5.1.5.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

HET JOODSE VOLK; HOE HET BEDERF DOORVRAT.

-         Toen de HERE u van Kades Barnea uitzond met de opdracht:

            “Trekt op en neemt het land in bezit, dat Ik u gegeven heb”,

      toen waart gij weerspannig tegen het bevel van de HERE uw God; gij geloofdet Hem niet             en luisterdet niet naar Hem. Weerspannig waart gij tegen de HERE, zolang ik u ken.             (Deut. 9:23).

In de vorige gedachte schreef ik het een en ander over ‘beginnend bederf’. Dat eist nog wel een rechtzetting en aanvulling. Uit het daar vermelde zou men namelijk af kunnen leiden, dat pas op het moment, dat de Israëlieten weigerden het rijk van de vijand te bestormen, het bederf begon. Nu betrof het wél een mijlpaal: voor het eerst openlijke insubordinatie. Het bederf begon duidelijker dan ooit naar buiten te treden. Maar: de kíem van dat bederf was eigenlijk al aanwijsbaar, vlak na het ogenblik, dat de Israëlieten aan de goede kant van de Rode (schelf)zee de Heer stonden te loven.

........................

Een paar maanden nadien (Exodus 19:1) was het al hevig mis. (Deut. 9:8). Ach; was het niet altijd, op die ene uitschieter na, mis gewéést!(:7). Maar bij de berg Horeb, toen de HERE zich officieel aan hen wilde verbinden(:10,11)...mensenlieve!! Terwijl Mozes die eer in extase en buiten zijn normale menselijke mogelijkheden beleefde (:9), verziekten zíj de boel (:12).

Waarom?!... hun hardnekkig niet-willen deed hen maar iets verzínnen:

“Die Mozes, met al dat griezelig-onbekende heilige om zich heen, die zien we nooit meer terug (Ex 32:1). Laten we ons, nu die beschermer-pottenkijker weg is, maar weer keren naar de vertrouwde, bekende, volgens hém onheilige dingen”.

En het was, dat Mozes voor hen in de bres blééf staan, anders zou het tóen al kwaad met hen zijn afgelopen (:9,10). Géén geloof meer in God...

En dan bij Tabéra!: kankeren...klagen...urmen...zonder dat er een bepaalde reden was (Num. 11:1). Wél gekerm, toen het fout liep (:2), maar geen echte bekering, geen geloof in de Machtige.

En Massa en Meriba!: nu was er wél een reden: er was geen water (Ex 17:1). Maar dat óngeduld. Alleen ónwil kan zó blind maken voor wat er al gebeurd wás. De Heer kon hoogstens wat tijdelijke goodwill bij hen krijgen; een kern van ‘badwill’ was blijvend (3). Het zal je volk maar wezen(4); zo’n volk zonder geloof in de Eeuwige.

Nu even een onderbreking. Toen mijn vader dit gedeelte eens aan tafel las, richtte hij zich tot over onze hoofden heen tot moeder, zeggende:

“Wat waren het toch eigenlijk lastige krengen, hè Mina. Kun jij je nou voorstellen, dat wij en de kinderen...”

Met alle respect voor mijn vader toch even het volgende: er was hier wel wat meer aan de hand dan in de levensgang van Koos en Mina:

De duivel moest het aanzien, dat het volk, waaruit ‘het grote gevaar’ ging komen, zich begon te vormen. Begrijpelijk, dat hij in deze kern-frontsector in het bijzonder de boel ophitste. Door deze kwalijke inmenging kwamen de Israëlieten onvoordeliger in beeld dan in een wat minder er op aan komende toestand het geval zou zijn geweest.

Vervolgens: Kibroth Hattaäwa. Nou nou...dat gebrek aan stijl hè. Ze hadden van de Hoogste Koning een vorstelijk geschenk gekregen (Num. 11:31). Nu ja; min of meer afgedwongen, afgedreind(10).

Ze wilden vlees...er kwám vlees in onvoorstelbare hoeveelheden. (32). En dan: in onbeschofte gulzigheid (34) de eerste begeerte stillen, waarschijnlijk door dat ‘vogelgeschenk’ van God rauw, misschien nog levend, naar binnen te schrokken(33).

Wat grof, wat oneerbiedig, wat liefdeloos, wat vijandbeledigend ten opzichte van de Gever. Zo náákt getuigend van gebrek aan égards mét, van geloof ín Hem.

En tenslotte: de klap op de vuurpijl: wanneer God een opdracht gééft, zeggen: “Neen”. Tóen helemáál leidde het niet-geloven in God tot het niet-luisteren náár en het niet-gehoorzamen áán God.

...Zó vreet het bederf door!...

U, wedergeborene, zullen we even –voor wat betreft ú- de boel op een rijtje zetten?

