Een uur Fado brengt me terug naar Coimbra. Universiteitsstad , waar we na de anjerrevolutie rondzwierven.De Fado is weemoedige muziek, gespeeld op wat een Portugese guitaar noemt. Hoge scherpe klanken, meesleepend begeleid door een klassieke guitaar. Portugezen worden tot tranen toe bewogen bij deze muziek. Maar de muziek was lange tijd synoniem voor de dictatuur. Maar zoals dikwijls kan muziek ook een wapen worden. Amalia Rodriguez en Jose Afonso zijn bekende fadozangers. De start voor de Anjerrevolutie werd gegeven door het spelen van "Grandola,villa morena" op de radio, waardoor het leger de macht greep en de dictator Salazar aan de kant zette. Het leger was de bezetting en het vechten van de oude kolonieen beu, tijd voor verandering. Otello De Carvalho was een van de bekende legeraanvoerders die een radendemocratie wou oprichten. Na een verwarrende strijd tussen de linkse en rechtse tendenzen in het leger besloot men verkiezingen te organiseren. Hij eindigde tweede in de presidentsverkiezingen en werd later omwille van "samenzwering" tot 15 jaar opsluiting veroordeeld. Maar in Ciombra was hij een held. In Coimbra dronken we wijn in het "Casino". Nee, geen chique aangelegenheid, maar een wijnkelder in een rots. Met tonnen op houten tafeltjes,waar de vinho verde zo in de dikke ronde glazen stroomde. Precies limonadeglazen, dus verradelijk. Niet te missen is ook het Portugal voor de kleintjes, een soort madurodam. Kleine huisjes in de stijl van de verschillende regio's, vuurtorens en schepen herinneren aan de tijd dat Portugal de wereld ontdekte. Weemoed is soms ook het verlangen om de wereld te ontdekken...