3.6.2.
Kracht om medegelovigen lief te hebben.
- Als gij weet, dat Hij rechtvaardig is, erkent dan ook, dat een ieder, die de rechtvaardigheid doet, uit Hem geboren is (1 Joh. 2:29).
De medegelovige liefhebben houdt ook in:
- hem erkennen
- hem in waarde houden
- zuinig met hem of haar omgaan.
U, wedergeborene, wéét, dat u uit God geboren bent. Blij ontdekt u bij uzelf, dat Gods genezende kracht in u doordringt. Uw onderkómen persoonlijkheid fleurt op. U ziet steeds meer Gods correctheid, trouw, eerlijkheid, zuiverheid van bedoeling, kortom zijn rechtvaardigheid.
Rondom u bespeurt u medegelovigen, die dezelfde ervaring hebben als u. Misschien zijn zij zelfs al wat verder gevorderd dan u, omdat zij langer of intenser bezig zijn.
Zij dóen de rechtvaardigheid:
- Zij stellen zich ten opzichte van God correct, trouw en eerlijk op (1 Kon. 3:6)
- Zij laten zich bij geschillen niet leiden door onzuivere motieven, maar door overwegingen, die aan Gods normen voldoen (Ez. 18:8).
- Zij raken niet in paniek ; behoeven ook niet in paniek te raken- wanneer hun leven tegen het licht van Gods eisen wordt gehouden (Hand. 24:25).
- Zij zijn omringd door een sfeer van gaafheid, ontspannenheid en geluk (Rom. 14:17).
- Zij dragen nu al iets van het aureool, dat God ééns gaat verdichten tot een lauwerkrans van overwinning (2 Tim. 4:8).
- Zij komen elke dag meer in vorm (Op. 22:11).
Wanneer u zulke mensen tegenkomt:
- houd ze in ere
- houd ze -in positieve zin- in het oog (Hebr. 13:7)
- probeer in geestelijke zin wijzer van hen te worden.
Een pás bekeerde heeft nog nagenoeg helemaal zielse overwegingen. Laten we nuchter zijn: bij u -pas wedergeborene- is dat nog grotendééls het geval. Word niet jaloers, wanneer u iemand ontmoet, die al grotendeels of nagenoeg helemaal gééstelijke overwegingen heeft.
Maar eigenlijk is dit óók al weer een overbodige oproep. U gaat immers dóór; de kracht van Góds Geest deelt zich aan de úwe mee. U krijgt het vermogen om uw wérkelijke belangen te zien. U krijgt kracht om die andere gelovige niet langer op een onprettige manier te benijden. U kunt de gezindheid wégdoen om hem of haar te kleineren. U komt tot een gezónd benijden. U erkent die andere als een óók -en hóe- uit God geborene. U wílt van hem leren. En: u kúnt van hem leren. De wedergeboorte heeft u kracht gegeven om hem of haar lief te hebben. Daarmee is de weg vrijgekomen om ook iets áán te nemen.
Er is echter ook een ándere mogelijkheid: U bent omringd door medegelovigen, die er ook nog niet zo bar veel van terecht brengen. U hebt al wél ingecalculeerd, dat u van bekeerden-zonder-meer eigenlijk nog niets te verwachten hebt. Ze kunnen op de meest onverwachte manieren, op absoluut ongelegen ogenblikken, u kwetsen, hinderen, voor de voeten lopen. U hébt al geleerd, hén door dat alles héén, lief te hebben. U bent er mee verzoend geraakt, dat in déze gevallen de liefde echt nog van één kant -de uwe- moet komen.
Maar stél: u bent voorganger in een gemeente. De voorganger in een andere gemeente -toch ook een wedergeborene- bezeert u door persoonlijke aanvallen. Hij belemmert u in uw werk en maakt u zwart. Wel: blijf het er dan voor houden, dat hij in beginsel de rechtvaardigheid doet. Blijf hem zien als iemand, die uit God geboren en daarom uw broeder is.
Zélf merkt u er niet zo veel van. Hij maakt op u een incorrecte, ontrouwe, oneerlijke, geschonden, gespannen en ongelukkige indruk. U hebt echter door uw wedergeboorte een diepe liefde voor hem. U ziet achter de onaangename toestand van dat ogenblik zijn oude mens, die zich wanhopig verzet tegen de groeiende invloed van het nieuwe leven, ook in hém. U kent die strijd zélf en begrijpt zijn situatie.
