4.5.6.

Stap er ín!

-         Wie is wijs en verstandig onder u?! Hij tone uit zijn goede wandel zijn werken met wijze zachtmoedigheid. (Jac. 3:13).

Wat Jacobus híer zegt, zou –uitgebreider- als volgt kunnen worden weergegeven:

Kom óp… allen, die zichzelf wijs en verstandig nóemt. Het kan best zijn, dat het zo ís hoor. Het is heel wel mogelijk, dat je de werkelijk hemelse manier van optreden hebt bereikt. Ik wil het dan echter wél zíen. Stap er eens in: in dat schoeisel van het ‘uit willen dragen van de boodschap van échte vrede ‘(Ef. 6:15).

Laat eens zíen, dat die schoenen je passen. Er zijn twee wachtwoorden:

-         Goede wandel

-         Wijze zachtmoedigheid.

Als je die ‘sjibbolets’ (Richt. 12:6) niet goed kunt uitspreken, val je door de mand. Als je innerlijk verknepen bent door jaloersheid en zelfgerichtheid, wees dan maar stil en pronk niet met plastic veren (Jac. 3:14). Je hebt dan de hemelse wijsheid niet, maar een giftig surrogaat (:15).

In plaats van een goede wandel toon je raar schuinsgemarcheer. Wijze zachtmoedigheid is ver te zoeken. Er gebeuren onwijs harde dingen (:16).

Weet je, wanneer je geen ‘sibbolet’ meer zegt, maar ‘sjibbolet’(als boven)     ……

Weet je, wanneer ik gerust kan zijn op die goede werken van jullie                  ……

Weet je, hoe die wérkelijk blijken uit zachtmoedigheid, wijsheid en een goede

gang door het leven                                                                                                    ……

Weet je, wanneer je in de schoenen van het goede werk kunt stappen, zonder

dat ze klemmen of losschieten                                                                         ……

Weet je, wanneer je vernietigbaar werk gaat ruilen voor onvernietigbaar?                    ……

-         Als je ziel en geest schoon zijn van allerlei smerigheid.

-         Als je zoekt naar alles, wat vrede sticht.

-         Als je vriendelijk en gezeglijk bent.

-         Als je geen partij kiest voor de sterkste.

-         Als je niet lacht tegen iemand en even later een roddeldolk in zijn rug steekt.

-         Als je wílt en kúnt helpen, overal, waar geestelijke averij is.

-         Als de mensen van die hulp-van-jou in redelijkheid nooit een wrange nasmaak kúnnen hebben (:17).

Gerechtigheid is nu eenmaal een vrucht, die niet kan gedijen in een klimaat van onvrede, met al die kliemerige gietbuien; die hágeljachten van jaloezie, egoïsme, ruzieachtigheid, onzindelijk denken, onvriendelijkheid, ongezeglijkheid, partijdigheid en stiekem gedoe.

Vrede ván binnen en náár buiten, dan slaat die vrucht van gerechtigheid áán (:18).

Tot zover deze parafrase op de hier door Jacobus geschreven woorden.

U –wedergeborene- vindt in deze woorden een uitdaging. Ook tegen ú zegt Jacobus:

            “Nu, wat héb je?!”

En u zegt:

“Hier ben ik, uitdager. Alle goede eigenschappen, die ik van mijzelf ga opsommen, zijn alleen maar te danken aan Jezus en aan mijn geboorte uit God. Zij houden alleen maar stánd, als ik bínnen het bereik van de Heilige Geest blijf (Gal. 5:25).

Dát wou ik éérst even gezégd hebben. Wel hier komen ze:

-         Ik maak een recht spoor met mijn voeten (Hebr. 12:13). Ik hoef niet meer de fouten van anderen door de vingers te zien, omdat ik zélf ook niet deug, neen; ik kan op een bétere manier zachtmoedig zijn ten opzichte van hun miskleunen.

-         Ik heb de strijd gestreden, die anderen nog strijden. Jezus kende alle verzoekingen helemaal (Hebr. 2:18); ik ken ze ook al tamelijk diepgaand. Door Goddelijke wijsheid geleid, ben ik méér dan overwinnaar (Rom. 8:37). Dat gun ik ook aan hén.

-         Ik benijd medegelovigen niet meer. Ik plaats mijzelf niet meer in het middelpunt van mijn denken. De Geprezene staat daar.

-         In het gezin, waartoe ik behoor, gaan er ordenende, rustbrengende impulsen van mij uit .

-         Op mijn werk ben ik sfeerverbeterend bezig. Lasteraars verliezen de moed tot verder kwaadspreken, wanneer ik mij voeg in hun gezelschap.

