Het wereldwijde casinokapitalisme heeft zijn grenzen bereikt en de haaien op de beurs hebben bloed geroken.Het vertrouwen is zoek.Alles begon in de USA, waar arme lui voorgespiegeld werd, dat ze een huis konden kopen zonder al te veel voorwaarden. Er werd een nieuwe markt van verzekeren en herverzekeren aangeboord, bij een deel van de bevolking die helemaal niet kredietwaardig was.Het nieuwe systeem werd de lucht ingeprezen, kritiekloos, alleen zoals het in Amerika kan. Wie won daarmee geld ? Juist, de financiële sector. Toen het al te lang duurde voor er staatswaarborgen kwamen, bleek de solidariteit in de sector niet te bestaan. Banken wilden aan elkaar geen geld meer lenen, zij vertrouwden het niet meer.De gewone spelregels werden vlotjes opzij geschoven. Nu staat de hele constructie op instorten, want banken verhandelen al lang niet alleen geld maar ook aandelen in bedrijven, opties, kortom zij gingen reeds lang hun boekje te buiten. De aandelenkopers willen staatsgaranties en snel. Of ze slaan in paniek en verkopen. Ik zou niet graag in een bank die onder vuur ligt, tewerkgesteld zijn. Want wat kan je doen ? Je informeren, hard proberen te vertrouwen in je collega's en gewoon proberen verder te werken.Want je werkgever verandert om de haverklap, gemakkelijk is anders. Er rest mij wel een troost: zoals veel mensen investeerde ik niet in aandelen. Ik investeerde in mijn kinderen. Die zijn vandaag niet minder waard omdat er een bankcrisis is, integendeel..