De zon is van de partij! En dat al van 's morgens vroeg. Hoe'n deugd doet dat, evenveel deugd als mijn eerste tas koffie. Het is een genot om dat warme geurende vocht naar binnen te gieten, want de temperatuur is niet lente-achtig te noemen. Nog niet, mischien wel als de zon alles een beetje opgewarmd heeft. Hopelijk blijven die gouden stralen de ganse dag present en wordt het geen kwiekel kwakkel weer. De radio en de krant hebben weer veel onheilspellende berichten uit het Oosten te melden. Ik begrijp het soms niet goed, ruzie, oorlog, vernielingen, moorden, terreurdaden, in een regio die alles heeft, om een goed leven te hebben: zon, zee, bergen, woestijnen, warmte, onderwijs, zorg en voedsel in overvloed. Jeruzalem, stad die door vele religies geclaimd wordt als centrum, als bakermat, als heilige plaats, is tevens de inzet van bloedige gevechten. Altijd is er wel een heethoofd, meestal aan beide zijde, dat de boel weer doet ontploffen. Een conflict dat velen proberen op te lossen, een staakt het vuren, niet om het land of zijn bevolking zelf, maar om eigen belangen te beschermen: USA, Rusland, Saudi-Arabië, Qatar, China, Turkije, Frankrijk, UK... in die zin is het bijna een wereldconflict geworden. Het is pijnlijk om zien dat de gewone burger weer slachtoffer is van ontploffingen en schietpartijen. Het moet toch mogelijk zijn om vreedzaam naast elkaar te leven, ieders opinie, taal, godsdienst, grondgebied te aanvaarden. Macht en expansiedrang is een gevaarlijk beestje, dat was het toen en het is nu nog zo. Ik hoop nog ooit eens de vrede in het Midden-Oosten mee te maken. Sinds mijn geboortejaar is het er nog steeds volop crisis.
18 mei 1302, de dag van de 'Brugse Metten', een episode in de Frans-Vlaamse Oorlog van 1297-1305. Hoofdrolspelers zijn Filips IV, de Schone (1268-1314), koning van Frankrijk en Gwijde van Dampierre (1226-1305), Graaf van Vlaanderen. Het conflict van 18 mei kan men grosso modo herleiden tot een conflict tussen patriarchaat en ambachten, tussen steden en platteland. De nachtelijke aanval en de moord op leden van een Frans garnizoen door de Bruggelingen, die dag, kan men aanzien als de oorzaak voor de Gulden Sporenslag op 11 juli. De rest is te lezen in de geschiedenisboeken.
Naar twee crooners, normaal brengen die geen muziek voor mijn oren, luister ik toch eens. De eerste is Perry Como ( 1912-2001) met het nummer: Catch a Falling Star, 1958. Spijtig genoeg geen vallende sterren vandaag, noch een zichtbare passage van ISS. Ik zal deze avond naar andere planeten kijken in het duistere heelal, zoals Jupiter, Saturnus, Mars en misschien zie ik dan de Perseverance wel. De andere die ik ook wil horen is Charles Trenet (1913-2001) met zijn onvergetelijke "La Mer" uit 1943. Ik ga wel zijn versie van 1968 beluisteren. En nu ga ik 'onze zee' bekijken met mijn hondje.
Niets van warmte is er te voelen op deze natte maandagochtend. Ik neem gerust aan dat het grondwaterpeil nog altijd niet het beoogde resultaat heeft door buien en geen ononderbroken regen. Maar nattigheid en de kilte die daar mee gepaard gaan, doet geen goed aan mijn skelet. Mijn botten verlangen wat zonnestralen. Misschien dat de zon deze namiddag eens door de wolken priemt, maar ondertussen verwarm ik me maar met de chauffage. Een verdiende naam: 'chauffe' geven. Niet alles moet correct zijn in 't leven, zeker mag men met een traduction eens een 'loopje' nemen. Dat is misschien de enige beweging dat ik zal doen vandaag. Enfin, het is weer een eenmans ménage en dat is aanpassen. Zowel woefie als ik moeten er aan wennen dat er terug een vrijgezellen schema is, dwz niets op tijd, alleen eten als we er goesting hebben of heel grote honger en altijd hetzelfde recept: een kouwe schotel. Dat past bij het weder. Aangezien buiten werken geen optie is, en kuisen voor een donderdag gereserveerd wordt, hou ik me bezig met mijn beproefde en goedgekeurde recept, lijstjes bekijken. Zoeken tot ik iets interessants op mijn netvlies zie verschijnen. Waarom vallen sommige namen me op? Hier het verhaal waarom dat al eens kan gebeuren. Ik ben af en toe fan van de 'zapcultuur', zeker nu ik over meer dan 100 zenders beschik en af en toe toch wel eens moet weten wat die me allemaal te bieden hebben. Zo kom ik al eens realityseries tegen met de wederwaardigheden van de upperclass in de verschillende Amerikaanse steden als daar zijn, New York, Dallas, Los Angeles...Daar is één norm geldig voor de inwoners: jeugdigheid. Wat volgt zijn een reeks 'oude dozen' die zich laten beeldhouwen, bewerken en opspuiten tot ze nog een karikatuur van zichzelf zijn. Weer blijkt dat schoonheid een relatief begrip is. Door mijn zapsessies kwam ik ook, 'Keeping up with the Kardashians', tegen. Het heeft een wijle geduurd vooraleer ik het kluwen van deze familie kon ontwarren, wie bij wie hoorde, hun bezigheden. Daar kwam ook een Bruce Jenner in voor, vader van 6 kinderen, stiefvader van nog eens 4, echtgenoot van momanager Kris Houghton en vooral Olympisch Kampioen in 1972, een tienkamper. Sinds 2015 is het 'Caitlyn' Jenner en gescheiden van Kris. Buiten gewerkt bij de realityschow van zijn stiefkinderen. Een lange introductie om te zeggen waarom ik bleef stilstaan bij de naam 'Edward Jenner' (1749-1823). Was dat misschien een verre voorvader van deze transgender? Niet natuurlijk. Maar deze 'Jenner' van eeuwen geleden was de ontdekker van het 'vaccinatieprincipe' waar we dezer dagen de vruchten van dragen, te weten 'inentingen'krijgen met een stam die ons antilichamen doet aanmaken.Toen waren het de pokken en de inentingen met 'koepok' als bescherming. Nu met Pfizer, Astra Zenika, Moderna. Ik verschiet weer, hoe vlug de tijd voorbij gaat als ik een klapke doe. Seffens moet ik weer "afklikken" oftewel afkicken van mijn computerverslaving. Hou het warm, draag nog winterkledij!
Als mijne kleine grote weer eens eventjes zijn familie gaat vervoegen en dus naar huis vertrekt, picknicken we nog eventjes samen langs de zeekant op een bankje. Niets beter voor zo'n momenten als een goeie vettige Bicky Burger. Met de wind in de haren en de blik op oneindig, en dan.... is er troost eten, comford food. De hond is dan mee en geniet ook van het schouwspel van zee, zand en de drukte van de vele wandelaars met beestjes. Hij zaagt niet, hij weet dat zijn hapjes thuis liggen te wachten en gelukkig houdt hij niet van menseneten. Eens terug in de wagen, richting station ligt woefie te rusten op de achterbank. Elke handeling die we doen wordt nauwkeurig geregistreerd op zijn harde schijf. Zijn enige geluk op deze dag is zijn ritje met de auto voor de rest is het voor hem weer enige droefenis dat zijn speelkameraad vertrekt. Janken tot hij hem niet meer ziet en dan uitgeput van verdriet in slaap valt tot we thuis zijn. Ik transporteer mijn gevoelens naar de hond omdat ook een beestje een afscheid aanvoelt en daar dan wat verdriet over heeft. Hem vertellen dat zijn vriend binnen een paar dagen terug komt, verstaat hij nog niet. Hij moet het ritme van 'weg en terug' nog leren kennen.
