4.2.7.

Dood werk haalt niets uit; levend werk is probaat.

In het nu volgende citaat doe ik een tikje gewaagd. Daar wordt heel dikwijls het woord ‘werken’ genoemd. Ik zet er dan telkens voor: (geloofs).

In vers 18 vervang ik de woorden: ‘Maar zal iemand zeggen’ door: ‘Iemand kan beter zeggen’. Dit is een kleine stilistische ingreep, die ik geoorloofd acht op grond van een van de desbetreffende commentaren.

-         Wat báát het, mijn broeders, of iemand al bewéért, geloof te hebben, als hij geen (geloofs)werken heeft? Kan dát geloof hem behouden…?!

…. Stel, dat een broeder of zuster gebrek heeft aan kleding en dagelijks voedsel en iemand uwer zegt tot hem:

      “Gaat heen in vrede, houd u warm en eet goed,”

zónder hen echter van het nodige voor het lichaam te voorzien… wat báát dit?! Zó is het ook met het geloof; indien het niet met (geloofs)werken gepaard gaat, is het –op zichzelf genomen- dóód!

(Iemand kan beter zeggen):

      “Gíj hebt geloof en ík heb (geloofs)werken. Toon mij dan uw geloof zónder de

      (geloofs)werken en ík zal u míjn geloof tonen úit mijn (geloofs)werken.”

Gij gelooft, dat God één is?! … Daaraan doet gij wél, maar dat geloven de boze geesten ook en zij sidderen…

Wilt gij weten, gij dwaze mens, dat het geloof zónder de (geloofs)werken niets uitwerkt. Is onze vader Abraham niet uit (geloofs)werken gerechtvaardigd, toen hij zijn zoon Izaäk op het altaar legde? … Daaruit kunt gij zien, dat zijn geloof samenwerkte met zijn (geloofs)werken en dat dit geloof pas volkómen werd uit de (geloofs)werken. En het schriftwoord werd vervuld, dat zegt:

“Abraham geloofde God en het werd hem tot gerechtigheid gerekend en hij werd een vriend van God genoemd.”

Gij ziet, dat een mens gerechtvaardigd wordt uit (geloofs)werken en niet slechts uit geloof; en is niet evenzo Rachab, de hoer, uit (geloofs)werken gerechtvaardigd, toen zij de boodschappers in huis nam en langs een andere weg liet heengaan?! Want gelijk het lichaam zonder geest dóód is, zo is ook het geloof zonder (geloofs)werken… dóód!”

(Jacobus 2:14-16).

Wat Jacobus hier zegt, zou wat meer uitgebreid in briefvorm als volgt kunnen worden weergegeven:

(Ik laat deze brief schrijven door een naar het buitenland vertrokken Christin aan één van haar vriendinnen.

Toch maar eens het er op gewaagd, om dames ten tonele te voeren. Als ik de juiste toon niet tref, dames… lach er om en vergeet het.)

Lieve Hilly,

Laatst had ik toch zo’n merkwaardige ontmoeting. Ik kwam een vrouw tegen, die zich nogal liet voorstaan op haar geloof. Nu kende ik haar al een tijdje. Wanneer je zo vijf jaar ergens bent, weet je al van de hoed en de rand.

Terwijl zíj zo zat te praten, dacht ík:

            “Mijn lieve mens; ik wou dat ik niet alleen je woorden, maar ook je daden kende.”

Jíj weet, welk soort daden ik bedoel: hemels, levend geloofswerk, door Gods Geest verzegeld(1 Cor. 9:2).

En jij weet óók, dat ik mij positief opstel, zelfs voor wat betreft véél aards, doods werk zónder Gods goedkeurende paraaf, zónder zijn waarmerk. Ik heb immers dikwijls gezien, dat mensen zulk dor gedoe inruilden voor vruchtbaar bezig zijn (Op. 3:18).

Ze voelden zich niet helemaal voldaan; ze wilden groeien; uiteindelijk stroomde het levende werk tóch naar buiten.

Maar déze vrouw; nou ja, ze dééd wel iets; ach, wie doet er níets… maar dat werk was echt dóód: ze was zo zelfgenoegzaam; er was dan ook niet de mínst begeerte om dóór te groeien.

