5.2.1. , tweede deel

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

O ja, nóg even een voorbeeld van het andere denken van Jezus; het past niet precies hier, maar het is toch te interessant om te laten lopen, nu het mij even te binnen valt.

“Een eend moet je schieten in de ópvlucht”, is een jagersuitdrukking. Zo is het ook met ideeën. Déze teksten wiekten in mijn herinnering op;

-         (Jezus) zei tot (zijn discipelen):

“Toen Ik u uitzond zonder beurs of reiszak of sandalen, hebt gij toen aan íets gebrek gehad?”

      Zij zeiden:

            “Aan niets!”

      Hij zei tot hen:

“Maar nú… wie een beurs heeft, hij neme die, zo ook een reiszak, en wie er geen heeft, hij verkope zijn mantel en kope een zwáárd.”

      Zij zeiden:

            “Here, zie … hier zijn twéé zwaarden.”

      Hij zei tot hen:

            “Het is voldoende.”

                                                                       (Lucas 22:35, 36, 38)

Ook hier zie ik weer diezelfde weerstand. In de tijd van Jezus’ opgang, moesten, nu ja, mochten de discipelen voor Hem op pad zonder veel heisa van geld, voorbereiding of uitrusting. Dat was eigenlijk (onder andere) een tegenwicht, omdat overigens door de enorme goodwill alles zo prima liep.

Er zal zeker onbegrip zijn geweest. Zij zullen vast wel tegengesproken hebben, zo van:

      “Moet dat nou?!”

Anders had Jezus nú niet gezegd:

      “Het hééft je toch aan niets ontbroken!?”

Nu, in de tijd van Jezus’ neergang (37) moeten de discipelen op pad mét alle voorbereidende maatregelen betreffende geld, toebereiding en uitrusting. Nu is er wéér wanbegrip. Hij spreekt over het nodig zijn van geestelijke zwaarden. Zij komen aan met stoffelijke dito. Geen wonder, dat Jezus wat mistroostig zegt:

      “Och, laat maar.”

In beide gevallen stribbelt het geloof áán Jezus tegen, wanneer het geloof ín Jezus een, zo op het oog, wat vreemde tactiek aangeeft.

Dit gebeuren kan naar de tijd van nú worden doorvertaald. Enkele tientallen jaren geleden maakten de volgelingen van Jezus zich in een soort ‘triomfalisme’ wel eens erg breed tegenover ‘de domme heidenen’. Ze wisten maar heel best van hun eigen stoffelijke rijkdom en de mogelijkheden van hun achterland. Ze mochten ook vooral geen gebrek hebben aan welke technische apparatuur dan ook. Dat had ook wel eens wat mínder gekund. In die tijden van voorspoed was er mogelijk wel eens te weinig tegenwicht in de vorm van een bewust wat kwetsbare opstelling. Niet voldoende gaf men de andere gelegenheid, iets terug te doen. Meer in het algemeen: er was wel eens wat over-het-paard-getildheid. Nederigheid bij succes kan zo verkwikkend zijn en aangenaam overkomen. Het zij zo: er is toch wel wat groots verricht. Maar enige weerstand tegen een geestelijke aanpak, tegen echt geloof in Jezus: die wás er.

Nú is de beeldvorming van Jezus én van Gods volk behoorlijk in de vernieling (37).

Een voorbeeld: populaire schrijvers met een kerkelijk verleden en een onkerkelijk heden schetsen hun jeugdherinneringen. De Christenen worden in deze schrijfsels aan de buitenwacht voorgesteld als:

-         Devote dieven, zélf zondigende zielknijpers.

-         Liefdeloze lasteraars, bekrompen zieltjes.

Ik wil aannemen, dat het niet allemaal zo kwaad bedoeld is, maar de gevolgen zijn er niet minder vernietigend om:

-         Zoals een Amerikaan – onder de invloed van domme voorlichting- zegt:

            “Oh… xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Holland… tulips, mills, wooden shoes.”

-         Zoals Hollanders –vergiftigd door kwaadaardige Belgenmoppen- ten onrechte gnuiven over hun zuiderburen.

-         Zo worden velen door deze boeken zó gehersenspoeld, dat ze rampzalig abusievelijk gaan denken:

“Aha, een Christen: een achtergebleven stakker… een gluiperige oplichter… een gemene stiekemerd.”

In déze tijd, met deze aanzwellende tegenwind, zijn de volgelingen van Jezus wel eens ál te bescheiden.

Jezus zegt echter:

“Juist nú offeren, zodat de boodschap juist nú kan worden gebracht; goed plannen, zodat krachtverlies wordt voorkomen; niet in je schulp kruipen: het zwaard van de Geest in je knuist.”

Ook nú komen mensen wel eens aandraven met schijn Geestelijke zwaarden: bevrijdingstheologie, antidiscriminatie.

Ook nú echter klinke de boodschap:

      “Och, laat maar, wel aardige bij- maar géén hoofdzaakzwaarden.”

Ook in dat aanslepen van nepwapens treedt verkeerd begrip van het geloof áán Jezus aan de dag: onvolledig inzicht in de doelstellingen van het geloof ín Jezus. Dat dient nog te veranderen.

Tenslotte: als u tijden van opgang beleeft, u hebt ‘succes’ met uw geloofswerkzaamheden: bescheiden blijven.

Als u tijden van néérgang beleeft, geen hond kijkt naar u en uw geloofservaringen om: dapper blijven.

Dat stuit in beide gevallen op weerstand bij u. Geloof áán Jezus zou precies andersom reageren. Maar we zijn ook op weg naar het geloof ín Jezus.