Nu de kersenbloesem bijna verdwenen is en we nog even moeten wachten op die lekkere vruchtjes, denk ik weer eens aan dat wondermooie lied van: Le Temps des Cérises. Vandaag herdenk ik de geboortedag van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en morgen zijn overlijdensdag. Samen met Geike Arnaert bracht hij dit prachtige duet. Geike staat nu ook weer volop in de belangstelling nu ze Hooverphonic weer heeft vervoegd en volgende week onze Nationale Kleuren zal verdedigen op Eurosong. Er zijn meer Vlaamse zangers die in het repertoire van Bobbejaan duiken en een eigen versie brengen van zijn liederen zoals Daan, die een ingetogen versie zingt van "Zie ik de lichtjes van de Schelde". Natuurlijk is Bobbejaan gekend van zijn pretpark Bobbejaanland in Lichtaart, maar ook van de meezingers: Ik zie zo graag mijn duivenkot". én zeker in deze tijden zou het rampzalig zijn "Een café zonder Bier" tegen te komen. Hij heeft veel platen en cd's uitgebracht, maar het laatste album is bijwijlen 'beklijvend' te noemen. Vooral het slotlied "Verankerd" raakt heel diep. Een lied, ballade of hoe het ook mag noemen, bezingt zijn strijd tegen ouderdom en ziekte, kanker. Axelle Red en Nathalie Delcroix verleenden ook hun stem aan dit laatste project van deze Vlaamse country-man, jodelaar, mondmuzikant.
Tijd voor een koffietje en een koekje, en op zondag mag dat eentje meer zijn. Tot maandag
Het 'Vlaamse woord van de dag' dat me wat opzoekwerk bezorgde en tegelijkertijd een glimlach bij de gevonden antwoorden en beschrijvingen is 'bricoleren'. Knutselen, ineensteken, maken. Het kan ook minder positief zijn, en dan is een vertaling; een knoeier. Als voorbeeld las ik de zin: wie heeft dat gebricoleerd? Dat is gatlelijk, dat trekt nu eens helemaal op niets!!. Natuurlijk kwam van 't een, het ander. Zo gaat dat als men eens verder wil kijken dan zijn neus lang is. Ik denk dan meteen aan het liedje van Trini Lopez (1937-2020) "If I had a Hammer" (1963). Verstaanbaar in het Vlaams want dat is een onontbeerlijk werkinstrument van een zelfdoener en knutselaar. Nochthans is er in de tv-serie MacGyver een bricoleur par excellence te vinden. De serie telt 139 afleveringen, vertoond op tv tussen 1985-1992 en Angus MacGyver (gespeeld door Richard Dean Anderson) creëert oplossingen voor problemen met onmiddellijk beschikbare gevonden voorwerpen. De meeste doe-het-zelvers gaan eerst een doe-het-zelfzaak plunderen vooraleer een slag uit te voeren. Niet deze held, die altijd klaarstaat om mensen te helpen, het onrecht en het kwaad te bestrijden, zo wordt hij toch beschreven. Tot mijn verbazing wordt dit woord in verschillende domeinen gehanteerd. Zoals in de filosofie, architecteur, beeldende kunsten, informatica. Voor een succesvolle bricolage in organisaties, zegt men, moet er een kennis van de middelen zijn, observaties, luisterbereidheid , ideëen. Eigenlijk is het een Frans leenwoord van 'bricoler' dat 'een proces van improvisatie in een streven betekent', dus 'een doe-het-zelver zijn voor alles. Tot daar mijn les die ik zopas 'zelf' geleerd heb.
Deze morgen bij mijn wandelingetje in mijn hofke, zag ik een zee van goudgele pissebloemen, een mooi kleurrijk tapijt met daar tussenin enkele witte vruchtenpluimpjes. Als ik zo dan rondkijk denk ik dat er een kans bestaat dat ik voldoende rubbersap kan vergaren om een paar caoutchouc botten te maken. Ik heb daar al over geschreven op 29/04/2021. Ik ben wel nog wat meer te weten gekomen over dat mooie bloemeke, dat door niemand graag in zijn perfect onderhouden tuin wil zien verschijnen. De plant is niet giftig en is eetbaar. Ik kan er honingachtige siroop van maken of jam of confituur. De verse bladeren worden 'molsla' genoemd en als voorjaarsgroente in vele delen van Europa verkocht op de markten. In de kruidengeneeskunde prijst men het sap van de bloem aan voor de behandeling van wratten. De koeien, geiten en schapen gebruiken het als geneesmiddel, ze ondersteunen de leverfunctie van het melkvee. De cavia en de konijnen zijn er verzot op. Géén één v&n die beesten loopt in mijn tuin rond. Dat wil zeggen dat ik het zelf met wortel en al zal moeten wegnemen. Dat zal dan ook gebeuren als de stellingen weg genomen zijn. De plant is ook in de iconografie (onderdeel van de kunstgeschiedenis) een attribuut en symbool voor de gematigdheid. Het is ook een christelijk symbool van 'rouw'. Ik heb voor vandaag alles gezegd. Een goeien avond en tot morgen.
Een dag die me niets zegt. Niemand die me interesseert staat op mijn lijstjes vermeld. Geen enkele naam die een belletje doet rinkelen of mijn fantasie in gang zet. Het is weer schrijven à l'improviste. Ik zou een voorzetje moeten krijgen zoals de voetballers en daarna dan een goal kunnen maken. Helaas, mijn student moet studeren en moet zijn gedachten en verstand voor andere dingen gebruiken. Nochtans heb ik bij de kapper een deugddoende huidmassage gekregen, maar tegen gebrek aan inspiratie is geen kruid ogewassen, zelfs geen mooi gecripeerd kapsel. Op het strand en den dijk was het al een gezellige drukte. Het is nog niet zo warm, wel droog, maar goed ingeduffeld kan het kleine grut wel zijn plezier vinden met forten bouwen en vliegeren. Voor mij zal er een tv-namiddag inzitten. Bij de Koningin Elisabeth Wedstrijd is het vooral de kandidaat van deze namiddag die me boeit, Aiden Mikdad (°2001), een Nederlander. Naast het verplichte werk, een concerto van Mozart (1756-1791) en het nieuwe werk van Pierre Jodlovski, Nocturne, brengt deze pianist ook werk van Aleksander Skryabin. Ik had van deze man nooit gehoord. Is dat nu een gat in mijn cultuur? In ieder geval heeft hij een sprekende titel voor dit werk gevonden; Nocturne pour la main gauche seule. Hij speelt ook nog een stukje Franz Liszt (1811-1886). Nu moet ik eerst gaan rusten want de kleppen van mijn ogen vallen toe. Ik wil niet al slapende van mijn stoel vallen, dat is een beetje te pijnlijk. Het is dus niet 'de max' geworden vandaag. Dat zal voor een andere keer zijn;
