5.1.7.

HOE ANDERE VOLKEN SOMS DE BANIER OVERNAMEN.

-         De mannen van Ninevé geloofden in God en riepen een vasten uit en bekleedden zich van groot tot klein met rouwgewaden (Jona 3:5).

God legde zich in de tijden van Abraham tot Jezus vooral toe op de zorg voor het volk Israël. Uit dát volk zou de Grote Strijder voortkomen. Diens ’bakermat’ moest intact blijven.

Wij weten, dat Gods plan is gelukt, zij het ook met veel toestanden daaromheen. Toen de tijd dáár was, stond er een sublieme moeder klaar met op de lippen een lofzang, die haar hoge geestelijke statuur bewees (Luc. 1:47-55).

Náást haar Jozef, Jezus’ stiefvader op pleegvader, wat is het nu eigenlijk, maar in ieder geval: een vént...zó! wilde als buitenstaander verantwoordelijkheid nemen voor de vermeende schuld en schande van Maria, zijn verloofde (Matth. 1:18,19). Die twee kostelijke, integere mensen had het volk dan toch maar voortgebracht!

Overigens: ook in het ‘comité van voorbereiding’ zaten prima lui:

-   Zacharias en Elizabeth (Luk. 1:6).

-   Simeon (2:25) en Anna (36,37).

Dat neemt niet weg...telkens keek God ook tóen al, (voor de komst van de Heer Jezus dus) naar álle mensen, álle volken (Jes. 11:12).

‘Zijn handen jeukten’ om ze te helpen. Maar het moest even wachten. Eerst het één en dan het ánder. Echter; op een keer hadden ze het in Ninevé toch wel érg bont gemaakt. Ze móesten een tip hebben, dat ze in de gevarenzone zaten. Toen nam God een voorschot op de zorg, die Hij ná Jezus’ komst aan álle aardbewoners zou gaan besteden. Hij stuurde Jona naar hen toe om hen te waarschuwen (Jona 1:1,2). Het had nogal wat voeten in de aarde...nou ja: áárde (1:15, 2:10) alvorens Jona te bestemder plekke was. Daar gáát het nu echter niet over. Toen die waarschuwing klónk, sloeg ze in als een bóm!

Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. De oordeelaanzegging was in wel héél schrale bewoordingen vervat en werd in eerste aanleg maar op beperkte schaal gehoord (3:3,4). Het leek echter wel, of ze erop hadden zitten wachten:

-         Geloof in God, boetedoen

-         Afstand nemen van uiterlijke hoogheid (6)

-         opofferingen (7), schuldbesef

-         schuldbelijdenis, bekering (8)

-         vrees voor Gods toorn, besef van zijn goedheid (9)...

Alles was er!!

Toen bij hén alle voorwaarden vervuld waren om vergeving te krijgen, deed God, wat in zijn onnoemelijk rijke, warme, heerlijke aard lag...:

Hij vergaf! (10).

Daarginds, in Israël, was een volk, dat –in vergelijking met deze mensen- wel een bijzondere voorkeursbehandeling had ontvangen. De mensen van dat volk hadden een zéé zien splijten en wat al niet meer. Ja; tóen hadden zij God geloofd. Telkens echter was dat volk daarna in de fout gegaan. Dan was het weer dít en dan weer dát.

En nu déze mensen; even zo’n eigenlijk nurkse aanwijzing, nog met tégenzin gegeven ook...

            “Stel je toch vóór, dat zij zich werkelijk bekeren...dan gaat het feest niet door” (4:1,2).

Geen enkel zichtbaar hulpmiddel...alleen dat onzichtbare appèl aan het geweten en:

-         in de fik

-         zó consequent God geloven

...haast onbegrijpelijk!

