Gisteren las ik in de krant dat ongeveer 20% van de ontwikkelingssamenwerking verdwijnt in de zakken van dure consultantieburo's en als we het plaatje volledig bekijken dat er dan wel 50% van hetgeen we aan ontwikkelingssamenwerking besteden, door investeringen terugvloeit naar de donors. Wanneer we dan erbij rekenen dat we onze "giften " ook nog van de belastingen kunnen aftrekken, is eigenlijk ook wel een persoonlijk voordeel, dan blijkt de "gift" die we met al onze goede gevoelens doen wel erg mager. België en een trits andere landen beloofden 0,7% van het BNP te geven aan ontwikkelingssamenwerking. Een kritische analyse van deze cijfers toont aan dat ook hier een deel van het geld niet bij de landen in kwestie aankomt, maar onderweg blijft plakken. Waarom moeten westerse consultanten de projectplanning, de evaluatie en de monitoring van al deze projecten doen ? Een meerwaarde is dat ook plaatselijke deskundigen, en daar is geen gebrek aan, dit allemaal doen en daarmee meer geld in het land en in het project houden. We moeten ophouden een legertje ontwikkelingssamenwerkers te zenden, die daar als neokolonisatoren op kosten van het project gaan uitleggen wat er moet gebeuren. Maar is het dan niet nuttig dat er verpleegsters en artsen van hier ter plaatse gaan werken om vb de gezondheid van de bevolking te verbeteren ? Het antwoord is niet eenvoudig: tegelijkertijd moeten er verpleegsters en artsen een opleiding krijgen die dan in eigen land aan de slag gaan, als ondersteunende diensten verricht worden door artsen van bij ons. De tijd dat we de chocolade opaten om zilverpapier naar de zwartjes te kunnen sturen is blijkbaar nog niet voorbij....