Mijn aandacht gaat niet speciaal uit naar de betekenis van deze dag, te weten, dat Jezus opsteeg naar de hemel. Vandaag schrijf ik ook niks over 'Rerum Novarum', dat is voor een ander jaar. Ik heb nog een belangrijk persoon gevonden in de geschiedenis van het Westen. Iemand die het 'premierschap' introduceerde en als zodanig politiek gezag had bij Louis XIII. Monsieur Armand Jean du Plessis, Cardinal-Duc de Richelieu et du Fronsac (1585-1642), geestelijke, edelman, staatsman. De zogenaamde l'Éminance Rouge', omwille van zijn rode klerikaal kleed. Dat werd toen ook gedragen, net zoals nu door de kardinalen en aangesproken met 'eminentie'. Nog heden ten dage is hij belangrijk te noemen als oprichter van de Académie Française in 1635. Een wetenschappelijk genootschap, een instituut dat toezicht houdt op de woordenschat en grammaticale regels van de Franse taal en niet meer dan 40 leden mag tellen. Bij het verscheiden van een lid, mag er een andere zijn plaats innemen. Membre de l'académie Française, een hele eer als dat op het 'avis de décès' mag staan. Momenteel is stoel 8-12-13-16-24-32 nog vrij, want er gaan soms jaren over een verkiezing van een nieuw lid, zoals 'stoel 8' is vrij sinds 2016. Hierdoor zijn er zelden 40 leden aanwezig bij een vergadering. Ik weet niet of mijn kanditatuur ernstig zou genomen worden want ik spreek 'Frans met haar op'. Sterker nog, ik spreek 'haar met Frans op'. Maar wie niet waagt, wie niet wint, is mijn lijfspreuk. Ik zal mijn C.V. maar eens opstellen en doorsturen naar Jean-Denis Bredin, magistraat en schrijver. Zetelt sinds 1989 op stoel '1' en waarschijnlijk al een respectabele leeftijd heeft. Nog een kanshebber voor vervanging binnen afzienbare tijd is Hélène Carrère 'Encausse (°1929) , historicus en vaste secretaris van deze gerespecteerde Académie, zetelend op stoel '14'. Ik stel meteen mijn kandidatuur voor het beste postje: voorzitter, ik heb gezien dat dit clubje nog geen président had en ook nog geen gepensioneerd lid. Waar heeft die man nog voor gezorgd? Hij zorgde ervoor dat men veilig aan tafel de maaltijd, het diner, tot zich kan nemen. Hij verplichtte gebruik te maken van 'een mes' tijdens de maaltijden en de dolk thuis te laten. Geen verwondigen meer getolereerd, geen discussies meer beslechten met de dood terwijl men geniet van de exquise gerechten en de haute cuisine. Veiligheid vóór alles aan de koninklijke dis. Sindsdien neemt men het voedsel plechtig tot zich met 'couteau en fourchette'. Daar hoort dan natuurlijk een Frans liedje bij van Lucille Starr (1938-2020). Zij was een Canadese, singer-songwriter, tweetalige liedjes Frans-Engels, goede meezingers en echt wel in de vergetelheid geraakt. Misschien kennen jullie nog wel: Quand le soleil dit bonjour aux montagnes, Jolie Jacqueline of Colinda. Samen met mijn 'kid' ons deze middag eens aan deze nostalgische liedjes gewaagd en een poging tot meezingen en jodelen, met mijn valse noten en krakende stem.
Internationale Dag van de Verpleegkunde. Op de geboortedag van Florence Nightingale (1820-1910) is het dé dag voor degenen die in de 'zorg' werken. Extra veel aandacht gaat naar deze mensen waar men niet 100% inzet van vroeg maar het dubbele tijdens de pandemie. De coronacrisis hakte overal in, geen werk voor de ene groep mensen en véél te véél voor een andere groep. Over Florence heb ik vorig jaar al geschreven. Evenals over de ijsheiligen, die ik nogmaals vernoem omdat ik een mooi versje vond voor deze periode: Pancraas (12/05), Servaas (13/05) en Bonifaas (14/05), zij geven vorst en ijs, helaas!.
Er is weer wat anders te melden. Ik moest op pad, weliswaar met de auto, om boodschappen te doen. Mijn student komt vanavond weer mijn leven binnen gewandeld. Daarvoor moest ik geen 'kasseistraat' passeren, wel een asfeltweg en een stukje macadam. Ik zal maar de Vlaamse woorden gebruiken voor de gewone wegen. Vóór de blijde intrede van mijn kid, zal ik eerst nog wel luisteren naar een pianoconcerto. De pianist van dinsdagnamiddag had naast zijn vlugge vingers ook een fantastische mimiek, een vrolijke frans, un garçon joyeux. Mijn oog en mijn oor beleefde plezier aan dit optreden.
Vandaag vermeld ik graag nog een vrouw, uitgeroepen tot de grootste vrouwelijke filmlegende: Katherine Hepburn (1907-2003). Ze wordt ook 'The First Lady of American Cinema' genoemd en dat omwille van het record aantal Oscars dat ze kreeg. Velen zullen de film "Quess Who's Coming to Dinner" wel kennen. Met Spencer Tracy (1900-1967) en de mooie Sydney Poitier, als de zwarte vriend van de dochter des huizes. In 1967 waren de zwarte mensen nog tweederangsburgers in Amerika. Het liedje van Amina uit 1990 White and Black Blues, kan men hier zingen. Prachtige vertolkingen van al de acteurs. De beklijvende film "On Golden Pond" uit 1981, waar haar tegenspelers vader en dochter Fonda waren. Een prachtrol was ook voor hen weggelegd in deze film. Door hun samenspel is een echte familiale ruzie beëindigd. Henry Fonda (1905-1982) heeft nog vele bekende films op zijn actief zoals "The Longest Day", "How The West Was Won" allebei de films uit 1962. "Once Upon a Time in The West" uit 1968. Dan is er natuurlijk Jane, die vooral gekend is bij jong en oud omwille van haar fitness-video's. Bij de ouderen omwille van haar politiek activisme, haar huwelijken en de roddelrubrieken in de boekskes. Voor mij is haar mooiste film: The African Queen. Een film uit 1951, met aan haar zijde Humphrey Bogart (1899-1957). Een trage film, met een wondermooi verhaal, gesitueerd tijdens Wereldoorlog I, in Afrika. "The African Queen" is een boot en een beetje de held van het verhaal. Even de snelheid van deze tijd vergeten als je de film of de dvd kan bemachtigen. Ik denk niet dat die ooit nog op tv zal uitgezonden worden. Spijtig. Tot morgen, mijn klassiek uurtje breekt aan.
Mijn familie telt nogal wat leden en dan is de kans groot dat er altijd wel iemand jarig is. Vandaag niet één maar twee stuks die 15 kaarsjes mogen uitblazen. Een tweeling, jongen en een meisje. Vorige week al het kaartje verstuurd want de post is verre van betrouwbaar te noemen. Het is niet meer 'vandaag gepost, morgen bezorgd'. Nee, ik moet dagen op voorhand uitdokteren wanneer ik het op de post moet afgeven om tijdig bij de jarigen toe te komen. Een kaartje krijgt iedereen graag op zijn verjaardag, want het is leuk een envelop met je naam in de brievenbus te vinden. Rekeningen krijgen ze gelukkig nog niet, dat is pas binnen een paar jaar als ze vanonder moeders vleugels zijn. De twee oogappels zullen al kunnen genieten van terug naar het 'normale' dat deze week begon met 'iedere dag naar school'. Misschien zit er ook een klein feestje bij, dat zou na al die maanden toch wel plezant, leutig en geestig zijn voor de jarigen.
