5.1.6.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

HET VOLK VAN DE BELOFTE: WELKE GEVOLGEN HET BEDERF HAD.

-         Een vúur ontbrandde tegen Jacob, ook verhief zich toorn tegen Israël:

o       omdat zij in God niet geloofden

o       en op zijn hulp niet vertrouwden (Ps. 78:21,22)

Wéér dat voorbeeldvolk, weet u wel...

God deed al het mogelijke –en ónmogelijke- voor hén:

-         Hij gaf oplossingen, die eigenlijk helemaal niet kónden (:13).

-         Hij gaf leiding en licht (:14).

-         Hij leste probaat en origineel hun dorst (:15,16).

En zíj!:... ze geloofden niet in hem...ze wilden zich niet aan zijn leiding overgeven. Zij wantrouwden zijn hulp. Bloemzoet, maar in feite o zo uitdagend-verzoekend, zeiden zij:

“Ja; we wéten nu wel, dat U van alles kunt. Maar dát kunstje hè...brood en vlees geven...doet U dát eens” (:19,20).

Hun zondigheid, weerspannigheid, (:17) en egoïsme (18) echter, kwamen tóch tevoorschijn. Wat wáren ze hard. Ze kónden Gods rijk niet binnengaan. Ze probeerden anderen, die dat wél wilden, te intimideren. (Num. 14:8; Luk 11:52; Num. 14:10).

Een voorbeeld van hun dwarsdrijverij: toen dat hoogwaardige, goedsmakende (Num. 11:8) brood kwám, was het al gauw...:

            “Zo eentónig”. (Num. 21:5; 11:6)

Pure onwil. Nog vandaag zijn er honderden miljoenen met een zeer monotone voeding van beslist láger gehalte. Die klagen hooguit, wanneer zelfs díe spijs gaat ontbreken.

Maar wanneer het nu toch ‘hemelkoren’ en ‘engelenbrood’ (Ps. 78:24,25) uit de wolken regent...!

Wat het vlees betreft; nu ja, daar hebben wij het bij de vorige gedachte al over gehad. Gods zegen in dat geven van vlees werd voor hen tot een vloek (:30,31). Dat was een hint...

Maar: ze leerden er níet uit. Waarschuwende, voorlopige oordelen brachten hen slechts tijdelijk tot bezinning (:33-35).

Het bederf woekerde voort in:

-         wantrouwen (:32).

-         beliegen en bedriegen (:36).

-         onstandvastigheid en ontrouw (:37).

............................

God had zo’n geduld met hen (:38). Hij vond zoveel verontschuldigingen voor hun optreden (:39). Maar het haalde niets uit. Het bederf zette door; ook later: (:57).

-         contractbreuk (:56) (Ex 24:3)

-         onbruikbaarheid (:57)

-         beledigingen (:58).

Toen was de maat vól:

-         het was opeens úit (:59)

-         God liet zijn volk lós (:60)

-         Hij liet toe, dat het in de macht van de vijand kwam (:61)

-         Hij liet toe, dat rampen over hen kwamen (:62)

-         Hij liet toe, dat hun verwachtingen teloorgingen (:63)

-         Hij liet toe, dat hun káder aan hen ontviel (:64a)

-         Hij liet toe, dat elk decorum, dat nog íets had kunnen troosten, wegviel (:64b).

Wat had dat niet-geloven in God en dat niet-vertrouwen op zijn hulp vreselijke gevolgen: vúúr...tóórn...niet van mensen, maar van Gód!!

Het vervolg van deze psalm spreekt van nieuwe perspectieven.

Ik weet het, ik wéét het. Maar daar gaat het nú niet over. Een andere keer belicht ik dat gegeven wel eens. Maar voor dit moment is van belang: zij geloofden niet in de Heer; ze geloofden misschien wel éven in Hem, maar niet blíjvend, niet voor een lange, voor een onbepaalde tijd. En toen was het zó:

-         de kruik ging te water, tot hij barstte;

-         één keer was het úit en áf;

-         toen kwam er narigheid.

Dit raakt niet alleen hén; ook ónze belangen zijn gemoeid met het goed op ons later inwerken van dit verhaal. Deze dingen zijn opgeschreven tot een voorbeeld voor óns (1 Cor. 10:6).

U –wedergeborene- zegt misschien:

“Wat móet ik daar nu mee?! Uit dat hele, hopeloos bedorven volk Israël (Ps. 78:67) koos God later toch een stam, waarmee Hij verder kon. (:68). En aan die stam gaf Hij kundig kader (:72) om hen naar een nieuwe, betere toekomst te leiden (:69).

Zó voel ik mij ook. In een gemeente met wijze oudsten koers ik naar een blij, zonovergoten land. Met al die enge begrippen van: wanbegrip, bedrog en leugen jegens God –mijn Váder nota bene!- heb ik door zíjn genade niets meer te maken. Door zíjn kracht ben ik standvastig trouw áán en bruikbaar vóór Hem.

Voor míj is het nóóit meer: uit en af. Ik ben door Gods liefde in zijn handpalmen ingeëtst (Jes. 49:16)...de vijand is búiten!”

Rampen...ze zijn er; juist voor mij en vele medegelovigen opmerkelijk

véél (Ps. 73:13,14).

Maar op het moment, dat ik daarover wil gaan tobben (Ps. 73:16), wéét ik het opeens weer: Hij redt (Ps. 18:20). Daarom tasten ook die rámpen mijn diepste wezen niet aan.

Verwachtingen...hoe meer ik verwacht, hoe meer ik krijg. En...áltijd meer, hóe wijd ik mijn innerlijk ook open (Ps. 81:11).

Prima leraars om mij verder naar het rijk van het licht te leiden?!: te óver! (Jes. 30:20) En vreugde in het leven?: ik kan toch blíj zijn!”