U láát hem niet los, u helpt hem erdóór. Uw nieuwgeboren zijn geeft u kracht om héén te zien over uw bezeerdheid, gekrenktheid en 'zich bedreigd voelen'. U bent niet alleen zuinig op de vóórtrekkers, u houdt niet alleen hén in ere, maar u hebt diezelfde zorg voor de achterblijvers.
Even terzijde:
Pas bekeerde medegelovigen zijn natuurlijk bij vele gelegenheden ook weer:
- balsem voor uw hart
- een vreugde voor uw geestelijk oog
- een vervulling voor uw verwachtingen
- genezing voor uw wonden
- helpers bij uw werk
- weg-effenaars
- liefde-gevers.
Uw medevoorgangers, uw medestrijders:
- wrijven toch meestal uw kwetsuren niet met zout, maar met genezende olie in
- werken heel vaak met u samen
- spreken veelal heel positief over u.
Het is in de dienst van de Heer over het algemeen zeker geen kommer en kwel. In het bovenstaande schetste ik situaties, die gelukkig meer uitzondering dan regel zijn. Ik deed dat om uw 'all round zijn' te bevorderen. Zeker wilde ik u niet de idee geven, dat u alleen maar slangen aan uw boezem koestert.
Maar dát had u uiteraard al begrepen.
Dit punt zou niet áf zijn, als ik er ook niet op wees, dat wij bij het liefhebben van onze medegelovigen soms nog door een heel ander soort barrières moeten heen breken. De duivel doet namelijk altijd zijn best om gelovigen tegen elkaar op te zetten. Volkomen ten onrechte hebben zij soms járenlang moeite elkander te aanvaarden. Oorzaak: de vijand heeft een slim bouwseltje gemaakt met bijvoorbeeld als bestanddelen:
- een samenloop van omstandigheden
- onnadenkendheid
- argwaan
- lafheid.
Om dit duidelijk te maken een uit het leven gegrepen voorbeeld: kerkelijke lezers moeten zich hierbij wél inleven in de sfeer van een volle evangeliegemeente, waar alles een tikje anders toegaat.
- in de bidstond voor de bijbelstudie wisselden gebeden, profetieí«n, lofprijzingen elkaar als regel af. Maar die avond waren er uitsluitend gebeden en toen Petra ging meedoen, was dat óók met een gebed. Ze legde er haar hele hart in en loofde God, dat Hij die avond weer mensen verder ging brengen. In nood verkerenden moedigde zij aan, Jezus te hulp te roepen. Naarmate zij vorderde, kwam er een lichte tevredenheid in haar op, dat de Heer haar zo hielp in haar woordkeus. Maar toen kwam de grote ontnuchtering:
Nog in haar láátste woord viel Harry -de vuurvreter van de gemeente- in. Hij bestrafte alle machten van het duister in de naam van Jezus Christus, de Zoon van de lévende God! Fel gispte hij mooie woorden zonder kracht, keerde hij zich tegen vrome, huichelachtige geesten.
Menslieve; het kón niet anders: hij had háár op het oog; de bijbelstudie was voor haar min of meer bedorven. Wás zij bezig geweest met zalvend, krachteloos gepraat. . Sprak door haar heen een demon van schijngeloof en huichelarij?!
Waarom zei Harry dat nu zó?! ; wat náár van hem!
Thuis in bed lag zij nog uren te woelen, onderzocht zichzelf. Ze kon niets anders vinden dan oprechte liefde voor Jezus, sliep in met de vaste gedachte om Harry te vergeven. Wanneer híj haar uitschold, was dat zíjn zaak. Zíj zou nooit terugschelden, het pijnlijke gebeuren aan niemand vertellen. Zij gaf alles gewoon in handen van haar hemelse Vader (1 Petr. 2:23).
Midden in de nacht schrok ze wakkeer. Dit was níet goed. Het was eigenlijk láf om Harry niet althans de gelegenheid te geven, iets recht te zetten. Er was misschien een redelijke verklaring. Ze hád wel eens last van argwanendheid. Als ze deze indruk oppotte, ging er iets stinken. Zoals het nú was, kende ze Harry niet als vriend, maar zag hem als vijand. DíÂt was beslist niet het in-waarde-houden-ván en zuinig-omgaan-mét een mede christen.
Wanneer Mariska haar zou opbellen, wist ze al precies, hoe dat zou gaan:
"Ik snapte niets van dat van Harry zeg, wat rot voor jou hè¨."
En dan zou zij zelf er van alles uitflappen. Dit was nu zo'n 'bittere wortel, die verwarring zaaide'. Zoiets kon door de héle gemeente héén werken (Hebr. 12:15).