Aan al mijn dierbare en beste lezers en lezeressen, gelukkig zijn er iets meer dan twee man en een paardenkop, wil ik toch eens een gunst vragen. Ik zou willen weten of jullie evenveel genieten van het lezen van mijn schrijfsels als ik heb bij het schrijven ervan. Ik weet wel dat het de bedoeling is dat ik me amuseer maar het zou plezant zijn te weten dat het voor jullie ook prettige lectuur is. Een goed gevoel geven aan mezelf als ik schrijf, maar dat er ook een glimlach komt bij de fans van mijn blog als ze die bekijken. Veel moeten jullie daar niet voor doen. Onderaan iedere tekst zijn er bolletjes die jullie kunnen aanklikken. Een klik bij 1, "nog heel veel werk te doen en geen rasschrijfster" dat zie ik liever niet. Nummer 5 dat wil zoveel zeggen als "bijna perfect en aangenaam om lezen". Natuurlijk verkies ik dat laatste. Want eigenlijk, en daar verschiet ikzelf van, is er binnenin een stemmetje dat vraagt om de "beste" te zijn, een ambitie om als echte schrijfster door het leven te gaan, zonder de bedoeling om er boeken van te maken. We mogen af en toe onszelf toch eens wat hoger inschatten, onze zelfwaarde een boost geven, op te krikken om vrolijk verder te doen. Oud of jong, goede punten maakt je fier op hetgeen je presteert. Dat mag iedere dag gebeuren, hoe meer stemmen hoe meer vreugd. Zoals de gebroeders Willy en Jos Vermaelen, van Vermaelens Projects, het zo mooi verwoordden: "een kleine moeite maar een wereld van verschil". De Vermaelens waren de broers Frank en Kris Fockrtyn. Oneliners die in het programma, "In de Gloria", ten berde werden gebracht. Twee seizoenen 2000-2001, speelden de acteurs de pannen van het dak in 20 afleveringen. De acteurs Frank Focketyn, Wim Opbrouck, Lucas Van den Eynde, Tom Van Dyck, Sien Eggers, Tania Van de Sande, geven het beste van zichzelf in deze satire op de reality programma's die toen in opmars waren. Tot morgen
Een nieuwe week met een natte start. Goed voor de plantjes dat ze drinken krijgen, spijtig voor de bloemen dat ze met dit weer vlugger verwelken. Het weer kan ook nooit voor iedereen goed zijn. Niet getreurd, de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano start deze namiddag. Van de 58 gegadigden die ingeschreven waren voor deze wedstrijd blijven er nu nog 12 in de running. Spijtig genoeg maar 1 vrouw die erbij is, een Koreaanse. Met 15 waren ze naar België gevlogen of afgezakt (ik weet niet wat het juiste woord moet zijn) en enkel een meisje (26j) stootte door naar de halve finale. Geen Belg die deelneemt aan dit muzikale concours in het Flageygebouw. Eens de finale er komt is het in Bozar dat ze de proef afleggen. Er is een verplicht concerto van Mozart (1756-1791), dat ze moeten ten gehore brengen, een nieuw verplicht werk van de Franse componist Pierre Jodlovski (°1971), "Nocturne", en dan nog een pianostuk naar keuze. Op 15 mei valt dan het verdict wie in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo, mag verblijven. Eerst luisteren naar de pianovirtuozen en dan naar de koers kijken. De Giro is ook van start gegaan.
10 mei is de naamdag van de grootste Belg aller tijden, verkozen tijdens een VRT programma in 2005: Jozef de Veuster (1840-1889), beter gekend als Pater Damiaan. Beschermheilige van de lepralijders, tuberculozen en aidspatiënten. Hij werd heilig verklaard in 2009, na bewezen wonderen dwz genezen zijn op onverklaarbare wijze door zijn voorspraak te aanroepen. Hij was een Picpus-pater, zo werden de broeders en paters van de 'Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria' genoemd. Het moederhuis van deze geestelijke orde bevind zich in de 'Rue de Picpus' in Parijs. Kortweg noemde men de leden van deze religieuze vereniging 'Paters Picpussen' of kortweg 'Picpus'. Hij was ingetreden in deze congregatie in 1860. In 1864 kwam hij als missionaris aan in Honolulu, de hoofstad van de Hawaï-eilanden. De melaatsen van die eilanden werden getransporteerd naar Molokai, waar ze aan hun lot werden overgelaten. Op 10 mei 1873, kwam Pater Damiaan aan in deze kolonie, om ze geestelijke bijstand te verlenen, te verzorgen, te onderrichten. Als landbouwerszoon leerde hij hen ook het land te bewerken en zo in een deel van hun dagelijks voedsel te voorzien. In 1889 overleed hij ook aan lepra. In 1964 werd zijn naam gegeven aan een hulp- en ontwikkelingsorganisatie, de Damiaanactie. Zij kiezen niet voor acute medische interventies maar ze opteren, te voorzien in gezondheidszorg op lange termijn.
Met de woorden van de dag, Nederlands en Vlaams, hoop ik niemand tegen te komen: 'lange tenen' en 'best' . Lange tenen, is iemand die zich snel gekwetst voelt, door woorden die hem onwelgevallig zijn en iemand die overal aanstoot aan neemt. Ik vrees dat ik zo iemand wel kan tegenkomen vandaag. Er zijn nog wat dakproblemen uit de weg te ruimen. Dus 'best' fingers crossed!!!
De meeuwen maken ontzettend veel lawaai deze zondag. Fris en uitgeslapen weten deze vogels dat er toeristen zijn, en dat ook de vele terrassen voor allerhande lekkernijen kunnen zorgen. Ik was echt wel vergeten dat een huishouden runnen vermoeiend kon zijn. Mijn student is voor enkele dagen weer bij zijn mama, papa, broer en vrienden, vooraleer hij terugkomt. Ik was al lang vergeten wat een cursushandboek inhoud, wat blokken is, wat stress is als er een mindere studiedag tussenzit. Ik was ook vergeten dat het vermoeiend is, een blokker in huis te hebben. Ik was ook vergeten dat een jongeman een degelijke maaltijd moet voorgezet krijgen en dat koken weer wat tijd vraagt. Dat alles is een beetje meer werk dan mijn gewone bezigheden. Op deze moederdag is het een beetje recup voor mij, maar evenzeer voor mijn huisgenoot die het beste van zichzelf gegeven heeft de laatste dagen, en dubbel en dik geprofiteerd heeft van de extra ballengooier. Op deze dag denk ik ook weer eens speciaal aan mijn moeder, die in het grote universum zweeft. Tussen de miljarden stofjes in het heelal, ver weg van de "the pale blue dot". Zolang er nog mensen zijn die haar herinneren heeft ze het eeuwige leven.
Het is ook "Dag van Europa" en wel omdat op deze dag in 1950, de speech van Robert Schuman (1886-1963) de aanzet vormde tot de Europese Unie. Samen met Jean Monnet (1888-1979), lanceerden ze het Schumanplan. De inhoud: de enige voorkoming van een 3e wereldoorlog is een samenwerkingsverband tussen de Europese Naties.
Aan liedjes mag het vandaag ook niet ontbreken, vooral omdat het eerste wat ik hoorde op Radio 1, was: Killer Queen (1975) van Queen. Dan kwam "Zjoske, schone meid" (1977) van Raymond van het Groenewoud. Maar het meest symbolische lied vandaag kwam na de verkeersmededeling: er zijn loslopende schapen, ter hoogte van Waasmunster op de E17 gesignaleerd. Volgens mij ontsnapt van het graastalud. Een goed gevonden en gekozen single volgde op deze info: "Boze Wolven" (1992) van Gorki(y), vooral de zin "ik ben zo bang van de boze wolf....."
Een aanrader op moederdag en dat voor al degenen die hun mama een cadeautje willen geven: Koop nooit iets waar een handvat aan zit, het betekent werk!!!. Aldus sprak H. Allen Smith (1907-1976), journalist, auteur en vooral humorist. En werk is iets dat mama's vandaag kunnen missen als kiespijn.
