De "case" Patrick van Antwerpen toont de verleidelijkheid aan om mee te gaan op de golven van een mediagerichtte markt-politiek. Op korte termijn is er resultaat,maar een oplossing ten gronde nl een halt aan de verrechtsing van de samenleving is hiermee niet binnen schot. Het doet me sterk aan Blair en zijn derde weg denken. Ook hij baseerde zijn politiek inzicht op marktonderzoek, peilingen naar de verwachtingen van het publiek.Daarvoor moest hij eerst de vakbonden aan de kant schuiven, de labourmilitanten vervangen door professionele adviseurs,surfen op de modegolven van internetcommunicatie, de partijstrukturen hervormen en het woord socialistisch uit de statuten schrappen,links-liberale them's zoals het adoptierecht op de agenda krijgen. Het leidde zelfs tot een ongenuanceerde pro-amerikaanse politiek die hem in het Irak-avontuur van Bush deed meestappen: Blair laat binnenkort een land achter dat liberaler is dan onder Tatcher.In Frankrijk heb je naar aanleiding van de PS-presidentskandidaat krak dezelfde discussie.Wordt het de mediagenieke Segiline Royal of de traditionele,principiele Laurent Fabius: Maar als je lang genoeg door de oppositiewoestijn strompelt,dan ben je tot veel bereid om aan de oase van de macht te geraken.Maar dat heeft niks meer met maatschappijverandering te maken...