1.6.3 Overzicht van de tweede strijdfase
Na die grote overwinning werd veel anders. Eén ding bleef gelijk: de duivel gaf het niet op; hij is immers de super-volhouder (1.5.2). Maar overigens: de Heilige Geest waardoor Jezus zo onweerstaanbaar krachtig was geworden, werd uitgestort (Hand. 2:3). Die Geest kwam ter beschikking van alle mensen, die Jezus liefhadden en Hem volgden. Zij werden als het ware ingeboren, wedergeboren in de nieuwe, feestelijke werkelijkheid.
Dat waren voor de duivel en zijn helpers vreselijke tijden; het ras van overwinnaars begon zich af te tekenen. Wie gedoopt was in de Geest, werd een zoon van God (Gal. 4:6), kreeg autoriteit en gaven (1 Cor. 12:8-11). Die gaven groeiden uit tot functies, bedieningen (1 Cor. 12:5,2 . Zulke Geestvervulden begonnen vrucht te dragen, zoals God dat wilde (Gal. 5:22). Heel hun karakter veranderde. Van geestelijk lui waren zij ijverig geworden. Bangeriken (Matth. 26:69-75) werden helden(Hand. 4:8-12). Was die vloedgolf nog te keren? Maar dat mocht geen vraag zijn - het moest! Als de mensen de weg naar Gods wereld vonden, was het afgelopen met alle duivelse activiteit. En . . . voor eeuwig werkeloos te worden, voor altijd op dood spoor te komen . . . dat was de hel (Matth.8:29).
Als demon stond je met de rug tegen de muur. Er was geen keus. Al het intellect er tegenaan, medeverdoemden, dan krijgen we uitstel. En wie weet (want duivels zijn volstrekt hardleers) komt van dat uitstel afstel!
En, lukte het met dat uitstel? Ja, inderdaad . . . de mensen hadden een te grote karrenvracht bij zich van oude gewoonten, zondige aanwensels, aards denken. De vaart ging eruit. De glorie ebde weg. De weg die omhoog leidde, raakte vergeten, overgroeid. Kolossale kerkgebouwen verrezen. Alle activiteit werd opgezogen door de inspanning om die te voltooien. Van verlangen naar de doop in de Heilige Geest bleef weinig over.
En toch . . . zoals vroeger werd het nooit meer. Het lukte de duivelen niet om het goede Godsbegrip zó vrijwel onbereikbaar weg te duwen als voor Jezus komst. Het was toen niet helemaal gelukt. Eeuwenlang was het zuivere Godsvertrouwen bewaard gebleven in het volk Israël. Toegegeven: met alle lek en gebrek, met vallen en opstaan, zo goed en zo kwaad als het ging, maar . . . de kern was onaangetast gebleven. Maar nu was het geloof in de ene God (Deut. 6:4) oneindig veel meer verdiept en verrijkt met de leer van Jezus. Wat in het verleden niet helemaal was gelukt, was voorbestemd om nu helemaal niet te gelukken. Het geloof in de Ene vond zijn weg bij alle volken. Velen stonden op, zoals de in de bijbel beschreven helden. Het nieuwe elan, de frisse aanvalsgeest die Jezus erin had gebracht, kon niet blijvend worden afgedempt.
De duivel en zijn trawanten probeerden werkelijk alles . . . zo zaaiden zij bijvoorbeeld verdeeldheid. De volgelingen van God en Jezus raakten versplinterd over duizenden groepen, die er allemaal nèt iets anders over dachten. Probaat was dat middel niet.
Iets anders werd uitgevonden: de valse kerk; er kwamen veel mensen die het soms wel goed bedoelden maar in de praktijk een allerverschrikkelijkste anti-reclame maakten. Ze riepen: Jezus is Heer, maar ze werkten samen met allerlei wrede onderdrukkers. Ze riepen het is zalige te geven dan te ontvangen, maar ze spekten hun eigen kerkinstituut. En ten slotte . . . doodden zij - juist zij - de echte goed handelende kinderen van God. Voor zover zij de macht om te doden niet hadden, maakten zij Gods kinderen op andere wijze het leven zo zuur mogelijk. Maar ook die verwarring-zaaiing was niet afdoend. De duivel kreeg zijn uitstel, heeft misschien wel eens gehoopt op afstel, maar toen1.6.4 Het in de strijd werpen van Gods zonen
27-05-2006, 18:35 geschreven door Gerritse
|