Als Harry werkelijk iets tegen haar had, mocht zij niet rusten, vóór zij contact had gezocht, om álles uit te praten (Matth. 5:24).
De volgende morgen mislukken diverse pogingen om contact met hem te krijgen. Moedeloos wou zij het al opgeven -de Heer verhinderde het zeker- toen zij hem tóch aan de telefoon kreeg.
"Harry; gisteren; in één adem door met míjn gebed ging jíj tekeer tegen demonen van vroomheid en huichelarij. Je had het over mooie, lege, loze woorden; had je míj daarmee op het oog? Heb je bezwaren tegen míj?!"
Ze had nog meer willen zeggen, maar haar stem werd afgeknepen door emotie en bangheid. Aan de andere kant van de lijn reageerde Harry geschrokken:
"Nee zeg, stel je vóór! Ik proefde een sfeer van onechtheid in de hele groep. Dat had niets me jouw gebed te maken. Er hadden trouwens nog méér mensen gebeden. Maar ik kon niet langer wachten. Ik moest aan de slag. Ik wéét het nu weer, ik stond te pópelen, dat die laatst bidster ophield, dat moet jíj dan geweest zijn; en toen zij haar laatste woord sprak, was ik er al met mijn eerste."
Zeldzaam blij en opgelucht was ze. Daaraan dééd zelfs niet af, dat Harry nog één zinnetje toegaf:
"Overigens Petra, als jij je op je gebed aangesproken zou hébben gevoeld, dan is dat een zaak tussen jou en de Heer."
Naar waarheid kon ze zeggen
"Dat heb ik al nagegaan. Ik heb echt een vrij gevoel, wat dat betreft."
Toen was het gesprek gauw afgelopen. Harry zat nog een tijd zijn baard te aaien; deed hij altijd, wanneer hij ergens over zat te dubben.
goed, dat die Petra opbelde. Hij kende ze eigenlijk nauwelijks: de gemeente werd te groot. Misschien was hij tijdens die bidstond toch wat haastig onnadenkend geweest.
Inderdaad; iemand kón zulke gevolgtrekkingen maken als dit meisje.
Had hij eigenlijk wel voldoende liefde; hij had hier toch iemand in haar gevoel gekwetst (1 Cor. 13:5). Ho, ho Harry, jongen: strijdbaar blijven. Er zijn er al genoeg in de gemeente, warbij de vaart er uit is. Toch nog eens alles samen met Jezus overwegen.
Die laatste opmerking -of ze zich misschien 'aangesproken' voelde- was die nu wel góed geweest. Nu ja, laat dat nu maar. In ieder geval had hij van dit gesprekje geleerd. Hij was blij, dat Petra zo dapper was geweest om haar mond open te doen. Toch eens in de broederraad brengen of de gemeente niet min-of-meer kon worden opgesplitst in kleinere groepen voor beter contact.
Terwijl hij zo zat te overwegen, koesterde Petra haar gevoel van 'opgelucht zijn'. Zó opgetogen was zij, dat zij haar lafheid had overwonnen.
zie je nu wel, dat er geen stille vijandschap jegens haar in de gemeente bestond, zoals ze wel eens dacht. Die argwaan fluisterde satan haar in. Maar het was stom geweest om te luisteren.
Ze vroeg God om vergeving. Toen opeens merkte zij iets, dat haar niet eens meer in de war bracht. Ze was al op het zich-bewust-worden-ervan voorbereid. Het was al een poosje halfbewust aanwezig geweest.
In haar bidstondgebed hád iets onzuivers gezeten. O zo weinig, maar toch genoeg om dat ook aan Jezus te belijden. Zó; nu was ze er helemaal dóór! Als ze alleen maar bekeerd was geweest, zou dit kleine voorval haar verhinderd hebben om deze medegelovige te blijven liefhebben. Voor haar eigen geloof zou dat het begin van het einde hebben kúnnen betekenen.
Zij was eens te meer dankbaar voor haar wedergeboorte
Zonder dat níeuwe in haar gedachten had zij die andere innerlijk losgelaten. Zélf zou zij dan ook uit haar blijdschap zijn gevallen (Op. 2:5). Maar nú was alles goed.
En tóen ging de telefoon: "Hoi Mariska!"
Soms is het wel eens nodig, dat er een algemene opmerking wordt gemaakt. Hier komt er weer zo een:
In dit stukje was het ook weer:
- de duivel zet gelovigen tegen elkaar op
- de tegenstander maakt een slim bouwseltje
- satan fluistert gedachten van argwaan in.
Ik móet daarover iets zeggen; u zult misschien even denken:
"Waar wil hij heen",
maar het wordt al gauw duidelijk.