Wel, dat is heerlijk. Weet echter, dat over uw schouder heen níet-wedergeborenen en zelfs niet-bekeerden meelezen. Toegegeven: u bent de kérndoelgroep, maar de rúimere doelgroep is natuurlijk véél groter. Ik spreek hén nu even aan; freewheelt u maar even.

.....................

Komt u, ruimere doelgroep, hierin iets bekends tegen?!

U hebt u in het verleden eigenlijk nooit iets van God aangetrokken. In een noodsituatie echter was er een Christen, die voor u bad en opeens was er uitkomst. U zei toen, wat bevreemd:

            “Hé; wat typisch...”,

weet u nog.

En toen...toen u dat ongeluk had...u gleed uit en viel uit de roeiboot: heel uw leven trok als een film aan u voorbij, terwijl u aan het verdrinken was. U riep: “Jezus”...die naam werd in die uiterste toestand uit uw herinnering naar boven geperst...

Iemand greep u...begeleidde u...u zag het daglicht terug.

En daarna: u had van alles geprobeerd om uw onrust te stillen: aerobic dansen, brieven schrijven voor Amnesty en alles, wat ertussen lag. Maar uw kaakverkrampende dorst werd door niets gelest. Toen kwam God. Hij zei:

            “Kom bij Mij. Ik geef je rust” (Jes. 28:11,12).

Over was de dorst...

U bent toen een tijd mee gaan doen met Christenen in kerken en kringen en zo.

Maar er was zoveel poppenkast. Het was net of de mensen...of God...iets van u wílden. Ze leken wel er op aan te sturen, dat u ánders werd.

De lol ging eraf. Wat was er echter in feite aan de hand:

Ú geloofde niet werkelijk in God...in zijn goedheid...in de onbaatzuchtigheid van zijn hulp.

Door dat tekortschieten werd u dwárs; waar wás nu de God van de cadeautjes, van de oplossing, de redding en het lessen van uw dorst.

Narrig riep u:

            “Dóe nog eens wat God...ik heb en nieuw ameublement nodig en een andere auto”.

Het kwám er, maar echt plezier hebt u er nooit aan beleefd. Gek hè...die spúllen waren toch goed. U echter was en blééf ontevreden. Overigens; wat was er even een soesah in die tijd. Het ging weer over, toen u toch maar weer eens tot Jezus riep.

Wat was u hárd in die periode; u wilde u niet overgeven; begon gezinsleden, die dat wél wilden, te dwarsbomen.

Het gaan naar samenkomsten en toogdagen; ach, ’t raakte over. U leerde áf om God te vertrouwen. U ging dingen doen, die Hij beslist niet goed vond. Soms –als het (naar u dacht) zo eens te pas kwam- zei u desondanks nog wel eens:

            “Prijs de Heer”

maar dat was lariekoek.

U probeerde ook nog wel eens naar een bijbelstudie te gaan, maar u hield nooit vól. U trachtte zelfs nog wel eens te getúigen, maar u kón daarin niet trouw zijn. Gaandeweg liet u Gods hand los; deed niets meer voor Hem, had kritiek op Hem. Tóen gebeurde er opeens van álles!:

-         het was net, of u in een diep gat viel

-         oude angsten kwamen terug

-         de zaken gingen slechter

-         die nieuwe betrekking werd een sof

-         er was niemand, die u eens fijn en wijs raad gaf

-         telkens gebeurden er van die dingen, waarvan u moest zeggen:

            “Hé hè...dat kon er nou nog nét bij!”

Zo is het nú...rot hè! Had u maar dóórgezet in die tijd, toen u toch echt wel in God geloofde. Had u het maar niet achteloos opzijgezet bij het minste of geringste tegenslagje.

U geeft uzelf een núl; god kan er een acht van maken. In een overmoedige bui hoopt u op een één; God heeft voor u –onder zekere voorwaarden- een tíen klaarliggen. Uw falen van diverse keren betekent nog niets onherroepelijks. Abraham faalde ook vele malen door gebrek aan vertrouwen. Toch gaf God hem een tien! (Rom 4:20).

Is God vergeetachtig? Vergist Hij zich? Nee; de oorzaak ligt nu ergens anders. Jezus heeft voor alle mensen...van tóen...van nú...van stráks...reiniging teweeggebracht. Dáárom al die achten en tienen voor mensen, die zich willen later reinigen.

Het kán dus anders!; ook nú nog. U kunt aan Gods hand overgaan van de ‘groep zonder uitzicht’ (Jer. 8:22) naar de ‘schare met de palmtakken’ (Op 7:9), de groep met perspectief.

Succes is: één keer méér opstaan dan vallen. U hebt de eerste games verloren. Er komen er echter nog méér, de match is nog niet over! God wil nog steeds met u op pas. Hij wil u nog steeds echte vrienden geven, die u leiden naar ‘het land van het bevrijde lachen’ (Ps 126:1).

Leg uw hand nóg een keer in de hand van Jezus: die trouwe Vriend, die u al hebt leren kennen, wil u definitief brengen naar begrip, oprechtheid, waarheid, bruikbaarheid en standvastigheid.

U –wedergeborenen- hebt op úw beurt over de schouder meegelezen: van freewheelen is niets gekomen. U kent misschien wel zo’n verdwaalde in uw buurt. Ga eens bidden voor een mogelijkheid van contact. Als die er komt: laat dan úw hand van Jézus zijn. Breng die persoon nu blíjvend naar het geloof in God.

Enne...uw heerlijke woorden van zo-even. Zo bént u: inderdaad.

Prijs Jezus! Maar zelfs voor ú geldt: Waakt! (Mark. 13:37). Zorg, dat u zo blijft.