Sinds kort hebben de Palestijnse vakbonden verschillende nieuwe projecten met vakbonden om hun werking te versterken. Met de Britse, de Noorse, de Zweedse en ... de Belgische vakbonden zoals de Algemene Centrale van het ABVV. Samen met de voorzitter, de projectcoordinator en het bestuur bespreken we of hun dromen ook in realiteit konden omgezet worden de voorbije 2 jaar. Een moeilijke oefening want zij vragen meer financiele mogelijkheden om meer afdelingen te kunnen organiseren, meer vorming en opleiding te kunnen organiseren, meer veldwerkers en propagandisten te kunnen inzetten om de bedrijven regelmatig te kunnen bezoeken. De nieuwe doelstellingen worden ook direct vertaald in zeer concrete noden. Zoals meer communicatie wordt een budget voor vergoedingen van onkosten zoals verplaatsingsonkosten, telefoonkaarten,een camera om misstanden in het bedrijf te kunnen vastleggen. Prioriteiten kiezen, binnen het voorgestelde budget blijven, ze kennen het verhaal, maar ze pogen uiteraard de donors te bepraten. Hun belangrijkste argument is dat ze zeer goed gewerkt hebben de voorbije twee jaar en het gewoon nog beter willen doen. Binnen de PGFTU groeiden ze uit tot een voorbeeldproject en dat willen ze nog verbeteren en versterken. Zij vragen geen liefdadigheid, maar centen om hun eigen toekomst en hun eigen vakbondsorganisatie beter uit te bouwen. Want de noden zijn groot in een land waar geen sociale zekerheid bestaat. De vakbond holt van de ene werkgever naar de andere om te onderhandelen over rechten van werknemers die geschonden worden. Zo heeft de arbeider bij oppensioenstelling recht op 200 euro, maar de werkgever betaalt dikwijls niet. Zonder arbeidsrechtbanken ben je verplicht te onderhandelen of voor de gewone rechtbank een schadevergoeding te eisen. We springen even binnen in het plaatselijk vakbondslokaal. Een secretaresse holt van het ene toestel naar het andere. Vroeger was er in elk buro een secretaresse nu, een mevrouw voor de acht burelen. Ook in de Palestijnse vakbond sloeg de crisis hard toe met een werkloosheid van 40% onder de bevolking en veel informele jobkes.Maar er is misschien hoop: de minister van Arbeid opende opnieuw het recht op een gratis ziekteverzekering voor werlozen en arbeiders die minder dan 300 euro per maand verdienen. De weg naar een nieuw Palestina waar de werknemersrechten verdedigd worden is nog lang en zal nog buitenlandse ondersteuning vragen...