Sinds de Peristroika werd het museum van de revolutie omgedoopt in het muzeum van de politieke geschiedenis van Rusland. Weg revolutie,weg USSR. Er zijn een twaalftal politieke tentoonstellingen te bezichtigen zoals over de Duma (= denken),politiek en kledij,het secretariaat van het centraal comité van de USSR, het sovjettijdperk: tussen utopie en realiteit en een tentoonstelling over het Stalintijdperk. Ik wandel binnen en het tweede panneel geeft me de meest vernietigende kritiek op het Stalintijdperk. Alles passeert de revue: de Goelag, het elimineren van alle politieke oppositie zoals Trotsky,de gedwongen en geforceerde industrialisering ( Stahanov)- de hongersnood van 1932-1933 na de massale onteigening van de landbouwers, de massale alfabetiseringscampagnes ( ze begrijpen ons niet) en het extreme verbod op progressieve kunst. In de Soviet-Unie werd alles opgevat als een staat die zo wel extern als intern bedreigd werd ( Kulacs), nu zou men dat doodgewoon een staats-sekte noemen. De realistische kunst moest een voorstelling geven van de ideale communistische maatschappij. Maar daardoor werd die kunst minder en minder realistisch..Na WOII kwamen duizenden soldaten terug uit het Westen. Die hadden gezien dat er in het Westen een veel hogere levensstandaard was en hogere lonen. Meteen de start voor de koude oorlog en de herhaling van de propagandacampagne van iedereen is onze vijand. Pas na de dood van Stalin vindt Croetjev de mogelijkheid om iets meer levenstandaard te geven. Maar economisch blijft de USSR achterop hinken als ontwikkelingsland, met enkel investeringen in de de militaire economie. Import van Westerse goederen zet de verarming in. Na mijn bezoek vind ik met veel moeite mijn jas en bagage terug in de vestiaire. Het oude vrouwtje mag iets bij verdienen : haar 80 euro per maand is onvoldoende om te overleven. De inflatie heeft haar zuurverdiende spaarcentjes reeds lang opgesoepeerd....