Het eindeloopbaandebat verloopt woelig: getuige de beroering die er is omwille van de stakingsaanzeggingen door ABVV en ACV. De oude teksten worden opnieuw bovengehaald om de "werkstaking" als onverantwoord, een bedreiging van onze economie en toekomst, welvaart enz... te noemen. Om te zorgen dat er zo veel mogelijk mensen gaan werken en zo weinig mogelijk mensen staken. Het oude liedje, het oude verhaal. Het verloop van de gebeurtenissen is voorspelbaar: in grote bedrijven zal er wat meer gestaakt worden dan in kleine, de openbare diensten zullen wellicht opnieuw een duwtje in de rug geven, in het buitenland zal men in elk geval van een grote staking in een klein land spreken... Ondertussen is er in de rustige senaat na onnoemlijk veel hoorzittingen een advies over de eindeloopbaanproblematiek aan de regering gegeven. Die wijze heren zeggen aan Verhofstadt : pak het rustig aan, maak er vooral geen symbooldossier van en om mensen langer te laten werken moet je meer doen dan hen te verplichten langer te werken. Je moet iets doen aan de arbeidssituatie, je moet er voor zorgen dat het aangenamer werken wordt. Ik lees een blz verder dat Michel Jadot op de vooravond van zijn pensioen zegt dat de copernicushervorming een domme zaak was omdat onevaren en duurbetaalde consultants die geen jota van de zaken begrepen topambtenaren moesten beoordelen. Wel als dat zo is voor topambtenaren, waarom zou dat niet gelden voor gewone arbeiders en bedienden ? Steeds meer jonge ambitieuze omhooggevallen kaders oordelen over steeds minder productieve arbeiders en zeggen hoe het moet. Bij herstructureringen worden steeds veel arbeiders afgedankt en blijft het kader meestal gespaard. Het brugpensioen is uitgegroeid tot een symbooldossier omdat steeds meer werknemers de betuttelende hierarchie in hun bedrijf hartsgrondig beu zijn. Daar bestaat een woord voor: een elementair gebrek aan respect !
En ook dat woord zou in de senaatsaanbeveling te lezen zijn, omdat de senaat misschien zelf dit gevoel heeft...