Verschillende 'Internationale Dag van...' en de belangrijkste is, van het 'Rode Kruis'. Verder meer erover. Het is vandaag V-Day, Bevrijdingsdag. In 1945 was dat de dag dat Nazi-Duitsland officieel capituleerde. Tot 1974 was dit een officiële feestdag. Af en toe gaan er stemmen op om deze feestdag weer in te voeren. Staat eigenlijk een beetje op hetzelfde niveau dan Wapenstilstanddag van 11 november, dat de laatste jaren enorm in de belangstelling stond. In mijn leven is deze dag een vrome dag geweest. "Jezus, kleine Liefdekoning. Och, maak toch van mijn hart Uw woning. Dan zal het, Jesu, altijd rein. Voor U een diepe vreugde zijn." Dat stond op het bidprentje als aandenken gegeven, aan familie en klasgenootjes toen ik mijn 'Eerste Heilige Communie' deed in 1955. Ik bespaar jullie de tekst die er op mijn prentje stond, uitgegeven ter gelegenheid van mijn 'Heilig Vormsel en Plechtige Communie' in 1960. Ik heb achteraf wel vurig gebeden om geen 'roeping' te krijgen om 'in te treden' als kloosterlinge. Die kelk wilde ik aan mij laten voorbijgaan en niet ledigen. Mijn gebeden zijn verhoord en ik ben niet in een gemeenschap van vrouwen ouder geworden. Ik heb zelfs een heus nageslacht gekregen. De oudste van de tweede generatie, na mij, die deze week hier was, is eventjes terug zijn mama en papa gaan vervoegen. De hond heeft werkelijk gehuild toen hij uit de auto stapte aan het station. Nu ligt hij met zijn poten omhoog, half buiten westen te bekomen van al die aandacht van de laatste dagen. Hij rust nu uit om het volgende bezoek fris en monter aan te kunnen. Het is ook de 'Dag van de Heftruckchauffeur' en de 'Dag van de Vogelmigratie'. Over beide onderwerpen weet ik te weinig om er iets zinnigs over te kunnen vertellen. Terug naar de belangrijkste 'Dag van.. ', en dat is 'Het Rode Kruis'. Een enorm belangrijke organisatie in de wereld en een opzet van een Zwitsers bankier, die daarvoor als eerste, in 1901, de Nobelprijs voor de Vrede, kreeg. Henri Dunant (1828-1910) was getuige van de gewonden en gesneuvelden op het slagveld, na de Slag om Solferino in 1859. Hij mobiliseerde de plaatselijke bevolking om de soldaten te verzorgen en de doden te begraven. Hij betaalde zelf al het nodige verzorgingsmateriaal. Dit is de laatste grote veldslag geweest, waarbij de staatshoofden te paard, hun legers en manschappen aanvoerden. Te weten, Keizer Frans Jozef van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, tegenover Napoleon III van Frankrijk en Victor Emanuel, die alzo het begin maakte met de eenmaking van Italië. De roman "Radetzkymars" (de opkomst en teloorgang van 3 generaties) van Jozef Roth (1894-1939) heeft deze periode als onderwerp. De titel is geïnspireerd op een werk van Jozef Strauss sr(1804-1849). Henry Dunant, pleitte na de gruwel, voor de opzet van een internationaal gezondheidsinstituut en daarbij hanteerde hij de slogan: Tutti Fratelli, wij zijn allen broeders. De basisbeginselen van het Rode Kruis/Rode Halve Maan, de hulpverleningsorganisatie zijn: menslievendheid, neutraliteit, onpartijdigheid, onafhankelijkheid, vrijwilligheid, eenheid en algemeenheid. Hij koos het kruis dat de Zwitserse vlag kenmerkt maar verwisselde de kleuren.
Ik ben weeral vertrokken om een dag wakker, alert en werkzaam te zijn. Met andere woorden de dag kondigt zich aan zoals alle andere dagen. Het moeten ook niet altijd speciallekes zijn, een doodgewone dag kan ook best aangenaam zijn. Voor veel mensen betekent het begin van een vrijdag, nog enkele uren geduld oefenen vooraleer een weekend start met, meestal, vrije dagen. Voor mij maakt dat eigenlijk niet meer uit, het zijn nu allemaal vrije dagen of afhankelijk hoe je het wil bekijken, werkdagen. Het enige zekere waar ik voor moet zorgen is mijn hond en gezond blijven om mijn beestje te verwennen, te vertroetelen en bovenal aanwezig te zijn. Het zal de komende uren wel duidelijk worden wat deze dag speciaal zal maken, ik hou van de verrassingen. De zon is al present en dat is sowieso al een reden om me goed te voelen. Maar me verwarmen doet ze nog niet, daarvoor is nog eeen dikke trui nodig.
Volgende week begint de Koningin Elisabethwedstrijd en dit jaar zijn de pianovirtuozen aan de beurt. Dat muziekinstrument hoor ik het liefst van al. Het heeft mijn voorkeur zowel als het klanken van klassiek produceert als de moderne rock'n rollspelers zoals Jerry Lee Lewis, Elton John, Ray Charles (1930-2004). Vandaag zijn er twee componisten die een geboortedag zouden vieren, moesten ze nog leven. Maar hun pianoconcerten zullen volgende week zeker gespeeld worden. Johannes Brahms (1833-1897) is er één van. De tweede is Pjotr Tsjaikovski (1840-1893). Beiden hebben prachtige concerten, symfoniën en andere muziekstukken en dat is weer een gelegenheid om me op de klassieke toer te verheugen. Mijn oren zullen er deugd van hebben en de hond ook. Klassieke muziek heeft zijn voorkeur, vooral orkesten, violen en sopranen. Met het koppeke scheef luistert hij en geniet blijkbaar evenveel van de klanken als bazinneke. Aan 'La Esterella', Esther Mathilde Lambrechts (1919-2010), een contra-alt, mogen we vandaag ook eens denken en misschien eens luisteren naar haar "Oh, Lieve Vrouwe Toren". Maar meer waarschijnlijk zal ik luisteren naar "Don't cry for me Argentina", een song uit de musical "Evita"(1978) een ode aan de flamboyante en legendarische presidentsvrouw Eva Maria Duarte de Perón, kortweg Eva Perón (19191952). De muziek, liederen en teksten van deze musical zijn van de hand van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. So folks, that's it for today, want ik heb nu een gesprekspartner tijdens mijn maaltijden, wat echt wel eens heel leuk is.
Pardoes, en onverwacht, hebben we samen wat oude muziek beluisterd. TV-kijken met al die films, soaps, praatprogramma's, reality-programma's, spelletjes, was zo vergeten. Liedjes boven gehaald vanaf 1966, meegekweeld, mee bewogen en enkele danspasjes met de hond erbij zorgden voor een bovenste beste slaap. Tenandere, vandaag is het de verjaardag van woefie, 3j, met een extra hondenbrokje en een extra balspelletje als cadeau. Omdat mijn logé die taak op zich neemt is, is het de beste vriend van mijn huisdier geworden. Iedereen leeft nu in peis en vree bij elkaar en heeft zijn plaatsje gevonden in de nieuwe samenstelling van mijn ménage. Er is door hondjelief vastgesteld dat de 'kleine grote' die er bijgekomen is, niet de slechtste is en geen bedreiging vormt voor zijn luilekker hondenleven, eerder een toegevoegde waarde.
Het is tot hiertoe al een leerrijke dag geweest. Wie heeft de grenspaal N 1819 durven verzetten? Wie meet dat allemaal na? Wie zoekt al die grenspalen op? Een Fransman, zo blijkt. Zo ontdekte hij, als fervent liefhebber van grenspalen, en altijd op stap, gewapend met stafkaarten en oude processen-verbalen onder de arm, dat er een betonnenblok van 150kg niet op zijn rechtmatige plaats stond. Wel wel wel, de Belgen hadden 2,29 m gestolen!!! Het meest verbazend is dan wel dat de Belgen die grens niet hadden bepaald. Dat was een overeenkomst tussen de Franse en de Nederlandse koning in 1819, toen er van ons dierbaar België nog geen sprake was. Welke snoodaard heeft het aangedurfd de grenspaal te verzetten? Was dat om de tractor van de boer van de ene wei naar de andere, door te laten? Een beschuldigende vinger werd uitgestoken naar de huidige eigenaar van het naburige huis. Maar dat is een gepensioneerde veearts die de extra meters niet nodig heeft,en de onschuld zelve is. Het is veruit de eerste maal in de geschiedenis dat er zonder oorlogsvoering een uitbreiding komt van een grondgebied. De zaak kan niet meer in de minne geregeld worden. Mr Jean-Pierre Chopin bracht de burgervaders van grensgemeenten Bousignies-sur-Roc, waar in het Bois de Féfut de betrokken grenspaal zich situeert, en de Belgische burgemeester van het onoogelijke plaatsje Montignies-Saint-Christophe, deelgemeente van het meer bekende Erquelinnes, op de hoogte van deze snode en monsterlijke daad. De Préfecture du Nord werd op de hoogte gebracht van deze euvele daad alsook ons eigen Ministerie van Buitenlandse Zaken. Nu moet ook de Frans-Belgische Grenscommissie samenkomen, wat voor die mensen al een eeuwigheid geleden is dat ze een woord met elkaar hoefden te wisselen. Venieuwde kennismaking met al de leden zal een heugelijke dag worden, een gezellig samenzijn, zogezegd.. Om dit incidentje op te lossen gaan de notabelen en grote heren van beide colleges en beide landen, zich buigen hoe men dit grensconflict op de juiste manier kan oplossen. Er zal uitgebreid getafeld moeten worden met de kadastrale perceelplannen bij de hand om deze diplomatieke rel op te lossen. Ik zeg alvast: smakelijk eten en met een goed glas wijn zal alles leutig doorgespoeld en opglost worden.