Néé, níet onbegrijpelijk. God wist, dat er een verborgen schat (Matt.h 13:44) in de wereldakker lag (38). God wíst, dat er een ontzaglijk ‘gat in de markt was’, een onzichtbare, maar onvervulde en éindeloze behoefte. God wist, dat de planeet wemelde van mensen, die meer toegankelijk en aanspreekbaar waren dan het volk, dat Hij tijdelijk afzonderlijk had gezet. (Ps. 106:47). Jona bracht –contre coeur- dat ‘gat in de markt’ aan het licht.

..........................

Niemand mag naar mijn mening in het bovenstaande iets discriminerends lezen. Volken verschillen nu eenmaal. Het ene is kritisch en weerbarstig, het andere bijvoorbeeld weer belerend en bevoogdend.

Het volk Israël hield de banier van het geloof in God zo’n béétje vast. Wanneer de duivel daarnaar keek, hoefde hij zich nog niet zó ongerust te maken:

“Ze moesten dan ook wel voortdurend ondersteund worden, anders vielen ze subiet om”,

kon hij zich geruststellen. Van het geval Ninevé zal hij echter –naar ik aanneem- stevig geschrokken zijn...

...wat een honger náár God bij mensen, die hij totaal vervreemd had ván God. Wat pákten zij daar toch even die banier van het geloof in God béét!

Ik néém aan, dat die banier later weer aan hen ontvallen is. Het zal er in...:

-   het volk Israël had er –ondanks alle hulp- moeite mee, het vaandel hóóg te houden.

-   voor hen –de Ninevieten- was die hulp toen nog niet beschikbaar.

   Even echter –in een flits- toonden zij, hoe een hele wereld hunkert naar Hem, bij wie ze                   hóórt (Rom. 8:19).

Een eenvoudige marktverkenning...en in een miljoenenstad (Jona 4:10,11) blijken járen van ‘hellepromotie’ verspilde energie. Massaal keert men zich van ‘de duistere’ af en naar ‘de Lichtende’ toe.

Glorie; de tijd, dat God ‘de handen vrij kreeg’, kwám. Jezus overwon (Joh 16:33). Nog éven hield Hij zijn mee-overwinnende ruiters in (Hand 1:4). Maar tóen –op een mooie pinksterdag- kregen zij ‘de vrije teugel’ (Hand 2:4).

Nú is er een onmetelijk krachtenveld aangeboord. Gods zaak staat of valt niet meer met de goedwillenden uit hooguit –ten tijde van Jezus- vijfmaal honderdduizend, de bevolking van Judea c.s. destijds. Gods zaak zal binnenkort –wanneer iedereen bereikt is- (Matth. 24:14) steunen op de goedwillenden uit zes maal een miljard. En die vele goedwillenden van straks zullen veel beter zijn toegerust dan die weinige goedwillenden van tóen.

Dat het een schare wordt, die niemand tellen kan (Op 7:9)...op zichzelf zegt dat nog niet álles. Het gaat immers niet om de hoeveelheid, maar om de hoedanigheid. Niet het vele is goed, maar het goede is veel.

Maar stráks...nee, nú al, zijn ze er allebei: de kwaliteit en de kwantiteit. De Israëlieten van vroeger lieten de banier telkens los. Bij de Ninevieten was het ook maar een tijdelijke zaak.

-         Nu al echter is de blijde boodschap zó over de hele wereld verbreid, dat de vlag altijd op vele plaatsen tegelijk wappert

-         Nu al worden op vele plaatsen vele vaandels door vele handen omhooggetild

-         Nu al staan achter de vaandeldragers talrijke ondersteunenden

-         Nú al gaat in het ‘rijk van de blijde banieren’, het rijk in oprichting van koning Jezus, de zon nooit onder.

Het vaandel van het geloof in God en in Jezus, is voorgoed ontplooid. Nooit meer gaat het in het foedraal terug.

Onder al dat wapperende dundoek krijgt Jezus’ ruiterij steeds meer de vrije teugel, maar in die vrijheid schaart zij zich volkomen gehoorzaam achter Hém (Op 19:14).