-         Nutteloze conflicten demp ik af. Ik kan raad aannemen, ook al is die nog zo onhandig verpakt.

-         Mijn hart gaat uit naar de beschadigden van onze samenleving. Bij zieken kom ik niet alleen met druiven, peren en perziken… ik heb daarnaast een geestelijke fruitmand bij me.

-         Het ís bij mij niet meer:

      “Zo de wind waait, waait mijn jasje”.

Vroeger noemden zij me: ‘trucen Luuk’, maar dat is óver.

Als u dát kunt zeggen, dan bent u wijs en verstandig. Dan hoeft u niet meer te klappertanden van schrik, wanneer er een beroep wordt gedaan op uw voorraad goed, hemels werk. Dan hoeft u niet meer zenuwachtig het een en ander uit uw levenswandel wég te moffelen. Dan hoeft u niet meer mild en levenswijs te dóen… dan bént u het.

En, als u het nog niet kúnt zeggen? Wel, u bent op weg. Het zit er in; u wilt niets liever dan dat het eruit komt. Daarom; trek de schone kleren van nieuwe, blijde activiteiten áán. Ze zíjn ervoor om aangetrokken te worden. Het ís niet zo, dat u er alleen naar mag kijken; u mag er ook aankomen.

Tot het tonen van uw goede werken wordt u niet alleen úitgedaagd; zij worden ook van u verwácht. Uw mede wedergeborenen zien er reikhalzend naar uit, dat u niet langer treuzelt op de steiger. Zij zullen juichen, wanneer u instapt in de boot van Gods werkers. Zij verlángen ernaar, dat ook uit úw handen werk komt, dat de eeuwigheid verduurt.

Zij húnkeren ernaar, dat u het laatste restje oud, vaal, lamlendig geschutter wegspoelt.

Zij klappen in de hánden, wanneer u alle ramen wijd open gooit voor het nieuwe… het frisse… het van tintelend leven bruisende.

U groeit ernaar tóe om aan die verwachting, aan élke, nóg zo hoog gespannen verwachting te voldoen.

Iemand zegt, wat aarzelend:

“Een beetje bedenkelijke zaak, dacht ik, wanneer je Jacobus zoveel extra woorden in de mond legt. Het is toch gevaarlijk, wanneer je iets gaat toevoegen aan de bijbelse boodschap (Op. 22:19)?! Of zie ik dat nu te zwaar in?”

Een waardevolle opmerking, vooral ook om de prettig aandoende voorzichtige manier, waarop hij wordt gemaakt. Harde, vijandige tegenwerpingen hebben meestal tot gevolg, dat de aangesprokene finaal dichtklapt, zo gesloten wordt als een oester. De gedachtewisseling lijdt dan schade.

Als antwoord dít: het in de bijbel vermelde is in vele gevallen het hoogst noodzakelijke minimum. Alle boeken van de hele wereld zouden de boodschap, die Jezus bracht, niet kúnnen bevatten (Joh. 21:25).

Een voorbeeld van het verantwoord uitbreiden van ‘het hoogst noodzakelijke’:

Iemand behandelt met u ‘de wonderbare spijziging’. Hij begint met te zeggen, dat daarbij wel twintigduizend mensen betrokken kunnen zijn geweest (Matth. 14:21). Vervolgens stelt hij, dat het voedsel uitdelen aan die grote groep úren zal hebben geduurd. Zijn gevolgtrekking is, dat in die lange periode iedereen in de gaten kreeg, welk immens wonder er gebeurde.

Een grote lofprijzing moet dan wel het logische antwoord zijn geweest, zo concludeert hij. En dan is het heel begrijpelijk, zo luidt zijn slotconclusie, dat Jezus later zijn discipelen moet dwíngen om weg te gaan (Matt. 14:22).

Het verlaten van de plaats, waar zulke heerlijke dingen waren geschied, was voor hen haast: niet-om-te-doen.

Vanuit die laatste gedachten bouwt hij dan zijn preek op, maar dát is nu verder niet van belang.

Ik neem aan,dat u het van díe spreker hebt kunnen nemen, dat hij –heel terughoudend- aan ‘inlegkunde’ heeft gedaan. Ik ben net zo voorzichtig te werk gegaan als hij. Ik heb –in eigenlijke zin- níets toegevoegd.

Neemt u het van míj dan ook, wanneer ik een enkel keer zo eens handel.

Ja?!... Nee?!...

In ieder geval: op nu naar 4.6.

03-12-2009, 21:30 geschreven door Gerritse