In een ver verleden was mijn professie, vroedvrouw, verloskundige, midwife, sage-femme, accoucheuse, die Hebamme.Tegenwoordig ook een mannelijk beroep en zijn de omschrijvingen aangepast. Op 5 mei wordt al jaar en dag aan dit uitzonderlijke beroep, aandacht besteed. Ze staan letterlijk aan de wieg van nieuw leven. Ze zijn belangrijk in alle gemeenschappen overal ter wereld en dat al sinds eeuwen. In België is het een wettelijk beschermde beroepstitel. De vroedvrouwen begeleiden de normale ongecompliceerde zwangerschappen, de normale bevallingen en de vrouwen in de kraamtijd. Vroeger veelal een zelfstandig beroep, nu meestal uitgeoefend in dienstverband. De beroepsvereniging (1991) draagt de toepasselijke Engelse naam: "Belgian Midwives Association". De Engelse taal is op die manier een welgekomen compromis en stuit niemand tegen de borst, want de leden zijn Vlaams, Frans of Duits. De VLaamse Beroepsvereniging voor Vroedvrouwen, die bestaat ook natuurlijk, heeft wel prijzen ingesteld. Op 6 mei zal die uitgereikt worden aan een vroedvrouw en aan een vroedvrouwenteam: De Gouden Pinard. Adolphe Pinard (1844-1934) ontwierp een elegant trompetvormig toestelletje, een hoorbuis om te ausculteren, om de hartslag van de foetus te controleren. Een symbolisch instrument want nu is er de Doppler waarmee men het hartje kan horen. Sinds 2008 is het ook de Internationale Dag van de Handhygiëne. Niet alleen bij de vroedvrouwen is handjes wassen belangrijk maar met de pandemie geldt het voor de ganse bevolking, jong of oud, man of vrouw.
Controverse in Frankrijk. Monsieur le President gaat een bloemenkrans of rouwkrans neerleggen op het praalgraf van Napoléon (1769-1821), generaal, dictator, koning en keizer. De grote vraag blijft nu nog altijd: moet men deze man vertroetelen en koesteren of verketteren? Op deze dag, stierf 200jaar geleden deze kleine Corsicaanse Fransman op Sint-Helena, een eilandje midden de Atlantische Oceaan. Op 15 december 1840, werden zijn stoffelijke resten met een staatsbegrafenis en groot ceremonieel, overgebracht naar l'Hôtel en/of de Dôme des Invalides, gelegen in het 7e arrondissement van Parijs. Onder de gouden koepel vond de keizer zijn laatste rustplaats. In 5, in elkaar passende kisten, probeert men zijn overblijfselen te bewaren: een blikken, een mahonie, lood, lood en dat alles gezet in een ebbenhouten kist. Voor eeuwig verborgen in een sarcofaag van rood kwartsiet. Is hij een man die men met dergelijke egards moet herdenken? In ieder geval zijn er nog veel restanten van hem aanwezig in onze moderne samenleving, zoals de 'Code Napoléon', een burgerlijk wetboek. Bart van Loo, heeft een interessant en leesbaar boek over deze man geschreven, "Napoleon, de schaduw van een Revolutie" uit 2014. Zijn veldslag en ondergang in het overbekende Waterloo (1815), bracht succes als grootste hit ooit van het Songfestival in 1974. Gezongen door ABBA en nog altijd niet gedateerd. Voor hen bracht dat kleine plekje, toen behorend bij de Zuidelijke Nederlanden, de wereld aan hun voeten. De één zijn dood is de ander zijn brood, een heel waar gezegde.
Een mailtje verwittigde me gisterenavond dat er gevaarlijk weer op komst is, vooral de rukwinden tot 90 km /u kunnen voor schade zorgen. Het is geen storm en kreeg dus geen liefelijke naam zoals de vorige stormen die nog in mijn geheugen gegrifd staan. Vooral Francis, eind augustus en Odette, eind september hebben me doen bibberen en beven. Daar was voor mij, ook voor veel anderen, een serieuze ravage van gekomen. Nu is het een stevig windje dat me niet van mijn stokken zal blazen, mijn gewicht zorgt ervoor dat ik stevig op mijn benen blijf staan. Anders is het voor mijn 13kg wegende hondje dat misschien eens door de wind kan opgepakt worden en door de lucht zweven. Dat zal hem een heel nieuwe ervaring geven. Zoals een onschuldig lammetje, met al zijn krulletjes ligt hij hier naast mij wat in te dommelen en te wachten op zijn grote vriend die straks uit bed zal komen. Want inderdaad, ik heb een student in huis. Die komt bij oma zijn 'blok' doen, in de hoop dat hij hier genoeg concentratie vindt om te studeren, dat de examens goed zullen zijn en hem een heerlijke vakantie achteraf zullen bezorgen. Mijn hond was bij aankomst van zijn dikke vriend, buiten zinnen, door het dolle heen. Moeilijk te kalmeren, bijna wenen van blijdschap om, eindelijk na meer dan een jaar zijn speelkameraad te hebben die met hem ook veel wandelingen zal doen. Iedereen blij en gelukkig. Ik kan nu terug zeggen, ik heb een huishouden te runnen, bestaande uit twee man en een hondenkop!.
Veel ander nieuws heb ik niet te melden, Wel kwam even de nostalgie naar boven bij het Vlaamse woord van de dag: gele briefkaart. Blijkbaar bestaat ze nog, een geel kaartje dat vooraf gefrankeerd was in franken en nog geen euro's (zegt men nu, ge-eurood? ge-euroot?). Dat moest men versturen voor deelname aan spelletjes of om je ergens in te schrijven. Dat was echt nog de pre-televoting periode.
Nog even het citaat van de dag. Ikzelf moet het zeker in alle omstandigheden in gedachten houden. Wilhelm Raabe(1831-1910) schreef: men beleeft niet wat men beleeft, maar hoe men het beleeft.
Ik kan niet anders dan met het overlijden van Pieter Aspe (1953-2021) beginnen. Een succesvolle Vlaamse auteur van detectieveverhalen met zijn fictieve, Pieter Van In en Hannelore Martens, als hoofdpersonages. Hij was de ambassadeur van Brugge en leerde de lezers alle mooie hoekjes en kantjes van deze stad kennen. Hij had ook de liefde voor het goudgele vocht van brouwerij Duvel Moortgat. Cartoonist Marec was een goede vriend en vertelde vandaag een goede quote van Pierre Aspeslag, toen die antwoordde op een vraag, gesteld door Tom Lanoye. Het gesprek ging over zijn verdienste als schrijver in het genre dat hij beoefende. Tom vergeleek 'hun' schrijfsels als volgt: dat van mij (Tom) is als een sterrenrestaurant en dat van jou (Pieter) als een frituur. Daarop antwoordde Aspe: Lanoye kan met de opbrengst van zijn werk naar een frituur maar ik kan naar een sterrenzaak!. Een perfect antwoord.
