4.2.8.

Dood werk is schuim, dat wegsmelt in de hand; levend werk is een goudklomp, zwaar en kostbaar.

-         Jezus zei: Voorwaar, voorwaar; Ik zeg u: gij zoekt Mij, niet omdat gij tekenen gezien hebt, maar omdat gij van de broden gegeten hebt en verzadigd zijt. Werkt niet om de spijs, die vergaat, maar om de spijs, die blijft tot in het eeuwige leven, welke de Zoon des Mensen u geven zal, want op Hém heeft God de Vader zijn zegel gedrukt.

-         Zij zeiden tot Hem: wat moeten wij dóen, opdat wij de werken Gods mogen werken? Jezus antwoordde en zei tot hen: dít is het werk Gods, dat gij gelooft in Hem, die Híj gezonden heeft (Joh. 6:26-29).

Er is alweer een nacht overheen gegaan, sinds Jezus dat heel grote wonder deed:

-         toen Hij omhoog keek naar de hemel (Luk. 9:16), veranderde door de kracht van het gebed energie in materie.

-         Toen Hij de mensen zegende (Luk. 9:16), balde het onzichtbare zich samen tot het zichtbare.

-         Onder zijn handen ontstond brood na brood na brood… meer dan voldoende (9:17) voor duizenden mensen (:14).

Vele van die mensen zijn sindsdien weggegaan, maar de ‘doordouwers’ zijn gebleven. Van de duizenden zijn er nog honderden over. Die gaan Jezus na!

Waar een wil is, daar is ook een weg. Hij is over de zee vertrokken met een schip, naar zij aannemen. Dan zíj ook, in schepen die toevallig langskomen.

Eén ding weten ze héél zeker; een man, die zúlke tekenen kan laten zien, daar moeten ze heen. Nóg proeven zij dat voedzame brood, dat uit het niets ontstond. Deze mens heeft vast nog meer verrassende gebeurtenissen en uitspraken of wat-dan-ook in petto. Nu ís er een moeilijkheid:

-         Ze hebben de tekenen in hun úiterlijke verschijningsvorm waargenomen. Ze hebben niet in de gaten gekregen, wat er nu werkelijk achter zat.

-         Ze hebben die tekenen wel gezien, maar ze hebben ze niet GEZIEN

-         Ze staan op het punt om áán Jezus te gaan geloven. Ze hebben er echter nog geen notie van, dat het gaat om: ín Hem geloven.

Het is allemaal zo interessant, vinden zij; hun zíel is geraakt, maar hun géést nog niet. Als dát zo was, zouden ze immers weten, dat hun innerlijke welzijn het wérkelijke belangrijke is. Hun úiterlijke welzijn door het opzienbarende voorval van de vorige dag is maar een opstapje, een aangevertje.

Daarom zegt Jezus tot hen:

“Denk nu eens niet meer aan dat brood en die vis. Daarna heb je toch weer gewoon trek gekregen en opnieuw gegeten? Denk nu eens aan een maaltijd, die een eeuwige voedingskracht heeft: het geloof in Mij. Sommigen van jullie zullen toch wel met hun eigen oren gehoord hebben, hoe Ik door God zelf ben aangewezen als de Heilbrenger (Matth. 3:17). Let nu verder alleen maar op het eeuwige voedsel, dat Ik bén en niet meer op het tijdelijke voedsel, dat Ik gééf. Als je zó gaat handelen, geef ik Mijzelf vóór jullie en áán jullie. Dan heb je voedsel voor je innerlijk, voor altijd en altijd en altijd…”

De mensen horen nu woorden, die hun bekend voorkomen; dat dénken ze tenminste. Heel dat gezoek:

-         dat gedraaf naar de scheepjes

-         het háástig van boord springen in Kapernaüm

-         het gehol naar de synagoge, (daar zal Hij wel zijn),

het was allemaal wérken geweest; iets dóen; omdat ze zo geboeid waren door het wonder, dat ze geproefd hadden en dat hun honger een hele tijd had gestild.

Nu zegt deze rabbi iets over werken, maar ook over God en over nog héérlijker voedsel dan gisteren. Ze dénken al te weten, wat Hij bedoelt.

Ze moeten niet meer zo’n beetje volgens hun eigen gedachten werken: dat geeft gen blijvende resultaten, dat smelt weg als boter in de zon, neen: dít zal Hij wel bedoelen: de dienst van de Heer, de werken van de Heer (Num. 8:11). Deze Man is een soort Mozes. Hij maakt priesters van hen! O, dus dát is de grote verrassing: Hij wil ze niet alleen stóffelijk rijk maken met brood, dat er eerst helemaal niet was. Neen; Hij wil ze ook geestelijk rijk maken met een positie, waar zij nooit van hadden dúrven dromen.

Gretig is hun antwoord:

“Kom maar op. Wat moeten wij dóen om werkers voor God te worden. We werken altijd. We slóven ons wat af. Lui zijn we niet. Er kan nog meer bij. Tot nu toe was al ons werk: bellen blazen: met alle kleuren van de regenboog zeilden die mooie bollen weg in de wind:

            ‘O wat mooi, de mijne is groter… nietes… welles… Pats.’

Wat een heerlijk idee: de werken van God. Eindelijk iets doen, waarvan je niet achteraf moet zeggen: nou… en wat dan nóg…!”

Jezus’ reactie is ontnuchterend:

“Het zijn niet de werken, die jullie vóór God doen, maar het is het werk, dat Hij ín jullie doet. Er zijn niet zoveel dingen nodig, eigenlijk is er maar één ding va belang (Luk. 10:42).

