezel meer doet vooruitgaan dan een slag met een stok. Zever ? Als je met kinderen in hun puberteit een volwassen relatie wilt aangaan moet je op zijn minst jezelf in vraag durven stellen. Meteen geen eenvoudige opdracht. Wat kan je anders dan helpen, ondersteunen en vooruit doen gaan ? Maar onze samenleving denkt in zwart-wit. In eenvoudige schema's, die niet aansluiten aan de zoektocht waar jongeren mee begaan zijn. Rien is positief, dit is zijn belangrijkste troef. Hij kan het maken in zijn leven. Hij wordt een toffe jongen, waar meiden best op kunnen vallen. Hij wordt een gemotiveerde sociaal werker. Maar hij zal er natuurlijk nog eerst moeten voor werken. Spijtig biedt het bestaande schoolsysteem weinig alternatieven : niet aan de ouders, niet aan de jongvolwassenen. En dan maar statistieken over het onderwijs en de resultaten op Europees niveau opstellen.Hoe goed we scoren...