Nu gaat het niet om ons nader gesprek: dat zou mij uit de koers brengen. Ik wil dit voorval alleen maar gebruiken om een paar gedachten aan je voor te leggen:

Wat héb je nu eigenlijk aan zo’n geloof: dood hout, zonder het minste spoortje groen, dat ooit nog eens zou kúnnen uitbotten (Ez. 37:2, 3). Kán dat geloof je eigenlijk wel in Gods behouden haven brengen. Het is allemaal zo nutteloos.

Stel je nu eens jezelf voor in déze situatie: een kennisje –net hersteld van een ernstige ziekte, nog héél zwak- klaagt haar nood bij je, dat ze haar huishouden niet aankan…

En jij zou zeggen:

“ Kop op meid

-         Ach, je redt het wel

-         Hou je maar taai

-         Je wordt wel dóórgeleid”,

zonder ook maar één wasje of desnoods afwasje voor haar te doen… onbestáánbaar toch! Als je –om zo te zeggen- dóód was, zou je niet mínder voor haar kunnen doen. Zo is het ook met het geloof. Als er echt hélemaal níets van uitgaat, is het óók … dood!

O ja, toch nog iets meer van ons gesprek. Ik zei:

“Mevrouw, we kennen elkaar al een poosje en nu is het niet mijn bedoeling om onaardig te zijn, maar toch éven een páár dingen:

Het komt misschien wat onplezierig over, maar: u klaagt en moppert toch wel érg veel. En: in dat kwartiertje, dat we praten, heeft u al wel honderd keer ‘ik’ gezegd.

Nu weet ik wel, iemand kan zo gebonden zijn door de duivel, dat hij wel móet jammeren en zeuren en op zichzelf gericht zijn. Dán is er hoop, zó iemand kan in de naam van Jezus worden bevrijd.

Maar ú; ik heb het idee, dat u niet anders wíl. Hoe kán ik nu zien, dat u geloof hebt. U zégt, dat u het hebt, maar hoe kunt u het mij tónen.”

Toen begon zíj weer:

-         dat ik niet in de liefde en dat ik te hard was

-         dat ík misschien wel bezig was om met een ingebeelde hemel naar de hel te gaan.

Och, je kent die schijnvrome en toch zo onheilige en holle klanken (1 Tim. 6:20).

Ik heb geduldig vérder uitgelegd:

“U zegt nu tegen mij, dat u betwijfelt of ík wel op de goede weg ben. Wél…:

-         in de naam van Jezus leg ik mijn handen op zieken en zij genezen. Ik zeg dat niet om op te scheppen, het is allemaal genade. Het is eigenlijk gênant, maar nu moet er echt even op worden gewezen (2 Cor. 11:18).

-         Velen getuigen, dat de Heer mij heeft gebruikt om aan hen goedheid, trouw, liefde en blijdschap te bewijzen.

-         Het is toch ook fíjn om te mogen weten, dat je de gaven van het spreken in tongen en van profetie hebt.

Als men mij vraagt om míjn geloof te tonen, kan ik de daarmee samenhangende geloofswerken tonen…”

En zíj weer:

“U hebt het óók over uzelf, u zegt ook ‘ik’. Goed, u kent dan veel maniertjes en kunstjes (Judas:10), maar kunt u net zo zeggen als ik:

-         Dat u de bijbel gelooft van kaft tot kaft

-         Dat u alle bijbelboeken op een rijtje kent

-         Dat u álle zonen van Jacob, álle richters en álle koningen in volgorde kunt opnoemen?”

Nou moet ik eerlijk zeggen, dat het mij met die bijbelboeken best zou lukken, maar de rést!...

Aan haar heb ik dat overigens niet gezegd. Ik heb uitgelegd, dat de duivel de beste schriftkenner is van allemaal. Maar het brengt bij hem alleen maar angst teweeg en niets positiefs. Zo doen ook bij mensen allerlei wéétjes er niet toe, maar alleen de gezindheid van het hart (Gal. 6:15). Leidt die gezindheid tot daden van geloof of niet: dát is de beslissende kwestie.

Het werd mij allemaal niet in dank afgenomen. Zij ging al gauw weg.

Maar zeg nu zelf… neem nu Abraham: toen met dat offeren van Izaäk. Hij was oprecht van mening, dat Gód hem de opdracht had gegeven om zijn zoon Izaäk te offeren (Gen. 22:2).

Ik weet dat nog zo net niet. Ik kan mij niet vóórstellen dat God zoiets zelfs maar zou opperen. Volgens mij was, wat hij meende te verstaan, een misleiding door satan (Hebr. 11:18). Afijn, die mening kén je van mij. We hebben er nog wel eens over geruzied, weet je nog… dóm hè!