De Internationale Dag van de Persvrijheid. Daar geniet ik van en samen met mij de duizenden bloggers die ongenuanceerd hun mening kunnen ventileren, ideeën kunnen spuien, verhaaltjes vertellen, Geen censuur in ons land, in tegenstelling tot vele landen waar dictaturen regeren en enkel de stem van de heerser, als waarheid mag gehoord worden. Nee, het is hier nog niet zo slecht, ondanks hetgeen een zekere burgervader ons wil doen geloven. Burgerlijke ongehoorzaamheid is een prioriteit voor hem, hij die als eerste de wetten zou moeten verdedigen. Achterpoortjes en gaten in de wetteksten vinden, zijn zijn grote bezigheid. Daar besteedt hij al zijn tijd aan in plaats van effectief en efficiënt zijn gemeente te besturen. Goed voorbeeld voor de mensen, jeugd? Het gemeentepersoneel zal tevreden zijn met de extra uren, weekendwerk en avonddiensten. Alles dubbel betaald??
Maar ik ben een beetje pissig vandaag. Ondanks alles heerst er voor de vrouwen, en zeker dan voor de oudere alleenstaande dame, het gezegde "sois belle et tais-toi". Wie ooit dacht dat die woorden tot het verleden behoorden en uitgeroeid waren sinds de Mme Bovary's de planeet bevolkten en leefden, leeft naast de realiteit. Een technische kwestie, bouwmaterialen, hoe gebruiken, hoe plaatsen, is nog altijd het domein van de meneren. Ongeacht ik me goed documenteer, kan aantonen dat ik juist ben, dan nog negeert men mijn woorden en beziet men mij als een volslagen dommerik die niet weet waarover ze spreekt. Maar ik wil er verder geen woord aan vuil maken, ik zal ooit wel mijn gram eens halen. Ik focus me vandaag liever op het bezoek dat komt. Na een jaar komt er eindelijk terug eens iemand in mijn huis. Plezant voor mij, maar evenzeer voor woefie: een extra speelmaatje. Hij weet het nog niet maar zijn geluk zal geen grenzen kennen.
Nog eventjes verdwijnende Vlaamse woorden uit de verkeerscode: afdraai, egelwegel, kerkwegel, wegel, wegenis, trottoir, heirbaan, kasseiweg, expresweg, gracht, lei, macadam, et bien sûr 'sans unique'.
Vandaag een jarige zoon, 47 jaar, de tijd vliegt voorbij. Spijtig dat 'jeugd' en 'kind zijn' rap overgaat naar volwassen zijn. Meimaand, Mariamaand, beewegenmaand. Naar alle bedevaartsoorden in ons kleine landje zijn mijn broer ik geweest in onze jeugd. Het vertrek naar het heiligdom vond plaats nadat de duiven 'gevallen' waren. Pas daarna kreeg mama van papa haar zin, want hij was de onontbeerlijke chauffeur voor alle verplaatsingen. Dat waren de uitstappen waar we als kinderen, willens nillens, ondanks alles, zonder protesteren of morren, mee moesten van onze gelovige moeder. Voor iedere 'statie' van de kruisweg, heel devoot, een 'weesgegroetje' en een 'onze vader' opzeggen. Voor een half uur was ze dan een zeer godvruchtige vrouw, zich waarschijnlijk van binnen verheugend, net als wij, op het andere uitstapje dat volgde. De rest van de dag was voorzien voor een cafeetje of een terrasje voor een zondagse versnapering of een andere bezienswaardigheid bezoeken. Nu is naar de abdij 'Ten Putte' in Gistel, het enige bedevaartsoord dat ik nog bezoek. Een oase van rust, geen commercieel gedoe en zelfs de kids weten de omgeving en het lekkerste bonwater (volgens hen) ten zeerste te waarderen. Natuurlijk is ook het verhaal van de H. Godelieve heel spannend om te horen en te lezen op de fresco's. Nu ga ik niet meer op bedevaart van 'moetens' maar omdat ik af en toe eens een stil moment wil hebben in een bedehuis dat daar de aangewezen plek voor is. Ingetogen zijn, reflectie, bezinning, een denkbeeldig gesprek met een 'hogere instantie'. Hebben jullie zin om er even om te lachen? Dat mag, Het is trouwens de Internationale Dag van de Lach, en aan al wie ik een glimlach kan bezorgen op deze dag, geeft mij dat een goed gevoel. Waarschijnlijk heb ik de buren ook een lach bezorgd, toen ze mij op de stellingen zagen kruipen met een andere zoon. Nu die er nog zijn konden we eventjes rustig de werken bekijken en nakijken. Controle van het dak moet gebeuren! Deze dag werd in 1998 in het leven geroepen, omdat mensen steeds banger werden voor zaken als terrorisme, economische crisis en alle andere negatieve gebeurtenissen, zoals kernrampen. World Laughter Yoga Movement, zo noemt de dag officieel en hangt samen met de Werelde Yogadag.
Het is onmogelijk om op deze dag de 'homo universalis' en 'genie' bij uitstek, te negeren. Leonardo da Vinci (1452-1519). 67 jaar werd deze architect, uitvinder, ingenieur, beeldhouwer, schrijver en schilder. Leefde in de Renaissance, een tijd dat één persoon nog alles kon zijn. Een tijd dat een menselijk lichaam nog een geheel was, een ingenieur meerdere uitvindingen kon doen op verschillende domeinen. Hij ontwierp vliegtuigen en andere machines. Hij tekende het ideale menselijk lichaam, tekende de anatomie van verschillende lichaamsdelen. Nu gaan we bij een specialist voor de behandeling van een vingerkootje en een andere voor de behandeling van de hand of een vinger. Spijtig! Als schilder kent iedereen zijn "Mona Lisa" of "Het Laatste Avondmaal".
Dag van de arbeid, maar hier zal niet gearbeid worden, ook al roept men luid 'Vooruit' met de geit! Het is een internationale feestdag, die overal ter wereld gevierd wordt en zorgt voor menige toespraken doorspekt met een ideologisch gedachtengoed. Niet alleen staat de arbeid in de belangstelling, het is ook de 'Interntionale Dag van het Basisinkomen'. Men bekijkt eens wat het is, wat de voor-en nadelen voor mens en economie zijn bij invoering van dit systeem. Een inkomen dat er voor zorgt dat de burgers geen honger meer hoefden te lijden en armoede proberen uit te sluiten. Dat allemaal mogelijk gemaakt door de belastingbetaler: dat zijn mensen die voor de staat werken zonder examen te doen. Dat is de ernstige kant van deze dag. Er is ook een plezantere 'dag van...'. Alhoewel, niet geschikt voor de vrieskou die er momenteel is: Internationale Dag van het Naakt Tuinieren!!!. Tuinieren is, naast het zwemmen, de op één na populairste activiteit om naakt te beoefenen. Door bloot te tuinieren zouden we in het reine komen met onszelf, alle schaamte laten varen, en herinnert worden aan het feit dat er niets natuurlijker is dan het 'eva's/adams kostuum'. Allemaal argumenten die ik beaam. In ons dicht bevolkte landje is dat een utopie, denk ik, door de koude temperaturen en het regenweer. Nudist in eigen tuin is het uitproberen waard bij de volgende hitte golf. Mits ik voor mijn oude en rimpelige lijf, voldoende privacy kan garanderen en vinden in mijn tuin. In Groot-Brittannië viert men 'The International Sunflower Guerilla Gardening Day'. Een dag ingevoerd in 2008, om illegaal tuintjes met zonnebloemen aan te leggen op verwaarloosde plekken in steden en dorpen. Zonnebloempitten in de grond steken om later een overvloed aan fleurige plekjes te hebben. Soms hebben Engelsen goede ideeën.
