In Pereira staat een prachtige kathedraal met een volledige dakstruktuur in hout: de kathedraal van de armoede. Op straat zien we de armoede. Veel gehandicapten, bedelaars,straatverkopers,oudere mensen die uit de boot gevallen zijn. De gaten van het vangnet zijn zo groot: dat de straten van Pereira er gewoon mee kunnen gevuld worden.Wij zien hoe twee mannen met behulp van zelfgemaakte instrumenten ringen slaan uit koperen geldstukjes. Pereira zou volgens statistieken de grootste armoede en werkloosheid uit Colombia kennen. De taxichauffeur twijfelt aan de statistieken.De werkloosheid heeft volgens hem twee oorzaken: het geweld- die de desplacidos naar de stad drijft- en diegenen die gewoon niet willen werken en in de straten rondhangen. Hij neemt zichzelf als voorbeeld : kijk wie wil werken, vindt werk. Hij werkt als pseudozelfstandige voor een baas. Zijn loon is de helft van wat hij per dag verdient. Wel betaalt zijn baas sociale zekerheid. Maar hij moest zelf de taxi aankopen en hem onderhouden.Hij geeft cijfers: op een dag verdient hij normaal zo'n 62.000 Colombiaanse Pesos. Hij mag daarvan de helft houden of 31.000 Pesos, omgezet in euro: 10 euro per dag.Vandaag is het zondag, dan verdient hij iets meer omdat hij per rit 1000 pesos meer mag aanrekenen, globaal een 4 euro meer dan op een normale dag. Juan runt de hostal waar we verblijven. Hij wil dolgraag een project beginnen om kinderen tussen 5 en 12 jaar die geen school lopen te helpen. Zij volgen geen school, omdat ze het schoolgeld niet kunnen betalen,of de bus niet kunnen betalen of gewoon geen eten krijgen. Zij werken of hangen rond op straat. Niet meteen een goede leerschool om een mooie toekomst uit te bouwen. Juan vroeg aan de gemeentelijke administratie statistieken op om een idee te hebben wat een dergelijk project zou kunnen kosten. Het antwoord was kort: geen statistieken over de Colombiaanse problemen...