3.2.
Hoofdgedachte:
Wedergeboorte brengt u vanuit het opvangcentrum in Gods rijk zélf.
Gedachten:
- Voorbeeld uit het dagelijkse leven 3.2.1.
- Vertaling van het voorbeeld in geestelijke begrippen 3.2.2.
- Hoe een man, die Gods kritiek in het hart van zijn zelfkritiek durfde plaatsen, een plaats kreeg in Gods hart
3.2.3.
- Van een deur, die openging, toen een andere deur in het slot sprong 3.2.4.
- Hoe een vrouw, die tegen de stroom in durfde te roeien, de oever van het geluk bereikte
3.2.5.
- Van sleutels, die kónden worden gebruikt, nadat een andere sleutel wás gebruikt 3.2.6.
- Hoe een man door goede, geestelijke contacten afrekende met een wáárdeloos verleden en uitzicht kreeg op een waardevólle toekomst
3.2.7.
- Hoe een vrouw, die ontvankelijk was voor edele en grootse gedachten, edele en grootse ervaringen kréég
3.2.8.
- Hoe ú attent kunt zijn op de vele manieren om de toegangspoort naar het goede land te laten opengaan
3.2.9.
3.2.1.
Voorbeeld uit het dagelijkse leven.
De directeur:
"Zo Jansen, je had een onderhoud aangevraagd? Dat komt goed uit; ik had je tóch al eens bij me willen roepen. Maar nu jíj er over begonnen bent, laat ik het aan jou over, het initiatief te nemen; vertel eens!".
Jansen:
".U weet, mijnheer, dat ik hier nu drie maanden als schaderegelaar werk. Ik heb het naar mijn zin, dat is het punt niet. Laat ik echter heel eerlijk zijn: ik kán me haast niet voorstellen dat u allemaal hier nu zo verrukt over míj bent. In normale omstandigheden, op een gewoon doorsnee kantoor, zou ik mij wel duizendmaal bedenken, voor ik zoiets zei. Maar de sfeer is hier zo ánders; hier durf ik een vertrouwelijk gesprek veel beter aan. Ik weet op dit ogenblik eigenlijk niet zo veel meer te zeggen; wat zijn nu eigenlijk uw indrukken, als ik vragen mag; ik zou zo graag, naast alles, wat ik al weet, de áánpak van hier erbij willen hebben".
De directeur:
".Je bent ijverig en van goede wil, dat is buiten kijf. Je draagt evenwel nog teveel herinneringen aan vroeger mee. Ik weet uiteraard, waar je tot drie maanden geleden elders schaderegelaar was. Ik weet echter meer: ik kén de sfeer en de tactiek daar. Hun voornaamste doel is: beknibbelen op elke schadevergoeding, met behulp van alle formele gronden, die ze maar kúnnen bedenken. Daarbij gaan ze desnoods tegen de rechtvaardigheid in. En tóch vliegen ze er soms op een heel domme manier in. Bij óns gaat het kóninklijk toe. Déze vraag stellen wij: wat is récht? Naar formele gronden om uit te komen van onder dat wat rechtvaardig is, zoeken wij niet; wij zíjn niet 'penny wise'.
Aan de andere kant hebben wij onze ogen wíjd open voor échte gevaren. Wij zijn ook niet 'pound foolish'. Dat is, wat wij hier hebben en wat jíj nog mist. Je moet niet iets hebben 'erbij', je moet iets hebben 'in plaats ván'.
Jansen:
"Ik word hier eigenlijk een klein beetje mierig over. Ik heb in mijn vorige baan toch véél geleerd. U doet maar net, of ik daar niets aan heb, of ik het maar beter vergeten kan .Ik had er toch óók een goede positie. Ik kán me haast niet voorstellen, dat ik de zaken altijd principieel verkeerd heb gezien. Ik heb toen van harte meegedaan aan alles, zoals het daar reilde en zeilde. Het is zo'n verdrietig idee, om te moeten denken, dat het verknoeide jaren zouden zijn geweest".
De directeur:
"Je hebt míj niet horen spreken over 'verknoeide jaren'. Noem het 'leerjaren'. Overigens: je wilde zélf overstappen, omdat de sfeer daar jou niet beviel. Wat is de kern van de moeilijkheid?!
Jij draagt de geest van je vorige firma nog mee: een zonderling mengsel van benepenheid, waar het tientjes, en verspilling waar het duizenden betrof.
Weet je, je moet de geest van onze zaak indrinken. Hoorde je daar even, toen de deur een poos open was, de chef van je afdeling bezig met een telefoongesprek? Híj heeft de esprit-de-corps', dat vriendelijke, voorkomende, royale, evenwichtige en deskundige, dat het kenmerk is van onze zaak.
Lúister naar hem; ik weet, dat dóe je al, maar nog méér; totdat je 'aangepast aan jóuw persoonlijkheid- doet als hij, denkt als hij.
Dan word je als het ware íngeboren in de zaak, dan ga je deel uitmaken van 'de familie', dan wordt de zaak een deel van jou; en jij een deel van de zaak".
Jansen:
"Maar hóe?... wanneer weet ik nu, dat ik het héb' dat ik er dóór ben".
De directeur:
"Ik kán je niet precies uitleggen, hoe dat gaat. Maar; je hébt de juiste gezindheid. Op enig ogenblik zal er de zekerheid bij je zijn:
'Het ís er, hún stijl is de míjne, ik heb hun denkpatroon aanváárd. De tijd van het kleine denken ligt achter mij' .
Spreken we af, dat je doorgaat zoals nú? Laten wij het dan hierbij maar laten".
15-12-2007, 17:07 geschreven door Gerritse
|