Vervolg van de bijna vergeten Vlaamse woorden van ons vervoer: boemeltrein, cabriard (cabriaar, cabriolet), crèmekar, decapotabel, geit oftewel deux chevaux van Citroën, harley trapson (fiets), Hollandse Mercedes (DAF), motocyclette of motseklet, trottinette. Morgen vervolg.
Gisteren was er op Canvas, de film/theatervoorstelling van het boek "Madame Bovary" het meesterwerk van Gustave Flaubert (1821-1880). Het verhaal is heden ten dage nog altijd relevant te noemen: de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, de stereotype patronen, het verzet hiertegen en het drama voor de vrouw. De voorstelling heeft me niet echt kunnen bekoren, dat ligt niet aan de verfilming of de acteurs, maar aan mij. Ik heb moeite met de vormgeving, interpretatie van boeken, de acteurs, omgeving van de actie van een ander. Ik maak bij het lezen van een boek, zelf een voorstelling, zelf een film in mijn hoofd van het kader en hoe de personages eruit zien. Het is dan moeilijk te aanvaarden dat een ander zijn/haar beeld projecteert, hoe hij/zij de personen neerzet, de dialogen, hoe een verhaal weergegeven is, zich ontwikkelt. Maar ik heb gekeken, omdat er op de honderd zenders, niet veel anders te zien viel. Vanavond zelfde probleem, het zal een dvd bekijken worden: The Crown, seizoen 3.
Goede morgen iedereen, de zon is er even vroeg bij als ik, maar van een echt stralende zon is er nog geen sprake. Ik zou eerder zeggen een 'fletse' zon, maar ze is toch al zichtbaar. Een belangrijke dag weeral in 'pijltjes' leven, ik mag terug de kapper bezoeken. De coiffeur mag weer aan mijn haartjes prutsen, mijn grijze haren fatsoeneren, en mijn witte lokken in perfecte vorm gieten. Gelukkig als een klein meisje, ga ik dan paraderen langs de winkeltjes op de dijk en misschien even halt houden om een bicky-burger op een bankje te verorberen. Dat is wel niet het gezondste voer, maar soms ronduit het lekkerste. Op dit ochtendlijke uur heb ik toch al veel moeten glimlachen. Dat is goed om mijn mondhoeken naar boven te doen krullen en me een gelukkiger uitzicht te geven. Reden? De onderdelen van een auto in een taal die aan het verdwijnen is: het echt Vlaams, totaal verschillend van het Nederlands dat we tegenwoordig spreken. Ik som ze op en glimlach ook eens om deze stilaan verloren woorden: alternateur, amortiseur, baarchoc, bache, bielle, boîte, chappement, claxon, embrayage, faar, frein, guidon, kilometriek, naft, petrol, pinker, plak, ressort, slijklap, vis platinées, vitesse. Morgen andere woorden in verband met de wegcode en vervoer. De Nederlanders zijn jaloers op onze vele Franse woorden die we gewoonweg in dagelijkse leven konden gebruiken.
Het nieuws dat me van gisteren bijgebleven is: mummie is mammie. Een rake titel voor wat een egyptoloog en een archeologe ontdekten bij het bestuderen van radiografische beelden. Sinds 1917 zijn er in Polen, in het Nationale Museum in Warchau, Egyptische mummies en antieke artefacten aanwezig. Sinds 2015 is er een project waarbij geavanceerde technologieën gebruikt worden om al die oude voorwerpen te onderzoeken. Zo ook voor de mummie, die men aan een scan onderwierp. Niet met heel speciale goesting, omdat men zeker was dat het om een priester ging, Tenminste volgens de hiërogliefen op de sarcofaag. De onderzoekster ontdekte evenwel een voetje in het bekken van de mummie. Verder onderzoek toonde aan dat het een foetus was die nog, onverpakt en intact, in de buikholte zat. Men veronderstelt nu dat rovers, dieven, smokkeaars enz, die op zoek waren naar kostbaarheden in de kisten, de mummie in een verkeerde kist terug legden. Zal zeker nog een vervolg krijgen. Dat is ook zo plezant aan geschiedenis en opzoekingswerk, iets totaal onverwachts ontdekken.
Vandaag zal ik naar Franz Lehar (1870-1948) luisteren. Niet naar "Der Zarewitsch" of "Das Land des Lächnels" of "Der Graf von Luxemburg" maar heel toepasselijk naar "Die lustige Witwe". Ik zal met de hond in mijn armen een walsje doen, misschien doet hem dat ook plezier!
Moesten het geen lange dagen zijn, dan zouden we deze lentemaand 'herfst' noemen. De koude zorgde ervoor dat de japanse kerselaars pas deze week tot bloei kwamen, maar door de regen zullen de bloesems geen lang leven beschoren zijn. Als ze te vroeg verwelken hebben de vliegende vriendjes in de zomer geen met vruchtvlees omhulde pitten. Ik kan het nauwelijks kersen noemen, het zijn werkelijk lilliputters onder de niet voor menselijke consumptie geschikte kersjes. De vogeltjes kunnen er dan maar hun buikje van vol eten. Iedereen is min of meer content vandaag. Ik, omdat ik goed en lang geslapen heb, de planten omwille van de vele malse regen. De hond tevreden? Ik denk het niet. Omwille van de modder ga ik geen 'balspel' doen met hem. Hij zit wel al buiten op zijn geliefkoosd plekje te wachten op mij. Ik laat me niet verleiden door zijn smekende blik. Voor de rest ziet het er een dag zonder nieuwswaarde uit. Toevallig stuit ik op het feit dat op 29 april 1913 het rubber gepatenteerd wordt. Het gaat over het synthetische rubber waarvan men de samenstelling en fabricatie wilde beveiligen want het natuurlijke rubber is voor iedereen beschikbaar. En dat bedoel ik letterlijk. Niet alleen in Azië, Zuid-Amerika, Afrika, maar zelfs in mijn tuin vind ik rubber. De rubber is een polymeer dat voorkomt als emulsie in het sap van een aantal plantensoorten, zoals de rubberboom. Dat sap is bekend als 'latex'. Wat lees ik naast al die technische beschrijvingen? Dat dit soort sap ook te vinden is in de 'paardenbloem' oftewel pissebloem, beddezeekers, beddepissers genaamd en volop groeit en bloeit in mijnen tuin! Ik kan mijn eigen auto- en fietsbanden maken, mijn eigen laarzen fabriceren als ik over een goede leest beschik, een rubberbootje maken om het Kanaal over te steken, mijn emmers voor allerlei doeleinden maken als ik een goede mal heb of mijn latex handschoenen maken dat zeer handig zou zijn in coronatijden. Bij het verder lezen zag ik evenwel dat Rusland in de jaren stillekes effectief de paardenbloemen wilden gebruiken voor een rubberoogst maar ze hadden heel Rusland als weiland nodig om een paar bottinen uit de sapopbrengst van die gele bloem te krijgen. Het plan is afgevoerd wegens onrealistisch en dat zal bij mij ook gebeuren. Niet getreurd andere en betere zoekertjes. Die vond ik tot mijn verbazing ook. We staan nooit stil bij dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen die het leven vergemakkelijken. Neem nu de 'ritsluiting', een handigheidje dat twee lappen stof tijdelijk aan elkaar vastmaakt. Vandaag is het de Internationale Dag van de Ritssluiting. Een patent dat voor de 1e keer werd aangevraagd door Elias Howe (1819-1867) in 1851, maar omwille van het succes van zijn naaimachines deed hij er verder niks mee. Tot Gideon Sundback (1880-1954) in op 29 april 1913 een octooi nam op zijn verbeterde versie van de rits van Howe, nl de deelbare rits. Iedere dag gebruiken we nu wel dat practische hebbeding in onze kleding, waar we nooit bij stilstaan wie dat uitgevonden heeft.
