1.6 VAN DE EERSTE KOMST VAN JEZUS TOT ZIJN TWEEDE KOMST
Gedachten: Het in de strijd werpen van Gods Zoon (1.6.1) De overwinning door Jezus, Gods Zoon, behaald (1.6.2) Overzicht van de tweede strijdfase (1.6.3) Het in de strijd werpen van Gods zonen (1.6.4) Algemeen overzicht van de derde strijdfase (1.6.5) Eerste detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verduisterde (1.6.6) Tweede detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verlichte (1.6.7) Derde detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verschemerde (1.6.
1.6.1 Het in de strijd werpen van Gods Zoon
Terwijl de strijd zo hevig woedde als ik heb geprobeerd te schetsen, deed God een meesterzet. Hij riep Zijn Stem, Zijn Woord, Zijn Zoon, Wil Jij die Ene zijn, Die Ik heb beloofd? De Zoon keek naar de planeet aarde. Hij zag de mensen van alle tijden. Hij zag ook u en mij. Hij zag de mensen die ja wilden zeggen, maar neen moesten zeggen. Het was als een schat die ergens in de grond begraven ligt. Verroest, aangetast, besmeurd . . . tòch: een schat! (Matth. 13:44). Vader, zei Hij, hier ben Ik om Uw wil te doen! (Ps. 40:8, 9). Ik ga incognito. Mijn Godheid kan ik niet afleggen, maar Ik maak er geen gebruik van (Philipp. 2:7) Laat Mij maar binnentreden in de mensenwereld door de poort van de geboorte, de weg van iedereen. Dáár - in de mensenwereld - moet de strijd immer geleverd worden door een mens! . . . U hebt in Uw liefde niet gerekend . . . U hebt niet gezegd: met hoe weinig kan ik toe. U staat op het punt Uw hele hemel leeg te geven . . . (Joh. 3:16) . . . Ik reken ook niet. Ik zeg ook niet: met hoe weinig kan Ik toe. Ik zal de muur slopen, Ik zal de zee leegdrinken. Ik zal daarvoor Mijn leven opofferen . . . . . . O, die schat . . . die arme, verdoolde, misleide ja-zeggers . . . Ik ga . . . Ik GA . . . ! !
Subliem: dat plan van God. Natuurlijk: volmaakt overbodig om dat te zeggen en toch zeg ik het nog eens: absoluut origineel: wat de persoonskeus betreft: wie had dat nu ooit kunnen denken. Hoe dikwijls zal de duivel zich gepijnigd hebben met deze gedachte: Wanneer ik (als openbaar aanklager) uit de tenlasteleggingen de wandaden van alle mensen voorlees (Openb. 20:12), moet God (als Rechter) hen wel veroordelen. Hij is immers geheel gescheiden van het duister, maar: Hij kan ze niet veroordelen, want Zijn plan met hen moet doorgaan. Waar haalt Hij een verdediger vandaan? En het antwoord: terwijl God de oneindig strenge Rechter bleef, werd Hij ook Zelf de oneindig bekwame Verdediger. De raadsels hieromheen èn het mens-zijn èn het God-zijn van Jezus blijven voor ons uiteraard niet te doorgronden (zie 1.2) wat het tijdstip betreft: een wereldrijk was bezig zich te vormen. Binnen enkele tientallen jaren zou in een uitgebreid gebied waar bijna de helft van de wereldbevolking leefde, rust gaan heersen, een goede, snelle berichtgeving mogelijk worden. Een nieuwe boodschap zou zich vlug kunnen verspreiden. Bovendien zou juist dan de mensheid in het betreffende gebied beu zijn van allerlei godsdiensten. Zij zou bewust hongeren naar een volslagen ander geluid. Zo bezien kwam de boodschap die Gods bijzondere afgezant, Gabriël, ging brengen aan Maria (Lukas 1:28-33) op precies het goede ogenblik. Gods Zoon had al eerder de aarde bezocht. Er waren al oriënterende, kennismakende reizen geweest. Hij had Zijn warme belangstelling al diverse malen getoond (Gen. 16:7, 21:17, 22:11; Exodus 3:2, 14:19; Num. 22:22; Richt. 2:1, 6:11, 13:3 e.v.a.). Maar . . . men mag deze contacten geen komen in onze levenssfeer noemen. Nu werd het ernst: nu kwam de blijvende band met de mensheid.
