|
Vorige week kreeg ik een berichtje van Leena: "tot mijn eigen grote verwondering schrijf ik je nu dat Atef van de ene op de andere dag overleden is". Het duurde even voor ik besefte dat ik een van mijn inspiratiebronnen en beste vrienden kwijt was. Atef Saad was een Palestinse activist en journalist waar ik een paar maanden geleden een boek over schreef: Overleven in Palestina". Wij kenden elkaar via een solidariteitsproject in Palestina waar hij coordinator van was. Onze contacten werden echte vriendschap. Leila Shaid, de Palestijnse ambassadrice bij de Europese gemeenschap zei dat het misschien een goede aanpak was: via het persoonlijke verhaal van de Palestijnen het collectieve probleem van een volk opnieuw aan de agenda zetten.
Atef was een goede journalist.Hij schreef over het gewone leven van de mensen onder de Israelische bezetting. Hij werd genomineerd voor de Nataliprijs van de Internationale Journalistenbond voor een stuk over hoe leraars toch zorgden dat niettegenstaande de Israelische checkpoints de leerlingen bij de les bleven. Het was zijn manier van schrijven: interviews,aangevuld met feiten en statistieken. Hij legde zijn conclusies fijntjes in de mond van de geinterviewden, alsof hij daarmee een objectieve waarnemer bleef. Maar dat was hij niet.
Atef was een activist. Zijn 10 jarig verblijf in een Israelische gevangenis waren zijn politieke leerschool. Als volksleider had hij zijn diploma, zoals zo vele andere Palestijnen.Maar hij was een pacifist en geloofde niet in de militarisering van het Palestijnse verzet. Een oplossing voor het politieke probleem moest er komen door eerlijke onderhandelingen, niet door gewapend verzet.Toch had hij altijd goede contacten met andere militanten,ook al verschilden ze van strategie en van ideologie.
Atef was een familieman. Zijn moeder, zijn vrouw, zijn drie kinderen waren gekoesterde zielen in zijn hart. Een bbq in het Palestijnse landschap, een uitstapje,het gaf hem zijn fierheid en hield hem ver van het huiselijk geweld dat vele Palestijnse families teistert. Een zachte man, die op een slinkse wijze zijn geluk realiseerde in een moeilijke samenleving.
Is dit stukje een hagiografie, een van de doden niks dan goeds column ? Ik denk het niet. Atef had een speciale taktiek en methodiek om de Palestijnse bevijdingstrijd te voeren. Niet spectaculair, eerder ondergronds en bescheiden. Hij was dus geen held. Maar hij wou als vrij mens een bijdrage leveren aan de bevrijding van het Palestijnse volk.
|