Al dat gehol en gedraaf en gewiemel. God wil, dat jullie nu eens stíl staan… stíl zijn. Dan kan Hij jullie eindelijk eens beet pakken en omkeren –eens en voorgoed- naar Mij toe (Jer. 31:18). Dan bewerkt Hij, dat jullie Mij erkennen (Joh. 20:31) en vertrouwen (Joh. 3:15) en door Mij behouden worden (Hand. 16:31).

Pas wanneer jullie de idee van ‘zelf doen’ uit je hoofd zet –want geloven is genade- (Ef. 2:8) dan krijg je iets waardevols voor de eeuwigheid. Gods werk ín jullie komt dán naar buiten in jullie werken vóór Hem. Dan vind je eindelijk het werk, dat je zoekt, waar geslacht na geslacht van droomde; werk met een opbrengst, zwaarder en kostbaarder dan fijn goud (Ps. 19:11).”

Even zijn de mensen stil, maar dan barsten de vragen weer los… daarover ga ik nu niet verder: dat is ditmaal ons onderwerp niet. Het gaat over ú… nú.

U, wedergeborene, hebt –misschien met duizenden anderen samen- ooit eens een heerlijke ervaring met God gehad. Vele anderen gingen er niet mee door; zij wisten nog jarenlang te vertellen van dat geweldige, dat zij toen-en-toen meemaakten. Zij kwamen er evenwel niet toe om op grond daarvan aktie te ontwikkelen.

Even een voorbeeld: iemand vertelde mij eens, dat zij in een samenkomst van christenen was geweest:

“Ze zongen zo fijn en er was iemand, die heel mooi sprak en, om nooit te vergeten: opeens was er een stem… de mensen zeiden, dat iemand een profetie uitsprak, maar voor háár was het als de stem van God: dat de mensen zich naar Jezus toe moesten keren, dat Hij dan die mensen vrij zou maken van elke ketting, waarmee zij vastzaten (Ps. 107:10, 14).”

Zij zat toen juist erg moeilijk. Zij had aan Jezus gevraagd, na ‘die stem van God’ of Hij dat moeilijke weg wilde doen. Binnen een week was het in orde.

Toen zij haar verhaal verteld had, vroeg ik, hoe het verder was gegaan. Ze antwoordde wat verbaasd:

            “Nou gewoon… alles was toch weer voor elkaar!”

Na dit voorbeeld weer verder met u.

U –met honderden anderen- ging een grote stap verder; u bekeerde zich, u zocht nader contact met Jezus. Als Hij dát voor u kon doen, zó’n heerlijke ervaring geven, dan was er méér mogelijk. Er was nog zoveel te wensen, te vragen… zoveel, dat Hij kon verduidelijken. Die eerste, heerlijke ondervinding smaakte naar méér. Weet u nog, hoe u met z’n allen om Jezus samendromde.

Wat wist u toen nog weinig…

-         u wilde zo graag gelukkig worden, maar van gelukkig máken wist u nog niets

-         u wilde best Jezus volgen, maar u had er nog geen inzicht in, wat dat ínhield

-         u had genezingen gezien. Het was machtig leuk om daar sensationeel van te vertellen. Van innerlijke genezing had u evenwel nog niet zoveel vermoeden.

Jezus’ woorden hadden hevige emoties bij u gewekt. Zij waren  evenwel nog niet door de taaie vliezen van uw ziel heen geboord, om zo uw géést te bereiken.

Toen Jezus sprak over ‘werken met profijt voor altoos’ dacht u:

“O gelukkig; ik heb mij zó ingezet voor Kampuchea; en nu sta ik nóg met lege handen. Eindelijk kan ik acties gaan ontwikkelen, waar ik iets blijvends aan kan overhouden.

Dit is het dus, waar je zoveel van hoort; echt opbouwend bezig zijn voor God; iets doen, dat hout snijdt.”

Maar toen heeft God tegen ú gezegd:

“Mag ik nu eindelijk eens dat onrustige, wriemelige, heen-en-weer draaiende leventje van jou vasthouden… ja… zó… in de houdgreep. Nu verwek ik nieuw geestelijk leven in je.

Hoe je dat merkt?: híerdoor: Jezus wordt nu werkelijk je Vertrouwensman, je Vriend, Je Kameraad, je Raadgever.”

Nu de wedergeboorte in u gestart is, doet u een ontdekking. Uw vroeger werk… ja zelfs nog ná uw bekering, was naar de normen van Gods lévende wereld eigenlijk…dood.

Gods werk begint in u te groeien, het nieuwe leven in u ontwikkelt zich.

-         Het wás: speldenknop klein.

-         Het ís: zo klein als een erwt.

Nóg nietig, maar: er ís hoop.

Het geloof ín Jezus bot uit.

Het geloof áán Jezus wordt er gaandeweg door vervangen.

U gaat werken vóór God vanúit Gods werk in ú. Werken, zoals u nooit eerder hebt kúnnen werken. Uw prestaties zijn niet meer:

-         Haagse bluf, opgeklopt schuim.

-         Een suikerspin, zonder eigenlijke body.

Nu:

-         zijn uw verrichtingen kostbaarder dan goud (1 Petr. 1:7)

-         zijn zij meer roestvrij en meer duurzaam dan goud (Jac. 5:3) (Spr. 8:19).

14-02-2009, 15:35 geschreven door Gerritse