Maria was een meisje uit het volk Israël Eerst even over dat volk: het was door God aangewezen als de leefgemeenschap, waaruit de grote Strijder voort zou komen (zie 1.5). Wanneer dat gebeurd was, had het zijn eervolle taak volbracht. Het behoefde en behoorde dan geen afzonderlijke plaats onder de andere volken meer te hebben. Alleen de naglans zou blijven: een gewoon volk als de andere, geen enkel streepje voor, behalve die ene belofte: dat het nooit in andere volken zou opgaan. Toch: een kleine, niet vervagende glorie tot in onze tijd toe: het volk waaruit HIJ is geboren. De duivel zal altijd woedend blijven bij de herinnering daaraan. Hoezeer hij het ook alle volken moeilijk maakt, dit volk kwelt hij nog extra. Werkelijk alles doet hij eraan om de grote Verlosser bij hen gehaat te maken. Hij laat de joden (Israëlieten) zelfs door slechte mensen vermoorden, zogenaamd in opdracht van de Redder. Maar . . . zijn nederlaag wordt volkomen als vele joden door die versperring - speciaal nog eens voor hen opgericht - heenbreken. Wij zullen hen helpen om die muur van misverstand, die hen - meer nog dan ons - van de Bevrijder scheidt, te slopen. Wat een glorie als ook zij doorbreken (Rom. 11:15).
Nu weer over Maria. Dit meisje was ongetrouwd en maagdelijk (Lukas 1:27). Gabriël bracht de boodschap dat zij voor het oog van de wereld haar eer zou kwijtraken, terwijl zij juist de hoogste eer ging ontvangen (Lukas 1:35). Gods Heilige Geest zou bij haar een Kind verwekken: de grote Overwinnaar. Daaraan was niets vreemds. Zou God Die het oor plantte niet horen (Ps 94:9). Zou daarom ook Hij Die miljarden verwekkers tot ontwikkeling brengt, van cel tot voldragen vrucht, niet Zelf kunnen verwekken?
En dan waren er tenslotte: de anderen. Zo op het oog een gemakkelijker hanteerbare groep. Veel massawerk. Je had het onuitsprekelijke voordeel dat je uit de onzichtbare wereld ongezien en onverhoeds kon aanvallen door de meest gewone voorvallen. Je hoefde ze alleen maar dom te houden. Wat was het gemakkelijk om hen te brengen tot overtreding van de inzettingen van de vijand. Er werden steeds meer dwaalwegen gevonden om hen daartoe te leiden. Maar . . . had je ze dan? Velen waren er die innerlijk bleven hunkeren naar hem, die hun soort het leven had ingeblazen. Al wisten ze niets van de vijand, al konden ze hun verlangen naar hem geen naam geven, zijn wét waren zij eigenlijk niet kwijt (Rom. 2:14). Waren ze wel tot in hun diepste wezen vervormd? Waren ze eigenlijk wel ooit nee-zeggers geworden? Dat was toch nodig, wilde je gezelschap hebben in de vreselijke tijden die ooit eens zouden komen (Matth. 8:29). Het idee dat er voor hen misschien toch nog vrijspraak zou komen (Rom. 2:15) en genezing (Openb. 22:2). Soms had je als getrouwe het afschuwelijke idee, dat al je gesloof voor niets was. Nee, erger nog: of al je werk uiteindelijk toch de vijand diende. Zelf was je indertijd nee-zegger geweest. Nu was het misschien wel zo, dat door jouw gedram de nee-zeggers en de ja-zeggers onder de mensen uitkristalliseerden. Maar dàn . . . werd je gebruikt om de mensen middellijk de proef te laten ondergaan, waarvoor je zelf destijds onmiddellijk was gesteld geweest. Beangstigend waren de overwegingen met betrekking tot de overduidelijke nee-zeggers. Meer beangstigend die aangaande de uitgesproken ja-zeggers. Maar het meest werd je nog beangstigd als je over de anderen nadacht . . .
1.5.8 Overgang naar de volgende strijdfase
. . . Ja, hallo. . . . Een spoedbericht? Geef maar door. . . . Wat!? EN DAT HOOR IK NU PAS?! . . . En de naam was . . . ? . . . Zacharias. O, dat is die priester . . . (Lukas 1:5) . . . Nee, ik kom zelf. Direct. De stukken worden wel nagezonden. . . . Weg met alle muizenissen. Ik reinig mijn gedachten ervan. . . dat zal blijken bij de breincontrole . . . en overigens, dit is groot nieuws: het spoor is terug, het spoor . . . ! !