De tijd, dat het allemaal zo van een leien dakje ging, ligt al ver achter u. U zat aan de chocoladekant van het leven. Uw verslaving aan roken, drinken, eten, kalmeringsmiddelen: alles was overwonnen. Uw kwelgeesten hadden geen toegang meer tot u. Ze waren dood voor u. U zag hun lijken als het ware aanspoelen (Ex. 14:30). Toen geloofde u in God.

Hoe ging het daarna?...toen God dieper met u wilde gaan, maar in dat verband even uw geduld en vertrouwen op de proef stelde...?!

Met degenen, die u tot het geloof gebracht hadden, werd het contact op de een of andere wijze tijdelijk verbroken. U moest alléén in het diepe. Het was zwemmen of verzuipen. U bént verder gekomen, verdrinken is het niet geworden. U kwam er góed door.

Het was Jezus, die u er door haalde. Ik weet het, ik weet het. Ik weet ook, dat u veel betere kansen had dan dat onderontwikkelde (Ex. 2:23) volk-in-wording van tóen.

Dogmatisch is het niet verantwoord, maar ik wil van mijn bewondering voor u doen blijken. Uit de grond van mijn hart zeg ik:

            “Bravo...wat was u mooi...vechtjas...commando van Jezus. U behield het geloof in      uw Vader”.

En wat later; er was zo’n ongelukkig ogenblik in uw leven. Alle mistroostigheden vloeiden samen.

            Iedereen heeft dat immers wel eens. Een moment, dat men zegt;

“Ik weet niet, wat het is; er is toch niets bijzónders! Maar ’t is of er een steen op mijn borst ligt”.

De demonen waren er als de kippen bij, om via de diepste diepte van uw verslagenheid als stinkend modderwater op te borrelen. Maar u riep tot de Heer vanuit uw onverklaarbare benauwdheid en Hij verhoorde u uit uw onbegrepen angsten (Ps 107:6).

            “Bravo...bravo...voor Hém...voor ú...u hield het geloof in de Geprezene vast!”

En vervolgens; toen er écht wel reden was voor angst...voor paniek...u kon geduldig stand houden en u zag toen ook de uitreddingen van God (Ex 14:13,14).

            “Bravo, bravo, bravissimo...u liet het geloof in de Onuitsprekelijke niet los”.

Nu ja; het ging ook een keer schééf. Weet u wel, die keer, toen God in uw leven zegende met stoffelijke mogelijkheden. U had er zelf om gevraagd: om nu-ook-eens geld voor een luxe, winterbestendige caravan. En ja hoor: het lukte.

Jammer, heel jammer; direct, begon u er elk weekend op uit te trekken. Het ding moest z’n geld toch opbrengen, nietwaar!

Naar de sam: ho maar.

Nou, u hebt het geweten! Wat loogde u zichzelf geestelijk uit. Gelukkig; u hebt uw evenwicht hervonden. U hebt uw caravanbenutting harmonisch leren inpassen in Gods plan met uw leven.

Volle overwinning...nipte overwinning. Wel even in de gaten houden, dat het nooit tot een nipte nederlaag komt. De gróte opdracht kan elk ogenblik in uw leven komen, ligt er misschien al:

-         uit de loopgraaf

-         recht voor je uit rennend

-         op de muur af

-         juichen: dan zorg Ik voor het instorten van de muur (Joz. 6:20).

Hoe kan die opdracht er in de praktijk uitzien? Van de miljoenen mogelijkheden drie voorbeelden:

-         schrijf die giro. Dadelijk houdt er iemand in Tripoli-Libanon bijbelstudie. Dat is mede      mogelijk geworden door uw juichend-blijmoedig geven, niet afgeperste gift (2 Cor 9:5). Muren gaan dáár om.

-         zíng dat lied bij het ziekbed van die oude dame. Ze heeft dat nu nét nodig om haar laatste reserve op te geven. Daardoor kan ze zich overgeven aan de engelen, die haar weg willen dragen naar dáár, waar het góed is (Luc. 16:22).

-         zég liefdevol die dingen tegen deze harde, bitse man. Ren op zijn muur af. Onder de stenen schreeuwt zijn nood. U hebt het dynamiet, dat de rots verpulvert.

Zeg bij zulke opdrachten niet: “Nee”.

Laat bij dergelijke kansen het geloof in de Lichtende niet los.

Och; ik hoef mij eigenlijk ook niet benauwd te maken over u.

Toen u zich bekéérd had... ómgekeerd... was alles nog veel kritieker, kwetsbaarder dan nú.

U was toen te vergelijken met een ondeskundige, die machteloos voor een computer staat en daaruit maar geen gegevens weet lós te peuteren. En dat, omdat hij de computertaal niet beheerst.

Goed; u bespeurde uw manco. Dat was al een hele vooruitgang, vergeleken met eerdere tijden, toen Gods geheimen u geen steek konden schelen.

Maar nu u wedergeboren bent!...nu begint Gods genade de taal van het koninkrijk te spreken. Gods heerlijkheid begint gegevens aan u door te spelen. U hebt in ieder geval de code: geloof in God.

Houdt, wat u hebt!...(Op 3:11)