Een mens is een wézen, een intelligentie, die aan een persoon gebonden is; een intelligentie, die een persoonlijkheid ís. De mens is een wezen van een bepaald niveau. Een kat of een hond is óók een wézen, een persoonsgebonden intelligentie van lager orde dan de mens.
Overal wordt heel serieus gespeurd, of er ook intelligenties zijn van ongeveer gelijke orde als de mens. Iedereen wacht er op, dat die ontdekking wordt gedaan. Men zal er niet eens bijzonder van opkijken, als dat metterdaad gebeurt. Iedereen heeft ook al aanvaard, dat die -nu nog theoretische- wezens andere verschijningsvormen kunnen hebben dan wij.
Het enige, wat ik nu zeg tot hén, die geen inzicht hebben in de demonenwereld, is dit:
"Wat u al half en half verwacht, dat eens waarheid zal blijken te zijn, ís waar. Het is ook al lang bekend. Miljoenen weten het, houden er rekening mee. Waarom ú dan nog niet?!
- er zijn persoonsgebonden intelligenties van ongeveer gelijk niveau als wij mensen. Ze hebben geen lichamelijke verschijningsvorm. Daar zult ú echter -naar ik aanneem- geen moeite mee hebben.
Sommigen van die wezens -engelen- willen ons goed doen. Andere van hen -aan hun roeping ontrouw geworden engelen (demonen)- willen ons kwaad doen."
Tot hen, die dat inzicht al wél hebben, wil ik zeggen:
"Dit is toch heel gewoon, nuchter nieuws. Niemand hoeft te zeggen:
"Die daar gelooft, dat er duivels bestaan; hij zegt zelfs, dat hij ze weg kan jagen, met een naam, die door geloof, dat men er in heeft, energiedragend zou zijn geworden 'Jezus', wat een middeleeuwer!".
Laat u door die hoon geen schrik aanjagen. U hebt van deze tijd méér begrepen dan zij."
Vóór ik verder ga, maak ik eerst een gedachte af, die zojuist onvoltooid was gebleven. Ook de vólgende gedachtegang heeft -althans volgens mij- een duidelijke logica:
- er zijn wezens van lagere orde dan wij mensen
- er zijn wezens van ongeveer dezelfde orde als wij
- dan kan ik ook aannemen, dat er een Wezen is van oneindig hogere orde dan mensen én engelen (zie ook deel één: 1.2. t/m 1.5.)
Overigens is dit nu niet het onderwerp. Ik keer dáárheen terug als volgt:
waarom ik deze algemene opmerking óók maak?!: de populaire, geïllustreerde pers heeft er nogal eens een handje van om argeloze pinkstergelovigen en dat slag mensen, op te zoeken. Ze horen hen dan vooral uit met betrekking tot hun meningen over demonen. Die on-erg denkende gelovigen tuinen er veel te gemakkelijk in. Ze moesten eens een voorbeeld nemen aan sommige veel voorzichtiger 'bekende Nederlanders'. Die probeert men soms op andere gebieden uit hun tent te lokken, maar zíj trappen er níet in (Luk. 16:8).
- Al ís de tegenstander -de duivel- totaal 'onheilig', de geestelijke strijd tegen hem is héilig (2 Cor. 10:3). En van dit heilige vertellen deze beminde medegelovigen véél te veel aan niet begrijpende, spottend geamuseerde, soms zelfs kwaadwillige interviewers. Die hebben als voornaamste doel: 'een lekker stukkie te maken'. Ze gebruiken deze tere zaken alleen maar om de ondervraagden als belachelijke zonderlingen voor te stellen (Matt. 7:6).
Met deze zinsnede wil ik allereerst mijzelf indekken tegen sommige niet gelovige lezers. Ik verwacht, dat er onder hen zullen zijn, die een aantal uitspraken over demonen uit hun verband gaan lichten. Daar is best iets sappigs van te maken, maar ik heb jullie in de link, slimmelingen.
Maar: u kont óók nut van deze waarschuwing hebben. In een goede concordantie vindt u bladzijden en bladzijden met teksten over de duivel en de satan. U staat volop in de realiteit, als u tot het besluit komt, dat die teksten híer en nú en voor ú van belang zijn. Maar: ventileer die mening niet gevraagd en ongevraagd aan jan en alleman. Buitenstaanders gaan dan al gauw op de lacherige toer. Daarmee zijn zíj en ú en Gód niet gebaat; alleen 'die andere'.
09-08-2008, 20:47 geschreven door Gerritse
|