Overigens gáát het daar nu niet over. Of hij nu góed verstond of niet; hij wilde Gód gehoorzamen. God was de Eerste in zijn leven. Op Hem wilde hij zich richten. Als God zei:

            “Offer die jongen van jou, dat leuke knulletje van dertien…”

en het is zo’n mooie leeftijd, nog nét geen lastige puber,

dan wílde hij dat doen.

Kijk, dat is nu één van de omschrijvingen, die je zou kunnen geven van geloofswerk. Werk, waarmee je misschien zélf totaal geen eer inlegt, maar waarvan je –als wedergeborene- naar beste weten van mening bent, dat het naar Gods wil is.

Abrahams geloof werkte ook zo méé hè. Hij dacht:

            “Ik sta voor een raadsel, maar God kan alles.”(Hebr. 11:18).

Hij geloofde ín God en: zijn willen gehoorzamen áán God liet zien, dat zijn geloof écht was.

Een voorbeeld: ik krijg hier niet altijd van die lastige tantes hoor; laatst was hier Daphne, twintig, verloofd. Die jongen wilde haar niet volgen, toen zij –ná die verloving- zich opeens tot Jezus ging bekeren. Ze geloofde in God, maakte die band met Dieter lós (2Cor. 6:14)…

Tranen, tranen; maar ook háár geloof werkte samen met haar geloofswerken en het werd pas volkomen úit die geloofswerken. En nu heeft ze aan Karl –uit de gemeente- nog een veel leukere vrijer. En: zij voelt zich zó verbonden met God. Hij is als het ware een echte Vriend voor haar geworden. Haar daden maakten haar woorden waar en brachten haar in de goede verhouding met de Heer.

Weet je, ik hoorde eens iemand steunen:

“Die goede, die levende, die geloofswerken; zo puntgaaf allemaal: daar kom ik nooit aan toe.”

Ach welnee, zo werkt dat toch niet. Neem nu Rachab; ze zag niet tegen een leugentje-om-bestwil op (Joz. 2:5). Ook overigens was zij helemaal niet zo’n prima iemand. Maar ze had één heel belangrijk inzicht: zij wíst, dat de God van Israël de enige Machtige was (Joz. 2:9).

Op grond daarvan handelde zij, naar de mens gesproken,  als landverraadster. Maar:

-         ondanks haar twijfelachtige beroepsuitoefening

-         ondanks haar gelieg

beoordeelde God haar werk als geloofswerk.

Híj verklaarde haar tot iemand, die tot Hém in de rechte verhouding stond. En: de belóning?! Om naar ádem te snakken: zij werd een vóórmoeder van Jezus! (Matth. 1:5).

Dus meid; ik wou dít zeggen: lichaam en ziel van een mens kunnen er soms heel goed uitzien. Maar wanneer het meest innerlijke –de geest- los is geraakt van God, zijn ze in beginsel vernield en raken ook metterdáád in de vernieling.

Een geloof met alleen maar brallerige woorden, maar zonder énig spoor van werkelijke kracht (1 Cor. 4:19) … wat óógt zo’n geloof soms geweldig. Maar neem dat van mij aan: het is in wézen dood en je zúlt het ook voor je ogen met al zijn schijnbare godsvrucht (2 Tim. 3:5) dood zíen gaan. Het haalt niets, maar dan ook niets uit.

Maar een geloof volgens het Feyenoord-clublied –zou Ferry zeggen- je weet wel:

            “Geen woorden, maar daden (1 Cor. 4:20)”…

dát is het helemaal. En je begrijpt, wat ik met dáden bedoel: gééstelijke krachtige daden van een mens, die God kent (Dan. 11:32). Zo’n geloof; iets, dat meer probaat werkt, ken ik niet.

Voor ditmaal even Schluss, zeggen ze hier. De groeten van Ferry; hij is zo heerlijk druk voor Jezus.

O ja, de kinderen, zulke schatten. Alles best, ook op school Halve Zwitsertjes al, Marjolein gaat binnenkort al naar de Mittelschule –Mavo én Havo, zal ik maar zeggen- Hans en Rolf blijven nog wel een poosje op de Grundschule.

De groeten aan Jaap zeg… en schrijf eens gauw, hoe het met Riemer, Ria en Adri is.

Veel kussen, Gods zegen, Emmy.

08-02-2009, 15:24 geschreven door Gerritse