Eén kreet op hun lippen. Emile Zola bedoelde het niet zo diep, toen hij uitriep:

            “La vérité est en marche....et rien ne l’arrêtera”.

Maar zij nemen die kreet in hoger verband over en als een donder golft het aan:

            “De waarheid...de waarheid...is op mars en niets zal haal tegenhouden (2 Cor. 13:8).”

U, die dit leest; voorzover u er nog niet ingesprongen bént, doe het nú: distantieer u van uw levenswandel met die soms toch wel echt onfrisse dingen. Bied God verontschuldigingen aan voor al die heel gewone, alledaagse gedachten, die toch niet góed zijn. Ga niet langer prat op uw overwicht, uw handigheid. Offer uw verwendheid op: doe iets voor anderen in plaats van alleen voor uzelf. Durf het aan, uw kleinzieligheden, stiekeme roddeltjes en besmuikte pretjes als zondig te zien. Keer u om naar het Licht en naar het Leven. Houd rekening met God; spreek met Hem; vraag, of Hij u helpt. Noem daarbij als introductie de naam van Jezus. Draag de banier mét de anderen. Richt dat vaandel van overwinning overal op, waar de kale bergen van de wanhoop zijn (Jes. 13:2).

Van nu aan blijft die banier altijd stáán. Als u zich onder dat dundoek schaart, blijft ook ú staan!

Ik beluister hier en daar alweer verstoord gebróm:

“Hoor ‘m nou toch weer overwinnend doen. Vroeger had je dat bij de Katholieken en de Gereformeerden. Triumfalisme; kerkbesef...werd dat toen genoemd. Zíj hebben ingebonden, maar nu wordt er in déze hoek weer duchtig úitgepakt”.

Kalm nou; ik pák niet uit; ik wil alleen uit de doeken doen, hoe goed de zaak van Jezus, dus niet de zaak van een richting, er voor staat. Dat mág toch; daar is niets geks aan!

..............

Misschien zegt er iemand:

“Ik voel mij met die Israëlieten en die Ninevieten verbonden; ze wílden wel, maar ze kónden niet. (Rom 7:19):

o       de Israëlieten waren mooi weer vaandeldragers...ík ook

o       tegenslagen brachten hen van hun stuk; míj ook

o       tegenwind liet hen vér afdrijven; mij ook

o       de Ninevieten pakten die banier beet in een moment van diep schuldbesef; ík ook.

Ik wil het vaandel best vasthouden...maar ik kán niet...mijn handen zijn te koud, mijn vingers zijn te stram...mijn polsen zijn te dun...mijn armen zijn te zwak. Waar lígt dat nu aan?!”

Ik noemde al verschillende oorzaken. Uit de veelheid kies ik er twee:

...............

Even een voorbeeld: een jochie fietst naar school met een band, die een lek heeft. Omdat hij te lui is om dat lek te plakken, gaat al zijn energie op aan...pompen.

U heeft misschien lekken in uw innerlijk leven; lekken van humeurigheid en treiterigheid.

In bijeenkomsten laat u zich oppompen, maar op weg naar huis rijdt u alweer op de velgen. Geef die gekneusde band van uw leven nu eens in gebed aan God. Dicht met zijn hulp het lek. Dan wijkt de ‘pompkramp’ en komt de ‘baniergreep’.

.....................

Nu géén voorbeeld: misschien hebt u het te goed. U bent hebberig geworden, hebt meer gekocht dan zelfs ú kon.

De zorgen daarom halen ‘de kracht uit uw armen’. U hád schatten; nú hebben die schatten ú. Ze zuigen de kracht uit uw spierballen.

Bid tot God, dat Hij u losmaakt van hebberigheid, uw zorgen, uw gebondenheid. Dan houden warme handen en soepele vingers, ondersteund door stevige polsen en sterke armen, zijn banier vast.

05-07-2010, 21:28 geschreven door Gerritse