Wandelend door de straten van de oude stad in Nablus, het armste gedeelte van de stad,krijg ik veel belangstelling van kinderen.Begrijpelijk zo veel toeristen lopen er niet rond in deze afgesloten stad. Maar de kinderen weten zich soms geen houding aan te nemen en worden zenuwachtig en agressief. Neda studeert af en komt fier als een gieter haar eindwerk aan mij tonen.Het eindwerk gaat over de situatie van kinderen onder de bezetting. Met het woord kinderen bedoelt ze kinderen van 5 tot 14 jaar.Zij verontschuldigd de ouders : zij zijn volgens haar niet zo hoog opgeleid en weten niet goed hoe ze moeten reageren tegenover hun ballorige kinderen. Meestal slaan ze dan gewoon. Door geldgebrek belanden kinderen al snel op de straatprostitutie of in een of andere job.Zij staan onderaan de ladder: doen het gevaarlijkste werk in de bedrijven, het lastigste werk,blijven van school,doen jobkes voor de straatmaffia en belanden dan ook dikwijls in de gevangenis. Thuis worden kinderen worden geslagen, gestraft. Welk soort straffen: het verbieden van Internet, de GSM of huisarrest. Dit is niet minder of meer dan isolatie.Komt daarbij nog de verschillende behandeling van meisjes en jongens in deze samenleving. Meisjes worden hard gestraft, jongens mogen alles. Hoe kan dit aangepakt worden, wat doe je praktisch nu ? Neda heeft een aantal oplossingen uitgewerkt. Zij wil een organisatie oprichten die de families bezoeken en praten met hen over opvoeding.Kinderen moeten kunnen spelen, zodat ze niet op straat rondhangen. De media moeten dit ondersteunen en er moeten opleidingen over opvoeding ingericht worden. Kinderen in oorlog hebben geen rechten....
