1.8.4 Het leven van een ja-zegster
Achter mij . . . in het donker van de spelonk: de priesters. Voor mij . . . in de felle zon: mijn stamgenoten. Ademloos wachten. Ik tussen hen in . . . het bevel heeft net geklonken . . . ik overzie in een ogenblik heel mijn leven.
. . .
Vroeger moet mijn stam de Grote Geest gediend hebben op een waardige wijze. Maar allang voor mijn geboorte is het fout gegaan. Heel sterk leefde bij ons de idee, dat wij ergens iets verkeerd deden, dat daarvoor offers moesten worden gebracht. De priesters leerden al vóór mijn dagen, dat wij oorlogen moesten voeren, gevangenen moesten maken. Op onze feestdagen werden die gevangenen dan bij duizenden gedood op de toppen van onze heiligdommen. Maar ons volk werd niet gelukkig. Het leek soms wel of wij in verzet waren tegen de Grote Geest (zie 1.5.3) en of wij steeds ongelukkiger werden.
Ik werd in die slachtpartijen gemoeid als meisje, terwijl het toch mannenwerk was. Dat kwam zo: mijn huwelijk werd steeds uitgesteld, omdat mijn toekomstige echtgenoten sneuvelden. Zo was ik - als achttienjarige ! ! nog niet gehuwd. Ik werd aangewezen als priesteres-in-opleiding. Darbij behoorde het toebrengen van dodelijke steken aan te offeren mensen.
Op een dag ging ik - vrij van die wrede dienst - het veld in. Ik zag de schoonheid van de natuur. Toen opeens doorzag ik het Wezen van de Algeest (Rom. 1:20)! Hij hoorde niet bij de doodskreten van de naar beneden tuimelende geofferden. Hij hoorde bij déze omgeving, waar vrede was en harmonie . . . al die gruweldaden brachten ons verder van Hem weg . . . Ik holde terug naar het dorpsplein, vertelde aan iedereen die het maar horen wilde van mijn ontdekking. Vier weken lang vertelde ik, telkens kreeg ik nieuw licht (Ps. 112:4). Ik zocht naar het Wezen van de Grote Geest, heel oprecht en . . . ik vond . . . (Matth. 7: .
En toen . . . werd ik voor de hoofdpriester geleid. Meisje, zei hij, zeker zal je sterven voor je vreselijke, bedreigende taal. Maar eerst zal je mijn macht zien . . . Hij deed schokkende dingen, liet voorwerpen bewegen en stokken veranderen in slangen (Ex. 7:11). Maar ik bleef hem zien als een bange, bekrompen man. Hij keek me aan, wist dat ik hem had doorzien in al zijn benepenheid, ondanks zijn toverkunsten. Zijn ogen werden hard. Morgen zal je verbrand worden op een laag, rookloos vuur, zei hij, . . . en vooraf zal je de drank gebruiken die het bewustzijn verhevigt.
Zo geschiedde . . . ik mocht nog iets zeggen. Ik heb véél gezegd. Met grote scherpte zag ik meer van God dan ooit, zelfs in die vier goede weken. Niemand stuitte mij. Totdat ikzelf ophield. Ik had hen opgeroepen om zich tot die God te keren. Ik had ze gewaarschuwd wat hun lot zou zijn, als ze mijn woorden in de wind sloegen. Ik had de komst van slechte, bleekgekleurde mannen voorspeld met vuur in hun schepen en hun handen, die hen te gronde zouden richten.
Lang bleef het stil . . . een vogel zong . . . toen gaf de hoofdpriester met schorre stem het bevel om het vuur in de brandstapel te steken.
. . .
O, Grote Geest, mijn God, laat dit niet alsmaar doorduren . . . mag het koord van mijn leven nú breken? Ik val . . . Iemand vangt me op (Deut. 33:27).
1.8.5 Het eindoordeel over een ja-zegster
Een stem heeft tot me gesproken en ik heb geluisterd (Joh. 5:25). Ik ben uit mijn doodsslaap ontwaakt. Ik wist allerlei dingen van een geborgenheid (Lukas 16:22), van een kloof met mijzelf aan de lichtzijde daarvan (Lukas 16:26).
Maar nu ben ik helemaal volledig mens, met een lichaam (Joh. 5:29). Ik zou overigens wel willen dat ik nog in die schemertoestand was. Wat is het nu vreselijk. Ik zie de angst in de ogen van de slachtoffers - mensen zoals ik - als mijn dolk naderde voor de dodende steek. Ik hoor hun wanhoopskreten. Alles komt aan het licht (Lukas 8:17). Ik heb dat gedaan. O, wat beschuldigen mijn gedachten mij (Rom. 2:15).
. . . Waar moet ik toch heen. Het vuur van een vreselijk oord schroeit mij . . . (1 Cor. 3:15).
. . . Ik sta voor een troon. Daarop de Onuitsprekelijke. Koelheid en rustgevendheid komen als een verkwikking van Hem naar mij. Ik weet het: dit is de God die ik zocht, in Zijn Licht wil ik zijn (Joh. 3:21). Ik roep het uit: God, U wilde ik kennen. Voor U heb ik een gruwelijke eerste dood ondergaan. Red mij uit deze nog gruwelijker vlammen van de tweede dood (1 Cor. 3:15). Ik heb mijn goede trouw en Uw wet die in mijn hart was (Rom. 2:14) tot mijn verontschuldiging (Rom. 2:15).
. . . Er wordt gezocht naar mijn naam in het boek van de redding. O, die spanning . . . de zoekende vinger houdt stil . . . ik sta erin . . . ik sta erin . . . ik ben gered! !
. . . Daar ga ik op weg naar een lange rij mensen. Maar wat zijn ze geweldig . . . verkwikkend als vruchtdragende bomen (Openb. 22:2). Ik word naar één van hen toe geleid, een vrouw evenals ik. Maar zo verminkt en gekneusd als ik ben, zo verheven is zij. Zij spreekt tot mij, elk van haar woorden geneest (zelfde tekst). Mijn tranen drogen (Openb. 21:4), alle beelden van vroeger vervagen. En vol liefde kijk ik naar de Onmetelijke. Eens zal ik samen met alle andere gelukkigen bij Hem horen, helemaal . . . (Ef. 4:13).
20-08-2006, 14:50 geschreven door Gerritse
|
